Η ψυχή κέρδισε την υπεροψία...

Εντάξει, προσωπικά δεν πρόκειται να γίνω κωλοτούμπας (όπως δυστυχώς πολλοί) και να αρχίσω να λέω πως σας τα έλεγα πως θα το πάρει ο ΠΑΟΚ και όλα αυτά τα ωραία. Αρχικά και τα γραπτά μένουν, αλλά και από την άλλη δεν υπάρχει κανένας λόγος να κοροϊδεύω εμένα αλλά και εσάς.

Αν πριν το Final-4 της Ρόδου μου έλεγαν που θα πόνταρα τα λεφτά μου αναφορικά με την ομάδα που θα το σηκώσει, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη στον Ολυμπιακό. Οι Πειραιώτες τόσο στις εντός συνόρων υποχρεώσεις τους, όπου ήταν αήττητοι μέχρι την Παρασξευή το απόγευμα, όσο και στις εκτός, όπου και έφτασαν ως τον τελικό του Challenge Cup, έδειχναν πραγματικά ανίκητοι.

Με προσεγμένο ρόστερ και λύσεις σε όλες τις θέσεις και έχοντας απέναντί τους έναν ΠΑΟΚ που συνεχίζω να πιστεύω πως έκανε κάκιστο προγραμματισμό το καλοκαίρι, δεν ήμασταν λίγοι αυτοί που θεωρούσαμε πως η συγκεκριμένη διοργάνωση θα ήταν από τις πιο αδιάφορες. Οι πρωταθλητές τα τρία τελευταία χρόνια όμως είχαν αντίθετη άποψη, πήγαν στο Φαληράκι με το μαχαίρι στα δόντια, τα έδωσαν όλα και πήραν πανάξια το Κύπελλο.

Το ξέρω πως πολλοί θα αρχίσουν τις τεράστιες αναλύσεις για τον ημιτελικό (ουσιαστικά αυτός ήταν ο τελικός). Είτε για τους παίκτες κλειδιά που φυσικά και υπήρχαν με μεγαλύτερο τον Ραφαήλ Κουμεντάκη που έκανε το ματς της ζωής του, αλλά και τον Ουσίκοφ που έδειξε γιατί αποκτήθηκε, είτε για τον πάγκο με τον Ρίτσι να κάνει ματ στον Μουνιόθ, είτε για τις διακοπές, την ατμόσφαιρα κλπ κλπ.

Τα πράγματα ωστόσο όπως πολλές πολλές φορές έχω πει, είναι πολύ πιο απλά στον αθλητισμό, αλλά και την ζωή. Ο χθεσινός ημιτελικός κερδήθηκε από την ομάδα που τον κέρδισε για έναν απλούστατο λόγο. Ο ΠΑΟΚ κατέβηκε να παίξει καταθέτοντας ψυχή από τον πρώτο πόντο και θέλοντας να αποδείξει πως δεν είναι τελειωμένος. Μην ξεχνάμε πως πρόκειται για την ομάδα που έχει κατακτήσει τα τρία τελευταία πρωταθλήματα, κάτι που μόνο τυχαία δεν μπορεί να συμβεί.

Αυτή η ψυχή όπως αναφέραμε φαινόταν σε κάθε φάση, σε κάθε πόντο, σε κάθε πανηγυρισμό, από τον παίκτη που τον κέρδιζε, μέχρι τον φροντιστή που κάθεται στην άλλη άκρη του πάγκου. Ρόλο σε αυτό έπαιξε φυσικά και τα όσα έγιναν με τις προσκλήσεις, κάνοντας τους «ασπρόμαυρους» να θεωρούν και κυρίως να το δείχνουν πως ο ημιτελικός αυτός ήταν ματς «ζωής ή θανάτου».

Από την άλλη για πρώτη φορά φέτος είδαμε έναν Ολυμπιακό εντελώς διαφορετικό από όσο μας είχε συνηθίσει να είναι. Έναν υπερόπτη Ολυμπιακό που από την παρουσίαση των ομάδων έδειχνε πως πήγε στην Ρόδο νομίζοντας πως όχι μόνο θα κατακτήσει την κούπα, αλλά θα το κάνει και με χαρακτηριστική ευκολία. Αυτό του γύρισε μπούμερανγκ όταν είδε τον ΠΑΟΚ τόσο αποφασισμένο.

Τότε μπήκε το άγχος στην εξίσωση, το άγχος έφερε πολλά λάθη και όλα αυτά έφεραν την ήττα και την απώλεια του Κυπέλλου. Μια απώλεια που στοιχίζει, γιατί όταν το καλοκαίρι δίνεις τόσα χρήματα, φτιάχνεις ένα τέτοιο μπάτζετ, είσαι αήττητος σε πρωτάθλημα και Κύπελλο, έχεις φτάσει σε τελικό του Challenge Cup και χάνεις τον πρώτο εγχώριο τίτλο που διεκδικείς, τότε μιλάμε για αποτυχία. Μια αποτυχία που υπήρξε γιατί η μία ομάδα κατέθεσε ψυχή και η άλλη υπεροψία, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο...

Ο αγώνας της χρονιάς και ο τραυματισμός που έκανε τα πάντα πιο εύκολα...

Όσον αφορά τον τελικό, όπως έγραψα και στο live ο ΠΑΟΚ ήταν έτσι και αλλιώς το μεγάλο φαβορί και ο τραυματισμός του Αρμενάκη τον έκανε ακόμα μεγαλύτερο. Χωρίς τον καλύτερο παίκτη του, ο συγκινητικός Ηρακλής δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να κοιτάξει στα μάτια τον μεγάλο του αντίπαλο και η σεμνή τελετή του τελικού έλαβε τέλος, πριν καλά καλά αρχίσει.

Ένας τελικός που ελάχιστοι θα θυμούνται σε αντίθεση με τον ημιτελικό του Ηρακλή με τον Παναθηναϊκό. Τον χωρίς καμία αμφιβολία καλύτερο αγώνα της χρονιάς και όχι μόνο. Πέντε σετ από τα οποία τα 3 χρειάστηκαν 32 και πλέον πόντους για να βγει νικητής, δεν είναι κάτι που βλέπεις συχνά.

«Κυανόλευκοι» και «πράσινοι» τα έδωσαν όλα, παρότι ειδικά οι δεύτεροι έχουν ένα παιχνίδι που είναι όλη τους η ύπαρξη. Την Πέμπτη η ομάδα του Δημήτρη Ανδρεόπουλου πρέπει είτε να νικήσει στο Αιγίνιο τη Νίκη, είτε να χάσει με 3-2 για να έχει ελπίδες παραμονής. Προσωπικά αν με ρωτούσατε θα έλεγα πως ναι στον ημιτελικό ας κατέβαινε η δεύτερη ομάδα ή έστω ας μην πάλευε ως το τέλος, γιατί μια θλάση, ένας τραυματισμός ήταν ικανός να φέρει την καταστροφή.

Από την άλλη καλύτερη προπόνηση από ένα τέτοιο ματς πριν τον τελικό με τη Νίκη δεν θα μπορούσε να υπάρξει και πλέον την Πέμπτη θα δούμε αν η απόφαση να κυνηγηθεί η συμμετοχή στον τελικό ήταν σωστή ή όχι...

ΥΓ:Για τα εισιτήρια, τις προσκλήσεις και όλα τα ωραία, φάνηκε ακόμα μια φορά το αυτονόητο. Πως από την στιγμή που δεν μπορείς ως ΕΟΠΕ να έχεις ίδιες συνθήκες για όλους, κάνε τα ματς ΜΟΝΟ με μικρά παιδιά όπως στο Τροκαντερό.

ΥΓ1: Για πρώτη φορά είδαμε απονομή να μην γίνεται από τον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας, Νέα ήθη και έθιμα...

ΥΓ2: Επειδή η κατάκτηση του Κυπέλλου δεν αλλάζει τα ρόστερ των δύο ομάδων, ειδικά μετά και την αγωνιστική... σφαλιάρα στη Ρόδο, ο Ολυμπιακός παραμένει φαβορί για το πρωτάθλημα. Και αν κατέβει χωρίς υπεροψία μπορεί να το πάρει, εκτός και αυτός ο εφτάψυχος ΠΑΟΚ βγάλει και άλλο άσσο από το μανίκι του...

ΥΓ3: Δυστυχώς έχουμε φτάσει στο 2018 και ακόμα ακούμε στα γήπεδα αντεθνικά συνθήματα. Είναι το λιγότερο τραγικό, ειδικά αυτή την εποχή που μπορεί κάποιος να την θεωρήσει το λιγότερο πονηρή. Και επειδή αυτό δεν διορθώνεται, όπως και τα εμετικά για νεκρούς, πρέπει επιτέλους να παρθεί απόφαση όταν ακούγονται να διακόπτεται το ματς. Έστω και για λίγο, αλλά να υπάρχει διακοπή, να καταλάβει αυτός που τα φωνάζει αυτά, πως είναι κάτι σοβαρό, όχι απλά ένα υβριστικό σύνθημα...