Η αλήθεια της Βραζιλίας αναδείχθηκε στην πραγματική διάστασή της στα τελικά του τελευταίου Παγκοσμίου Κυπέλλου. Γιατί πίσω από τις εντυπωσιακές εικόνες των ατελείωτων παραλιών και την επιβλητική παρουσία των ουρανοξυστών, το ευρύ κοινό «γνώρισε» τις φαβέλες. Τα χαμόσπιτα, τον άθλιο τρόπο ζωής, το υψηλό επίπεδο εγκληματικότητας και εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπους δίχως ρεαλιστικό όνειρο διαφυγής από το καθεστώς.

Ο Ντάρσι Νέτο νιώθει ευλογημένος γιατί μεγάλωσε σε ικανοποιητικές συνθήκες ζωής. Το έβλεπες στα μάτια του την ώρα που περιέγραφε τη δική του ιστορία. Αντιλαμβανόσουν τον ανεξάντλητο σεβασμό του στους γονείς του. Δεν τους έκρινε ποτέ γι’ αυτά που δεν του πρόσφεραν, αλλά γι’ αυτά που του έδιναν από το υστέρημά τους. Δεν στεναχωρήθηκε ποτέ που δεν είχε ποδοσφαιρικά παπούτσια κι έπαιζε ξυπόλητος στους ασφαλτόδρομους του Sao Jose do Rio Preto. Ένιωθε ευλογημένος.

«Μεγάλωσα σε μια ήρεμη γειτονιά, σε μια οικογένεια που προσπαθούσε να επιβιώσει απέναντι στις δυσκολίες της ζωής. Ο πατέρας μου (Φραντσίσκο Κάρλος) προσπαθούσε να μας εξασφαλίσει μια άνετη ζωή αλλά αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Ήταν πλανόδιος πωλητής, δύο φορές την εβδομάδα πήγαινε στην Παραγουάη όπου αγόραζε τσιγάρα, ηλεκτρικές συσκευές και μετά ερχόταν στη Βραζιλία και τα πουλούσε με μικρή προμήθεια γι’ αυτόν για να μπορέσει να ταΐσει την οικογένειά του. Η μητέρα μου (Σελίντα) εργαζόταν στα γραφεία της Αστυνομίας και τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο σπίτι ήμασταν τα δύο αδέρφια μου, τον Αλεσάντρο και τη Φρανσίνι. Ο αδερφός μου που είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερος, η αδερφή μου συνήθως έκανε και τις δουλειές του σπιτιού. Συνήθως εγώ έπαιζα ποδόσφαιρο στον δρόμο, ξυπόλητος εννοείται, καθώς δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα για να αγοράσω ποδοσφαιρικά παπούτσια», θυμήθηκε.

«Έμαθα να μη ζητάω πράγματα»

Η δυσκολότερη αποστολή ενός γονέα είναι να «χαλιναγωγήσει» το (συνήθως) αχόρταγο μάτι ενός μικρού παιδιού. Από μικρός, ο Νέτο έμαθε να μη ζητάει. Ήξερε ότι συγκριτικά με εκατοντάδες χιλιάδες μικρά παιδιά, ο ίδιος ήταν προνομιούχος. «Η γειτονιά ήταν για ανθρώπους μικρομεσαίους σε επίπεδο οικονομικής δυνατότητας. Ανθρώπους μεροκαματιάρηδες. Δεν ζούσαμε σε φαβέλες. Εκεί η ζωή είναι πάρα πολύ δύσκολη και επικίνδυνη γιατί στερείσαι τα βασικά, πέραν του φόβου λόγω του υψηλού επιπέδου εγκληματικότητας. Δεν μπορώ να συγκρίνω τη δική μου ζωή με αυτή φίλων μου που ζούσαν σε φαβέλες. Εκεί δεν έχεις να φας, δεν μπορείς να βρεις δουλειά, ζεις σε καθεστώς φόβου. Προσωπικά ευλογώ τον Θεό για όσα μου πρόσφερε η οικογένειά μου. Μπορεί να μην είχα την άνεση να αγοράσω μπισκότα. Μπορείς να μην είχα τη δυνατότητα να πάω στο σούπερμαρκετ για να ψωνίσω, αλλά είχαμε να φάμε. Από μικρός εξάλλου και αντιλαμβανόμενος την αγωνιώδη προσπάθεια που έκαναν σε καθημερινή βάση οι γονείς μου έμαθα να μη ζητάω πράγματα».

Με τα γράμματα δεν είχε καλές σχέσεις ή μάλλον καθαρά τυπικές. «Ο πατέρας μου, πάντα με πίεζε για το σχολείο. Μου έλεγε ότι έχεις το ελεύθερο να κάνεις ότι θέλεις στη ζωή σου αλλά πρώτα θα αποκτήσεις μάθηση. Αν έχανα έστω και μια μέρα από το σχολείο, εκνευριζόταν. Η αλήθεια είναι ότι τόσο εγώ όσο και ο αδερφός μου… δεν τα παίρναμε τα γράμματα, σε αντίθεση με την αδερφή μου η οποία σπούδασε. Για την ακρίβεια, με τον αδερφό μου ήμασταν… σκέτη καταστροφή. Πήγαινα στο σχολείο κι έλεγα τον καθηγητή ότι ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο κι αυτός μου έδινε την άδεια».

Τα καλοκαίρια στη Βραζιλία

Ο Βραζιλιάνος θυμήθηκε και τα καλοκαίρια του, τις ανέμενες στιγμές στο ποτάμι. «Το μέρος που μεγάλωσα (Σάο Χοσέ ντο Ρίο Πρέτο) είναι σε πεδινή περιοχή και το διασχίζουν τρεις ποταμοί (σ. σ. Γκράντε, Παρανά και Τιέτε). Τα καλοκαίρια κάναμε μπάνιο στον ποταμό, πηγαίναμε με τα άλογα στα βουνά. Είμαι άνθρωπος που του αρέσει η ταχύτητα γι’ αυτόν τον λόγο σιχαίνομαι το ψάρεμα. Δεν έχω την υπομονή να περιμένω πότε θα έρθει το ψάρι να τσιμπήσει το δόλωμα», είπε.

«Από τα 50 ευρώ στα 2.000 ευρώ μέσα σε δέκα μήνες»

Η πόλη στην οποία μεγάλωσε ο Ντάρσι Νέτο απέχει περίπου 400 χιλιόμετρα από το Σάο Πάολο. Όπως κάθε παιδί στη Βραζιλία, έτσι κι αυτός ονειρευόταν να παίξει ποδόσφαιρο. «Στη γειτονιά μου υπήρχε μια ακαδημία ποδοσφαίρου και πηγαίναμε εκεί. Μια μέρα ήρθε ένας προπονητής ο οποίος με είχε παρακολουθήσει και μου πρότεινε να πάω να δοκιμαστώ στην Αμέρικα, ένα κλαμπ που έδρευε στο Σάο Πάολο. Χωρίς να το ξέρω, έβαλε το όνομά μου στη λίστα των παικτών που θα τους έβλεπε το τεχνικό επιτελείο. Θυμάμαι ότι είχα πάει ένα Σάββατο, ήμουν 13 χρονών, μου είπαν ότι ήμουν καλός κι έτσι άρχισα να κάνω προπονήσεις και να παίζω σε τουρνουά. Έπαιρνα μόνος μου το λεωφορείο και πήγαινα».

Χρειάστηκε να περιμένει τέσσερα χρόνια για να υπογράψει το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιό του κι αυτό το οφείλει εν πολλοίς σ’ έναν άνθρωπο που φρόντισε γι’ αυτόν… χωρίς αυτόν. «Επαγγελματίας έγινα όταν ήμουν 17, τότε υπέγραψα το πρώτο συμβόλαιο κι αν θυμάμαι καλά έπαιρνα περίπου 50 ευρώ τον μήνα. Ίσα-ίσα για να πληρώνω το λεωφορείο. Μετά, όταν άρχισα να παίζω στην πρώτη ομάδα μου έκαναν αύξηση και έπαιρνα 150 ευρώ τον μήνα. Εκεί, για πρώτη φορά που έδωσαν ποδοσφαιρικά παπούτσια και μου είχαν εξασφαλίσει φαγητό.

Η ομάδα είχε πάει πολύ καλά, είχε κερδίσει ένα κύπελλο σε αγώνες μεταξύ των ομάδων του συγκεκριμένου γεωγραφικού διαμερίσματος. Τότε, ήρθε ένας προπονητής που επρόκειτο να πάει στην Μποταφόγκο και με ρώτησε αν θα ήθελα να τον ακολουθήσω. Το συμβόλαιό μου έληγε σε δύο μήνες. Εκείνο το διάστημα έπαιζα στο κέντρο, ήμουν δημιουργικός χαφ. Πήγα στην Μποταφόγκο με περίπου 300 ευρώ τον μήνα και μετά από έξι μήνες μεταγράφηκα στην Παρανά. Εκεί είδα για πρώτη φορά μια ομάδα να λειτουργεί σε επαγγελματικό πλαίσιο. Τότε έκανα μια συμφωνία με τον πρόεδρο της ομάδας. Μου είπε ότι το ποσό που θα εισπράττω τον μήνα θα εξαρτηθεί από τον αριθμό των συμμετοχών μου και από την απόδοσή μου. Το δέχθηκα γιατί πίστευα στις δυνατότητές μου και τελικώς έπαιρνα 2.000 ευρώ τον μήνα. Δηλαδή, μέσα σε περίπου δέκα μήνες από τα 150 ευρώ πήγα στα 2.000 ευρώ.

«Έπαιξα ποδόσφαιρο για να βοηθήσω την οικογένειά μου»

Με τη μεταγραφή του στην Παρανά, ο Ντάρσι Νέτο ουσιαστικά μπήκε στη βραζιλιάνικη αγορά ποδοσφαίρου. «Στην Παρανά πήγα αρκετά καλά και τότε εξέφρασαν ενδιαφέρον η Σάντος, η Φλουμινένσε και η Κορίνθιανς. Δεν είχα μάνατζερ. Εκπροσωπούσα τον εαυτό μου μαζί με έναν φίλο μου. Εγώ ήθελα να πάω στη Σάντος γιατί τότε έπαιζε εκεί ο Ρομπίνιο. Συν τοις άλλοις ήταν το παιδικό όνειρό μου. Ο πατέρας μου είναι οπαδός της Κορίνθιανς. Αφού τελείωσε το συμβόλαιό μου με την Παρανά πήγα στη Σάντος και θυμάμαι ακόμη το γλέντι που κάναμε στο σπίτι όταν τους ανακοίνωσα ότι θα παίξω στη Σάντος».

Υπογράφοντας στη Σάντος, η διοίκηση της ομάδας του έδωσε μπόνους μεταγραφής. «Τότε μου είχαν δώσει χρήματα (σ. σ. μπόνους υπογραφής) για να πάρω ένα αυτοκίνητο, γενικά να ανεβάσω το επίπεδο ζωής μου. Εγώ πήρα τα χρήματα και αγόρασα σπίτι στους δικούς μου. Γι’ αυτό εξάλλου προσπάθησα να παίξω επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Πέρα από την αγάπη μου, το στοίχημα για μένα ήταν να βοηθήσω τους γονείς μου που έκαναν τόσα πολλά για μένα. Οι γονείς μου είχαν αποκτήσει ένα σπίτι με δάνειο και λόγω της οικονομικής δυσκολίας δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στην καταβολή των δόσεων και υπήρχε ο κίνδυνος κατάσχεσης. Πήγα στην τράπεζα, πλήρωσα όλο το ποσό, μπορώ να πω ότι αυτή ήταν μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή μου. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα στη ζωή μου. Η δεύτερη είναι όταν έβαλα το πρώτο μου γκολ με τη φανέλα της Παρανά. Ήταν πολύ ωραίο γκολ και το πρόβαλλαν όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα στη Βραζιλία. Τότε ήρθαν οι φίλοι μου, καμάρωσαν για μένα και μου έλεγαν… ‘έναν χρόνο πριν, παίζαμε μαζί στους δρόμους’».

Η συμβολή του Τζιοβάνι

Τα πράγματα στη Σάντος δεν εξελίχθηκαν έτσι όπως τα περίμενε. Ο ίδιος φανταζόταν ότι θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, στην πράξη όμως χρησιμοποιήθηκε σε λίγα παιχνίδια. «Όταν πήγα στη Σάντος δεν είχα πολύ χρόνο συμμετοχής. Είχα προσφορές από άλλες ομάδες της Βραζιλίας, αλλά ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, να αλλάξω τη ζωή μου. Δέχθηκα προσφορές από συλλόγους της Ιαπωνίας και της Αραβίας. Λόγω των λίγων συμμετοχών ήξερα ότι ήταν αδύνατο να ενδιαφερθούν για μένα ομάδες από την Ισπανία, τη Γερμανία ή την Ιταλία».

Λόγω της σχέσης του Άρη με τον Γιάννη Κόντη, οι «κίτρινοι» είχαν γνώση της αγοράς στη Βραζιλία και είχε εστιάσει σε παίκτες με χαμηλό κασέ προσφέροντας επαγγελματική καριέρα. «Τότε προέκυψε η προσφορά του Άρη. Δεν ήξερα τον σύλλογο, ήξερα ασφαλώς την Ελλάδα κυρίως λόγω της ομορφιάς των νησιών της, της Μυκόνου, της Σαντορίνης, της Ρόδου. Επισκέφθηκα το youtube, είδα κάποιες εικόνες. Εκείνο το διάστημα στη Σάντος ήταν ο Τζιοβάνι ο οποίος είχε αγωνιστεί στον Ολυμπιακό. Τον ενημέρωσα για το ενδιαφέρον του Άρη και μου είπε τα καλύτερα. Μου είπε ότι ήμουν στην κατάλληλη ηλικία για να φύγω. Μετά ήρθε ο Γιάννης Κόντης, ο Μανέλ Φερέρ και μέσα σε 2-3 ημέρες υπέγραψα για έναν χρόνο με οψιόν ανανέωσης ενός ακόμη χρόνου».

«Τηλεφωνούσα στον Αντώνη για να παραγγείλω φαγητό»

Οι πρώτοι μήνες στη Θεσσαλονίκη ήταν δύσκολη καθώς το πρόβλημα επικοινωνίας τον δυσκόλευε στο καθετί. Όταν μπήκε στο αεροπλάνο με προορισμό την Ελλάδα δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα αποκτούσε τόσο ισχυρούς δεσμούς με τον Άρη. «Δεν περίμενα ότι θα έμενα τόσα χρόνια και φυσικά ότι θα αποκτούσα τόσο έντονο δέσιμο με την ομάδα. Λατρεύω στην Ελλάδα κυρίως όμως την ελληνική κουλτούρα. Δεν είστε μίζεροι άνθρωποι, αντιθέτως πιστεύετε ότι θα έρθουν καλύτερες ημέρες. Παρά την κρίση, δεν… κλαίτε τη μοίρα σας. Είσαι φιλόξενοι, ανοιχτόκαρδοι. Το βασικό πρόβλημά μου το πρώτο διάστημα ήταν η επικοινωνία. Εντός της ομάδας δεν είχα πρόβλημα γιατί υπήρχαν πολλοί Λατίνοι. Εκτός ομάδας και μη γνωρίζοντας αγγλικά είχα ένα ζήτημα στην επικοινωνία. Έτσι, πολλές φορές τηλεφωνούσα τον Αντώνη (Σαριόγλου) για να συνεννοηθεί».

«Αυτό είναι το απωθημένο μου»

Η τετραετία 2007-2011 ήταν από τις σπουδαιότερες στη σύγχρονη ιστορία του Άρη. Δε συνοδεύτηκε όμως από την κατάκτηση ενός τίτλου κι αυτό είναι το απωθημένο του Βραζιλιάνου. «Είναι το απωθημένο μου γιατί χάσαμε δύο τελικούς. Νομίζω ότι βάσει συνολικής εικόνας αξίζαμε να πάρουμε ένα Κύπελλο. Η μεγαλύτερη ευκαιρία μας ήταν στον τελικό με τον Ολυμπιακό. Εκεί κάναμε ένα μεγάλο λάθος. Επειδή ο Ολυμπιακός δεν είχε επίσημους αγώνες ένα διάστημα περίπου 20 ημερών, νομίσαμε ότι είχαμε κερδίσει πριν καν αρχίσει το παιχνίδι. Είχαμε τέτοια σιγουριά σε σημείο να υποτιμήσουμε τον αντίπαλο. Ξεχάσαμε ότι ο Ολυμπιακός είχε Γκαλάτι, Τζόρτζεβιτς, Κοβάσεβιτς. Την πατήσαμε. Με τον Παναθηναϊκό ήμασταν ανταγωνιστικοί αλλά χάσαμε από μια ομάδα που ήταν εξίσου καλή. Η ομάδα του Κούπερ ήταν ότι καλύτερο παρουσίασε ο Άρης στα τελευταία χρόνια».

«Μοιραία» η συζήτηση μεταφέρθηκε στον σπουδαίο Έκτορ Ραούλ Κούπερ. «Ο Κούπερ είναι φοβερός προπονητής. Για μένα είναι ο καλύτερος που έχω συνεργαστεί στην καριέρα μου. Σοβαρός, δουλευταράς, δεν έκανε ποτέ διακρίσεις μεταξύ των παικτών. Κανείς επίσης δεν μπορούσε να αλλάξει τη λογική του για το ποδόσφαιρο. Με τους παίκτες ήταν φίλος αλλά μέχρι ενός σημείου. Ο Κούπερ ήθελε οι παίκτες του να είναι κομάντος», είπε με απόλυτο ύφος.

«Λίγα λόγια για τον Κόκε»

Μετά το 2011 άρχισε η περίοδος της πτώσης. Τα οικονομικά προβλήματα σχημάτισαν μια θηλιά στον λαιμό του συλλόγου, επήλθε στραγγαλισμός και άρχισε ένα μπαλάκι ευθυνών μεταξύ των ανθρώπων που διαχειρίστηκαν μεγάλα κεφάλαια. Ο Ντάρσι Νέτο κατέθεσε τη δική του άποψη. «Είναι ψέματα ότι ο Άρης καταστράφηκε λόγω των συμβολαίων των ποδοσφαιριστών. Λένε ότι για τον Γιάννη Κόντη. Αυτός υπέγραφε τα συμβόλαια; Στον Άρη είχαν έρθει παίκτες οι οποίοι έπαιζαν στην Ισπανία, στην Αγγλία, στην Αργεντινή και ήρθαν για τη δημιουργία μιας καλής ομάδας και με σκοπό την εδραίωση του Άρη στο Europa League. Αυτοί οι παίκτες κοστίζουν. Οπωσδήποτε έγιναν λάθη αλλά κυρίως σε παίκτες που ήρθαν, έπαιξαν 5-6 παιχνίδια και πήραν πολλά λεφτά», εξήγησε.

Και αναφέρθηκε στον Σέρχιο Κόκε με ξεκάθαρα τρόπο να βάλει τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Με τον Ισπανό είναι πολύ καλοί φίλοι, αλλά παραδέχθηκε ότι ο φίλος του αδίκησε τον εαυτό του. «Λένε για τον Κόκε ο οποίος είναι ο καλύτερος επιθετικός που πέρασε από τον Άρη στα τελευταία 10-20 χρόνια. Ο Κόκε αγάπησε τον Άρη και το ξέρω πολύ καλά γιατί σε καθημερινή βάση περνούσαμε πολλές ώρες μαζί. Ο Κόκε θα έπρεπε να λειτουργήσει πιο επαγγελματικά σε ότι αφορά τον εαυτό του. Είμαστε φίλοι, στις αποστολές ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο. Είναι ιδιόρρυθμος χαρακτήρας αλλά σεβάστηκε τον Άρη, τους φιλάθλους. Λένε ότι ο Κόκε έπινε. Ψέματα. Δεν έβαζε αλκοόλ στο στόμα του. Άλλα ήταν τα λάθη του Σέρχιο. Η διατροφή του μετά την προπόνηση, η πίτσα που έτρωγε το βράδυ παρακολουθώντας ποδόσφαιρο. Κάποια στιγμή μαζί με τον Σέρχιο είχαμε στοχοποιηθεί επειδή ήμασταν από τους ακριβοπληρωμένους της ομάδας. Ο Κόκε πρόσφερε, ο Νέτο επίσης. Δες τι έκανε ο Αμπρέου, ο Γκρασιάν, ο Αμορόζο που είναι φίλος μου. Αυτά ήταν τα μεγάλα λάθη».

«Έτσι έχασα 2.5 εκατομμύρια ευρώ από τον Ολυμπιακό»

Με τον Άρη να αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης, τα οικονομική προβλήματα να δείχνουν δισεπίλυτα και τον Ντάρσι Νέτο να έχει να λαμβάνει ένα ποσό περί των 400.000 ευρώ, το καλοκαίρι του 2012 έλαβε ενδιαφέρον από τον Ολυμπιακό. Ο Βραζιλιάνος αποκάλυψε τι ακριβώς είχε συμβεί τότε. «Το 2012 είχα πρόταση από τον Ολυμπιακό, από τον ίδιο τον Μαρινάκη. Ήμουν με τον ατζέντη μου στη Βραζιλία, τότε μου τηλεφώνησαν από τον Ολυμπιακό και μου ζήτησαν να πάω στην Αθήνα για να συναντηθώ με τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Με τον Άρη είχα συμβόλαιο για έναν χρόνο ακόμη αλλά μου χρωστούσαν 400.000 ευρώ.

Δεν ήθελα να κάνω προσφυγή, δεν θα μπορούσα να το κάνω στην ομάδα που με είχε βοηθήσει τόσο. Πήγα λοιπόν στον τότε πρόεδρο του Άρη και του πρότεινα να με αποδεσμεύσει και να διακανονίσουμε το χρέος σε όσα χρόνια ήθελε. Του εξήγησα ότι δεν ήθελα να πάω στα δικαστήρια από τα οποία σίγουρα θα εξασφάλιζα την ελευθερία μου. Τότε, όλοι πήγαν στη FIFA εκτός από εμένα. Μάλιστα, το συμβόλαιο της επόμενης χρονιάς με τον Άρη προέβλεπε να εισπράξω 500.000 ευρώ. Ήξερα ότι ο Άρης δεν μπορούσε να τα πληρώσει», θυμήθηκε.

Μετά από επικοινωνία με τους ανθρώπους του Ολυμπιακού, προγραμματίστηκε συνάντηση με τον Βαγγέλη Μαρινάκη. «Μετά πήγα στην Αθήνα και συναντήθηκα με τον κύριο Μαρινάκη. Μου είπε ότι με ήθελε στην ομάδα και ότι ο Ζαρντίμ ο οποίος είχε αναλάβει την τεχνική ηγεσία ήθελε έναν αμυντικό από την Μπράγκα. Μου είπε ότι δεν υπήρχε διαθέσιμη θέση μη κοινοτικού παίκτη, ότι ήταν αναγκαίο να πάρω το κοινοτικό διαβατήριό μου. Του απάντησα θετικά και η συμφωνία μας προέβλεπε 4ετές συμβόλαιο για περίπου 2.5 εκατομμύρια ευρώ.

Πήγα στη Θεσσαλονίκη για να μαζέψω τα πράγματά μου και από στην Ιταλία για να πάρω το διαβατήριο. Μέχρι σήμερα, ακόμη το περιμένω. Μετά από μια εβδομάδα τηλεφώνησα στον κύριο Μαρινάκη, τον ευχαρίστησα για την προσφορά, του είπα ότι δεν γινόταν κι έτσι επέστρεψα στη Βραζιλία. Τότε, δεν μπορώ να πω ότι στεναχωρήθηκα ιδιαίτερα. Τώρα που το σκέφτομαι, έχασα 2.5 εκατομμύρια ευρώ λόγω του διαβατηρίου».

Και καταλήγουμε στο σήμερα. Αυτή τη στιγμή δεν ξέρει… τι είναι. Εν ενεργεία ποδοσφαιριστής ή βετεράνος; «Αν έρθει αύριο ο Σπανός και μου πει… ‘Νέτο, μπαίνεις’ είμαι έτοιμος», είπε για να δει την αλήθεια κατάματα. ««Μάλλον ήρθε η ώρα να σταματήσω. Είναι κάτι που έχω στο μυαλό μου. Νομίζω όμως ότι τελείωσε η καριέρα μου. Ελπίζω και θέλω να μείνω στον Άρη και θεωρώ ότι ο ρόλος που μου ταιριάζει είναι του σκάουτ».