Όχι το ότι ζητάμε δώρο από τον Άγιο Βασίλη, αλλά το τι δώρο ζητάμε από τον Άγιο Βασίλη είναι η πρώτη (ηλικιακά) ένδειξη ότι δεν πάμε καλά. Ενώ οι γονείς μας έχουν κτίσει το προφίλ του συγκεκριμένου αγίου ως αυτό του πιο κιμπάρη στην πιάτσα, εμείς αρκούμαστε να του ζητάμε υλικά αγαθά.

-Τι θέλεις Γιωργάκη να σου φέρει ο Άη Βασίλης για τις γιορτές;
-Ένα αεροπλανάκι μπαμπάκα.

-Τι θέλεις Μαιρούλα να σου φέρει ο Άη Βασίλης για τα Χριστούγεννα;
-Μια κούκλα μανούλα.

Δηλαδή, Γιωργάκη, αν ο μπαμπάκας αντί για ένα αεροπλανάκι σου έδινε τη δυνατότητα να πετάς και εσένα Μαιρούλα αν η μανούλα αντί για μια κούκλα σου έδινε τη δυνατότητα να μεταμορφώνεσαι σε όποια ήθελες, ΘΑ ΣΑΣ ΧΑΛΟΥΣΕ;

Δεν ξέρω αν οι παραπάνω ενδεικτικές απαντήσεις ήταν αποτέλεσμα έλλειψης φαντασίας ή πρώιμης ωριμότητας χάρη στην οποία ζητούσαμε κάτι ρεαλιστικό, αφού είχαμε πάρει από νωρίς χαμπάρι ποιος «ήταν» ο Άη Βασίλης. Παρ' όλα αυτά, σε μια προσπάθεια ν' αποκαταστήσουμε την τάξη ζητήσαμε από πέντε δημοσιογράφους του Gazzetta να μάς πουν ποια είναι η αγαπημένη τους υπερδύναμη. Αυτή που θα ζητούσαν να τους χαρίσει αυτές τις γιορτές ο Άγιος Βασίλης.

Θα ήθελε να διακτην... διεκτινί... θα ήθελε να τηλεμεταφέρεται όπου θέλει ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος!

Δε μας νοιάζει να πετάω, δε θέλω να είμαι ο Superman με το βρακί έξω από το παντελόνι. Δε θα ήθελα να σπάω τοίχους με μια γροθιά όπως ο Hulk, το πράσινο μου χλωμιάζει το πρόσωπο. Αυτό που ήθελα θα ήταν να κλείνω τα μάτια, να σκέφτομαι ένα μέρος και... τσουπ να είμαι εκεί. Χαβάη θέλει ο Βαγγελάκης σήμερα; Σε ένα δευτερόλεπτο στο Γουακίκι με τη σανίδα του σερφ στο χέρι! Παταγονία για να τραβήξουμε καμια ψαρωτική φωτό για το Instagram; "Hold my beer} κύριοι! Βαριέσαι στο meeting; «Που πήγε ο Γιαννόπουλος, εδώ δεν ήταν, θα μας τρελάνει;».

Για σκέψου! Δε θα ήταν τρομερό να έχεις τη δύναμη να μπορείς να τηλεμεταφερθείς όπου θέλεις, όποτε θέλεις χωρίς να σε νοιάζει τίποτα;

Βέβαια καλό όλα αυτά, αλλά επειδή με ξέρω, το πιο πιθανό θα ήταν να χρησιμοποιούσα τον διακτινισμό για να μην αργώ στην κίνηση και να είμαι στην ώρα μου στη δουλειά, αλλά κάτι είναι και αυτό, δε βαριέσαι; Μισή ώρα παραπάνω ύπνος, τον είχες και από χθες;

Θα ήθελε να ταξιδεύει στον χρόνο η Κατερίνα Καλού

Μην πας μακριά. Περνάς ξυστά από το τραπεζάκι του σαλονιού και η γωνία του σου σκάει ακριβώς στην απόφυση του νεύρου στο δεξί γόνατο. Όλα θολώνουν και πριν προλάβει να βγει η παράφωνη κραυγή πατάς rewind και βάζεις το τραπεζάκι στη θέση του ή fast forward και κάνεις σκιπ το κομμάτι που θες να σπάσεις ό,τι βρεις μπροστά σου από τα νεύρα.

Στα σοβαρά τώρα. Όσο σοβαρά γίνεται δηλαδή με το συγκεκριμένο άρθρο που επέλεξε ο Γιώργος.

Μπορεί να είναι κλισέ αλλά το ταξίδι στον χρόνο είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει. Δεν γίνεται να ζητήσω κάτι άλλο.

Θα κάνω βόλτα σε άλλες εποχές, θα πάρω συνέντευξη από τον Περικλή, θα δω τον Ικτίνο και τον Καλλικράτη επί τω έργω, θα γίνω μούσα του Μποτιτσέλι (κανένα σχόλιο δεν περνάει σε αυτό το άρθρο), θα πάω σε έναν χορό με φόρεμα και κορσέ, θα ζήσω ένα σεξπηρικό ειδύλλιο, θα τρέξω μια κούρσα 100μ. δίπλα στην Φλόρενς Γκρίφιθ-Τζόινερ (και θα την κερδίσω στο νήμα), θα αποτρέψω τη Λάικα από το να πάει στο Διάστημα και (αν δεν μου το σβήσουν επειδή συμπίπτει με την τηλεμεταφορά που έχει προλάβει ο Βαγγέλης) θα πάω και μέχρι το μέλλον να επισκεφτώ την αποικία του Άρη.

Το καλύτερο; Κάτι αντίστοιχο κάνω κάθε μέρα με τη φαντασία μου. (Κλείνει μάτια, φεύγει από το γραφείο, πάει Μαλδίβες).

Θα ήθελε να γίνεται αόρατος ο Γιώργος Μυλωνάς

Το να μπορώ να γίνω αόρατος κονταροχτυπήθηκε σκληρά με το να μπορώ να ταξιδεύω στο χρόνο, αλλά κέρδισε το πρώτο στα σημεία. Κέρδισε κυρίως, γιατί όντας αόρατος το ταξίδι στο χρόνο γίνεται περιττό (λέγοντας ταξίδι στο χρόνο εννοώ στο παρελθόν, αφού το μέλλον μου δεν θέλω σε καμία περίπτωση να το ξέρω). Αν είμαι αόρατος θα μπορώ να κάνω Ό,ΤΙ θέλω ΌΠΟΤΕ και ΌΠΩΣ το θέλω, αφού από τη μία όταν το κάνω δεν θα με βλέπει κανείς κι από την άλλη αν το κάνω λάθος θα μπορώ να παραμένω αόρατος, ώστε να το διορθώσω ή έστω να μην υποστώ πιθανές συνέπειες. Αόρατος για να μαθαίνω τι λένε οι άλλοι για μένα, αόρατος για να ακούω τι λέει και τι δείχνει ο Μουρίνιο στους παίκτες της Γιουνάιτεντ στο ημίχρονο, αόρατος για να κάθομαι στον πάγκο του Παναθηναϊκού σε κάθε ματς της Ευρωλίγκας. Αόρατος σαν… τον Μορφέα που έρχεται το βράδυ για να κοιμηθώ. Αόρατος σαν… τον επισκέπτη της ομώνυμης ταινίας! Αόρατος σαν… τα σημάδια στα ρούχα κάθε φορά που χρησιμοποιώ το καινούριο μου αποσμητικό Νoxzema Invisible Him.

Θα ήθελε να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων η Έρρικα Ρούσσου

Ας αφήσουμε για λίγο τον φόβο και την παράνοια που έζησε ο Μελ Γκίμπσον στη Νέα Υόρκη (έμπλεξα δύο ταινίες με το «καλημέρα σας» ευτυχώς που δεν έχεις εσύ την υπερδύναμη να διαβάσεις τις σκέψεις μου) και το «Αυτό που Θέλουν οι γυναίκες» και ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Σκέψου τις μία, δύο, τρεις φορές που έχεις κοπανήσει το κεφάλι σου στον τοίχο προσπαθώντας επί ματαίω να καταλάβεις τι μπορεί να εννοεί ο συνομιλητής σου. Καλά για τη συνομιλήτρια, ας μην το συζητήσουμε καν, ξέρω, πονάει.

Οπότε ναι, καλή η μεταφορά στο χρόνο, καλή η Μπελ Επόκ να πας να πιεις ένα κονιάκ με τον Τουλούζ Λωτρέκ, αλλά μιας και δεν είμαστε πρωταγωνιστές σε ταινία του Γούντυ Άλεν (δεν είμαι σίγουρη γι αυτό) τότε ποιο το νόημα να την έχουμε; Τα ίδια ισχύουν προφανώς και για τον διακτινισμό τον οποίο πολύ θα ήθελα επίσης να έχω ως υπερδύναμη όμως η όλη αυτή δύναμη της ταχύτητας με σκιάζει και λίγο, οφείλω να παραδεχτώ.

Και για να το θέσω και μπασκετικά και να αφήσω πίσω τα αισθηματικά σκέψου την υπερδύναμη των υπερδυνάμεων: Να μπορείς να διαβάσεις τη σκέψη του Ομπράντοβιτς σε κάθε τάιμ άουτ. Δεν ξέρω σε ποια γλώσσα. Σε όποια. Μη χάνουμε το point.

Θα ήθελε να ελέγχει τον καιρό ο Γιάννης Κονταξής

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι, όταν ακούς τη λέξη «καιρός»; Λογικά, κρύο, ζέστη, ηλιοβασίλεμα (αν είσαι ρομαντική ψυχή) φαινόμενο του θερμοκηπίου (αν είσαι ψυχούλα), χιόνια, αμμουδιά, φθινοπωρινά χρώματα, ανοιξιάτικες βόλτες, Σαχάρα, Ανταρκτική και πάει λέγοντας. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί κοντά στα χίλια πράγματα. Εγώ σκέφτομαι την Storm των X-Men. Πάντα ζήλευα την υπερδύναμή της.

Και τώρα που είναι Νοέμβρης και έχει ακόμα ζέστη, τη ζηλεύω ακόμη παραπάνω. Σκέψου να θες να πας ένα τριήμερο σε ένα ωραίο χωριό και αντί να ζεσταίνεσαι στο τζάκι, να ζεσταίνεσαι κάνοντας μια βόλτα σε ηλιόλουστο ουρανό. Ή σκέψου να είναι Ιούλιος και να θες να κάτσεις 35 ώρες σε μια παραλία και ξαφνικά να πιάσει μια ασταμάτητη βροχή και να φύγεις άρον άρον. Μεγάλη ξενέρα. Το έχουμε ζήσει. Το ξέρουμε.

Πόσο ωραία θα ήταν λοιπόν να μπορείς να ελέγχεις τον καιρό, τώρα που αυτός φαίνεται πως έχει «τρελαθεί» εντελώς; Να ζήσουμε ξανά τις τέσσερις εποχές του χρόνου, να βγάζουμε τα χειμερινά μας από τον Οκτώβρη και όχι... τον Δεκέμβρη, να κανονίζουμε τις εκδρομές μας με βάση τον καιρό και όχι με βάση το πότε μας ξέμειναν τα ρεπό. Γενικώς, να ξαναγίνει ο καιρός μέρος της ζωής μας. Χαζοί ήταν οι Ινδιάνοι που έκαναν τον χορό της βροχής; Χαζοί ήταν οι παππούδες μας που ήξεραν από την προηγούμενη μέρα τι καιρό θα κάνει αύριο, βλέποντας μόνο τον ουρανό; Εντάξει, οι μόνοι που δεν χαίρονται με τις αλλαγές του καιρού είναι όσοι έχουν σπάσει το πόδι τους και το κρύο τους «ταράζει» στον πόνο, αλλά κάτι θα κάνουμε και για αυτούς.

Και το κυριότερο: Να έχει ντέρμπι την Κυριακή και να βρέχει καρεκλοπόδαρα. Δεν λέμε, οι καλύτερες κερκίδες έχουν γίνει στη βροχή, με ασταμάτητο τραγούδι και συνθήματα όπως «Ε-ε-ε, Ο-ο-ο, Αύριο θα έχουμε 40 πυρετό», αλλά η πιθανότητα να αναβληθεί το ματς λόγω κακού αγωνιστικού χώρου, είναι τρομερή ξενέρα. Δεν συμφωνείτε;