Με την συνδρομή του Ηλία Μάτσα, συναδέλφου από το Best της Πάτρας ρίχνουμε... φως στην σκληρή δουλειά 10 ημερών που απαιτήθηκε για να δημιουργηθεί το coreo των οπαδών της Παναχαϊκής. «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά επτά γενιές σβηστό...» με έμπνευση από το γνωστό κομμάτι από την Άλκηστις Πρωτοψάλτη με τίτλο «Λάβα». Το ηφαίστειο είναι η Παναχαϊκή που τόσα χρόνια είχε σιγήσει... Ήταν σαν ένα ανενεργό ηφαίστειο. Τώρα όμως... ξυπνά για τα καλά και η... λάβα του θα παρασύρει κάθε αντίπαλο! Στην πόλη της Πάτρας, η ποδοσφαιρική παρακμή της ομάδας στην τελευταία 15ετία, γέννησε την ανάγκη σε μια ολόκληρη γενιά, να μάθει την σπουδαιότητα της ομάδας που είναι «της Πάτρας το καμάρι», η πρώτη επαρχιακή ομάδα που βγήκε στην Ευρώπη, η ομάδα των μεγάλων «Θρύλων» του Δαβουρλή, του Ρήγα, του Μιχαλόπουλου και τόσων άλλων.

Έτσι, η ανυποληψία του ονόματος της Παναχαϊκής, που πέρασε... σκοτεινές μέρες, έβγαλε από τα σεντούκια και το χρονοντούλαπο κάθε Πατρινού, κάθε Παναχαϊκιώτη, την απαρχή της ιστορίας, πίσω στο μακρινό 1891. Τότε που ένας γιατρός, ο Χρήστος Κορύλλος, θα γεννούσε την ιδέα δημιουργίας μιας ομάδας, που θα έπαιζε σημαίνοντα ρόλο στο αθλητικό γίγνεσθαι της χώρας, αν και αυτό δεν θα συνδυάζονταν με τίτλους πρωταθλήματα και Κύπελλα, αλλά κάτι πολύ πιο ουσιώδες. Ήταν ο ιδρυτής και πρόεδρος του Παναχαϊκού Γυμναστικού Συλλόγου και της Παναχαϊκής

Από αυτή την ομάδα που ήταν από τις πρώτες που έφεραν το ποδόσφαιρο στη χώρα, θα γεννιόταν ο ΣΕΓΑΣ, θα έβγαιναν Ολυμπιονίκες (Πεπανός, Τόφαλος, Διακίδης και τόσοι άλλοι) αλλά και μια πρωτοφανής πολιτικοαθλητική κουλτούρα. Όλα αυτά, που για χρόνια η πόλη ξέχασε, η νέα γενιά έβαλε σαν στόχο να αναβιώσει. Στην χώρα που η «Παιδεία» είναι πλέον λέξη υπό εξαφάνιση, η «ιστορία» βαρετή και οτιδήποτε παλιό, αποτυχημένο, μια ολόκληρη γενιά μεγάλωσε ακούγοντας για αυτούς που σε χαλεπούς καιρούς, φόρεσαν και τίμησαν την ριγωτή με τα πορφυρά και τα μελανά χρώματα, με το έμβλημα του ημίθεου Ηρακλή και της Νίκης που τον στεφανώνει, όπως όλους του Ολυμπιονίκες.

Η «ΕΚΦΡΑΣΗ» ΚΑΙ Η ΤΙΜΗ ΣΤΟ ΕΝΔΟΞΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Αυτή η γενιά λοιπόν, μακριά από την ευρύτερη εκδοχή του οργανωμένου οπαδού, από το 2000 και έπειτα με κορύφωση το 2011, όταν και δημιουργήθηκε επίσημα ο Σύνδεσμος «Nortenos Patras», οραματίστηκε μια Παναχαϊκή παράδειγμα προς μίμηση και έβαλε σκοπό και στόχο ζωής να μάθουν στα πέρατα της χώρας όλα όσα έχει προσφέρει. Και όπως έχουν κάνει και στο παρελθόν, στην νέα εποχή ακμής του ποδοσφαιρικού τμήματος, ήρθε η ώρα να κάνουν πράξη όλα όσα ταξιδεύουν στις γειτονιές της Πάτρας, από στόμα σε στόμα και σαν θρόϊσμα φύλλων του φθινοπώρου.

Την περασμένη Κυριακή, στο παιχνίδι που κατά ένα μεγάλο ποσοστό έκρινε την προσπάθεια της ανόδου, το «coreo» με το «ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΠΟΥ ΞΥΠΝΑ» έκανε την εμφάνισή του. Και δεν έχε σημασία τόσο ο αντίπαλος όσο η στιγμή.

Ένα όνειρο, συνέχεια σε όλα όσα έχουν ονειρευτεί όλα αυτά τα χρόνια. Όπως το παζλ των μεγαλύτερων στιγμών του συλλόγου, το 2011, στην συμπλήρωση των 120 χρόνων από την ίδρυση της Παναχαϊκής. Το «αρχείο» των εμπνεύσεων άπειρο, οι σκέψεις, οι εμπνεύσεις ατελείωτες και το «Ηφαίστειο» ήταν μια εξ' αυτών. Και υπάρχουν ακόμη πολλές που σύντομα θα παρουσιαστούν στο ελληνικό κοινό, αφού η ιστορία του συλλόγου, έχει στιγμές δόξας και διακρίσεων που μπορούν να κάνουν περήφανους τους οπαδούς της Παναχαϊκής. Για 10 περίπου ημέρες υπήρξε ασταμάτητη δουλειά, σχεδιασμοί, βαψίματα, ειδικά μηχανήματα, υπολογισμοί και προγραμματισμός της παραμικρής λεπτομέρειας. Με «στούντιο» την σκεπαστή κερκίδα, το γηπεδάκι μπάσκετ στο κλειστό και κάθε πιθανή και απίθανη γωνιά της Αγυιάς, τα παιδιά στην κερκίδα, δεν σταμάτησαν λεπτό να εργάζονται και σαν «κοκκινόμαυρα» μυρμήγκια δημιούργησαν ένα... πέπλο για να «ντύσουν» την «βασίλισσα» τους. Με την βοήθεια φυσικά και του κόσμου που είχε τα εκατοντάδες κόκκινα και μαύρα χαρτόνια.

ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ, ΤΡΙΦΩΝΟ ΚΑΙ ΑΛΕΞΙΟΥ…

Πολλοί εντυπωσιάστηκαν με την επιλογή του στίχου που «έντυσε» το coreo, τους στίχους δηλαδή από το τραγούδι της Άλκιστης Πρωτοψάλτη «Λάβα» που το 1997 που κυκλοφόρησε, η πλειοψηφία των παιδιών αυτών ήταν μικροί για να καταλάβουν το νόημα, αλλά όσοι ζουν στην Πάτρα ή έχουν επισκεφθεί τα γήπεδα της Παναχαϊκής και τα παιχνίδι ποδοσφαίρου, μπάσκετ και βόλεϊ γνωρίζουν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που έχουν χρησιμοποιηθεί στίχοι από τέτοιου είδος ακούσματα.

Είναι πλέον σαν άτυπος ύμνος για την Παναχαϊκή, η παραλλαγή του τραγουδιού από τους Τρίφωνο «Να μ’ αγαπάς» (2008) που σε κάθε ματς, ακούγεται σαν μια μελωδία, σαν μια ωδή σε αυτούς που έφυγαν από τη ζωή και όπως λέει χαρακτηριστικά, «για να τ’ ακούσουν εκεί ψηλά, αυτοί που ‘παίξαν στην Αγυιά και σου αφήσανε βαριά κληρονομιά».

Κάτι αντίστοιχο είναι και η φετινή δημιουργία, βασισμένη στο τραγούδι της Χάρις Αλεξίου «Το τανγκό της Νεφέλης», που ακούγεται συχνά στην Αγυιά με την παραλλαγή «Είσαι η ζωή μου».

Τέλος, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε το «ντύσιμο» των παλιών και φθαρμένων τοίχων της Αγυιάς, όπου ξεχωρίζουν οι φιγούρες του παρελθόντος, κάτω από τους στίχους του «Oι ψυχές», στην μουσική σύμπραξη της Άλκιστης Πρωτοψάλτη με τους Goin' Through.

Κι όπως χαρακτηριστικά λένε οι στίχοι: «Λένε είναι οι ψυχές που μένουν, λένε είναι οι σκιές,

λένε πως κοιμούνται κάθε μέρα και ξυπνούν μοναχά τις Κυριακές». Μόνο που πλέον, στην πόλη της Πάτρας οι ψυχές και το πάθος έχουν αφυπνιστεί για τα καλά και αποτελούν τον οδηγό για την συνέχεια. Ακόμα και το Ultras World αναφέρθηκε ξεχωριστά στο coreo των οπαδών της Παναχαϊκής. Και όλα αυτά είναι μόνο η αρχή.

- Πιο κάτω ψηφίστε την άποψή σας στο poll...