Προσωπικά έχω συνηθίσει να την βλέπω το μεσημέρι του Πάσχα. Εκεί ανάμεσα σε μπύρες, κρέας, αυγά και κουλούρια. Παραδοσιακά είτε η ΕΡΤ, είτε τα ιδιωτικά κανάλια προγραμμάτιζαν να την προβάλλουν ως... χωνευτικό για τον οβελία και το κοκορέτσι. Δεν ξέρω για ποιον λόγο συνέβαινε και συμβαίνει αυτό. Ίσως η δύναμη της συνήθειας πια...

Από την στιγμή που βρέθηκε στον δρόμο μας το dvd και το youtube δεν χρειάζεται να ζούμε με την αγωνία για το πότε «θα την παίξει η τηλεόραση». Ο περισσότερος κόσμος την ξέρει ως «Ο μπακαλόγατος». Η ονομασία της είναι «Της κακομοίρας». Μικρή σημασία έχει πως την ξέρουμε.

Μεγαλύτερη έχει ότι την ξέρουμε «απ' έξω κι ανακατωτά». Αυτό ισχύει για ανθρώπους όλων των ηλικιών. Μια από τις κλασσικότερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών. Για πολλούς η κορυφαία κωμωδία. Όχι άδικα. Έρχεται από το μακρινό 1963 η πρώτη προβολή της.

Μια Ελλάδα διαφορετική. Σε όλα. Που μέτραγε πληγές (σ.σ πριν ανοίξουν οι επόμενες σε μερικά χρόνια), αλλά και που χαίροταν με τα απλά. Τα λίγα και τα όμορφα. Πολλά τα επιχειρήματα για να την βάλεις τόσο ψηλά, όταν κακά τα ψέμματα ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Ο Κώστας Χατζηχρήστος στον ρόλο της ζωής του.

Ο μεγάλος Ζήκος, με λόγο... χειμαρρώδη κι ατάκες που φεύγουν υπό την μορφή «καταιγίδας». Η μία πίσω από την άλλη. Αδυνατείς να τις συγκρατήσεις από την πρώτη/δεύτερη/τρίτη προβολή. Φτάνεις να έχεις δει αυτό το «κινηματογραφικό έπος» για 10η φορά και κάπου εκεί ακούς μια ατάκα που νομίζεις ότι δεν την είχες ξανακούσει. Ο... σκληρός δίσκος την καταγράφει και περιμένει την επόμενη. Μην είστε... ψεύτες. Σε όλους έχει τύχει αυτό. Σε κάθε προβολή κρατάς κι από κάτι. Σαν να ήθελε ο Ντίνος Κατσουρίδης (σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας) να μην βαρεθείς πότε.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Άλλωστε με αυτό τον τρόπο ο «Μπακαλόγατος» πέρασε στο... πάνθεον των σπουδαίων ασπρόμαυρων ταινιών. Ωπ... Κάπου εδώ έρχεται η μεγάλη αλλαγή. Όλη την περασμένη εβδομάδα ο ΑΝΤ1 μέσω τρέιλερ μας «βομβάρδισε» για τον «έγχρωμο Ζήκο».

Απόψε (Σάββατο 18/3) το βράδυ στις 8μ.μ το ιστορικό μπακάλικο παίρνει χρώμα. Είτε κατά τύχη αρχικά, είτε από «διαστροφή» στην συνέχεια είδα... σκηνές από τα προσεχώς. Είδα την σιέλ ποδιά του Ζήκου, την κίτρινη με μαύρες βούλες γραβάτα του Κιτσάρα (Ρίζου), την... πλημμύρα χρωμάτων από την βιτρίνα του μπακάλικου. Δεν ενθουσιάστηκα. Περισσότερο με πείραξε είναι η αλήθεια.

Θα πει κανείς «και πότε πρόλαβες ρε φίλε από 2 σκηνές ενός τρέιλερ να βγάλεις συμπεράσματα;». Ίσως να είναι και στο μυαλό όλο αυτό. Το μάτι αλλιώς είχε συνηθίσει από μικρό παιδί. Δεν θα αλλάξει τώρα. Ως μέλος ενός (φανταστικού και πολυάριθμου) fan club της ταινίας αυτής δύσκολα θα δεχτεί το «χρώμα». Ξέρω. 2017 έχουμε, όχι 1970. Η ζωή προχωράει, η τεχνολογία κάνει... άλματα και προς αυτή την κατεύθυνση είναι και η προκειμένη περίπτωση.

Όμως πάντα το αυθεντικό είναι πιο ακριβό από το «πειραγμένο». Όσο λούστρο και λάμψη αν έχει. Είναι σαν να πας σε ένα πίνακα ζωγραφικής να... τραβήξεις μια μπλε/πράσινη/κόκκινη γραμμή. Όσο ακριβό κι αν είναι το πινέλο που θα το κάνει περισσότερο πρόβλημα θα δημιουργήσει. Φυσικά σε όλο αυτό υπάρχουν και οι αντίθετες απόψεις. Είπαμε είμαστε στο 2017 και η ζωή έχει χρώμα. Δεκτά είναι όλα.

Άλλωστε δεν μιλάμε και για «ζωής ή θανάτου ζήτημα». Για μια ελληνική ταινία που μας χαρίζει γέλιο γίνεται η όλη κουβέντα, στην οποία και μέσω των σχολίων μπορείτε να πάρετε θέση.

Αν με... ρωτάτε (υποθετικά) τι θα κάνω το βράδυ του Σαββάτου; Πιθανότατα από περιέργεια να «χαζέψω» μερικές σκηνές και μετά να αναζητήσω κάτι άλλο.

Άλλωστε το Πάσχα δεν αργεί. Όλο και κάποιο κανάλι θα τιμήσει την αυθεντική ασπρόμαυρη version!