«King Eric». Ένας και μοναδικός. Καθόλου τυχαίο το προσωνύμιο...

Ήταν μεγαλοπρεπής. Τόσο που το είχε παραδεχθεί και ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και μάλιστα είχε τονίσει πως «αν υπήρχε ένας ποδοσφαιριστής που ήταν φτιαγμένος και προορισμένος για να περάσει από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, παγκοσμίως, αυτός ήταν ο Ερίκ Καντονά».

Ήταν 26 Νοέμβρη του 1992, όταν ο άλλοτε Γάλλος στράικερ γινόταν κι επίσημα μέλος των «κόκκινων διαβόλων», μετακομίζοντας από το Λιντς στο Μάντσεστερ έναντι ποσού που εν έτει 2016 θα ξεπερνούσε ελάχιστα το 1 εκατ.ευρώ.

Πόσο μικρή μοιάζει εκείνη η αξία του, με την... ποδοσφαιρική του αξία την οποία και έμαθε όλη η Ευρώπη στο πέρασμα του Καντονά από τη Γιουνάιτεντ...

Το ντεμπούτο του, ήρθε σε φιλικό παιχνίδι απέναντι στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας, με την ομάδα του Σερ Άλεξ να είναι επίτιμη προσκεκλημένη τότε για τα 50α γενέθλια, τότε, του θρύλου της Μπενφίκα, Εουσέμπιο, ενώ, η πρώτη εμφάνισή του σε επίσημο παιχνίδι, ήρθε σε ντέρμπι του Μάντσεστερ, στις αρχές Δεκεμβρίου του 1992.

Ήταν τέτοια η δυναμική της παρουσίας του Ερίκ Καντονά στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που ακόμα και ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, είχε δηλώσει ότι ο τρόπος που κυκλοφορούσε στο προπονητικό της ομάδας, στ' αποδυτήρια αλλά και κάθε φορά που βρισκόταν στο «Ολντ Τράφορντ», φανέρωνε τη... μεγαλοσύνη του. «Ήταν σαν να πρότασσε το στήθος του μπροστά, ύψωνε το πηγούνι για να περπατήσει καμαρωτά και με τη γλώσσα του σώματος να σε ρωτάει “Είμαι ο Καντονά, εσύ ποιος είσαι; Είσαι αρκετά σπουδαίος για να παίξεις μαζί μου;».

Ο χαρακτήρας του και η φυσιογνωμία του, μπορεί να μην δίνουν καμία αφορμή και δικαίωμα για να χαρακτηριστεί ο Γάλλος ως μετριόφρων, μπορεί να έδινε την εντύπωση πως δεν επρόκειτο για κάποιον που θα μπορούσε να προσεγγίσεις εύκολα, όμως, ήξερε το ρόλο του. Ήξερε γιατί τον απέκτησε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τι ακριβώς έπρεπε να κάνει. Ήξερε πόσο ηγετικά έπρεπε να συμπεριφερθεί στο γήπεδο. Τόσο στο οργανωτικό κομμάτι, όσο και στον τομέα του σκοραρίσματος, πόσω μάλλον στις στιγμές που έπρεπε να υπερασπιστεί κάποιον συμπαίκτη του σε σύρραξη ή σε... τσαμπουκάδες για να κόψουν τον αέρα του αντιπάλου. «Είχε αυτή την αύρα η οποία διαπερνούσε τ' αποδυτήρια και γινόταν απόλυτα αντιληπτή απ' όλους τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές. Έπαιρνε την ευθύνη από πάνω μας και την αναλάμβανε αυτός. Έπαιρνε την πίεση... Ήταν σαν να έλεγε συνεχώς “είμαι ο Έρικ και έχω έρθει για να πάρω τον τίτλο για εσάς, οπότε στηριχτείτε πάνω μου”» ήταν τα λόγια του Πολ Ινς για τη μορφή του Καντονά.

Μια φυσιογνωμία όπως ήταν αυτή του «King Eric», δεν μπορούσε να μην την παραδεχθεί ακόμα και ο πιο... σκληρός χαρακτήρας. Όσο κι αν ο Ρόι Κιν θα ήθελα να ... έχει μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος για το «ατσάλι» του οποίου θα μπορούσε να μιλήσει μέχρι και ο Καντονά, ο Ιρλανδός «υποκλίνεται» ουσιαστικά στο χάρισμα που είχε ο Καντονά. «Ο τρόπος με τον οποίο καθοδηγούσε και η αυστηρότητά του η οποία έκανε ιδιαίτερο το ρόλο που είχε στην ομάδα, γνωρίζοντας πολύ καλά πως όλοι στηρίζονταν πάνω του αλλά και πως ο ίδιος αισθανόταν σίγουρος και ικανός να δείξει ότι έπρεπε να τον ακολουθούμε, ήταν κάτι μοναδικό...» ανέφερε ο Κιν, για να τον συμπληρώσει ο Γκάρι Νέβιλ λέγοντας με τη σειρά του: «Πάντοτε θα έχει μια θέση στην καρδιά των οπαδών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για το χάρισμα και την τόλμη του. Ήταν τέτοιος ο χαρακτήρας του που έφτιαξε όλη αυτή τη σκληρή εικόνα του Ερίκ Καντονά. Αξίζει όμως να σημειωθεί πως παρά το πρόσωπο που φανέρωνε στον αγωνιστικό χώρο, ήταν πολύ ταπεινός στην προσωπική του ζωή. Πάντοτε ευγενικός και μετρημένος... Ήταν αληθινός, δεν επέλεγε να οδηγήσει ένα ακριβό αυτοκίνητο ούτε να κάνει εξωγηπεδική ζωή όπως θα την έκανε ένας σταρ. Έμενε σε ένα πολύ ταπεινό σπίτι στο Σάλφορντ».

Όσο κλισέ κι αν ακούγεται ή στην προκειμένη, διαβάζεται, ο Ερίκ Καντονά ήταν από τους ποδοσφαιριστές που πάντοτε θα έφτανε πρώτος για προπόνηση και θα έφτανε τελευταίος. Κάθε μέρα. Πάντοτε θα δούλευε και κάτι διαφορετικό μόνος του για να γίνει καλύτερος και ακόμα πιο σημαντικό ήταν το γεγονός πως... επεδείκνυε το άγχος (το καλό, το δημιουργικό) για να βελτιώσει τις επιδόσεις του και να μην μένει στάσιμος. Το πιο σοβαρό του επίτευγμα, ωστόσο, το αποκαλύτει ο Πολ Ινς, έχοντας δηλώσει: «Από την πρώτη μέρα που βρέθηκε στην ομάδα, παρουσιαζόταν στο προπονητικό κέντρο μια ώρα νωρίτερα απ' όλους τους υπόλοιπους και ξεκινούσε μόνος τους τις προπονήσεις. Όταν στο τέλος της σεζόν είχαν φτάσει άλλοι 8-9 ποδοσφαιριστές να κάνουν το ίδιο και να βρίσκονται στις εγκαταστάσεις από νωρίς το πρωί, τότε ασφαλώς και ήταν πηγή έμπνευσης και είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα».

Για τον τρόπο με τον οποίο μπορούσε να εμπνεύσει τους νεότερους σε ηλικία ποδοσφαιριστές με τον επαγγελματικό του τρόπο και το παράδειγμα που έδινε κάθε μέρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μίλησε και ο Ράιαν Γκιγκς: «Επί πέντε χρόνια έκανε κουμάντο στο Ολντ Τράφορντ. Ήταν το αφεντικό, ο αρχηγός. Ήταν εκπληκτικός... Έκανε μοναδική εμπειρία για τον καθένα τη συμμετοχή στα παιχνίδια δίπλα του, ακόμα κι αν απλά τον παρακολουθούσε κανείς στα ματς ή στις προπονήσεις».

Ο Καντονά είναι σίγουρος ότι άφησε πίσω του κληρονομιά. Ότι άλλαξε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μέχρι ενός σημείου άλλαξε κι έκανε ακόμα πιο... ελκυστική και ποιοτική την Πρέμιερ Λιγκ στα πρώτα χρόνια του εκσυγχρονισμού του κορυφαίου πρωταθλήματος.

Όταν θρύλοι των «κόκκινων διαβόλων» όπως οι Μπέκαμ, Σμάιχελ και Γκάρι Νέβιλ μιλούν για την επιρροή που είχε ο Γάλλος σε όλους τους υπόλοιπους στα χρόνια της θητείας του στο «Θέατρο των Ονείρων», έρχονται απλές και απτές αποδείξεις για το γεγονός πως ο Καντονά πάντοτε θ' αποτελεί έναν εκ των θρύλων της Γιουνάιτεντ.

«Όλο αυτό που έκανε στις προπονήσεις, που ερχόταν πριν από εμάς και έφευγε πολύ ώρα αργότερα, παρά το γεγονός πως... ήταν ο Καντονά, μας “ενόχλησε”. Μας έθιξε τον εγωισμό και αρχίσαμε να τον ακολουθούμε για να γίνουμε κι εμείς καλύτεροι» ήταν τα λόγια του «Μπεκς», με τον Δανό πρώην πορτιέρο της ομάδας να σχολιάζει ότι: «Αυτός ο τύπος άλλαξε τα πάντα για εμάς. Έφερε στη Γιουνάιτεντ μια τελείως διαφορετική προσέγγιση προς το άθλημα και προς κάθε παιχνίδι. Προς κάθε στόχο τον οποίο διεκδικούσαμε. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, είναι απίστευτο αυτό που πέτυχε...».

​

Όσο για την αναφορά του Νέβιλ, αυτή ήταν η εξής: «Ήταν... τελειομανής σε όλα του. Έκανε ακόμα και την πιο μέτρια πάσα, να φαίνεται άριστη και εξωπραγματική. Όμως, όταν έχανες μια μπαλιά ή έκανες ένα ετεροχρονισμένο τάκλιν που μπορούσε να δώσει αβαντάζ στον αντίπαλο, τότε θα δεχόσουν μια πολύ σκληρή ματιά που θα σε έκανε να αισθανθείς... πολύ μικρός μπροστά του. Το παραμικρό λάθος ήταν ένα μεγάλο έγκλημα για την ομάδα στην οποία βρισκόταν ο Ερίκ Καντονά. Παρ' όλα αυτά, δεν ήταν κάτι που μας πρόσθετε πίεση. Δεν μας έκανε να... τρέμουμε το λάθος. Ίσα – ίσα που όλοι θέλαμε να τον εντυπωσιάσουμε και γι' αυτό προσπαθούσαμε πάντα για το καλύτερο. Ήταν σαν να παίζαμε για εκείνον, αλλά επειδή ήταν εκείνος και είχαμε την ευκαιρία να παίζουμε δίπλα του και να είμαστε συμπαίκτες του, αυτό που θέλαμε ήταν να είμαστε όσο γινόταν στο ίδιο επίπεδο μαζί του και να βλέπει ότι ήμασταν ολοένα και καλύτεροι».

Κάτι, πάντως, από το οποίο θα μπορούσαν να θεωρήσουν ότι ήταν... ρηγμένοι οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ήταν πως ο Ερίκ Καντονά δεν έγινε ούτε μια φορά αποδέκτης της γνωστής τακτικής του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον με το «πιστολάκι» και τις έντονες φωνές! Ούτε μια φορά! Τουλάχιστον αυτό ισχυρίστηκε ο Άντι Κόουλ, που είχε να παρουσιάσει κι ένα περιστατικό που αποδεικνύει και με το παραπάνω ότι στον «βασιλιά Ερίκ», δεν δίνεις κανείς εντολές. «Κάποτε πήγαμε όλοι μαζί στην πρεμιέρα μιας ταινίας και δώσαμε εκεί το “παρών” στο πλαίσιο εμπορικής συμφωνίας. Μας είχαν πει να φοράμε όλοι σακάκι και μαύρη γραβάτα. Ο Ερίκ ήρθε με λεμονί σακάκι και... παπούτσια Nike, αθλητικά. Και αυτό που είχε να του πει ο Σερ Άλεξ, ήταν πως του άρεσε πολύ το ντύσιμο!».

Γιατί απλά, ήταν ο Ερίκ Καντονά...