Η δεκαετία του ΄80 στο ΝΒΑ είναι εκτυφλωτική: «Showtime», Μάτζικ, Μπερντ, «MJ», Σέλτικς-Λέικερς, Λέικερς-Σέλτικς, τα «κακά παιδιά» του Ντιτρόιτ, «DrJ», εκτόξευση τηλεθέασης, κ.α. Αν επιχειρούσε κάποιος να αποτυπώσει τα ονόματα, τις ομάδες, τις καταστάσεις εικαστικά, θα επέλεγε έναν καμβά μεγάλων διαστάσεων, μακρόστενο, και θα προσπαθούσε να παρουσιάσει την κίνηση τους και όσα συνέβαιναν στο φόντο. Εκεί, λοιπόν, στο παρασκήνιο, υπήρξαν μεγάλοι αθλητές που για κάποιο λόγο δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν την ταχύτητα των υπολοίπων. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν μείωσε την αξία και τη σημασία τους. Εξάλλου, στη ζωή οι σταθεροί βγαίνουν νικητές κι ένας απ’ αυτούς ήταν ο Μπέρναρντ Κινγκ. Μπορεί να μην είχε θέση στο προσκήνιο, αλλά είχε κάτι που χαρακτηρίζει όλους τους σημαντικούς ανθρώπους: αξιοπιστία. Σπάνιο για «Βασιλιά» (King).

Αποτελεσματικός

Ο Κινγκ αναγνωρίζεται φυσικά από τους ειδικούς, αλλά η φήμη και το κύρος του ως παίκτη θα ήταν ακόμη μεγαλύτερα αν έπαιζε σήμερα! Η ειρωνεία είναι ότι εισήχθη στο «Hall of Fame» (2013) σε μια εποχή κι ένα κλίμα που θα ταίριαζε περισσότερο στο παιχνίδι του. Ο πρώην φόργουορντ, των Νιου Γιορκ Νικς, των Ουάσιγκτον Μπούλετς, των Νετς, των Ουόριορς, των Τζαζ, έφτιαξε την καριέρα και το παιχνίδι του με το να είναι αποτελεσματικός. Το σημερινό ΝΒΑ δίνει έμφαση στη μέτρηση των στατιστικών και κυρίως στον παίκτη και στην αποτελεσματικότητα του σουτ του. Ό,τι πρέπει για τον Κινγκ που σούταρε με 53.5% τις πρώτες δέκα σεζόν, παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιούσε μόλις το 26.7% των κατοχών της ομάδας του! Ανάμεσα στους φόργουορντ της εποχής του, ήταν 10ος στην κατηγορία “αληθινό ποσοστό σουτ” (true shooting percentage) με 56.1% και 5ος σε αξιοπιστία στο ποσοστό ευστοχίας με 51.9%, επίδοση που τον τοποθετεί δίπλα στους Μπερντ, Ουόρθι, Ντάντλι, Μάλιν.

Τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά στην καριέρα του αν δεν είχε τον σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο την περίοδο 1984-85. Τότε, η ιατρική τεχνολογία δεν ήταν στο σημερινό επίπεδο για να αποκαταστήσει άμεσα και με επάρκεια το πρόβλημα. Η σιγουριά για το θετικό της εξέλιξης του βασίζεται στο γεγονός ότι εκείνη τη σεζόν βρισκόταν σε αγωνιστική άνοδο. Η διάλυση του πρόσθιου χιαστού ήρθε στα 28, στην ακμή του. Οι αναλυτές και οι στατιστικολόγοι είναι βέβαιοι ότι θα ήταν ο δεύτερος καλύτερος σκόρερ-φόργουορντ πίσω μόνο από τον Καρλ Μαλόουν.

“Σκεφτόμουν το παιχνίδι”

Ο πρώην προπονητής των Νικς Χιούμπι Μπράουν, αναφέρει ότι το μυστικό πίσω από την αγωνιστική του παρουσία ήταν η προετοιμασία του. Στον κολέγιο, το Τενεσί, θεωρείται ο πιο “εργασιομανής” παίκτης στην ιστορία του. Μετέφερε το εργασιακό ήθος στο ΝΒΑ και ανταμείφθηκε. Το πεδίο δράσης του βρισκόταν στα έξι μέτρα και κάτω και το εκτελούσε τέλεια. Η αξιοπιστία του ήταν τέτοια, που ο Ρικ Πιτίνο, πρώην βοηθός στο τεχνικό επιτελείο των Νικς, έχει αποκαλύψει ότι “είχαμε την μπάλα και ο Χιούμπι (Μπράουν) ρωτούσε ποιο σύστημα έπρεπε να παίξουμε. Του έλεγα δώσε την μπάλα στον B. Με ρωτούσε ξανά και του απαντούσα Δώστε την μπάλα στον Β. Αυτό ήταν το σύστημα”.

Ο Κινγκ είχε εντοπίσει στο παρκέ τα σημεία δράσης του. Ήταν 22 και εκτείνονταν σε ένα χώρο που κάλυπτε τη ρακέτα μέχρι την κορυφή της. Η απόσταση τους ήταν σχεδόν στα 5.5 μέτρα και σε αυτό το πλέγμα ένιωθε σίγουρος ότι μπορεί να σκοράρει. Εάν η αντίπαλη ομάδα επιχειρούσε να του αρνηθεί την μπάλα στην επίθεση, μετακινούνταν από το ένα σημείο στο άλλο. Ο ίδιος εξηγεί ότι “δεν ήμουν ο πιο δημιουργικός παίκτης. Σκεφτόμουν το παιχνίδι. Ήμουν αναλυτικός. Γι' αυτό ανέπτυξα όλο αυτό και γι' αυτό κατάφερα να σουτάρω με πάνω από 50% στην καριέρα μου. Αυτό είναι αποτελεσματικότητα”.

Οι 50αρες σε Σαν Αντόνιο και Ντάλας

Ο Κινγκ ήταν “λεφτά στην τράπεζα” και ο προπονητής του, ο Χιούμπι Μπράουν, έκανε ό,τι μπορούσε για να πάρει το απόλυτο απ' αυτόν. Οτιδήποτε σχεδίαζε στην επίθεση είχε στόχο να πάρει την μπάλα στα σημεία που σούταρε με επιτυχία. Ο Κινγκ ήταν ομαδικός παίκτης, αλλά ο Μπράουν ήξερε το καλό της ομάδας και γι' αυτό είχε φτιάξει πάρα πολλά συστήματα γι' αυτόν. Δεν ήταν έκπληξη, λοιπόν, λαμβάνοντας υπόψη φυσικά το ταλέντο και τη συνέπεια του παίκτη, οι δύο “εκρηκτικές” εμφανίσεις απέναντι σε Σαν Αντόνιο και Ντάλας το 1984. Σε αυτά τα διαδεχόμενα παιχνίδια σημείωσε 50 πόντους στο καθένα.

Ο Μπιλ Κάρτραϊτ, συμπαίκτης του στους Νικς, με ποσοστό καριέρας στο σουτ 58.8%, έλεγε ότι αυτό που έκανε ξεχωριστό τον Κινγκ ήταν η ικανότητα του να σκοράρει από κοντά, από μακριά ή στο τρανζίσιον. Το μείγμα ταχύτητας και ύψους (2.01μ.) καθιστούσε την αντιμετώπιση του εφιαλτική. Ο Κάρτραϊτ εξηγεί: “Ήταν ανορθόδοξος παίκτης. Δεν σούταρε μόνο στο ανέβασμα, αλλά ήταν αρκετά γρήγορος και κέρδιζε μεγαλύτερους σε μέγεθος απ' αυτόν παίκτες στο χαμηλό μπλοκ. Απλώς ντρίμπλαρε και τους προσπερνούσε. Με κοντύτερους αντιπάλους τους έβαζε πλάτη ή σούταρε από πάνω τους. Εντούτοις, τη μεγαλύτερη ζημιά την έκανε στο τρανζίσιον”.

Απόλυτος έλεγχος στο σώμα

Τα τελειώματα του στον αιφνιδιασμό, ειδικά στα “φτερά”, συγκρίνονταν μόνο με αυτά των Τζούλιους Έρβινγκ, Καρλ Μαλόουν, Ντομινίκ Ουίλκινς και σήμερα με τον ΛεΜπρον Τζέιμς. Πράγματι, η ορμητική του προσέγγιση και η βίαιη, εκρηκτική εκτόξευση τον έκαναν έναν από τους κορυφαίους στα τελειώματα φάσεων στον αιφνιδιασμό. Το μυστικό ήταν ο απόλυτος έλεγχος στο σώμα. Όταν εφορμούσε στη ρακέτα ήξερε πώς θα σκοράρει ή πώς θα πάρει το φάουλ. Κάτι ανάλογο βλέπουμε σήμερα από τον ΛεΜπρον. Πέρα απ' αυτό, ήταν η γρήγορη περιστροφή έξω από το χαμηλό ποστ και το “διάβασμα” του γηπέδου που τον βοηθούσαν να είναι παραγωγικός και ομαδικός. Ο Κινγκ μπορούσε να δει τι γινόταν στις άλλες θέσεις. Γι' αυτό και αντιμετώπιζε τις “παγίδες”. Ήξερε που θα είναι ο καθένας. Ήξερε πώς να ανοίξει χώρο για να σουτάρει ή να βρει τον ελεύθερο παίκτη.

Πηγή

-ESPN