Ο Γιάγκος Βούκοβιτς σημείωσε αυτογκόλ στο ντέρμπι Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ και έκρινε τον νικητή. Και μετά ήρθε ο Έντγκαρ Άλαν Πόε! Ξέσπασε σε κλάματα στα αποδυτήρια ο Σέρβος και μέσα του φώναξε “Ποτέ πια!”. Στα σκοτάδια αντήχησε η επωδός-παράκληση και “γέμισε” τον χώρο, “φτερούγισε” η σκέψη και ενδύθηκε το μαύρο της απελπισίας και της κακής τύχης, καταδίκης. Σαν εβένινο πουλί στα δώματα του μυαλού και της ψυχής χωρίς έξοδο διαφυγής. Το αυτογκόλ, κάθε αυτογκόλ, του κάθε Βούκοβιτς, είναι ανοιχτό παράθυρο μες τη νύχτα που προσκαλεί τον άγνωστο επισκέπτη. Έτσι αναπάντεχα, αθέλητα, το άτομο που στρέφεται ενάντια στον εαυτό του φτάνει στην οριστική εξομολόγηση. Εξομολογητής, στην ουσία εξορκιστής, η σκέψη που ξεπερνά τα ανθρώπινα και στέκει σαν ιεροεξεταστής και κοιτά με φλογισμένα μάτια τον άνθρωπο που βασανίζεται. Αυτόν που δεν θέλει να αποφύγει τις Ερινύες, αλλά να αναμετρηθεί μαζί τους για να προχωρήσει ανάλαφρος και έτοιμος να αντιμετωπίσει την επόμενη πρόκληση. Ναι, ο Βούκοβιτς σημείωσε αυτογκόλ και σίγουρα είπε: “Ποτέ πια!”

100% Επιστροφή* χρημάτων στον αγώνα Ρωσία - Τουρκία! (21+, *Ισχύουν Όροι και Προϋποθέσεις)

Ισορροπία-ανισορροπία

Ο Πόε όταν δημιουργούσε το “Το Κοράκι”, στο οποίο ανήκει η πιο διάσημη επωδός, δεν άφησε τίποτα στην τύχη. Ο ίδιος είχε πει χαρακτηριστικά: “Θέλω να αποκαλύψω πως κανένα σημείο της σύνθεσης του δεν οφείλεται στην τύχη ή στην διαίσθηση, πως η εργασία προχώρησε βήμα προς βήμα ως το τέλος, με την ακρίβεια και την αυστηρή αλληλουχία ενός μαθηματικού προβλήματος”. Το αυτογκόλ είναι αποτέλεσμα κακής τύχης. Ή μήπως όχι; Ναι, κανείς δεν θέλει να βάλει γκολ εις βάρος της ομάδας του και στην περίπτωση Βούκοβιτς να γίνει μοιραίος γι' αυτήν. Εντούτοις, η τύχη είναι η κατάληξη σειράς δεδομένων, ορθολογικά ανεπτυγμένων προσπαθειών. Είναι η μεταβλητή που δεν προσδιορίζεται και όμως μπορεί να καθορίσει τα πάντα! Απλώς, στην περίπτωση του ποιήματος ο Πόε έχει τον απόλυτο έλεγχο, από τον πρώτο ως τον τελευταίο στίχο, ενώ στην περίπτωση του αυτογκόλ, το υποκείμενο που σφάλλει νομίζει πως έχει τον έλεγχο. Ο Βούκοβιτς θέλει να διώξει την μπάλα από την εστία, αλλά η στάση του σώματος -σαν να χάνει την ισορροπία του- και το λάκτισμα στην μπάλα (στραβοκλωτσιά) τον “καταδικάζουν”. Αν το ποίημα του Πόε διαθέτει την τέλεια ισορροπία, η κίνηση και η ενέργεια του Βούκοβιτς είναι η απόλυτη ανισορροπία! Συνδετικός κρίκος των δύο καταστάσεων το “Ποτέ πια!”. Ο ένας το δηλώνει εμφατικά, ο άλλος αθέλητα το ομολογεί χωρίς να το ακούσει κανείς, διότι κανείς δεν επιθυμεί να “σκοτώνει” την ομάδα του. Κανείς...

Ο απρόσκλητος επισκέπτης

Ο ποιητής-αφηγητής του Πόε δέχεται τον απρόκλητο επισκέπτη, το κοράκι, λόγω της απώλειας της αγαπημένης του Λεονόρας. Μαζί θα δεχθεί φυσικά και το “Ποτέ πια!”. Ο Βούκοβιτς και ο κάθε άτυχος ποδοσφαιριστής που σημειώνει αυτογκόλ δεν λαμβάνει κάποιο προμήνυμα για το δικό του “Ποτέ πια!”. Η απώλεια της καλής τύχης όμως είναι η αντίστοιχη Λεονόρα. Κι ας συμβαίνει ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν συντελεστεί το απευκταίο. Εκείνη η στιγμή συνοψίζει και συγκεντρώνει όλα όσα θέλει να αποφύγει κάθε παίκτης στην καριέρα του μετά τους τραυματισμούς. Συνεπώς, η ευχή “Ποτέ πια!” δεν μπορεί παρά να ειπωθεί και να μείνει για τα καλά στο μυαλό του. Ο ποιητής-αφηγητής αναρωτιέται για την τύχη της αγαπημένης του στη μακρινή Εδέμ και εισπράττει την αποκαρδιωτική απάντηση από το κοράκι-προφήτη. Ο Βούκοβιτς ξέρει την τύχη της ομάδας του, την είδε, ένιωσε την πίκρα, την οργή του κόσμου και το ανάθεμα που του έριξαν. Δεν χρειάζεται να ρωτήσει, ξέρει μόνο ότι αν κάνει πράξη το “Ποτέ πια!” θα συναντήσει ξανά την καλή τύχη.

Η απειλή είναι πάντα εκεί

Στο μεγαλειώδες, παντοτινό, ποίημα του Πόε, το κοράκι μένει εκεί. Δεν φεύγει. Και το κοράκι δεν πέταξε, κάθεται ακίνητο, κάθεται ακίνητο, γράφει ο ποιητής. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση Βούκοβιτς υπό τη μορφή της απειλής. Αυτή είναι που στέκει εκεί, ακίνητη και περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να στοιχειώσει τον κόσμο του ποδοσφαιριστής. Η απειλή του μοιραίου λάθους πάντα θα ρίχνει τη σκιά της στον δρόμο του κάθε παίκτη. Απλώς, στο “Κοράκι” ο αφηγητής, η ψυχή του, εγκλωβίζεται σε αυτήν για πάντα, ενώ ο ποδοσφαιριστής, ακόμη κι αν παγιδευτεί στη σκιά, έχει το επόμενο παιχνίδι για να απεγκλωβιστεί. Το επόμενο ματς είναι ο σκοπός του παίκτη γιατί σε αυτό καλείται να καταρρίψει το “Ποτέ πια!” ή να το επιβεβαιώσει. Το αποτέλεσμα, όποιο κι αν είναι, θα στέκει επιβλητικό και σαν μόνιμα αναμμένος φάρος στο μυαλό και την ψυχή του παίκτη.