Αν η τέχνη μιμείται τη ζωή, ο Τζακ Νίκολσον είναι ο καλύτερος ενδιάμεσος σε αυτή τη διαδικασία. Σε όποιον ρόλο κι αν τον δεις δεν θα σκεφτείς ούτε στιγμή ότι μιμείται. Δεν θα διανοηθείς να τον εντάξεις στην κατηγορία των “πολύ καλών ηθοποιών”. Όχι. Ο Τζακ Νίκολσον ξεπερνά τα όρια της υποκριτικής και αγγίζει αυτά της ταύτισης δημιουργού με έργο. Το καλλιτεχνικό του αποτύπωμα ανεξίτηλο και μοναδικό. Σε κάθε ρόλο ο Τζακ όριζε τον ηθοποιό Νίκολσον και το κοινό είχε πάντα την υποψία ότι μπορεί να έπαιζε ένα κομμάτι του εαυτού του. Η λίστα που ακολουθεί περιλαμβάνει τις πιο σημαντικές, κατά τη γνώμη μας πάντα, ερμηνείες του. Κάθε ένσταση και πρόταση ευπρόσδεκτη.

Το μαγαζάκι του τρόμου (1960)

Ο ρόλος του δεν ήταν μεγάλος, όμως σίγουρα δεν πέρασε απαρατήρητος. Υποδύθηκε τον Ουίλμπορ Φορς, έναν μαζοχιστή πελάτη οδοντιατρείου. Την ταινία σκηνοθέτησε ο Ρότζερ Κόρμαν. Αν και ήταν στο ξεκίνημα της καριέρας του, αμέσως έδειξε το ταλέντο του και την προτίμηση του για το εκκεντρικό, στοιχείο που θα καθόριζε την καλλιτεχνική του πορεία.

Ξένοιαστος Καβαλάρης (1969)

Η ταινία που συνέλαβε το πνεύμα της εποχής της. Ένα road movie, κλασικό πια, γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον Ντένις Χόπερ. Ο Νίκολσον μπορεί να μην κρατά πρωταγωνιστικό ρόλο, όμως η παρουσία του ως καλοπροαίρετου αλκοολικού δικηγόρου της Αμερικανικής Ένωσης για τις Πολιτικές Ελευθερίες ξεχωρίζει. Το φιλμ μπαίνει στα καλύτερα του Νίκολσον, μια και ανήκει σε αυτά που “έφτιαξαν” την καριέρα πολλών.

Τσάιναταουν (1974)

Η ταινία-σταθμός του Ρόμαν Πολάνσκι έδωσε στον Νίκολσον έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του. Το κοινό παρακολουθεί την ιστορία του Τζέι Τζέι Γκιτς, ενός σκληρού και κυνικού ιδιωτικού ντετέκτιβ. Ο Γκιτς μπλέκει σε διαμάχη στην Καλιφόρνια σχετικά με δικαιώματα νερού. Σύντομα θα εκτεθεί στην πλουτοκρατική απληστία και την ανθρώπινη απληστία. Ο Γκιτς είναι ήρωας που πάντα θα “ακολουθεί” τον Νίκολσον.

Στη φωλιά του κούκου (1975)

“Σαρωτικός”, αυτή η λέξη ταιριάζει για την ερμηνεία του ως Ράνταλ Π. ΜακΜέρφι. Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Κεν Κέισι και η σκηνοθεσία ανήκει στον Μίλος Φόρμαν. Ο χαρακτήρας του κοινωνικού επαναστάτη που έχει εγκλωβιστεί σε ψυχιατρική κλινική αξέχαστος. Πολλοί προσπάθησαν να επαναλάβουν το κατόρθωμα του Νίκολσον, αλλά όλοι απέτυχαν.

Η Λάμψη (1980)

Εντάξει, η φράση “Here's Johnny!” ακόμη και σήμερα στοιχειώνει και εκπλήσσει. Φυσικά δεν είναι μόνο τα λόγια, αλλά το πρόσωπο του Νίκολσον που εκφράζει την παράνοια και την τρέλα. Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ υπογράφει τη σκηνοθεσία και το υποβλητικό μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ μετατρέπεται σε κλασικό θρίλερ. Ο Νίκολσον υποδύεται τον συγγραφέα Τζακ Τόρανς και η ερμηνεία του σου παγώνει το αίμα.

Μπάτμαν (1989)

Το πρώτο “Μπάτμαν” έμεινε στην ιστορία γιατί έπαιζε ο Τζακ Νίκολσον. Έτσι απόλυτα και κατηγορηματικά. Ο “Τζόκερ” του Νίκολσον ακόμη και σήμερα κατέχει ξεχωριστή θέση στη συγκεκριμένη σειρά ταινιών, παρά το γεγονός ότι ο Χιθ Λέτζερ τον πλησίασε με τον δικό του “Τζόκερ”. Ωστόσο, αν δεν προηγούνταν ο Νίκολσον μάλλον δεν θα βλέπαμε τη σπουδαία ερμηνεία του Λέτζερ. Η σκηνοθεσία στο πρώτο “Μπάτμαν” είναι του Τιμ Μπάρτον.

Ζήτημα Τιμής (1992)

Η ταινία (σκηνοθεσία Ρόμπ Ρέινερ) με το ζόρι ξεπερνά το μέτριο και το οφείλει στον Νίκολσον. Παίζοντας τον ρόλο του πεζοναύτη συνταγματάρχη Νέιθαν Ρ. Τζέσαπ δίνει ρυθμό και ενέργεια σε μια ιστορία φλύαρη με υπερβολικές ερμηνείες από τους υπόλοιπους. Ο διάλογος του με τον Τομ Κρουζ στο δικαστήριο και η φράση “You can't handle the truth” είναι η υπογραφή της ταινίας. Ο Νίκολσον κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού.

Σχετικά με τον Σμιντ (2002)

Το φιλμ του Αλεξάντερ Πέιν είναι μια υπαρξιακή ωδή στην κωμική μελαγχολία και ο Νίκολσον είναι η καλύτερη επιλογή για τον βασικό ρόλο. Υποδύεται τον Ουόρεν Σμιντ, ένα μέτριο και απαρατήρητο ασφαλιστή που βρίσκεται στη δύση της ζωής του. Η ανησυχία και η συνειδητοποίηση πως η πορεία του όχι μόνο φτάνει στο τέλος της αλλά δεν είχε και καμία σημασία τελικά, αποτυπώνεται τέλεια από τον Νίκολσον.