Ξεκίνησε το τρέξιμο στα 35 της και μέσα σε μία πενταετία έχει γίνει υπερμαραθωνοδρόμος. Η Τζο Μαντά είναι το ζωντανό παράδειγμα του πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κανείς όταν αφοσιωθεί σε έναν στόχο. Πλέον έχει γίνει δεύτερη φύση της και ένα χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της μιλώντας για τις δρομικές της εμπειρίες.

Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με τις υπεραποστάσεις;

Το τρέξιμο μου ξύπνησε θύμησες της παιδικής μου ηλικίας τότε που έτρεχα ανέμελη στο χωριό μου, την Αρχαία Ολυμπία. Οι γονείς μου με έφερναν από το Ντίσελντορφ κάθε καλοκαίρι και έμενα μαζί με την αγαπημένη μου γιαγιά.

Ποια είναι η πιο δυνατή ανάμνηση από το Σπάρταθλον;

Είναι η στιγμή που καταφέραμε με την ομάδα μου να αλλάξουμε την τύχη του αγώνα. Από την σκέψη της εγκατάλειψης καταφέραμε να τερματίσουμε στη δοξασμένη Σπάρτη, εν μέσω επευφημιών. Οι διοργανωτές κάθε φορά που πλησιάζει κάποιος στον τερματισμό το ανακοινώνουν από τα μεγάφωνα και ο κόσμος τον ανταμείβει με χειροκροτήματα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι οι παρευρισκόμενοι στο άκουσμα ότι πλησιάζει η πρώτη Ελληνίδα άρχισαν να φωνάζουν και να χειροκροτούν. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι ήθελα να τους αγκαλιάσω όλους. Σίγουρα ήταν η πιο έντονη στιγμή του αγώνα.

Ήταν ο πιο δύσκολος αγώνας που έχεις αγωνιστεί έως τώρα και θα ήθελα να μου πεις αν ονειρεύεσαι να τρέξεις σε κάποιον συγκεκριμένο, όπως το Badwater;

Παρότι στο Σπάρταθλον αντιμετώπισα δυσκολίες από την αρχή του αγώνα με τη βοήθεια της ομάδας μου της καλή μου φίλης Ζωής Αδάμ και του συζύγου μου, Θανάση Μίχα κατάφερα να τις ξεπεράσω. Ο δυσκολότερος έως τώρα αγώνας που έχω δώσει ήταν αυτός στις βουνοκορφές των Πυρηναίων. Ο αγώνας έγινε στην Ανδόρρα, ήταν 170χλμ. και έχει 13.5χλμ θετική υψομετρική, σε 16 βουνοκορφές.

Αγωνίστηκα εκεί το καλοκαίρι του 2016 και τερμάτισα στην 6η της γενικής κατάταξης στις γυναίκες. Περίπου στο 70ο χλμ. σκόνταψα σε μία πέρα και έπεσα με τα πλευρά.

Είχα αποφασίσει να εγκαταλείψω, έπεσα και κοιμήθηκα για 5 ώρες και όταν ξύπνησα είδα ότι είχα δύο ώρες διορία, οπότε ξαναμπήκα στον αγώνα και κατάφερα να φέρω ένα πολύ καλό πλασάρισμα!

Με εξιτάρουν οι πρωτόγνωρες εμπειρίες, οπότε ναι, ένας αγώνας 217χλμ. όπως το Βadwater, όπου οι θερμοκρασίες φτάνουν τους 50° C, σίγουρα αποτελεί πρόκληση για μένα.

Εχεις κάποιον δρομέα ως πρότυπο;

Δεν με εκφράζει η λέξη πρότυπο, θα πω λοιπόν ότι θαυμάζω ή παραδέχομαι πολλούς αξιόλογους ελίτ αθλητές. Θα σταθώ όμως στον προπονητή μου Νίκο Σιδερίδη, ο οποίος κατέλαβε την 3η θέση στη γενική κατάταξη του Σπάρταθλον (πρώτος Έλληνας) δίνοντας καθημερινά έναν τεράστιο αγώνα για να ισορροπήσει οικογένεια (έχει δύο παιδιά), εργασία (είναι φύλακας στο λιμενικό) και προπονήσεις.

Επίσης από γυναίκες θέλω να μείνω στην Γλυκερία Τζιατζιά, η οποία σε κάθε αγώνα φροντίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα, παρότι δεν έχει ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό από παιδί. Κατέλαβε τη δεύτερη θέση στο Μαραθώνιο της Αθήνας και είμαι σίγουρη ότι αν αποφασίσει να συμμετάσχει στο Σπάρταθλον, θα γίνει η πρώτη Ελληνίδα που θα καμαρώσουμε στο βάθρο, χαμογελώντας από περηφάνεια.

Πόσες ώρες κοιμήθηκες στη διάρκεια του αγώνα και τι έφαγες;

Δεν συνηθίζω να κοιμάμαι στους αγώνες, αφού όλες οι αισθήσεις μου είναι σε εγρήγορση. Ολοκλήρωσα το Σπάρταθλον 30 ώρες και 57 λεπτά διάστημα στο οποίο δεν κοιμήθηκα καθόλου. Αυτό φυσικά με βοήθησε να καλύψω το χάσμα με τις προπορευόμενες.

Σε ότι αφορά στη διατροφή, δυστυχώς δεν μπορέσαμε να ακολουθήσουμε το διατροφικό πρωτόκολλο. Ο λόγος ήταν ότι πολύ νωρίς, από το 30ο χλμ παρουσίασα στομαχκές και εντερικές διαταρραχές. Έτσι, έβγαλα τον αγώνα τρώγοντας μπισκοτόκρεμες και πίνοντας cola. Mε δεδομένο ότι οι τροφές που είχα πάρει ήταν δοκιμασμένες μπορω να αποδώσω αυτές τις διαταραχές στο ακατάλληλο ντύσιμο. Είχα ντυθεί ελαφρά με αποτέλεσμα προφανώς να κρώσω στην περιοχή της κοιλιάς.

Πόσο καιρό διήρκεσε η προετοιμασία σου για να φτάσεις να τρέξεις τον πρώτο υπερμαραθώνιο και πόσο για το Σπάρταθλον;

Ο πρώτος υπερμαραθώνιος ήταν στο βουνό, αγώνας 100 μιλίων, το Αdventure στη Ροδόπη. Για να τρέξω εκεί χρειάστηκε να προετοιμαστώ έναν χρόνο, με πολύ ρίσκο και θράσος που χαρακτηρίζει έναν αρχάριο δρομέα. Για να φτάσω στο Σπάρταθλον χρειάστηκαν 4 ακόμη χρόνια. Φέτος, η προετοιμασία γι αυτή τη διοργάνωση θα είναι πιο στοχευμένη και πιο αυστηρή, ώστε να είμαι άριστη μαθήτρια.

Με τι ασχολείσαι επαγγελματικά και πώς τα συνδυάζεις;

Είμαι φυσιοθεραπεύτρια υπεύθυνη σε γνωστή αλυσίδα ζαχαροπλαστείων στην Αθήνα. Εργάζομαι πολλές ώρες καθημερινά και έτσι είμαι αναγκασμένη να κάνω τις προπονήσεις μου ή πολύ νωρίς το πρωί ή πολύ αργά το βράδυ.

Υπήρξαν στιγμές στον αγώνα που σκέφτηκες να εγκαταλείψεις τον αγώνα;

Στην αρχή μέχρι το 120ο χλμ. φυσικά και το σκέφτηκα και μάλιστα πάρα πολύ έντονα και ήταν φυσιολογικό γιατί τα πράγματα δεν κύλησαν ομαλά. Η ψυχολογία μου είχε γίνει ρόλερ κόστερ. Όμως, κατάφερα να μείνω δυνατή πνευματικά και να πείσω τον εαυτό μου ότι η δυσκολία θα περάσει. «Δεν μπορεί θα περάσει», σκεφτόμουν και φαίνεται πως η αυθυποβολή είχε αποτέλεσμα.

Την ώρα του αγώνα τι είναι αυτό που προσέχεις για να μην μείνεις από δυνάμεις;

Είναι σημαντικό να τηρείς το διατροφικό πρωτόκολλο, ώστε να έχεις σωστή ενυδάτωση και αποθέματα ενέργειας. Επίσης είναι σημαντικό να διατηρείς το κατάλληλο pace, ώστε οι καρδιακοί παλμοί να μην ανεβαίνουν. Στην περίπτωση μου ο μέσος όρος pace ήταν 7,5, ενώ οι παλμοί μου δεν ξεπερνούσαν τους 120.

Όταν τα βρίσκεις σκούρα από που αντλείς δύναμη, τι σκέφτεσαι εκείνη την ώρα;

Αντλείς δυνάμεις σκεπτόμενη τον τερματισμό και τους δικούς σου ανθρώπους που θα σε περιμένουν εκεί. Επίσης σκεπτόμουν και τη γιαγιά μου, την οποία έχασα πριν από λίγα χρόνια.