Η καθημερινότητα δοκιμάζει τις αντοχές μας, δοκιμάζει το... υλικό μας. Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να παλεύει κάθε μέρα, να εξερευνά τα όρια του και αν μπορεί να τα ξεπερνά. Η επιβίωση, μοναδικό καθήκον και πρόκληση και το σώμα μοναδικό “όπλο”. Ο χρόνος όμως δεν υπακούει στις απαιτήσεις του σώματος και όταν αποφασίζει να αναμετρηθεί μαζί του, ζητά την ψυχή του! Τότε, το σώμα δείχνει μικρό και αδύναμο και όταν η πίεση το ξεπερνά εκρήγνυται!

Ήττα, γιατί το προϊόν έχει φτιαχτεί για αντέχει. Δεν γίνεται αλλιώς. Η έκρηξη αποτελεί πρόωρη κορύφωση που μπορεί να είναι εκκωφαντική, εντυπωσιακή, ακόμη και αποκαλυπτική, όμως σβήνει γρήγορα και τίποτα δεν μένει πίσω. Ζητούμενο η ανθεκτικότητα για να “διορθωθεί” η αστοχία και να δικαιωθεί η Ευστοχία υλικού.

Η “Ευστοχία υλικού” (Εκδόσεις Ιωλκός) είναι ο τίτλος του 4ου βιβλίου του δικού μας Αλέξανδρου Στεργιόπουλου. Η παρατήρηση του νου και το φιλτράρισμα της ψυχής δίνουν ποιήματα-θραύσματα μιας εικόνας που συνεχώς κινείται και ποτέ δεν μένει ίδια. Η αντανάκλαση της πραγματικότητας μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη της προσωπικής ματιάς. Το διαφορετικό μπλέκεται με το αδιαμεσολάβητο, το οριστικό. Σε αυτή τη διελκυστίνδα ο άνθρωπος στέκεται στη μέση και καλείται να υπερβεί καταστάσεις που τον ξεπερνούν. Καλείται να ζήσει και να αφομοιώσει όλα όσα τον βρίσκουν και τον επηρεάζουν, ίσως τον αλλάζουν.

Ο ανώνυμος ήρωας και οι πληγές του πρωταγωνιστούν σε αυτή τη συλλογή. Τα σημάδια του σώματος συναντούν αυτά της ψυχής και μαζί την προσπάθεια για επιβίωση. Η αξιοπρέπεια και η προσδοκία δίνουν τον τόνο και η οργή θρέφει την ελπίδα. Ποιήματα πετράδια φωτός και σκότους. Λόγια λυρικά και αιχμηρά, εύληπτα, άμεσα. Έτσι όπως απαιτεί ο πραγματικός χρόνος.