Μάικλ Τζόρνταν, από τις σπάνιες περιπτώσεις που το όνομα λέει τα πάντα. Ελάχιστοι -σε οποιονδήποτε τομέα- ανήκουν σε αυτή την ξεχωριστή κατηγορία. Η κορυφή του Ολύμπου χωρά λίγους και μόνο αυτούς που δεν μπορούν να ζήσουν αλλού. Ο εν λόγω κύριος φρόντισε να διανύσει την πορεία του Ερμή από την ανάποδη! Ήτοι, να μεταφέρει το μήνυμα από τη γη στην κατοικία των θεών. Δεν πρέπει να ήταν πολυσέλιδο. Μια φράση και η παρουσία του αρκούσαν για να βρει μόνιμη θέση εκεί που ρέει το νέκταρ και η αμβροσία γενναιόδωρα προσφέρεται στους εκλεκτούς. “Είμαι εδώ!” και κανείς δεν θα τολμούσε να τον στείλει πίσω, ανάμεσα στους κοινούς θνητούς. Η στιγμή που βρέθηκε στον κολοφώνα ήταν ισόβια ενθρόνιση στην μπασκετική επικράτεια. Ακόμη, λοιπόν, κι αν γνωρίζεις τα πάντα γι' αυτόν, εκείνη η στιγμή έχει σημασία. Είχε, έχει και θα έχει. Γιατί; Διότι είναι η στιγμή της μετάβασης, της εφόδου στον ουρανό και της οριστικής αποχώρησης από τα μπασκετικά εγκόσμια. Το “Sports Illustrated”, τον Δεκέμβριο του 1991, έγραφε γι' αυτήν τη στιγμή, περιέγραφε τον άνθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς και μαζί με την εξουσία και τη δόξα, πήρε τις ευθύνες και τον φθόνο. Ο άνθρωπος που ήταν παντού, πάντα μόνος στην κορυφή..

Φαινόμενο

Στέκει μόνος στην κορυφή. Εκεί που πάντα έχει κρύο κι ας καίει ο ήλιος. Εκεί που η δοκιμασία ποτέ δεν σταματά. Είναι μόλις 28 ετών και αναμφισβήτητα ο πιο διάσημος αθλητής του κόσμου! Πριν καν κλείσει τα 30 έχει ξεπεράσει το άθλημα! Κι αυτό έχει καταντήσει κλισέ! Ήδη έχει στην κατοχή του δαχτυλίδι πρωταθλητή -και θα προσθέσει πιθανότατα κι άλλο αν συνεχίσει έτσι η ομάδα του-, δύο φορές MVP και πλέον είναι ο καλύτερος.

Τα έσοδα του όλο και αυξάνονται. Ιδιαίτερα αυτά που έρχονται από διαφημίσεις. Το όνομα και το πρόσωπο του είναι παντού. Σε παπούτσια, σάντουϊτς, αναψυκτικά, κουτιά δημητριακών... Η κατάσταση της υγείας του εκπληκτική. [...] Φυσικά και είναι ο “Αθλητής της Χρονιάς” για το 1991 για το “SI”. Πληροί τα κριτήρια με τα οποία μετριέται η φήμη κάθε αθλητή και, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχει χειριστεί την κολακεία με χάρη και άνεση ξεπερνώντας τα φυλετικά και ηλικιακά στερεότυπα. Το επίπεδο δημοτικότητας και η εμπορική του απήχηση βρίσκονται σε ασύλληπτα μεγέθη. Είναι φαινόμενο και δύσκολα θα ξαναδεί ο κόσμος κάτι τέτοιο.

Προχωρά την (αθλητική) Ιστορία

Αν και σε τέτοιες περιπτώσεις τιμάται η μοναδικότητα του ατόμου, του αθλητή εν προκειμένω, είναι η ομάδα που τον έστειλε στην κορυφή, στον χώρο που μόνο τιμές και παράσημα προσφέρονται. Το οξύμωρο δεν προκαλεί απορίες, μια και η πορεία του “MJ” μοιάζει με αυτές των μεγάλων εξερευνητών: αποκαλύπτει νέους κόσμους, προχωρά την (αθλητική) Ιστορία και το σύνολο γίνεται το όχημα για τον μεγάλο, υπεράνω εγώ, σκοπό. Οι αθλητές που ξεπερνούν τον μέσο όρο πρέπει να κρίνονται για τη συνέπεια και την ικανότητα τους να προσφέρουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Αναμφίβολα ο Τζόρνταν το έκανε και με το παραπάνω, ενώ μας έδωσε στιγμές που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστούν.

Το αν είναι ο καλύτερος όλων των εποχών, δεν είναι ερώτηση που απαντάται εύκολα. Όχι γιατί ενδεχόμενη κατάφαση θα ήταν παράλογη, αλλά γιατί η ερώτηση ακολουθεί -δικαίως- κι άλλους μεγάλους: Μάτζικ Τζόνσον, Όσκαρ Ρόμπερτσον, Ουίλτ Τσάμπερλεϊν, Λάρι Μπερντ. Κι αν ο Ουίλτ μπορεί να αντιπαρατεθεί μαζί του στην αθλητικότητα, ο Τζόρνταν τους αντιμετωπίζει εκεί που θεωρητικά υπερέχουν. Για παράδειγμα. Είναι πολύ καλύτερος σουτέρ από τον Μπερντ από μέση απόσταση (έξι μέτρα περίπου), ενώ πασάρει πολύ καλά τόσο στον αιφνιδιασμό, όσο και στο σετ παιχνίδι. Όχι, δεν είναι καλύτερος από τον Μάτζικ, όμως μπορεί να παίξει σε αυτό το πεδίο. Στα ριμπάουντ, παρότι δεν παρουσιάζει τα νούμερα που είχε ο Ρόμπερτσον, κινείται σε πολύ καλό επίπεδο, σε μια εποχή που βρίθει μεγάλων κορμιών στη ρακέτα. Τέλος, η μεγάλη σύγκριση με τον Ουίλτ. Μπορεί να κυριαρχήσει όπως αυτός; Τα νούμερα του Τσάμπερλεϊν τρομάζουν: 100 πόντοι σε ένα παιχνίδι, 50.4 μέσο όρο τη σεζόν 1961-62, κ.α. Η απάντηση είναι αρνητική, αλλά όχι καταδικαστική όσον αφορά το διακύβευμα, την κυριαρχία δηλαδή. Όχι, λοιπόν, ο Τζόρνταν δεν μπορεί να κυριαρχήσει όπως ο Ουίλτ. Οι άμυνες έχουν γίνει πιο σκληρές και δεν επιτρέπουν να μένει η μπάλα τόσο πολύ σε ένα παίκτη. Μολαταύτα, η επιθυμία, η αδιάκοπη προσπάθεια, η οργή που γίνεται ορμή για διάκριση, τον φέρνουν πάρα πολύ κοντά στον θρυλικό σέντερ. […]

Μόνο μπάσκετ

Ο Λάρι Μπράουν (σ.σ τότε προπονητής των Σαν Αντόνιο Σπερς), μέσα σε όλα τα τιμητικά, αποθεωτικά σχόλια που έκανε γι' αυτόν, δήλωνε και την πρόθεση του να πληρώσει για να τον δει να παίζει, να κάνει προπόνηση! Το τελευταίο θα το έκαναν και ορισμένοι συμπαίκτες του. Με μια διαφορά: Θα πλήρωναν για να ΜΗΝ κάνει προπόνηση! Η ανταγωνιστικότητα του αδιανόητη. Η πίεση προς τους συμπαίκτες του φτάνει σε τέτοιο βαθμό που δημιουργεί εντάσεις μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα όμως δικαιώνει τον Τζόρνταν, καθώς αυτή η τυραννική απαίτηση είναι που έκανε την ομάδα πιο σκληρή, πιο φιλόδοξη και πιο αποτελεσματική.

Ο Τζόρνταν βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση και μαζί με τους Πίπεν, Γκραντ, κάνουν την άμυνα των Μπουλς απαγορευμένη περιοχή για τους αντιπάλους. Οι επικριτές του θα πουν πως επιτέλους έδωσε χώρο στους συμπαίκτες του να δείξουν ποιοι είναι. Μπορεί... Το σίγουρο είναι πως η θέληση του να πετύχει έχει εμπνεύσει και τους υπόλοιπους. Ο αγώνας, το παιχνίδι, είναι το καταφύγιο του, τη στιγμή που εκτοξεύεται σε απλησίαστα ύψη δόξας, χρήματος. Τα “εκτός γηπέδου” δεν είναι εύκολα αντιμετωπίσιμα, καθόλου. Τον κουράζουν, τον μπερδεύουν... Για πρώτη φορά στην καριέρα του αισθάνεται αντιδράσεις απέναντι στη φήμη του, νιώθει ότι κάποιοι ενοχλούνται με τον Μάικλ Τζόρνταν, με την εικόνα, τη συμπεριφορά του, γενικά με όλα όσα τον συνοδεύουν. Υπάρχουν σημάδια πως για κάποιους η θετική εικόνα του Τζόρνταν έχει κουράσει. Δεν μπορεί να καταλάβει αυτή την αντιμετώπιση. Σκέφτεται πως “ο κόσμος έχει ανάγκη από πρότυπα κι αυτά πρέπει να είναι θετικά. Αν ήθελε το αντίθετο θα μπορούσε να ασχοληθεί με τον Μάικ Τάισον ή κάποιον άλλο”.

Φυσικά και έχει κάνει λάθη. Το παραδέχεται, όπως όταν χτύπησε τον συμπαίκτη του Ουίλ Περντού ή όταν έκανε μια πολύ κακή διαφήμιση. Γι' αυτόν όμως ήταν σφάλματα της ηλικίας και το πέρασμα του χρόνου μόνο καλό του έκανε. Η μεγάλη επιτυχία φέρνει και τη μεγάλη παρεξήγηση, μια και για πολλούς είναι πια ένα τεράστιο, εμπορικό, παγκόσμιο προϊόν. Εντούτοις, μόνο το μπάσκετ τον ενδιαφέρει και μόνο η κορυφή του Ολύμπου του αξίζει. Ας σταθούμε με χαρά και δέος μπροστά του, σηκώνοντας το κεφάλι απλά για να τον θαυμάσουμε.

Πηγή

-si.com/vault [“The Everywhere Man Alone On The Mountaintop”, by Jack Mccallum]