«Οι άνθρωποι που σερφάρουν μαζί, μπορούν να ζήσουν μαζί». Τα λόγια αυτά του του Ντόριαν "Doc" Πάσκοβιτς, του γιατρού που σύστησε το σέρφινγκ στο Ισραήλ, περικλείουν όλη τη φιλοσοφία του Surfing4Peace. Της οργάνωσης που με όχημα μια σανίδα, ξεκίνησε το όραμα του να φέρει κοντά δύο κοινότητες σε σύγκρουση. Η συνύπαρξη, ο διάλογος και φυσικά η κοινή αθλητική εμπειρία βρίσκονται στο επίκεντρο της πρωτοβουλίας, η οποία δεν κοιτά σύνορα και εδραιωμένες πεποιθήσεις.

Ο Άρτουρ Ράσοβαν ήταν προσκεκλημένος στο Peace and Sport Regional Forum που διεξήχθη στη Ρόδο. Μια μέρα πριν το συνέδριο, προβλήθηκε στο Ρόδος Παλάς που φιλοξένησε το Forum το ντοκιμαντέρ "God went Surfing with the Devil", το οποίο καταγράφει την προσπάθεια του Surfing4Peace να στείλει 23 σανίδες του σερφ από το Τελ Αβίβ στη Λωρίδα της Γάζας, σε μια περίοδο υψηλής έντασης. Η πρωτοβουλία συνάντησε πάρα πολλά εμπόδια, με το φορτίο να φτάνει τελικά στον προορισμό του μετά από χρόνια, αλλά οι στιγμές που οι ακτιβιστές κατάφεραν να μπουν σε παλαιστινιακό έδαφος και να δωρίσουν εξοπλισμό στους συναθλητές τους πέρα από τα σύνορα, ήταν εκπληκτικές.

Την επόμενη μέρα, στο αρχαίο θέατρο της Ρόδου, μοιράστηκε με το ακροατήριο τον τρόπο που μέσω του αθλητισμού προωθεί την ειρήνη, ξεκινώντας από την Παλαιστίνη. Με έναν λαό που στο σχολείο του έμαθαν ότι είναι εχθρός, με μια πράξη αλληλεγγύης που ξένισε πολλούς, ακόμα κι από το κοντινό του περιβάλλον.

Ο Άρτουρ μίλησε στο Gazzetta Weekend Journal αμέσως μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ, εξηγώντας πως μια σανίδα του σερφ μπορεί περάσει πάνω από το κύμα του μίσους.

Πώς φτάσατε στην ιδέα του surfing4peace; Πιστεύατε από την αρχή ότι θα τα καταφέρετε;

«Δεν ήμουν ακριβώς εγώ αυτός που συνέλαβε την ιδέα. Ήταν κατά έναν τρόπο η εξέλιξη της ζωής μου. Η ζωή μου είναι αφιερωμένη σε αυτό που κάνω, στο σέρφινγκ και το σκέιτμπορντινγκ. Μεγάλωσα στο Τελ Αβίβ, στο οποίο υπάγεται η Τζάφα. Πρόκειται για μια περιοχή, στην οποία υπάρχει μια κοινότητα Αράβων σέρφερ. Η ιστορία ξεκινάει στην πραγματικότητα το 1956, αρκετό καιρό πριν γεννηθώ. Ένας Εβραίος γιατρός και σέρφερ, o Nτόριαν Πάσκοβιτς, έφερε την πρώτη σανίδα στο Ισραήλ. Όταν ξεκίνησα να σερφάρω εγώ, το όνομά του ήταν συνώνυμο με το σέρφινγκ στη χώρα. Ο Ντόριαν ήθελε να τον γνωρίσω σε κάποιον Άραβα σέρφερ, ταξιδεύοντας πίσω στο Ισραήλ, οπότε ανέλαβα να το κάνω το 2004. Του έδωσε μια σανίδα και του είπε ότι θα είσαι ο πατέρας του αραβικού σέρφινγκ. Μερικά χρόνια αργότερα, το 2007 δημοσιεύτηκε ένα άρθρο στους Lοs Angeles Times με τίτλο "σέρφινγκ για να ξεχάσεις" και αφορούσε για δύο σέρφερ στη Γάζα, οι οποίοι μοιράζονταν μία σανίδα. Ο Doc το διάβασε, με κάλεσε στο τηλέφωνο και μου είπε: "Άρθουρ, βρες όσες το δυνατόν περισσότερες σανίδες μπορείς και έρχομαι αύριο. Πάμε στη Γάζα!" Του είπα ότι είμαι μέσα! Έτσι, μάζεψα 14 σανίδες από τοπικούς παρασκευαστές και πήγα στα σύνορα. Όταν τις παραδώσαμε, έγινε viral».

Πώς καταφέρατε να τα περάσετε από τα σύνορα;

Εγώ δεν μπορώ να περάσω στα σύνορα. Αλλά ο Ντόριαν -έχει πλάκα- με έναν μαγικό τρόπο κατάφερε να πείσει τους φύλακες να τον αφήσουν. Καταφέραμε να έρθουμε σε επαφή με δύο ανθρώπους μέσω μιας ειρηνευτικής οργάνωσης που ονομάζεται "One Voice" και μας περίμεναν στο λόμπι για να πάρουν τις σανίδες. Λυπάμαι που δεν είναι εδώ ο Γιατρός για να σας τα πει ο ίδιος, πέθανε πριν μερικά χρόνια. Όμως ήταν αυτό ακριβώς το είδος ανθρώπου. Έπειθε τους άλλους να κάνουν πράγματα, να αλλάξουν το μυαλό τους. Έπεισε τον φρουρό να καλέσει τον επικεφαλής και εκείνος του επέτρεψε να μπει μέσα, με 14 σανίδες και να τις δώσει σε εκείνους που περίμεναν από την άλλη πλευρά! Έχω κρατήσει ένα διάσημο άρθρο στους NY Times για εκείνον από τότε, με τίτλο "συνταγογραφώντας σανίδες του σερφ για την ειρήνη". Έγινε κι αυτό viral και το όνομα "surfing4peace" έγινε πολύ γνωστό. Από τότε μέχρι σήμερα έχουμε φέρει εις πέρας τόσα όμορφα πρότζεκτ. Ένα από αυτά ήταν αυτή η ταινία κατά τη διάρκεια παράδοσης των 23 σανίδων στη Γάζα».

O Ντόριαν Doc Πάσκοβιτς με τον Άραβα σέρφερ που γνώρισε στην Τζάφα

Είδαμε στην ταινία επίσης ότι οι σανίδες δεν μπορούσαν να περάσουν στη Γάζα για χρόνια. Τι συνέβη μετά; Έγινε πιο εύκολο το έργο σας;

«Όχι, δυσκολότερο, υπήρξαν αρκετές αντιδράσεις! Πάντα περιμένουμε την ευκαιρία. Μέσα σε αυτά τα χρόνια κατάφερα να μετακινήσω περισσότερο εξοπλισμό στη Γάζα, μέσω δημοσιογράφων, ντόπιων, ανθρώπων που μετέφεραν ανθρωπιστικό υλικό. Ένα-ένα, στον καθέναν ξεχωριστά. Πάντα λοιπόν περιμένουμε μια ευκαιρία».

Μπορείς να μας περιγράψεις τη στιγμή που σε άγγιξε περισσότερο;

«Εκείνη τη μέρα στη Γάζα. Νομίζω ήταν 19 Αυγούστου. Όταν επέστρεφα, ένιωθα νικητής. Ότι κάτι πραγματικά συνέβη μέσα μου. Κάτι άλλαξε βαθιά. Οι άνθρωποι στην άλλη πλευρά θεωρούνταν "εχθροί". Έτσι μου είπαν, έτσι με έμαθαν ως μαθητή, ως παιδί. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι έλαβαν δώρα από μένα και τους φίλους μου. Και το ότι τα έλαβαν, σημαίνει τα πάντα. Στο τέλος της ημέρας, η Γάζα είναι 60 χιλιόμετρα από το Ισραήλ. Και το μεγάλο κύμα που περνάει από Ελλάδα, για να φτάσει στο Τελ Αβίβ, είναι το ίδιο με τη Γάζα. Μοιραζόμαστε το ίδιο κύμα, το ίδιο πάθος για το άθλημα. Όπως φυσικά συμβαίνει και με κάθε άλλο άθλημα, αλλά πιστεύω το ιδιαίτερο με το σέρφινγκ είναι ότι αποτελεί πραγματικά ένα αγνό παιχνίδι στο νερό. Έχει να κάνει φυσικά και με τα επιτεύγματα, όταν ανταγωνίζεσαι, αλλά το δικό μας στιλ ονομάζεται free surfing. Απλά περνάμε καλά στο νερό, δεν ανταγωνιζόμαστε και θέλουμε να κάνουν το ίδιο και εκείνοι».

Τι σχέδια έχετε για το μέλλον;

«Πρώτα από όλα, από τότε μέχρι τώρα έχουμε πραγματοποιήσει πολλά πρότζεκτ και όχι μόνο στο Γάζα. Υποστηρίζουμε τοπικές αραβικές κοινότητες που κάνουν σερφ μέσα στα σύνορα του Ισραήλ, έχουμε ένα σημαντικό δίκτυο με σέρφερς στην Τυνησία, στην Αλγερία, στο Μαρόκο, στην Τουρκία. Το τελευταίο μεγαλύτερο πρότζεκτ ήταν μια σειρά από ταξίδια, που τα ονομάσαμε "Surfing for peace trips", όπου μαζευόμαστε διαφορετικοί σερφερ από διαφορετικές χώρες, π.χ ένας από το Λίβανο, ένας από το Ισραήλ, ένας από τη Γάζα, ένας από το Μαρόκο και κάνουμε κοινή εκδρομή. Μέσα σε τρία χρόνια κάναμε τέσσερις εκδρομές. Έχουμε πολλά ακόμα πράγματα που έρχονται, τα πλάνα δεν σταματάνε ποτέ. Η χρηματοδότηση και το ανθρώπινο δυναμικό είναι πάντα θέμα...»

Ο Ματ Όλσεν και ο Άρτουρ Ράσοβαν ξεφορτώνουν εξοπλισμό

Και ο έλεγχος στα σύνορα...

«Αυτό υπάρχει στη Γάζα. Δεν έχει να κάνει πάντα με τη Γάζα, αν και εκεί ξεκίνησαν όλα. Σίγουρα έχουμε θέμα στο να στέλνουμε πράγματα εκεί, αλλά πάντα υπάρχει κόσμος που έρχεται και λίγο-λίγο, κάνουμε δουλειά».

Το θέμα του Peace and Sport Regional Forum ήταν «κοινότητες σε κίνηση: εξέλιξη μέσω του αθλητισμού». Πιστεύεις ότι και άλλα αθλήματα μπορούν επίσης να συνεισφέρουν στην αρμονικότερη συνύπαρξη ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη;

«100%. Γιατί πρωτίστως, όλα τα αθλήματα είναι παιχνίδια. Μπορούν να εξαγνίσουν την ψυχή και να σε βοηθήσουν να βελτιωθείς σωματικά και ψυχικά. Στο τέλος, μπορείς να βελτιώσεις τον εαυτό σου, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Και όλα ξεκίνησαν στην Ελλάδα, σωστά; Κάθε σπορ έχει τη δική του ξεχωριστή φύση και υπό αυτό το πρίσμα το σέρφινγκ είναι διαφορετικό, επειδή έχεις να κάνεις με το στοιχείο της φύσης, με τον ωκεανό, είναι πολύ ρομαντικό. Λατρεύω το ποδόσφαιρο, αλλά πρέπει να ανταγωνίζεσαι με κάποιον, να βάζεις γκολ, να νικάς. Εμάς στόχος μας είναι απλά να περάσουμε ωραία στο νερό και απλά να παίξουμε...»