Ο Ντζοργκαέφ υπήρξε ένας σπουδαίος μεσοεπιθετικός που φόρεσε 82 φορές τη φανέλα της Εθνικής Γαλλίας από το 1993 ως το 2002, έχοντας πετύχει 28 γκολ. Παίκτης της μεσαίας γραμμής με επιθετικό πάντα προσανατολισμό αγωνίστηκε σε πολλές ομάδες, όπως η Μονακό, η Ιντερ, η Καϊζερσλάουτερν, η Μπόλτον για να κλείσει την καριέρα του στη Red Bull της Νέας Υόρκης το 2006. Κορυφαίες στιγμές της καριέρας του, η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998 μέσα στη Γαλλία και του Euro που ακολούθησε δύο χρόνια αργότερα.

Aξεπέραστο Live Στοίχημα και πολλά ειδικά στοιχήματα για όλους τους αγώνες! (21+)

Μετά το τέλος της καριέρας του, ίδρυσε το Ίδρυμα Youri Djorkaeff για να μαθαίνει τα μυστικά της μπάλας και του αθλητισμού σε άπορα παιδιά. Ο 50χρονος Ντζοργκαέφ ήρθε στην Αθήνα για να διδάξει ποδόσφαιρο στα προσφυγόπουλο και το gazzetta.gr τον συνάντησε και είχε μία πραγματικά ενδιαφέρουσα κουβέντα μαζί του.

Χαμογελαστός, ιδιαίτερα φιλικός και με διάθεση για κουβέντα, μίλησε για το Μουντιάλ και την κατάκτηση του από τη Γαλλία, τη δική του ομάδα του 1998, το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και τα προσφυγόπουλα, τονίζοντας ότι η προσφυγιά είναι η… ιστορία της ζωής του!

Σκοπός της ζωής του τα παιδιά

Η ενασχόληση του με τα παιδιά που έχουν ανάγκη, όπως είναι τώρα τα προσφυγόπουλα που βρίσκονται στην Ελλάδα, μόνο τυχαία δεν είναι καθώς δημιούργησε ένα Ίδρυμα με το όνομα του, για να τα βοηθήσει. «Επαιξα σε πολλές ομάδες, γαλλικές, αγγλικές ακόμα και στην Αμερική πήγα για την Red Bull κι όταν τελείωσα, άρχισα να σκέφτομαι τι θα κάνω μετά το ποδόσφαιρο. Ηθελα να ανταποδώσω την υποστήριξη που είχα δεχθεί εγώ όλα αυτά τα χρόνια που έπαιζα μπάλα. Αποφάσισα τότε να κάνω το ίδρυμα για να βοηθήσω τα παιδιά να στραφούν στον αθλητισμό και στο ποδόσφαιρο».

Το Ίδρυμα έχει έδρα τη Νέα Υόρκη και εξηγεί το γιατί: «Η Νέα Υόρκη δεν είναι μόνο το ακριβό Μανχάταν. Υπάρχουν και άλλες περιοχές όπως το Χάρλεμ όπου τα παιδιά είναι λιγότερα ευνοημένα και δεν έχουν πρόσβαση στον αθλητισμό. Ετσι αποφάσισα να ιδρύσω το Ιδρυμα το 2011 και να βοηθήσω τα παιδιά του Χάρλεμ, γιατί γι’ αυτά κοστίζει πολύ το ποδόσφαιρο, καθώς χρειάζεται χρήματα για να βγάλεις δελτίο, να αγοράσεις παπούτσια και ρούχα. Αποφασίσαμε λοιπόν να μην πάρουμε τα παιδιά από τα σπίτια, αλλά να πάμε εκεί τους προπονητές, στις γειτονιές τους και να παίξουν εκεί μπάλα».

Η ευαισθησία που είχε με τα παιδιά, ήταν και ο λόγος που έστρεψε την προσοχή του στα προσφυγόπουλα. «Πριν από δύο χρόνια επέστρεψα Γαλλία και είδα ένα ρεπορτάζ που μου άνοιξε τα μάτια για τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων στην Ευρώπη. Όταν επέστρεψα στη Νέα Υόρκη πήγα στη Unicef και τους χτύπησα την πόρτα, για να ξεκινήσουμε κάτι για τους πρόσφυγες. Ήθελα σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους, να τους κάνω να καταλάβουν ότι κάποιος τους σκέπτεται, θέλει να τους βοηθήσει κι εγώ ήμουν ο κατάλληλος γι’ αυτό. Το ποδόσφαιρο είναι ουσιαστικά μία διεθνής γλώσσα και μιλάει στις καρδιές όλων κι εγώ ως πρώην ποδοσφαιριστής ήταν πιο εύκολο να έρθω πιο κοντά σε αυτά τα παιδιά».

Η προσφυγιά είναι η ιστορία της ζωής του Ντζοργκαέφ

Η ευαισθησία για τους πρόσφυγες είναι μεγάλη γιατί και ο ίδιος παιδί προσφυγικών οικογενειών. «Η προσφυγιά είναι η ιστορία της ζωής μου. Ο προπάππους μου ήταν Αρμένιος και έφυγε από την Τουρκία για να γλυτώσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Είμαι Αρμένιος από την πλευρά της μητέρας και Ρώσος από την πλευρά του πατέρα μου, η οικογένεια του οποίου έφυγε από τη Ρωσία για να αποφύγει διώξεις του καθεστώτος. Εγώ λοιπόν ξέρω πως είναι ο συνδυασμός της μετανάστευσης με τον αθλητισμό. Υπάρχουν αξίες που αν συνδυαστούν, μπορούν να κάνουν θαύματα».

Ο Ντζοργκαέφ μέχρι τις 18 Αυγούστου θα είναι στην Αθήνα και θα βοηθά στην εφαρμογή του προγράμματος, για τα παιδιά – πρόσφυγες. «Συνεργαστήκαμε με την Unicef και σε σύντομο χρονικό διάστημα εφαρμόσαμε το πρόγραμμα. Θέσαμε ως βάση του την Αθήνα, ώστε να είμαστε κοντά στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Βρήκαμε τη συνεργασία με τον Οργανισμό Earth και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε με 200 παιδιά. Θέλαμε ποιοτική δουλειά, όχι απλώς να βρούμε τα παιδιά και να τους δείξουμε το ποδόσφαιρο. Αυτό κατέστη δυνατό με την εύρεση καλών προπονητών. Ηδη προπονήθηκα με τα παιδιά, έτρεξα μαζί τους και μάλιστα ήταν και αγόρια και κορίτσια, γιατί δεν θέλουμε αποκλεισμούς σε φύλα και ηλικίες. Θα είμαι εδώ για οκτώ εβδομάδες και μπορεί να καθίσω και παραπάνω».

Για τον ίδιο η καλύτερη ανταμοιβή είναι η χαρά των παιδιών. «Δεν ήθελα κάποια ανταμοιβή γι΄ αυτό το πρόγραμμα. Η προσπάθεια αυτών των παιδιών να παίξουν, πρέπει να είναι για μας καθήκον. Η μοναδική ανταμοιβή που είχα είναι ότι έπαιξα με αυτά τα παιδιά και είχα επικοινωνία μαζί τους…»

Το Μουντιάλ του 2018 και το Euro του 2004

Η συζήτηση στη συνέχεια, πήγε σε ποδοσφαιρικά θέματα, με το Μουντιάλ να είναι στο επίκεντρο και τον ίδιο να μιλά για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. «Είμαι πολύ χαρούμενος όπως όλοι οι Γάλλοι. Για να είμαι ειλικρινής στην αρχή, βλέποντας τους πρώτους αγώνες στο Μουντιάλ, δεν πίστευα ότι αυτή η ομάδα θα μπορούσε να το κατακτήσει, αλλά στη συνέχεια, ανέβασε απόδοση και πιστεύω ότι δίκαια έφτασε στην κορυφή. Ηταν η καλύτερη ομάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου».

Η Γαλλία έφτασε στην κορυφή του κόσμου φέτος, 20 χρόνια μετά το 1998, όταν η ομάδα των Ζιντάν, Ανρί, Μπλαν, Καρεμπέ, Ντεσαγί και Ντεσάν νικούσε στον τελικό τη Βραζιλία με 3-0 και σήκωσε για πρώτη φορά το τρόπαιο. «Είναι και οι δύο υπέροχες ομάδες και αυτή του 98 και η σημερινή. Δεν μπορείς να κάνεις συγκρίσεις, το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια και δεν μπορείς να το συγκρίνεις», λέει ο ίδιος για να προσθέσει: «το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι πιο αθλητικό, είναι πιο γρήγορο, είναι πιο δυνατό. Αυτές που ξεχωρίζουν είναι οι ομάδες που παίζουν συλλογικά και δεν βασίζονται σε κάποιον παίκτη. Αυτό ήταν το χαρακτηριστικό μας και πριν από 20 χρόνια, όταν και είχαμε σπουδαίους ποδοσφαιριστές, αλλά λειτουργούσαμε ως ομάδα».

Όπως όλοι οι Γάλλοι και αυτός πέταξε στα… ουράνια με την πρώτη θέση στο Μουντιάλ. «Ηταν κάτι το ανεπανάληπτο, στο Παρίσι που ήμουν την ημέρα του τελικού, έγινε πραγματικά χαμός. Ολοι ήταν στους δρόμους με κατεύθυνση στα Ιλίσια Πεδία. Ένα μεγάλο πάρτι είχε στηθεί. Και πρέπει να ευχαριστήσουμε γι’ αυτό τον Ντιντιέ Ντεσάν και τους παίκτες του».

Για το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν ξέρει πολλά, καθώς δεν το παρακολουθεί. Θυμάται, όμως, την πιο χαρακτηριστική στιγμή. «Μας κερδίσατε στην Πορτογαλία το 2004. Εγώ δεν ήμουν τότε στην Εθνική, αλλά δεν ξεχνάω εκείνη την ήττα. Κανείς δεν το περίμενε, αλλά νομίζω ότι το αξίζατε, για αυτό και φτάσατε στην πρώτη θέση. Ηταν μία μεγάλη έκπληξη που κανείς δεν περίμενε…»

Ο Ντζοργκαέφ δηλώνει και λάτρης της ελληνικής γαστρονομίας. «Ξέρω το τζατζίκι, τη σαλάτα σας, τα κεφτεδάκια, το κεμπάπ και φυσικά το ούζο. Ελπίζω να τα δοκιμάσω και τώρα», λέει χαμογελώντας λίγο πριν τον αποχαιρετήσουμε και του δώσουμε και πάλι συγχαρητήρια για το έργο που κάνει με τα παιδιά. Μακάρι το παράδειγμα του, να το ακολουθούσαν κι άλλοι!