Το νούμερο 500 του Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς είναι αστραπή και βροντή. Είναι βροχή πολύχρωμη που παίρνει από τη ζωή για να μεγαλώσει τη ζωή. Το νούμερο 500 επαναστάτησε απέναντι στην τυραννία του άπειρου και στην ατελείωτη ευθεία γραμμή. Το νούμερο 500 είναι απόδειξη ότι και τα αστέρια ανακατεύονται και η σύμμειξη τους παράγει σπίθες άκαυστες που κινούνται άναρχα, ακανόνιστα…

Το νούμερο 500 εκτρέπει, ανατρέπει, εκτρέφει θαυμαστικά που δεν υπάρχουν και όμως μένουν για πάντα στερεωμένα και ανά πάσα στιγμή έτοιμα να ξεσπάσουν. Το νούμερο 500 του Ζλάταν “συνομιλεί” με το “Ένα: νούμερο 31” του Τζάκσον Πόλοκ. Οι γραμμές που πέφτουν από τον ουρανό και οι γραμμές που πέφτουν από το χέρι του Πόλοκ.

Ο “χορός” του Ζλάταν και ο “χορός” του Πόλοκ. Η χορογραφία στο πράσινο και παντού στο γήπεδο και η χορογραφία-ιεροτελεστία γύρω από τον καμβά. Το νούμερο 500 του Ζλάταν είναι φανταστική δήλωση ενός υπαρκτού προσώπου με σουρεαλιστική διάθεση δίχως πρόθεση να ολοκληρωθεί! Τα όρια του γηπέδου μεγαλώνουν, διαστέλλονται και το πεδίο δράσης εκτινάσσεται και στροβιλίζεται μέσα στην πολύφωτη, πολύχρωμη σιωπή που φωταγωγεί τη συμπαντική εκτροπή. Το νούμερο 500 του Ζλάταν είναι η πανοραμική ματιά ενός άγνωστου Θεού που αποφάσισε να ενώσει Γη και Ουρανό σκάβοντας το μαύρο. Χορογραφία. Αθανασία.

Ήλιος του εαυτού του

To “Ένα: νούμερο 31” είναι ένας από τους μεγαλύτερους πίνακες του Πόλοκ και ένα από τα αριστουργήματα της “τεχνικής της σταγόνας” (drip technique). Καλλιγραφικά, πολύχρωμα καλώδια καλύπτουν τον καμβά με μια ενέργεια που δηλώνει δύναμη και ταχύτητα, ενώ την ίδια στιγμή εκπέμπει χάρη και λυρισμό. Κάθε σπιθαμή της σύνθεσης ζωντανεύει, έτσι που να δείχνει ότι διευρύνεται παρά το ήδη μεγάλο μέγεθος της.

Αν παρατηρήσεις τον Ζλάταν, κάτι ανάλογο θα νιώσεις. Ο Ζλάταν ξεπερνά τη σκιά του και γίνεται ο ήλιος του εαυτού του. Πώς να χαρτογραφήσεις την πορεία του στο γήπεδο όταν ξέρεις ότι το απρόσμενο είναι που τον οδηγεί, τον κατευθύνει;

Σαν να υπάρχει ένα αόρατο χέρι που με ατσάλινη κλωστή τον δένει και τον παρακινεί να αφεθεί στην πρόκληση και στην ψευδαίσθηση πως το μοναδικό είναι αδύνατο. Όχι για τον Ζλάταν. Ο Ζλάταν είναι σαν την αστραπή που σέρνει το ουράνιο τόξο εν μέσω καταιγίδας και το κάνει κομμάτια με την έκρηξη του. Τα κομμάτια ρέουν και μόνιμα αιωρούνται πάνω από το έδαφος, περιμένουν να χρησιμοποιηθούν για να ανατρέψουν και να μεγαλώσουν την τυποποιημένη φόρμα και την αδιάφορη σύνθεση του γηπέδου. Μια στιγμή και μια άγνωστη αιτία αρκούν για να ταραχθεί η συμπαντική αρμονία.

Χορός και πολεμική τέχνη

Η εν λόγω τεχνική του Πόλοκ βασιζόταν στην απορρόφηση του καλλιτέχνη από το έργο, στην ενσωμάτωση του από το αντικείμενο. Στη “φιλοξενία” του από την εν εξελίξει δημιουργία. Ο ίδιος αποκαλύπτει την τεχνική του, την ουσία αυτής. “Στο πάτωμα νιώθω πιο άνετα. Αισθάνομαι πιο κοντά, μέρος του πίνακα. Με τον τρόπο αυτό μπορώ να τον περπατήσω, να δουλέψω και από τις τέσσερις πλευρές του και κυριολεκτικά να είμαι μέσα στον πίνακα”. Η διαδικασία έμοιαζε με χορογραφία, λες και με τη ζωγραφική του εντόπιζε τα ίχνη του χορού. Ο Ζλάταν σίγουρα νιώθει άνετα στο γήπεδο. Εντός των τεσσάρων γραμμών γίνεται μέρος, σημαντικό, του εν εξελίξει γεγονότος. Ο Ζλάταν βρίσκει το όμορφο, το αναπάντεχο, το φανταστικό, το τρελό, το σουρεάλ στο πράσινο του γηπέδου όπου γράφονται τα πάντα και το εξωτερικεύει. Εκτελεί έναν δικό του χορό που μερικές φορές, όπως το “νούμερο 500”, συνδυάζεται με τη χάρη πολεμικής τέχνης.

Στο άπειρο και ακόμη παραπέρα

Ο Πόλοκ με το “Ένα: νούμερο 31”αποτυπώνει την παλλόμενη ένταση της σύγχρονης πόλης, τους αρχικούς ρυθμούς της φύσης, το παιχνίδισμα των μορφών και τα άπειρα βάθη του κόσμου. Ο Σουηδός στο δικό του πεδίο εκφράζει την αδήριτη ανάγκη του ποδοσφαιριστή να υπάρξει στο γήπεδο δημιουργώντας. Εκφράζει την υπερβολή που οι προπονητές δεν θέλουν, αλλά οι φίλαθλοι λατρεύουν. Εκφράζει το ένστικτο που συνδιαλέγεται με τη λογική και κάνει την εξαίρεση κανόνα! Ο Ζλάταν είναι το χαιρέκακο γέλιο που βλέπει με ικανοποίηση τον καθωσπρεπισμό και τον ορθολογισμό να συντρίβονται. Ο Πόλοκ με ό,τι του άφηνε το χάος, εμφάνιζε τις γραμμές και τα μονοπάτια του, έβγαινε εκτός ορίων για να δει μόνο αυτός της αναστάτωση της ψυχής του κόσμου. Κατ' αντιστοιχία, ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς ξεκινά από γνωστό, σταθερό σημείο, φτάνει στο “500”, και συνεχίζει στο άπειρο και ακόμη παραπέρα.