Το ότι η αγάπη είναι το θεμελιώδες που χρειάζεται ένα παιδί δεν το αντιλαμβάνονται όλοι αλλά ευτυχώς το αντιλήφθηκαν αμέσως οι υπεύθυνοι της ποδοσφαιρικής ομάδας, Λέοντες Αθηνών, οι οποίοι άνοιξαν την αγκαλιά τους και υποδέχτηκαν τον μικρό Ζιάτ, ο οποίος λίγο πριν το Πάσχα εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στην Αθήνα, έπειτα από 9 και πλέον μήνες εγκλεισμού στο καμπ της Σούδας στη Χίο.

Ο μικρός στα μέσα της σχολικής χρονιάς εντάχθηκε στην 5η τάξη του δημοτικού χωρίς να ξέρει λέξη ελληνικά. Το διάστημα παραμονής του στο καμπ ο μεγαλύτερος από τα έξι αδέλφια της οικογένειας έμαθε να μιλά αγγλικά και μπορεί στοιχειωδώς να συνεννοείται και να κάνει τον διερμηνέα για την οικογένεια του όταν απαιτείται.

Ευτυχώς, η απότομη ανάγκη που δημιουργήθηκε λόγω του πολέμου να μεγαλώσει, δεν κατάφερε να του στερήσει την παιδικότητα του. Έτσι αμέσως μόλις, τακτοποιήθηκε στο σχολείο, είχε μία και μόνη επιθυμία, να παίξει ποδόσφαιρο. Οι Λέοντες αποτέλεσαν λαμπρό παράδειγμα αλληλεγγύης αφού χωρίς δεύτερη σκέψη έκαναν την επιθυμία του πραγματικότητα υποδεχόμενοι τον μικρό στην ομάδα άνευ συνδρομής.

Το gazzetta.gr βρέθηκε στο γήπεδο της ΕΠΟ, στην αποχαιρετιστήρια γιορτή της ομάδας ενόψει καλοκαιριού και μας μίλησε με τους ανθρώπους που οραματίστηκαν όχι να φτιάξουν μία ομάδα, αλλά να μεγαλώσουν την οικογένεια τους, ώστε να χωρέσει τα παιδιά απ' όλον τον κόσμο.

Ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας, Βασίλης Μορφίδης τόνισε: «Περισσότερο μας ενδιαφέρει τα παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο. Δεν αποκλείουμε κανέναν και πόσο μάλλον ένα παιδί που βρίσκεται σε ανάγκη. Είναι χαρά μας να βρίσκεται στην οικογένεια μας, ώστε να ξεφεύγει από τα προβλήματα που του φορτώσαμε εμείς οι μεγάλοι. Τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα.

Ο Σύλλογος ΑΟ Λέοντες Αθηνών ιδρύθηκε το 2013, έχουμε ακαδημίες για παιδιά ηλικίας από 4-5 ετών έως εφήβους, η πρώτη ομάδα των ανδρών αγωνίζεται στην γ' κατηγορία, ενώ φέτος ξεκινήσαμε και μία προσπάθεια να στήσουμε γυναικεία ομάδα, η οποία στόχος είναι να λάβει μέρος του χρόνου στο πρωτάθλημα.

Μόνο στις ακαδημίες απασχολούμε 100 παιδάκια, γύρω στα 40 άτομα είναι στο εφηβικό-ανδρικο τμήμα, ενώ προπονούνται και 20 γυναίκες.

Οι περισσότερες προπονήσεις γίνονται εδώ στο γήπεδο της ΕΠΟ, αλλά κάνουμε και στο Ρουφ, όπου παίζουμε τους επίσημους αγώνες.

Ο σύλλογος ιδρύθηκε από γονείς και στόχος μας είναι να προωθηθούν τα παιδιά των ακαδημιών».

Από την πλευρά του ο πρόεδρος των Λεόντων, Γιάννης Βέργος επεσήμανε: «Ξεκινήσαμε το 2013 στην αρχή με ακαδημίες 15-20 παιδάκια. Θέλουμε να κάνουμε σοβαρή δουλειά με βάθος. Στην αρχή θέλαμε ένα ανδρικό αλλά πάντα με το σκεπτικό τα παιδιά των ακαδημιών να είναι αυτά που θα στελεχώνουν την ανδρική ομάδα.

Δεν θέλουμε να διεκδικούμε ανώφελες ανόδους, ήδη 4-5 παιδιά από το εφηβικό πέρασαν στην ανδρική ομάδα, ενώ στις ακαδημίες, στις οποίες ο αριθμός των παιδιών ξεπέρασε τα 100 φέτος, γεγονός που δείχνει ότι αναγνωρίζεται από τους γονείς οι δουλειά που γίνεται.

Του χρόνου θα είμαστε ακόμα πιο οργανωμένοι θα γίνουν ακόμη περισσότερα τμήματα και θα ενταχθούν στο δυναμικό μας κι άλλοι προπονητές, στους ήδη 7 που απασχολούνται. Στόχος είναι ένας υγιής αθλητικός σύλλογος με παιδιά από τα φυτώρια μας.

Θέλουμε τα παιδιά να περνάνε καλά και να αθλούνται, δεν μας ενδιαφέρει ο πρωταθλητισμός.
Το όνειρο μας είναι ένα παιδί μας να παίξει σε μεγαλύτερη κατηγορία και να πάρουμε μία φανέλα από την άλλη ομάδα.

Εδώ κάνουμε το χόμπι μας γιατί αγαπάμε το ποδόσφαιρο και παίζουν τα παιδιά μας, ούτε τα χρήματα είναι στο μυαλό ούτε τίποτα τέτοιο.

Θέλουμε τα παιδιά να μάθουν να χάνουν, να σέβονται τον αντίπαλο και να μην τα παρατάνε ποτέ. Αυτό λέμε στα παιδιά, να είναι ευτυχισμένα όταν πηγαίνουν σε έναν αγώνα και παίζουν καλά, είτε χάνουν, είτε κερδίζουν»

Τέλος, ο Χρήστος Κουκόπουλος, ο προπονητής του Ζιάτ σημειώνει: «Όταν ήρθε εδώ όλα τα παιδιά τον αγκάλιασαν.

Με τη γλώσσα είχαμε στην αρχή πρόβλημα, γιατί δεν μιλάει καθόλου ελληνικά, αλλά καταφέραμε με τα λίγα αγγλικά που ξέρει να συνεννοούμαστε ποδοσφαιρικά. Από κει και πέρα η ομάδα φρόντισε τα πάντα σε ότι αφορά στον εξοπλισμό του, ρούχα και παπούτσια κτλπ.

Ποδοσφαρικά δεν θα πω αν ξέρει ή όχι μπάλα, γιατί δεν παίζει και κανένα ρόλο. Ενσωματώθηκε γρήγορα και είμαστε χαρούμενοι που τον έχουμε μαζί μας.

Εδώ όλα τα παιδιά είναι ίσα και έχουν ίση μεταχείριση, είτε είναι το παιδί το δικό μου, είτε ένα προσφυγάκι από τη Συρία.

Αυτό τα παιδιά το αντιλαμβάνονται. Έχει αξία να πούμε ότι η ένταξη του έγινε τελείως αυθόρμητα, δηλαδή δεν χρειάστηκε να μιλήσουμε στα παιδιά ώστε να τον προσέξουν. Έγινε ένα με την ομάδα, όπως όλα τα παιδιά».