Ο ευτραφής, ηλικιωμένος, καλοκάγαθος κύριος είναι εκνευρισμένος. Αυτός που πάντα ήταν ευγενικός, μειλίχιος, χαμογελαστός, τώρα είναι δύσθυμος, σχεδόν μίζερος. Όλα ξεκίνησαν με ένα γράμμα και το ένα έγινε δέκα και τα δέκα εκατό και μετά χάθηκε η μπάλα. Ο παραλήπτης τους δεν μπορούσε να καταλάβει όταν του μετέφραζαν τι ήθελαν οι συντάκτες των γραμμάτων. Και όμως... τα γράμματα έρχονταν συνέχεια. Ήθελε να διαμαρτυρηθεί, να ζητήσει από την υπηρεσία Ταχυδρομείων να σταματήσει να του φέρνει γράμματα απ' αυτή τη χώρα, αλλά δεν μπορούσε.

Σε κανέναν δεν ήταν ικανός να πει “όχι”. Δεν είχε μάθει έτσι. Είχε μάθει να δίνει, να ικανοποιεί κάθε επιθυμία. Αλλά εδώ, τι να κάνει; Όταν άκουγε από τους βοηθούς του να μεταφράζουν τα γράμματα και έφταναν στο κρίσιμο σημείο, εκεί που γινόταν γνωστό το “θέλω” των αποστολέων, η αντίδραση ήταν πάντα ίδια και εκφραζόταν με την απορία “και πώς να το κάνω αυτό; Θα τρελαθώ”.

Επίσης δεν μπορούσε να καταλάβει τι γίνεται στην Ελλάδα (από κει έρχονταν οι επιστολές). Αντί να του ζητούν παιχνίδια, να του εκφράζουν την επιθυμία για ειρήνη, αγάπη, υγεία, τον τελευταίο καιρό διάβαζε “θέλουμε ξένους διαιτητές σε όλα τα ματς ποδοσφαίρου”! Ε, δεν ήθελε και πολύ για να αρχίσει να τα χάνει ο Άη Βασίλης. Για να σωθεί άνοιξε τον Σαίξπηρ και διάβασε την “Κωμωδία των παρεξηγήσεων”. Τότε, κατάλαβε και σώθηκε.

Η ομοιότητα

Μα και βέβαια... Είναι προφανές πως πρόκειται για παρεξήγηση. Δεν θέλουν ξένους διαιτητές, αλλά κάποιους που να μοιάζουν με τους ξένους. Στη συμπεριφορά, στον τρόπο που διευθύνουν ένα παιχνίδι... Μετά όμως αναρωτήθηκε κι αν ο ξένος λοξοδρομήσει και γίνει πάλι Έλληνας; Χάνεται ο ξένος και μένει ο Έλληνας. Μμμ... ναι άλλα δεν θέλουμε Έλληνα. Κι αν υπάρχει κάποιος που να μοιάζει με τον ξένο, αλλά να ζει στην Ελλάδα; σκέφτηκε. Δύσκολο. Μάλιστα θα περιέπλεκε τα πράγματα. Ε, τότε, είναι που ξεκινά η παρεξήγηση και σταματημό δεν έχει. Στην κωμωδία του Σαίξπηρ, δύο ζευγάρια πανομοιότυπων διδύμων χωρίζονται στη γέννα και βρίσκονται ξαφνικά στην ίδια πόλη χωρίς να τον γνωρίζουν.

Με ένα μαγικό τρόπο λοιπόν, ο Άη Βασίλης ικανοποιεί το περίεργο αίτημα. Ξένοι διαιτητές κι όλα καλά. Τη μέρα που είναι το μεγάλο ντέρμπι ο Έλληνας διαιτητής που μοιάζει με ξένο, συναντά τον ξένο που έχει οριστεί. Η ομοιότητα απίστευτη. Ο αγώνας μεταξύ των πρωτοπόρων δεν τελειώνει ποτέ. Εισβολή οπαδών, συγκρούσεις με ΜΑΤ, ξύλο, φωτιές., διακοπή. Αφορμή; Καθαρό πέναλτι που δεν σφυρίζεται υπέρ των γηπεδούχων δύο λεπτά πριν το τέλος. Χαμός!

Αυτός που νομίζεις ότι ήξερες

Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων μοιάζει με ένα καρουζέλ που χάνει τον έλεγχο και όλα μπερδεύονται, τίποτα δεν μένει σταθερό και πρόσωπα αλλάζουν θέση και θέα. Εκεί που ήσουν είμαι και εδώ που είμαι θα ξανάρθεις. Αυτό. Ξανά και ξανά. Αυτός που ήξερες δεν είναι αυτός που ήξερες, αλλά αυτός που νομίζεις ότι ήξερες. Στον σουρεαλιστικό -επικίνδυνο μερικές φορές- κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου, όλοι θα ψάχνουν τον ξένο διαιτητή που τα έκανε θάλασσα στο μεγάλο ντέρμπι.

Αυτός, βέβαια, θα έχει φύγει νύχτα με το πρώτο αεροπλάνο για την πατρίδα του, όμως αυτός που του μοιάζει κοιμάται ήσυχος και ανυποψίαστος. Την επόμενη μέρα θα δει τη φωτογραφία του στην αθλητική εφημερίδα και το πικρόχολο σχόλιο της λεζάντας: αυτός διέλυσε τον αγώνα της Κυριακής. Και μετά θέλουμε μόνο ξένους στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Στην αρχή γέλασε, αλλά μετά σκέφτηκε ότι θα διασυρθεί και έσπευσε στα γραφεία της εφημερίδας να διορθώσει το λάθος.

Το έκανε, όμως δεν είχε δει τις υπόλοιπες. Και όντως, όλες αυτόν είχαν στα πρωτοσέλιδα τους. Σε όσες μπόρεσε πήγε από κει, στις υπόλοιπες έστειλε mail με τις δύο φωτό για να τονίσει την ομοιότητα και το λάθος. Με τον κόσμο, τους οπαδούς, όμως τι γινόταν; Παρεξήγηση!

Να βρούμε το ποδόσφαιρο που έχουμε χάσει

Στην Κωμωδία των Παρεξηγήσεων όλα κινούνται, γι' αυτό και οι παρεξηγήσεις δεν σταματούν. Οι δίδυμοι που έχουν χωριστεί στη γέννα και βρίσκονται στην ίδια πόλη προκαλούν το ντόμινο. Με την παρουσία τους και μόνο. Με την ομοιότητα τους και μόνο. Σοκάρουν και δημιουργούν απρόσμενες καταστάσεις που δεν ελέγχονται. Η παρεξήγηση σταματά όταν επεμβαίνει ο μοναδικός που ξέρει την ταυτότητα και των δύο, η μητέρα τους. Στην περίπτωση μας τον ρόλο της μητέρας τον έχει ο ξένος διαιτητής. Αυτός μόνο θα λύσει την παρεξήγηση. Μέχρι τότε, ο Έλληνας που του μοιάζει θα έχει υποστεί τα πάνδεινα. Όταν, λοιπόν, ο όμοιος του θα τον σώσει, όσοι του επιτέθηκαν, τον απείλησαν, τον εξέθεσαν, θα του ζητήσουν συγγνώμη και θα του πουν “συγγνώμη λάθος, έγινε παρεξήγηση”.

Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων είναι καθαρόαιμη κωμωδία που στηρίζεται στην ανατροπή και στη συνεχή έκπληξη. Η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο φυσικά και δεν είναι κωμωδία. Θα ήταν αν δεν παίρναμε τόσο σοβαρά το ελληνικό ποδόσφαιρο. Όταν το ανάγουμε σε ζήτημα ζωής ή θανάτου, τότε η παρεξήγηση γίνεται αφορμή για να μεγαλώσουν οι αιτίες που κρατούν το άθλημα δέσμιο του μίσους, του κέρδους και της αδιαφορίας απέναντι στον θεατή.

Η κύρια αιτία, λοιπόν, είναι η κυριαρχία. Η κυριαρχία σε έναν χώρο που έχει πολλά οφέλη και πολλές ζημιές για όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο. Το πνεύμα της παρεξήγησης επικρατεί όταν η κατάσταση ξεφεύγει, ίσα ίσα για να μην γίνει ανεξέλεγκτη.

Ο Σαίξπηρ θέλει να μας δείξει ότι μπορούμε να συνυπάρξουμε κι ας είμαστε διαφορετικοί, κι ας είμαστε ίδιοι. Η παρεξήγηση είναι κομμάτι της ζωής μας και λύνεται όταν ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε. Δεν θέλουμε κάτι που να μοιάζει με ποδόσφαιρο, αλλά να είναι ποδόσφαιρο. Δεν θέλουμε ξένου διαιτητές, αλλά το ποδόσφαιρο που έχουμε χάσει και όχι αυτό που του μοιάζει.