Ο Τζέισον Ουίλιαμς δεν είχε εχθρούς μόνο φίλους. Σαν απόσπασμα ιστορίας που αφηγείται χιπ-χοπ καλλιτέχνης και ας μην ταιριάζει ο ήρωας στις καταβολές του μουσικού είδους. Το προσωνύμιο του δε, θα ήταν μέρος του χλευαστικού, σκωπτικού λόγου: “Λευκή Σοκολάτα”. Είναι δυνατόν; Και όμως... Ο προαναφερόμενος ήταν ο ορισμός του “ραπάρω στο παρκέ”. Γρήγορος, απίστευτα γρήγορος, εν ριπή οφθαλμού εκτελούσε τις κινήσεις του, ο έλεγχος της μπάλας αδύνατον να αντιμετωπιστεί και όταν αποφάσιζε να πασάρει αστραπές και βροντές γέμιζαν τον χώρο. Ο Eminem του μπάσκετ δίχως δεύτερη σκέψη. Ο παίκτης που τίμησε όσο κανείς άλλο τον πρωταρχικό σκοπό του παιχνιδιού, να διασκεδάσει το κοινό. Πώς, λοιπόν, να έχει “hater” όταν ακόμη και οι αντίπαλοι του πέρναγαν καλά παρακολουθώντας τον να παίζει. Εξάλλου, σε ποιον δεν αρέσει η “Λευκή Σοκολάτα”;

“Όταν ήμουν 11 ετών αγάπησα το παιχνίδι”

Ο Ουίλιαμς έδινε σημασία μόνο στη γνώμη των συμπαικτών του. Δεν τον ενδιέφερε τι έλεγαν οι άλλοι γι' αυτόν μια και ο τρόπος που αντιμετώπιζε το παιχνίδι περνούσε μέσα από τη σύνδεση με τους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας. Η αξιοποίηση και η ευχαρίστηση τους ήταν το ζητούμενο και το στοιχείο που έδινε τη συνοχή στο σύνολο. Κυρίως των Σακραμέντο Κινγκς.

Ό,τι κι αν έκανε, το έκανε με τον δικό του τρόπο. Δεν τον πίεσε κανείς. Δεν το χρειάστηκε κιόλας. “Ο πατέρας μου ποτέ δεν με πίεσε. Εγώ πίεσα τον εαυτό μου. Όταν ήμουν 11 ετών αγάπησα το παιχνίδι. Το αγάπησα περισσότερο από τους μισούς παίκτες της λίγκας”, δηλώνει στο περιοδικό “Slam”. Για να τελειοποιήσει την τεχνική του και να μετατρέψει τη δεξιότητα του σε τέχνη, ξόδεψε αρκετές ώρες στην προπόνηση. Στο Λύκειο DuPont δημιουργήθηκε αυτός ο απίθανος μπασκετικός χαρακτήρας. Ο ίδιος εξηγεί πως “ποτέ δεν ήμουν απ' αυτούς που τους άρεσε να σουτάρουν. Ειλικρινά δεν βλέπω τον εαυτό μου ως καλό σουτέρ. Όταν μικροί παίζαμε μπάσκετ, ο μόνος τρόπος για να παίξω ήταν η πάσα. Δεν μπορούσα να σηκωθώ για σουτ αφού ήμουν κοντύτερος από τους άλλους”.

Αναζητώντας κολέγιο

Η δουλειά απέδωσε καρπούς και ο Ουίλιαμς κέρδισε αρκετές προσφορές από κολέγια. Ωστόσο, στην εποχή που ακόμη το διαδίκτυο δεν κυριαρχούσε και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν υπήρχαν, δεν πήρε την προσοχή που θα του αναλογούσε σήμερα. Προσωρινά δεσμεύτηκε στο Providence ενώ πέρασε λίγο χρόνο στο Fork Union Military Academy. Στην ουσία όλα ήταν στον αέρα. Ο πατέρας του ήταν αυτός που, με τον τρόπο του, τον έβγαλε από το αδιέξοδο και τον έστειλε στο κολέγιο που ήθελε. Τα πιο σημαντικά ήταν Virginia Tech, Providence, St. John's, αυτό που επιθυμούσε ο Ουίλιαμς. Πηγαίνοντας στο Providence περάσαμε από τη Νέα Υόρκη. Τότε ο πατέρας μου, μού είπε: “Μπα, δεν θα μείνεις στη Νέα Υόρκη. Με τίποτα”.

Το Marshall ήταν τελικά ο προορισμός του και ο μοναδικός λόγος για την επιλογή του ήταν ο “Μπίλι Ντόνοβαν” παραδέχεται. “Μεγάλωσα 45 λεπτά από κει. Συνήθισα να λέω στους φίλους μου ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πάω στο West Virginia ή το Marshall. Ωστόσο, όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Δεν θα άλλαζα τίποτα”. Όταν ο Ντόνοβαν αποχώρησε από το Marshall για το Florida, ο Ουίλιαμς ακολούθησε.

Γοήτευσε με το “καλημέρα”

Η ικανότητα του να μπαίνει άμεσα στο πνεύμα του παιχνιδιού, όχι μόνο τόνωσε την αυτοπεποίθηση του, αλλά τράβηξε την προσοχή των σκάουτερ του ΝΒΑ. Η φιλοσοφία του ήταν να πας κάπου που θα έχεις χρόνο συμμετοχής κι αν είσαι καλός θα σε προσέξουν αυτοί που πρέπει.

Ο Ουίλιαμς ήταν αληθινά καλός και πήρε το ταλέντο και τον κομπασμό του στις δοκιμές του ντραφτ για το ΝΒΑ. Βέβαια, υπήρχαν ερωτήματα για το ποιόν του εντός και εκτός γηπέδου. Η καριέρα του στο Florida σταμάτησε απότομα λόγω παραβίασης του κανονισμού για ναρκωτικά (κατοχή μαριχουάνας). Η προσοχή του ήταν στραμμένη μόνο στο ΝΒΑ. Οι Σακραμέντο Κινγκς τον επέλεξαν στο νούμερο εφτά, κάτι που δεν περίμενε. Εντούτοις, σε κάθε δοκιμή έκανε θραύση. Ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και όποιον έβρισκε μπροστά του τον ντρόπιαζε.

Ο Ουίλιαμς από τη στιγμή που πάτησε στο παρκέ, από την πρώτη του σεζόν, γοήτευσε κοινό και προπονητές με το παιχνίδι του. Τα μεγάλα τρίποντα, οι “αρρωστημένες” σταυρωτές ντρίμπλες και οι no-look πάσες ενθουσίασαν. Η επιτυχία δεν τον προσπέρασε. Οι “βασιλιάδες” μπήκαν στα πλέι οφ και τις τρεις σεζόν που αγωνίστηκε στην Καλιφόρνια. Η ελευθερία κινήσεων που του έδωσε ο προπονητής Ρικ Έιντελμαν ήταν ό,τι χρειαζόταν για να πάει το παιχνίδι του σε άλλο επίπεδο.

“Τρέλα”, ωριμότητα, τίτλος

Η τυφλή εμπιστοσύνη δεν ωφέλησε μόνο τον ίδιο, αλλά και όσους είχαν την τύχη να τον παρακολουθούν, είτε από κοντά είτε από την τηλεόραση (σήμερα και από το διαδίκτυο). Ο Τζέισον Ουίλιαμς γέμισε το ΝΒΑ με αξέχαστες ενέργειες, με κινήσεις που μόνο η εικόνα θα μπορούσε να τις συλλάβει και να τις τιμήσει. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την πάσα με τον αγκώνα στο “Rising Star Challenge”; Τη διπλή σταυρωτή που οδήγησε τον Γκάρι Πέιτον να προσπαθήσει να τον κάνει να σκοντάψει; Την προσποίηση για πάσα πίσω από την πλάτη εναντίον του Μάικ Μπίμπι που έγινε τόσο γρήγορα και κανείς δεν κατάλαβε τι είδε; Τα πράγματα που έκανε ήταν τόσο δυναμικά, περίπλοκα και πρωτότυπα, που ακόμη και οι διαιτητές δεν ήξεραν μερικές φορές αν έπρεπε να υποδείξουν κάποια παράβαση. Η αγωνιστική, “τρελή” συμπεριφορά του Ουίλιαμς δεν ήταν αποτέλεσμα του αυθόρμητου. Κι έδινε αυτή την εντύπωση. Με εξαίρεση την πάσα με τον αγκώνα, όλα τα υπόλοιπα ήταν αποτέλεσμα ωρών προπόνησης. Ο Μάικ Μίλερ, πρώην συμπαίκτης του, αναφέρει πως “ο Τζέισον είχε την ικανότητα να κάνει πράγματα με την μπάλα που οι περισσότεροι μόνο στο όνειρο τους μπορούσαν να τα κάνουν”.

Η περίοδος των Κινγκς δεν είχε καμία σχέση με αυτή των Γκρίζλις. Ο Ουίλιαμς βρέθηκε στο Μέμφις μετά από τρία χρόνια στο Σακραμέντο αποδεχόμενος διαφορετικό ρόλο. Τα τρίποντα στον αιφνιδιασμό περιορίστηκαν, οι no-look και πίσω από την πλάτη πάσες εκδηλώνονταν επιλεκτικά. Παράλληλα, είχε βελτιωθεί στον τομέα των επιλογών στο παρκέ σε σημείο να βρίσκεται στους κορυφαίους στην κατηγορία “ασίστ-λάθη”. Με άλλα λόγια, στο Μέμφις ωρίμασε αγωνιστικά. Οι αλλαγές όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Όταν το 2005 πήγε στο Μαϊάμι είχε συμπαίκτες τους Σακίλ Ο' Νιλ, Ντουέιν Ουέιντ. Ο ρόλος του έπρεπε να περιοριστεί αφού οι δύο σούπερ σταρ δεν άφηναν χώρο. Λογικό. Έτσι, δούλεψε περισσότερο στο σουτ και βοήθησε τους Χιτ να πάρουν το πρωτάθλημα του 2006. Μετά πήγε στο Ορλάντο και έκλεισε την καριέρα του στο Μέμφις. Στη 12χρονη πορεία του στο ΝΒΑ είχε μέσο όρο 10.5 πόντους, 5.9 ασίστ και 1.2 κλεψίματα. Α, και άπειρες αναμνήσεις που θα θυμόμαστε πάντα.

Πηγή

-Slam