• «Μ' αρέσει ο κόσμος, η φωνή»
• «Με 'χουν ρωτήσει στο γήπεδο "τι θες το μπαστούνι;"»
• «Όνειρό μου να βρω τις ευκαιρίες που θέλω και να τις αξιοποιήσω»

Ο Λευτέρης Ζυγούρας γεννήθηκε με πρόβλημα στην όραση, το οποίο κορυφώθηκε στην ηλικία των 10 ετών. Αυτό, όμως, δεν έχει σταθεί εμπόδιο στο να μην πηγαίνει στο γήπεδο και να ζει από την εξέδρα τα ματς του αγαπημένου του Ηρακλή. Όπως δε τον έχει εμποδίσει στο να σπουδάζει στο Αριστοτέλειο πολιτικές επιστήμες αλλά και να ζει κανονικά τη ζωή του, με την οικογένεια και τους φίλους του.

Ένας ήρωας της καθημερινότητας παραδίδει μαθήματα ζωής μέσω του Gazzetta Weekend Journal. Ένα μάθημα που πρέπει να το διαβάζουμε κάθε φορά που λέμε ότι έχουμε κάποιο πρόβλημα.

«Το πρόβλημα στα μάτια μου το έχω εκ γενετής. Μέχρι τα 10 μου έβλεπα κανονικά, έπαιζα μέχρι και Play Station αλλά κάπου εκεί επιδεινώθηκε και η όρασή μου χάθηκε εντελώς», τονίζει αρχικά ο Λευτέρης και συνεχίζει εξηγώντας για το πως είναι η καθημερινότητά του σε μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη που οι υποδομές για άτομα με πρόβλημα στην όραση δεν είναι οι πλέον ιδεατές:

«Τα άτομα του περιβάλλοντός μου με βοηθούν αρκετά θα έλεγα. Η βοήθεια είναι ανύπαρκτη από το κράτος και δη στην πόλη που ζω, τη Θεσσαλονίκη υπό την έννοια ότι στους οδηγούς τυφλών υπάρχουν stands από μαγαζιά, ενώ σε άλλες περιπτώσεις κάποιοι παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους και μας κλείνουν το δρόμο. Δεν υπάρχει μέριμνα».

Καλά, στους καταστηματάρχες δεν γίνεται κάποιος έλεγχος; Δεν τους έχει επιβληθεί κάποιο πρόστιμο;

«Απ' όσο ξέρω δεν έχει γίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Εγώ, τουλάχιστον, δεν έχω δει κάτι τέτοιο να συμβαίνει. Δεν συμβαίνει το αυτονόητο, ένας στοιχειώδης έλεγχος. Όμως, θα πρέπει να τονίσω εδώ ότι οι περαστικοί είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι, πολλές φορές περισσότερο από το κανονικό».

Μαζικά, τα άτομα με πρόβλημα στην όραση έχουν «φωνάξει» για τα προβλήματα αυτά ώστε να αλλάξει κάτι;

«Ανά διαστήματα γίνονται προσπάθειες από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών, αλλά και από τον καθένα ξεχωριστά. Δεν γίνεται κάτι όμως που να κρατήσει, να έχει συνέχεια δηλαδή».

«Μ' αρέσει ο κόσμος, η φωνή»

Η μεγάλη σου αγάπη είναι ο Ηρακλής.

«Ναι, από το 8 μου πηγαίνω γήπεδο, συμπληρώνω μια 10ετία στα γήπεδα του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου. Μ' αρέσει να πηγαίνω στο πέταλο των οργανωμένων, να τραγουδάω με τον κόσμο τα συνθήματα για την ομάδα μου από την κερκίδα. Πάντα μ' άρεσε αυτό. Υπάρχουν φορές που ακούω το ματς από το ραδιόφωνο στο σπίτι αλλά δεν είναι το ίδιο, δεν υπάρχει η ίδια ένταση. Ως Λευτέρης μ' αρέσει ο κόσμος, η φωνή. Πηγαίνω γήπεδο για την ατμόσφαιρα».

Πέρα από την ατμόσφαιρα, πως ζεις την ροή του αγώνα,

«Ο συνοδός μου, που συνήθως είναι ο Σταύρος με τον οποίο πάμε μαζί στο γήπεδο με βοηθάει ή έχω ένα ραδιοφωνάκι και από εκεί ακούω την περιγραφή του αγώνα από τα ακουστικά μου».

«Με 'χουν ρωτήσει στο γήπεδο "τι θες το μπαστούνι;"»

Ποιος είναι ο παίκτης του Ηρακλή που σ' αρέσει περισσότερο;

«Όταν έβλεπα ακόμη μ' άρεσε πολύ ο Επαλέ, με είχε εντυπωσιάσει. Γενικότερα, ο Χατζηπαναγής είναι θρύλος αλλά δεν έχω άποψη γιατί δεν τον έχω δει να παίζει».

Υπάρχει κάποιο περιστατικό που να σε δυσκόλεψε στο γήπεδο;

«Εντάξει όλοι έχουμε δει τι γίνεται στα ελληνικά γήπεδα. Από την άποψη να έχει δημιουργηθεί κάποιο βίαιο περιστατικό και 'γω να μην μπορώ να αντιδράσω όχι, ποτέ. Το πρόβλημα υπάρχει από την έντονη παρουσία αστυνομικής δύναμης και σεκιούριτι. Έχει τύχει να ψάχνουν μικρά παιδιά, εμένα με έχουν ρωτήσει τι θέλω το μπαστούνι. Στο περσινό 1-1 με τον ΠΑΟΚ, είχαν κλείσει όλες τις θύρες και 3.000-4.000 κόσμος έβγαινε από μία πύλη, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί συνωστισμός στα σκαλοπάτια».

Τι πιστεύεις ότι έφταιξε κι ο Ηρακλής δεν είναι στη Super League;

«Πρόκειται για μια μεγάλη αδικία που συμβαίνει με υπαίτιους τόσο εντός όσο κι εκτός του Ηρακλή. Γενικότερα πιστεύω ότι δεν νομίζω να αλλάξει κάτι στο ελληνικό ποδόσφαιρο προς το καλύτερο. Όσο για τα... εντός, η διοίκηση φταίει γιατί δεν διαχειρίστηκε σωστά την ομάδα, δεν την βοήθησε και δεν την στήριξε όπως έπρεπε όταν ανέβηκε. Υπήρχε η προοπτική αλλά δεν αξιοποιήθηκε».

Συμμετείχες ενεργά και στις πορείες διαμαρτυρίας για τον υποβιβασμό του Ηρακλή παλιότερα.

«Ναι, είχα πάει στην Αριστοτέλους και στο Λευκό Πύργο το 2011, πριν γίνει η μεγάλη πορεία στην Αθήνα που είχαν πάει οι φίλοι του Ηρακλή στα Εξάρχεια».

Οι αθλητικοί χώροι στην χώρα μας, είναι φιλικοί ως προς τα άτομα με ειδικές ικανότητες;

«Είναι τραγικά σχεδόν όλα τα γήπεδα. Πιο προσβάσιμα είναι τα ιδιωτικά που έχουν κάποιο επιχειρηματία από πίσω να τα συντηρεί. Εγώ έκανα στίβο πριν δύο χρόνια στο "Καυτανζόγλειο" και το γκαζόν δεν ήταν κουρεμένα, γενικότερα το γήπεδο ήταν κακοσυντηρημένο».

Τι σημαίνει γήπεδο για εσένα;

«Γήπεδο σημαίνει το να πάω να φωνάξω, να το νιώσω, να συναντήσω κάποια άτομο που δεν βλέπω καθημερινά. Δυστυχώς στην γ' λυκείου δεν πήγαινα τόσο συχνά όσο ήθελα, άκουγα τα ματς από το ραδιοφωνάκι αλλά όπως είπα δεν είναι το ίδιο».

«Όνειρό μου να βρω τις ευκαιρίες που θέλω και να τις αξιοποιήσω»

Πέρα από στίβο έχεις ασχοληθεί με άλλο άθλημα;

«Έκανα Goalball αλλά στο λύκειο λόγω διαβασμάτων το άφησα. Είναι πολύ σημαντικό άτομα όπως έχω με πρόβλημα στην όραση να ασχολούνται με τέτοιου είδους δραστηριότητες. Βοηθάει στην κοινωνικοποίηση, τόσο των ΑΜΕΑ μεταξύ τους όσο και με τους γύρω τους.

Το Goalball είναι ένα πολύ όμορφο άθλημα, υπάρχουν δύο τριάδες αθλητών και προσπαθούν να βάλουν γκολ με τα χέρια, χτυπούν την μπάλα σαν bowling, άλλαξε η καθημερινότητά μου όμως και δεν μπορώ να το ακολουθήσω πια».

Το κράτος βοηθάει τα άτομα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους;

«Αυτό το κράτος δεν μπορεί να υλοποιήσει το όνειρο κανενός. Δεν μπορεί για τα απολύτως βασικά. Ο καθένας μας, είτε έχει είτε όχι κάποιο πρόβλημα, μόνος του πρέπει να παλέψει για τα όνειρά του. Δεν θέλω να το διαχωρίσω, όλοι πρέπει να έχουμε ίσες ευκαιρίες. Θα έπρεπε να μας δίνεται η ευκαιρία να προσπαθήσουμε να παλέψουμε για όσα θέλουμε και λίγο παραπάνω στα άτομα που έχουμε ένα "χ" πρόβλημα, ώστε να έχουμε μια δουλειά. Αυτή τη στιγμή, όμως, αποτελεί πολυτέλεια αυτό. Στη σημερινή Ελλάδα όλοι, ακόμη και τα ΑΜΕΑ είναι μόνα τους».

Το όνειρό σου ποιο είναι;

«Να μπορέσω μεγαλώνοντας να βρω τις ευκαιρίες να τις αξιοποιήσω, για να έχω μια σταθερή δουλειά. Θέλω να ασχοληθώ με την πολιτική ιστορία, μακάρι να τα καταφέρω».