O «ποδοσφαιρικός» Αλέξης Τσίπρας!
Το βιβλίο «Αριστερά ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ποδόσφαιρο» του Θανάση Κάππου κυκλοφορεί από αυτό το Σάββατο (10/03) σε κέντρα Τύπου, περίπτερα και ψιλικά σχεδόν σε όλες τις περιοχές της χώρας. Μέσα από 17 ιστορίες παρουσιάζει τη σχέση της ασπρόμαυρης θεάς με την αριστερά και την πολιτική γενικότερα, ταξιδεύοντας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου.
Στο βιβλίο υπάρχει συνέντευξη του πρώην παίκτη του Ολυμπιακού Σάββα Παπάζογλου, ενός από τους τελευταίους μεγάλους μια άλλης εποχής, του συγκροτήματος χιπ-χοπ των Social Waste, που έχουν έντονα πολιτικό στίχο και καταπιάνονται με τη μπάλα, καθώς και αρκετά ακόμα πολύ ενδιαφέροντα θέματα. Ωστόσο, η συνέντευξη που μάλλον έχει τον μεγαλύτερο αντίκτυπο είναι αυτή του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έχει δείξει αρκετές φορές ότι η μπάλα δεν τον αφήνει αδιάφορο, ενώ σύμφωνα με τα ρεπορτάζ φέρεται να κινείται ενεργά για τη σωτηρία του Παναθηναϊκού.
Ο συγγραφέας συνάντησε τον πρωθυπουργό και και μεταφέρει στο Gazzetta Weekend την εμπειρία, μαζί με κάποιες ατάκες του Τσίπρα. Παράλληλα, παρουσιάζει και τα υπόλοιπα κεφάλαια του έργου του!
Αξίζει να σημειωθεί ότι μέρος των εσόδων από την πώληση του βιβλίου θα διατεθούν προς όφελος κοινωνικά αδύναμων ομάδων.
Γράφει ο Θανάσης Κ. Κάππος
Είναι παράξενη η αίσθηση της προοπτικής για μια συνέντευξη με τον πρωθυπουργό. Πόσο μάλλον εάν είναι να μιλήσεις για ένα θέμα όπως είναι το ποδόσφαιρο.
Έχεις όπως και να το κάνουμε τις μικρές σου αμφιβολίες. Πρωθυπουργός, σκέφτεσαι, θα ξέρει από ποδόσφαιρο;
Έχεις και την απορία ποιον θα συναντήσεις. Δύσκολος ή εύκολος άνθρωπος, δεν παύει να είναι ο πρωθυπουργός. Εντάξει, υπάρχει μια “ανασφάλεια” που σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορεί να θεωρηθεί παρά απολύτως λογική.
Έρχεται με τα πολλά και με τα λίγα εκείνη η πολυπόθητη ώρα που πρέπει να τον συναντήσεις. Ψάχνει να βρεις τα επίσημα ρούχα, να προλάβεις με απόλυτη ακρίβεια για να μην φανείς ούτε και στο λεπτό ασυνεπής. Φτάνεις επιτέλους, κάνεις όλα εκείνα τα απαραίτητα διαδικαστικά και σε σκάρτο πεντάλεπτο βρίσκεσαι απέναντι του με εκείνη τη σχετική αμηχανία που έχεις όταν πας να συναντήσεις ένα πρόσωπο όπως ο πρωθυπουργός.
Δεν περνάει κανένα πεντάλεπτο και αρχίζουν οι αναθεωρήσεις και η αυτοκριτική. Σκέφτεσαι μήπως δεν μπήκες στο σωστό χώρο; Αλλά δε μπορεί, αφού είναι απέναντι σου.
Πιο άνετος και χαλαρός από εσένα. Σε αντίθεση με το γύρω πολυτελές περιβάλλον και την επισημότητα που είναι διάχυτη παντού. Ξεκινώντας η κουβέντα, πρώτη ενδόμυχη σκέψη: Ξέρει καλά το τόπι και τα μυστικά του. Θα μπορούσαμε χωρίς δεύτερη κουβέντα να πάμε παρέα στο γήπεδο.
Αν κάποιος διαβάσει την κουβέντα με τον Αλέξη Τσίπρα στο βιβλίο χωρίς να ξέρει ποιος μιλάει, θα νομίζει πως μιλάει φίλαθλος που έχει μελετήσει διεξοδικά το ποδόσφαιρο εντός και εκτός των τειχών.
Οι ποδοσφαιρικές του προτιμήσεις βαθύτατα πολιτικοποιημένες. Μας τα χαλάει λίγο στον Παναθηναϊκό και την Γιουβέντους αλλά τι να κάνουμε. Εντάξει, για την Αργεντινή και τον Ντιεγκίτο, δεχόμαστε την «αναρχική» Μπαρτσελόνα, απέναντι στην «βασιλική» Ρεάλ, την κόκκινη Λίβερπουλ και την Σαν Πάουλι. Εκεί, όμως που λίγο κολλάμε (με ευχαρίστηση και τρέλα), είναι όταν αρχίζει να μιλάει για το Βαγιέκας και τη Ράγιο και μάλιστα με απόλυτη ακρίβεια.
Τον κοιτάς, τον ξανακοιτάς και σκέφτεσαι από μέσα σου αλλά δεν τον ρωτάς για να μη σε παρεξηγήσει: “Μήπως μας κρύβετε κάτι; Mήπως θα είστε ανάμεσα στους θεατές του επόμενου αγώνα της Ράγιο;”.
Σου μιλάει για την μεγάλη του αγάπη τον Παναθηναϊκό και εκείνα τα χρόνια της ποδοσφαιρικής αθωότητας και συνάμα ποδοσφαιρικής “μαγείας” στην Ελλάδα των αρχών της δεκαετίας του 1980 όπου όλα έμοιαζαν αρμονικά και ονειρικά ταυτόχρονα.
Ξέρει και μάλιστα καλά το πρέπει να γίνει για να αλλάξουν κάπως τα κακώς κείμενα στο χώρο. Εκτός των άλλων: «…Υπήρχαν στις ομάδες παίκτες που ήξεραν να δίνουν την μάχη για την φανέλα. Κι αυτό οι φίλαθλοι το αναγνώριζαν και ταυτίζονταν μαζί τους. Σήμερα η φανέλα έχει υποχωρήσει μπροστά στο συμβόλαιο, στον μισθό, στις φορολογικές ελαφρύνσεις. Κι αυτό, όσο κι αν μας λυπεί, είναι απολύτως φυσικό, σε έναν κόσμο που αλλάζει, κι όχι πάντα προς το καλύτερο.
Υπάρχουν ομάδες που αν όχι όλοι, οι περισσότεροι παίκτες είναι ξένοι. Ένα γεγονός που λειτουργεί αρνητικά για πολλούς λόγους. Χρειάζεται οι ομάδες να δώσουν χώρο και προοπτική σε νέους και ταλαντούχους Έλληνες παίκτες. Να «επενδύσουν» στην εξέλιξη και την ανάπτυξη τους. Να επενδύσουν στο ίδιο το μέλλον του ποδοσφαίρου και της εθνικής μας ομάδας. Κάτι που κατά την άποψη μου κάνουν ελάχιστες ομάδες στην Ελλάδα σήμερα. Ελπίζω και εύχομαι σύντομα να δούμε κάτι… διαφορετικό».
Ο συγγραφέας με έναν από τους μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου: Τον Σάββα Παπάζογλου
Aριστερά, ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ποδόσφαιρο
Ο Αλέξης Τσίπρας, οι Social Waste και δεκαπέντε ακόμα συναρπαστικές ιστορίες
Για τον ποδοσφαιρικό Αλέξη Τσίπρα τα γράφουμε παραπάνω. Σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο βιβλίο μίλησε για τα πάντα. Την Αριστερά την ΠΟΛΙΤΙΚΉ και το ποδόσφαιρο. Μια, για να είμαστε ακριβείς, φιλική συζήτηση που θα συζητηθεί.
Πάμε όμως και στα υπόλοιπα του βιβλίου, ελπίζοντας πως αργά ή γρήγορα θα το κρατάτε στα χέρια σας για κρίσεις, γνώμες και παρατηρήσεις. Η τρίτη προσπάθεια για την “χαρτογράφηση” μιας παράξενης και σε πολλά σημεία ετερόκλητης σχέσης.
Τι κοινό μπορεί να έχει το ποδόσφαιρο, με την αριστερά και την πολιτική; Εμείς λέμε πως έχει και μάλιστα με το παραπάνω. Τα παραδείγματα πολλά εντός και εκτός γηπέδων. Μέσα από τη δράση και μάλιστα σε αγαστό συνδυασμό (εντός και εκτός των γηπέδων), προσωπικοτήτων που έδωσαν οντότητα και υπόσταση σε μεγάλες αξίες και ιδανικά που στην δύσκολη τούτη εποχή που διανύουμε είναι ιδιαίτερα επίκαιρα και αναγκαία.
Ο μεγάλος των ΜΕΓΑΛΩΝ Σάββας Παπάζογλου που ποτέ δεν έκρυψε τις πολιτικές του καταβολές απαντάει μέσα από δεκαεννέα ερωτήσεις στο βιβλίο για την παράξενη και ετερόκλητη σχέση, κάνοντας ένα ταξίδι αναδρομής σε δύσκολες πολιτικά και ποδοσφαιρικά εποχές για την Ελλάδα.
Θυμάται την “Ένωση Ελλήνων Αθλητών” με τους Νίκο Γόδα, Παναγή Κορσιάνο και Γρηγόρη Λαμπράκη, που κατά τη διάρκεια της Κατοχής διοργάνωνε ποδοσφαιρικούς αγώνες (“ αντιστασιακό ντέρμπι” 1942) για να μαζευτούν χρήματα για τους φυλακισμένους, τους άρρωστους και όσους είχαν ανάγκη.
Ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά ταλέντα της εποχής του, δεν έπαιξε παρά απειροελάχιστα στην Εθνική Ομάδα για καθαρά πολιτικούς λόγους. “O πραγματικός λόγος της μικρής συμμετοχής σας στην Εθνική Ομάδα;”.-Tα πολιτικά φρονήματα. Μετά τα γεγονότα στο Βελιγράδι δε με κάλεσαν ξανά ούτε για προπόνηση.
Η προσπάθεια των παιδιών του Πανσερραϊκός Che Guevara Club, μια γηπεδική όσο και εξωγηπεδική διαφορετική προσπάθεια. Τα παιδιά του κλαμπ, προσφέρουν τόσο στην ομάδα τους όσο και στην ευρύτερη κοινωνία με μια μοναδική και άδολη αγάπη.
Σημαντικές κοινωνικές δράσεις εντός και εκτός της πόλης των Σερρών, συλλογικές δράσεις που απαγορεύουν δια ροπάλου την απόφαση του ενός και τα όποια πιθανά λάθη. Συνδυάζουν άψογα την παρουσία τους άψογα εντός και εκτός των γηπέδων: “...Koρυφαία στιγμή στην ιστορία του κλάμπ, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Η αποστολή και η διανομή ενός ολόκληρου φορτηγού με νερό και ρούχα στους μετανάστες στην Ειδομένη συγκλονίζει, όσο και η πανηγυρική ατμόσφαιρα στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό (2011 με σκορ 1-0) που μετατρέψαμε τον υποβιβασμό της ομάδας μας σε χαρά και γλέντι στην κερκίδα προκαλώντας το σεβασμό των φιλάθλων στην Ελλάδα...”.
Η ποδοσφαιρική πεντάδα Αντι Θάτσερ στην Αγγλία της δεκαετίας του 1980 κόντρα στην καταστροφή και την ισοπέδωση των πάντων. Δύο της Τότεναμ και τρεις της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ένας “άσσος” που έχει κερδίσει τα πάντα στην ποδοσφαιρική Αγγλία.
Ο Κρις Χάτον και ο Τόνι Γκάλβιν από τους “Πετεινούς”. Ο Πολ Μακ Γκράθ, ο Γκόρντον Μακουίν, και ο Μπραϊαν Μακλαίρ από τους “Κόκκινους Διαβόλους”. Όσο για τον “άσσο” δεν είναι άλλος από τον πολυνίκη προπονητή των “Κόκκινων Διαβόλων” σερ Άλεξ Φέργκιουσον, άνθρωπο με έντονη πολιτική δράση στην Αγγλία του “Θατσερισμού” στο πλευρό των Εργατικών.
“... Αφήσαμε τελευταίο τον Μπράιαν Μακλερ παίκτη της ομάδας από το 1987 μέχρι το 1998 και προπονητή αργότερα στις ακαδημίες της ομάδας. Ο τελευταίος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αντι-Θάτσερ παρέας, ο οποίος όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο αγγλικής εφημερίδας τι φοβάται περισσότερο στην Αγγλία της δεκαετίας του 1980, απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: “Tην κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ”.
Θυμόμαστε, το μοναδικό γκολ στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία που δεν “μπήκε” ουσιαστικά ποτέ. Στον πιο “παθητικό αγώνα” της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής ιστορία, όπως πολύ εύστοχα είχε σημειώσει και ο μεγάλος Εδουάρδο Γκαλεάνο, τη δήθεν ρεβάνς μεταξύ Χιλής και Σοβιετικής Ένωσης στο Στάδιο “Νασιονάλ “ στο Σαντιάγκο της Χιλής στις 21 Νοεμβρίου 1973 που για να ακριβολογούμε δεν πραγματοποιήθηκε ουσιαστικά ποτέ.
Έχουν γραφτεί πολλά για τον αγώνα και την περιέρρευσα ατμόσφαιρα. Τα βασανιστήρια, τα στραβά μάτια από τους ειδικούς της ΟΥΕΦΑ και την «εξαφάνιση» δια νόμου των αντιπάλων της κυβέρνησης Πινοσέτ.
Την προπαγάνδα και την γελιοποίηση του ποδοσφαίρου σε ένα αγώνα με μια ομάδα, χωρίς αντίπαλο και με τους Χιλιάνους να αλλάζουν πασούλες. Όμως το “κλειδί” του αγώνα που δεν ήταν αγώνας εκτός των άλλων ήταν και η επιλογή του ποδοσφαιριστή που έπρεπε να σκοράρει.
«…Έπρεπε όμως και κάποιος να σκοράρει για να ολοκληρωθεί η παράτα. Η επιλογή έπρεπε να γίνει προσεκτικά για να προκαλέσει αίσθηση για ποδοσφαιρικούς κυρίως λόγους εντός και εκτός Χιλής.
Τα κατάφεραν και με το παραπάνω σε αυτό το κομμάτι. Για να ακριβολογούμε και για τις πολιτικές προεκτάσεις της επιλογής. Επιλέγουν τη «σημαία» και αρχηγό της μεγάλης Κολό- Κόλο της εποχής, τον Φρανσίσκο Βάλντεζ, ο οποίος μαζί με τον Κάρλος Κάσζελι έχει οδηγήσει την ομάδα της Χιλής στα τελικά του Κόπα Λιμπερταδόρες το 1973.
Γόνος εργατών, οπαδός του Αλιέντε και της Λαϊκής Ενότητας. Ο καλύτερος συνδυασμός από άποψη προπαγάνδας. Ένα γκολ που ουσιαστικά δεν «μπήκε» ποτέ και σημάδεψε την ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου…».
Το βιβλίο κυκλοφορεί σε περίπτερα, ψιλικά και κέντρα Τύπου στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας. Σημαντικό μέρος των εσόδων θα προσφερθεί σε δράσεις προς όφελος συνανθρώπων μας που έχουν ανάγκη.
Αν, δεν το βρείτε και θέλετε να το προμηθευτείτε μπορείτε να επικοινωνείτε με την ηλεκτρονική διεύθυνση: [email protected]
