Ας μην κρυβόμαστε.

Η πραγματική αιτία συγγραφής του παρακάτω άρθρου είναι ότι θέλαμε να δούμε τι κρύβεται πίσω από μερικά (ενοχλητικά) γένια. Ωραίοι και οι μουσάτοι, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με ένα καθαρό και περιποιημένο πρόσωπο.

Πώς θα μπορούσαμε να το πετύχουμε; Οι γυναίκες του Gazzetta ζητήσαμε από 6 δημοσιογράφους να γράψουν από «μια αστεία ιστορία από τον στρατό...».

Εύκολο δεν ακούγεται; Για την ομάδα γένους θηλυκού που δεν υπηρέτησε, ο στρατός είναι συνώνυμο της «αντρικής φιλίας», των αναμνήσεων και του... τι ωραία περνούσαμε τότε που το μοναδικό μας πρόβλημα ήταν η ώρα της σκοπιάς και τα μακαρόνια που δεν τρώγονταν στο βραδινό.

Στην πραγματικότητα, οι κ.κ. Μπουλούκος, Μελάγιες, Παπανδρέου, Σαρρής, Τσίγκας και Σωτηρόπουλος είχαν άλλη άποψη.

Κάθισαν όλοι μαζί στο meeting room για να θυμηθούν τις ιστορίες τους, γελούσαν επί 2 ώρες και έλεγαν πράγματα που -για εμάς τουλάχιστον- δεν έβγαζαν νόημα, δεν είχαν ειρμό – καμία αφετηρία και κανένα τέλος.

Πριν τους απολαύσετε όμως να πούμε ότι οι δημοσιογράφοι μας τότε ήταν πιο ωραίοι ξυρισμένοι! Και 10 χρόνια νεότεροι...

Να 'ναι καλά η BIC που δημιούργησε μία ελληνικότατη νέα γενιά ξυριστικών που εξάγεται μάλιστα σε 160 χώρες σε όλο τον κόσμο!

Μήπως, λοιπόν, έφτασε η στιγμή να πιάσεις κι εσύ από ένα BIC Flex 3 Comfort και να αναπολήσεις τον στρατό με στυλ;

Το Flex 3 Comfort δεν συγκρίνεται με αυτό που είχες στον θάλαμο: έχει κινητή κεφαλή που ακολουθεί τις καμπύλες του προσώπου σου, βαριά λαβή για καλύτερο έλεγχο και το καλύτερο; Έχει ανεξάρτητες κινητές λεπίδες για πιο απαλό και βαθύ αποτέλεσμα.

Με τέτοιο ξύρισμα, αν ήσουν τώρα στο στρατό, θα ήσουν μόνιμα εξοδούχος!

Βασίλης Παπανδρέου - Ο φαντάρος που διαβάζει «εξωσχολικά»​

Να ξεκινήσω από μία παραδοχή!

Μισούσα παράφορα τον στρατό πριν πάω, πέρασα τέλεια κατά τη διάρκεια της θητείας μου και μισώ τον στρατό -ακόμα περισσότερο από πριν- από τη στιγμή που «απολύθηκα».

Το γιατί θα το αναλύσω σε ένα άλλο κείμενο...

Παρουσιάστηκα στη Θήβα – με τροπικό μαύρισμα – στις 18 Αυγούστου του 2009 και απολύθηκα στη Θεσσαλονίκη -με γένια 30 ημερών- στις 18 Μαΐου του 2010.

Στη διάρκεια των 9 μηνών της «θητείας» μου, θυμάμαι ότι είχα μέρες ολόκληρες λόξιγκα από τα γέλια και τις πλάκες που κάναμε στο 1ο Γραφείο της 194 Μ.ΠΕΠ στο «Στρατόπεδο Ράμναλη, 15 λεπτά μακριά από το πατρικό μου στη Θεσσαλονίκη.

Στο άκουσμα της... απαίτησης της Κατερίνας «θέλω να γράψεις την πιο αστεία ιστορία που θυμάσαι από τον στρατό», η απάντησή μου ήταν: Πολύ εύκολο! Έχω χιλιάδες αστείες ιστορίες από τον στρατό...
Αλλά δεν είχα! Για την ακρίβεια, οι 8 μήνες στον Λαγκαδά ήταν μια συνεχής αστεία ιστορία, «σπασμένη» με αναρίθμητες άδειες και εξόδους, στη διάρκεια της οποία φορούσα starάκια και δεν κρατούσα όπλο.

Ναι, ναι, ξέρω, «γιωτόμπαλο». Σκεφτείτε ποιος πέρασε καλύτερα...

Είναι τρομερό να έχεις περάσει τόσο καλά για 8 μήνες κάπου (και στη Θήβα καλός ήταν ο 1ος μήνας) αλλά να μη θυμάσαι μια μοναδική, πραγματικά αστεία ιστορία, στην ανάμνηση της οποίας δεν θα γελάσουν μόνο οι – τότε – πρωταγωνιστές, αλλά και όσοι την διαβάσουν σήμερα.

Ας κάνω μια προσπάθεια. Στον στρατό λοιπόν, επειδή είχα πολύ ελεύθερο χρόνο, διάβαζα πολλά βιβλία! Ένα ωραίο χειμωνιάτικο απόγευμα ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και είχα πιάσει Θέμελη και την «Ανατροπή». Αν δεν το έχετε διαβάσει, σας το συνιστώ. Είμαι λοιπόν στο κρεβάτι μου και διαβάζω και ξαφνικά μπαίνει στον θάλαμο ο Νίκος ο Κ.
Ένα θηρίο, κοντά 2 μέτρα, με πλάτες σαν του Σάβιτς, ιδανικό 4άρι για την ομάδα του στρατοπέδου.

- Ε δημοσιογράφο, τι διαβάζεις;
(ποτέ «δημοσιογράφε», πάντα «δημοσιογράφο»)
- Ένα βιβλίο του Θέμελη. Την Ανατροπή!
- Εύκολο είναι;
- Ναι, ναι πολύ καλό!
- Είναι για το πανεπιστήμιο;
- Όχι, έχω τελειώσει με το πτυχίο!
- Το διαβάζεις για τη δουλειά;
- Όχι ρε! Τι σχέση έχει δουλειά;
- Ε γιατί το διαβάζεις τότε;
- Γιατί είναι ένα ωραίο βιβλίο!
- Καλά ρε, διαβάζεις... ΕΞΩΣΧΟΛΙΚΟ;
- ...

Αγαπημένος Νικόλας!

Του φαινόταν αδιανόητο να κάθομαι και να διαβάζω «στα καλά καθούμενα» ένα βιβλίο.

Πέρασα πραγματικά υπέροχα στη θητεία μου και ευχαριστώ πολλούς ανθρώπους γι αυτό, αλλά πάνω απ' όλους τον Άκη «Άνδρα Καλό» Σπυρίδη και τον Γιώργο «Θεια» Τσάνη!

Κατά τα άλλα; Επικό χάσιμο χρόνου! Να το αποφύγετε...

Δήμος Μπουλούκος - Ο «λάσποman» της Ανδραβίδας!

«Νοέμβριος 1992. Μετά το δίμηνο της εκπαίδευσης στην Τρίπολη η Αεροπορία μου ζήτησε να... φυλάω τα F4, γνωστά στο ευρύ κοινό ως Φάντομ, στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ανδραβίδας (117 Πτέρυγα Μάχης)! Η μετάθεση ήταν για την 336 Μοίρα Βομβαρδιστικών κι ως ψάρακας πήρα τις σκοπιές επ' ώμου! Καθημερινά 6-10 το απόγευμα και 4-7 το πρωί, στην εξοχή του Νομού Ηλείας. Και άντε, το 6-10 έβγαινε, αλλά το τρίωρο τα ξημερώματα δεν περνούσε με τίποτα. Δεν ήταν τόσο οι άγριες ώρες, όσο η παγωνιά που τρυπούσε τα κόκαλα και μας ανάγκαζε όλους να φοράμε ότι βρίσκαμε για να αντιμετωπίσουμε το κρύο και την πρωινή υγρασία!

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι η υγρασία πάγωνε το γρασίδι και τα μικρά φυτά και όταν πατούσες επάνω τους, έσπαγαν! Ακόμη και το τσάι με τις σταφίδες που έφερνε η περίπολος για να μας ανακουφίσουν κάπως από το κρύο, μέχρι να φτάσει από το εστιατόριο στο σιλό με τα αεροσκάφη είχε μεταβληθεί σε ice tea!

Ένα βράδυ, για την ακρίβεια ξημέρωμα, το κρύο δεν υποφερόταν και αναγκάστηκα να βρω καταφύγιο στη θέση του πιλότου του F4 κατά παράβαση φυσικά όλων των κανονισμών. Χωρίς να το αντιληφθώ, με πήρε ο ύπνος και ταξίδευα στα δικά μου όνειρα, παριστάνοντας τον πιλότο σε μαχητικό αεροσκάφος.

Οι φωνές του εφοδούχου όχι μόνο με ξύπνησαν, αλλά με επανέφεραν στη σκληρή πραγματικότητα της εγκατάλειψης της σκοπιάς! Δεν με είχαν αντιληφθεί απλώς δεν με βρήκαν στη θέση μου και φώναζαν το όνομα μου προκειμένου να με εντοπίσουν. Έπρεπε να σκεφτώ κάτι στα γρήγορα, μήπως και γλιτώσω τη σχεδόν αναπόφευκτη βαριά τιμωρία για όλους τους κανονισμούς που είχα παραβεί. Θυμήθηκα μία λακκούβα με λασπόνερα που είχα δει πριν μπω στην καλύπτρα του αεροσκάφους και δεν δίστασα...

Κατέβηκα σαν σκιά από το F4 μπουσούλησα ως την τρύπα και με δύναμη έπεσα μέσα! Τότε άρχισα να τους φωνάζω κι εγώ για να με εντοπίσουν. Το αυτοκίνητο της περιπόλου κινήθηκε και τα φώτα του έπεσαν επάνω μου. Δύο άτομα κατευθύνθηκαν προς το μέρος μου, ο αξιωματικός υπηρεσίας και ένας φαντάρος, και όταν αντίκρισαν τον λασπωμένο άνθρωπο δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα γέλια τους. "Τι κάνεις εκεί ρε στραβάδι;". Τους απάντησα ότι δεν είδα τη λακκούβα μέσα στο πυκνό σκοτάδι, έπεσε μέσα και κόλλησα στις λάσπες.

Δεν πρέπει να με πίστεψαν αλλά η καταλασπωμένη εικόνα μου ήταν τόσο τραγική που δεν μου είπαν κάτι περισσότερο. Με βοήθησαν να σηκωθώ και με μετέφεραν πίσω στους κοιτώνες. Τελικά τη φυλακή τη γλίτωσα, όχι όμως και την καζούρα.

Για αρκετό καιρό ήμουν ο "λάσποman" της Ανδραβίδας»!

Κωνσταντίνος Μελάγιες - Ο αξύριστος ψεύτης

«Δύο πράγματα δεν μπόρεσα να κατανοήσω (και ποτέ δε θα το κάνω) στον ελληνικό στρατό ή στην αεροπορία την οποία εγώ υπηρέτησα εν προκειμένω…

Το πρωινό ξύπνημα και το ξύρισμα πάνω στο ξυρισμένο μάγουλο.

Ρε παιδιά 6 παρά το πρωί για ποιο λόγο αλήθεια; Τι θα άλλαζε αν ξυπνούσα στις 8 παρά ας πούμε;

Καθημερινό ξύρισμα. Για ποιο λόγο; Δεν είχα την τριχοφυΐα του Νίκου Γκάλη του οποίου τις τρίχες στον ώμο τις τράβαγαν οι αμυντικοί μπας και τον σταματήσουν (δεν γινόταν να μην υπάρχει μπασκετική αναφορά) .

Κάθε πρωί ξυριζόμουν χωρίς να έχει τρίχα το πρόσωπό μου. Και όμως ήταν υποχρεωτικό έλεγαν.

Θυμάμαι μια φορά που "το πήρα πάνω μου" και δεν ξυρίστηκα. "Κανείς δε θα το καταλάβει" μονολόγησα.

Ξεκινήσαμε τις χαζοδουλειές και κάποια στιγμή χρειάστηκε να μπω στο διοικητήριο. Ο διοικητής μας – καλά να είναι ο άνθρωπος, ατομάρα – ήξερε με ποιους είχε να κάνει και ειδικά εμένα που πήγα στα 30 μου να υπηρετήσω τη μαμά πατρίδα (δεν λούφαρα, απλώς είχα ξένη υπηκοότητα μέχρι τότε).

Έλα όμως που σκάει ο "υπόδοικας" που ήταν στραβόξυλο. Ρε φίλε αλήθεια κατάλαβε πως δεν έχω ξυριστεί ο τύπος.

-Σμηνίτη γιατί δεν είσαι ξυρισμένος;

-Ξυρίστηκα κανονικά κύριε υποδιοικητά.

-Και αξύριστος και ψεύτης…

-(κοκκίνισα) Δεν ξυρίστηκα γιατί δεν είχα καθόλου τρίχες κύριε υποδιοικητά.

Οι φωνές του ηχούν ακόμη και τώρα στα αυτιά μου. Προφανώς από τα ραντάρ της Πάρνηθας (2^ο ΚΕΠ) τα ουρλιαχτά του έφτασαν στην Κηφισιά κάτω.

-Πήγαινε ξυρίσου τώρα και παρουσιάσου σε 3 λεπτά στο διοικητήριο. Τώρα. Έφυγες.

Με απλά λόγια με… απογείωσε.

Επέστρεψα ξυρισμένος και μπήκα στο γραφείο του διοικητή».

Θάνος Σαρρής - Το άλογο του λοχαγού

«Ο στρατός αποτελεί από μόνος του μια ιστορία που την πιάνεις και σε οδηγεί μόνη της σε άλλες μικρότερες. Εκείνη όμως που ανακαλούμε και γελάμε συχνά, είναι το "άλογο του λοχαγού". Ναι, φυσικά και έχει τίτλο. Η κάθε ιστορία θέλει και το κατάλληλο περιτύλιγμα.

Σε ένα ήσυχο στρατόπεδο και έχοντας δεχθεί εξαιρετική υποδοχή από τους παλιούς, όλο το πράγμα πήγαινε καλά.

Δεν υπήρχε bullying στο τάγμα, παρά μόνο λίγο trolling. Ήμασταν και σειρά από trolls -μεγάλη η χάρη μας.

Έχοντας λοιπόν παραλάβει μια νέα φουρνιά, θέλαμε έναν εθελοντή για να τον κάνουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα μέλος της ομάδας. Τον βρήκαμε και του αναθέσαμε μια πολύ λεπτή αποστολή. Του εξηγήσαμε πόσο σημαντικό είναι να έχει ο καθένας ένα πόστο για να μην τρώει χωσέ και του είπαμε ότι έπρεπε εκείνος να αναλάβει τη θέση του ιπποκόμου του λοχαγού. Κάθε πρωί, πριν την αναφορά έπρεπε να βουρτσίζει προσεκτικά 100 φορές το ευαίσθητο τρίχωμα του παρασημοφορεμένου αλόγου και να φροντίζει να είναι καθαρό. Παντού. Έτσι ώστε όταν ο λοχαγός το χρειαζόταν για κάποιο άγημα να ήταν πανέτοιμο για σέλωμα.

Δεν είχε πετύχει κάποιο άγημα, οπότε μάλλον δεν γνώριζε ότι ο περήφανος Ε.Σ. έχει εδώ και κάποιες δεκαετίες εγκαταλείψει τα άλογα.

Δέχθηκε την αποστολή του, του φτιάξαμε κανονικό χρεωστικό για «άλογο αγήματος» και κατέβηκε στο γραφείο του λοχαγού για την τελετή παραλαβής-παράδοσης. Το βλέμμα του λοχαγού και το "ρε μ.....ς" θα μας συνοδεύει για πάντα».

Βασίλης Τσίγκας - Ένα ψάρι στη βροχή

«Καρλόβασι Σάμου, κατά τη διάρκεια γερμανικού, γύρω στις 3 το πρωί δηλαδή.

Το στρατόπεδο ήταν ψηλά στο βουνό, Νοέμβριο μήνα, οπότε είχε αρκετό κρύο και για κακή μας τύχη καταρρακτώδη βροχή. Τόση βροχή, που μια έφοδος ήταν αρκετά αμφίβολη, όμως ακόμα ήμασταν ψαρωμένοι και αποφασίσαμε να κάνουμε κανονικά το νούμερο και να βάλουμε στην ώρα τους τις υπογραφές.

Λόγω της βροχής, δεν μπορούσες να ακούσεις τίποτα άλλο, πέρα από τις σταγόνες να πέφτουν με ορμή στο έδαφος. Ο ένας έβαζε τις υπογραφές, ενώ ο άλλος τον κάλυπτε και το πηγαίναμε μία-μία, ώστε να μπορούμε και οι δύο να προστατευτούμε έστω και για λίγο από τη βροχή. Ξαφνικά, μέσα στο σκοτάδι, βλέπουμε ένα φως, που μοιάζει με φακό. Φωνάζουμε αλτ και περιμένουμε να αλλάξουμε συνθηματικά. Δεν ακούμε τίποτα. Άντε πάλι αλτ, πάλι τίποτα.

Είναι απ' αυτές τις στιγμές στο στρατό, που σιχτιρίζεις περισσότερο από ποτέ γιατί έχεις που έχεις τα προβλήματά σου εκείνη την ώρα, έχεις και τον άλλο να σε ταλαιπωρεί. Πηγαίνει ο διπλανός μου να φωνάξει ξανά αλτ (ή κάτι άλλο, δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς τι άλλο έπρεπε να πεις σε τέτοιες περιπτώσεις) και ακούγεται η φωνή του αξιωματικού που έκανε την έφοδο.

"Άντε από εδώ ρε κωλόψαρο που θέλεις και συνθηματικά βραδιάτικα. Βρέχει κιόλας κι έχω ντέρμπι στο manager». Έβαλε την υπογραφή του κι έφυγε τρέχοντας. Μετά από δύο λεπτά καθίσαμε κι εμείς κάτω από ένα υπόστεγο.

Το μόνο που μετανιώνω, είναι ότι δεν τον ρώτησα με ποια ομάδα έπαιζε».

Κώστας Σωτηρόπουλος - Ο γιωτάς με τον φακό

«31 Δεκεμβρίου 2012, 23.30, σε ένα φυλάκιο κάπου στα σύνορα… Αττικής. Ο Αξιωματικός Υπηρεσίας με διατάζει να βγω για έφοδο (ναι οι φαντάροι έκαναν έφοδο=περίπολο=υπογράφω τετράδια) λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου. Ήταν η δεύτερη μέρα μου στο φυλάκιο και φυσικά δεν γνώριζα καν κατά που πέφτουν τα τετράδια του στρατοπέδου. Α, είχε και άπειρη ομίχλη.

Μοναδικά μου όπλα στο ταξίδι προς το άγνωστο: ένας χαλασμένος φακός, η οδηγία του Υπολοχαγού (ακολούθησε την μπλε γραμμή) και το ένστικτο επιβίωσης.

Τα πρώτα δύο τετράδια τα βρήκα σχετικά εύκολα. Μόνο που τότε ο φακός πέθανε – μαζί του κι εγώ λίγο. Έφτασα στο τρίτο, το οποίο ήταν κλεισμένο μέσα σε κουτάκι και άρχισα τις απέλπιδες προσπάθειες να το ανοίξω. Ήταν η στιγμή που άκουσα ένα θόρυβο μέσα από τον περιφραγμένο χώρο, που βρισκόταν μπροστά μου. Για καλή μου τύχη ο φακός δούλεψε εκείνη τη στιγμή και τον έστρεψα προς το θόρυβο.

Ένας τράγος ήταν μπροστά μου και με κοιτούσε στα μάτια».

Έφτασε η στιγμή να γράψεις στα σχόλια τη δική σου ιστορία.

Η φωτογραφία είναι προαιρετική.