Ηταν Απρίλιος του 1957, όταν η Ρεάλ έπαιρνε ισοπαλία (2-2) στο «Ολντ Τράφορντ» και με συνολικό σκορ 5-3 απέκλειε την Γιουνάιτεντ, για να δώσει εκείνη το παρών στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Εκείνη όμως η νεανική αγγλική ομάδα είχε ενθουσιάσει τόσο πολύ τον πρόεδρο των Μαδριλένων, ο οποίος περίμενε μετά το ματς να μιλήσει με τον Ματ Μπάσμπι. Ο Σαντιάγο Μπερναμπέου προσέφερε στον Σκωτσέζο τεχνικό το τιμόνι της ομάδας του, αλλά εκείνος ήθελε τόσο πολύ να πάρει το τρόπαιο στο Μάντσεστερ, που αρνήθηκε.

Η αφήγηση αυτή βρίσκεται στο βιβλίο του John Ludden με την ονομασία: «Το παραμύθι δύο πόλεων: Μάντσεστερ και Μαδρίτη 1957-1968». Μόνο που αυτή η μικρή ιστοριούλα υπήρξε απλά ο προπομπός των σπουδαίων που θα ακολουθούσαν. Οχι τόσο εκείνης της βραδιάς, όσο μίας άλλης, της πιο θλιβερής στην ιστορία των Κόκκινων Διαβόλων, που θα ακολουθούσε 10 μήνες αργότερα. Στις 6 Φεβρουαρίου του 1958, το Convair C-131 Samaritan δεν μπόρεσε να απογειωθεί ποτέ στην χιονισμένη πίστα του αεροδρομίου του Μονάχου, ξεκληρίζοντας μία σπουδαία ποδοσφαιρική φουρνιά.

Για την Γιουνάιτεντ η περίοδος που ακολούθησε την καταστροφή, είχε να κάνει με επιβίωσή της. Ο προπονητής πάλευε να στήσει μία ομάδα με αξιοπρέπεια και σταδιακά δημιουργούσε το σύνολο που θα έμενε στην ιστορία ως τα νέα μωρά που θα διαδέχονταν τον θρύλο των «Busby Babes». Ωστόσο, τρεις μήνες μόλις μετά το δυστύχημα, έπρεπε να παίξει ημιτελικά Πρωταθλητριών. Η Μίλαν ήταν πανίσχυρη για τα πιτσιρίκια του Μπάσμπι και τα άφησε εκτός τελικό. Στο μεγάλο ραντεβού όμως οι Ροσονέρι βρήκαν την Ρεάλ και έχασαν τον τίτλο με 3-2. Εκεί, εμφανίστηκε εκ νέου ο Σαντιάγο Μπερναμπέου και σύμφωνα με την αφήγηση του συγγραφέα John Ludden, επέδειξε το μεγαλείο και την αλληλεγγύη του στην ομάδα του Μάντσεστερ.

Αρχικά ο θρυλικός πρόεδρος των Μαδριλένων ζήτησε από την Γιουνάιτεντ να του επιτραπεί να της χαρίσει το τρόπαιο. Οι Αγγλοι αρνήθηκαν ευγενικά, αλλά ο Μπερναμπέου τους το αφιέρωσε, βγάζοντας μάλιστα στην αγορά λαβαράκια με το σήμα των Κόκκινων Διαβόλων και το τρόπαιο και τους έστειλε τα έσοδα. Επειτα ήρθε σε συνεννόηση μαζί τους, ώστε να βρεθεί τρόπος να τους ενισχύσει οικονομικά. Αποφάσισαν να διοργανώσουν κάποια μεταξύ τους φιλικά. Τον Οκτώβριο του 1959 οι Μερένγκες έπαιξαν στο Μάντσεστερ μπροστά σε 65.000 κόσμου και με τους Πούσκας, Ντι Στέφανο, Χέντο να οργιάζουν, επικράτησαν 6-1.

Επειτα από ένα μήνα ξαναέπαιξαν στην Μαδρίτη μπροστά σε 80.000 και το σκορ έφτασε στο 6-5. Το ραντεβού επαναλήφθηκε ακόμα τρεις φορές. Τον Οκτώβριο του 1960 οι Πούσκας, Ντι Στέφανο ήταν τραυματίες. Ο Μπερναμπέου ρώτησε τον Μπάσμπι εάν ήθελε να αναβάλουν το παιχνίδι επειδή θα έλειπαν οι σούπερ σταρ. «Οχι, δεν υπάρχει λόγος. Πλέον είμαστε σαν οικογένεια», του απάντησε ο Βρετανός μάνατζερ. Ηταν μάλιστα τόσο μεγάλο το δέσιμο που οι Πούσκας, Ντι Στέφανο αγωνίστηκαν με το έτσι θέλω για λίγα λεπτά στο 3-2 υπέρ της ομάδας τους.


Η Γιουνάιτεντ στη Μαδρίτη στον ημιτελικό του 1968 (3-3)

Τον Δεκέμβριο και τον Σεπτέμβριο του 1961 η Ρεάλ νίκησε3-1 και 2-0 αντίστοιχα, αλλά πλέον η Γιουνάιτεντ είχε ρολάρει. Στο φινάλε της σεζόν κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας και έδειξε ότι είχε μπει για τα καλά στο καινούργιο μονοπάτι που θα δημιουργούσε έναν ακόμα θρύλο. Την άνοιξη του 1968 οι δύο ομάδες συναντήθηκαν στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών και η Ρεάλ αποκλείστηκε, με την Γιουνάιτεντ να σηκώνει την μεγάλη κούπα, όπως το είχε ονειρευτεί για τους μπέμπηδές του ο Ματ Μπάσμπι. Στην εξέδρα των επισήμων του «Γουέμπλεϊ» βρισκόταν και ο Σαντιάγο Μπερναμπέου». «Εάν έπρεπε να μας αποκλείσει κάποιος και να το σηκώσει, τότε χαίρομαι που ήταν αυτοί», ψέλλισε και έκλεισε ιδανικά ένα υπέροχο κεφάλαιο ποδοσφαιρικής ιστορίας που έγραψε ο ίδιος…

Follow me: @jorgekaraman