Σε τέτοιο επίπεδο είναι πραγματικά μαγικό άθλημα...

Έχοντας ακόμα στο μυαλό μου τις απίστευτες στιγμές που μου χάρισαν οι Λούμπε, Ζενίτ στον τελικό, αλλά και συνολικά τα τέσσερα ματς του F4 του Champions League στο Καζάν, σκεφτόμουν πως να ξεκινήσω αυτό το μπλογκ. Ε καλύτερο από αυτό που γράφω πάντα μετά από τέτοια παιχνίδια. Το βόλεϊ στο συγκεκριμένο επίπεδο είναι με διαφορά μάλιστα το πιο θεαματικό άθλημα.

Στο γραφείο τους το λέω συνέχεια, τις περισσότερες φορές με κοροϊδεύουν, αλλά τόσο χθες στον μεγάλο τελικό των Ιταλών με τους Ρώσους, όσο και σε άλλες μεγάλες αναμετρήσεις συλλόγων ή Εθνικών ομάδων, βρίσκονται δίπλα καρφωμένοι στην τηλεόραση και... χαζεύουν το θέαμα. Και είναι λογικό να το χαζεύουν γιατί απλά μιλάμε για υπερθέαμα.

Ένα τέτοιο υπερθέαμα παρακολουθήσαμε όλοι αυτό το διήμερο και κυρίως την Κυριακή στον μικρό και μεγάλο τελικό, ένα υπερθέαμα που μας καθήλωσε και που έκανε σίγουρα πολλούς να αγαπήσουν το βόλεϊ και να περιμένουν πως και πως την επόμενη μεγάλη διοργάνωση για να διαπιστώσουν και πάλι πως όντως είναι συγκλονιστικά ωραίο.

Ναι θα πείτε πως είμαι υπερβολικός, αλλά όταν βλέπεις τον Λεόν στο τέλος του πέμπτου σετ ενός τελικού που είναι λογικό να υπάρχει και κούραση αλλά και άγχος, να καρφώνει πάνω από το αντίπαλο μπλοκ και κοντά στο τρίμετρο, δεν γίνεται να μην σηκωθείς και να φωνάξεις «τι κάνεις ρε ο άνθρωπος»; Τα ίδια θα έλεγε ο καθένας και πριν λίγες ώρες με τα όσα έκανε ο Ατανασίεβιτς και συνολικά σε μικρό και μεγάλο τελικό όλοι θα έπιασαν τον εαυτό τους να κοιτάζουν σαν χαζοί βλέποντας τις φάσεις που έβγαζαν παίκτες που ο καθένας στοιχίζει όσο τα μπάτζετ του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ μαζί. Λεφτά εξωπραγματικά για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά λογικά σε σχέση με τα όσα κάνουν βολεϊμπολίστες όπως ο Λεόν, ο Μιχαήλοφ, ο Χουαντορένα, ο Ατανασίεβιτς, ο Ζάιτσεφ και τόσοι άλλοι.

Στο καθαρά αγωνιστικό μέρος, αν και αυτό δεν έχει την παραμικρή σημασία, εκτός αν κάποιος υποστηρίζει κάποια από τις ομάδες που βρέθηκαν στο Καζάν, η Ζενίτ για ακόμα μία φορά έφτασε στην βρύση και ήπιε νερό. Και το έκανε γιατί έχει φτιαχτεί με παίκτες που στο τέλος θα βγουν μπροστά (ελάχιστες ομάδες στο παρελθόν είχαν μαζεμένα τόσα πολλά αστέρια). Παίκτες που ακόμα και όταν βρεθούν πίσω με 11-8 στο τάι μπρέικ πιστεύουν στη νίκη, κάτι που σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει και με το ότι στην άκρη του πάγκου βρίσκεται ο τεράστιος Αλέκνο.

Η Λούμπε από την άλλη τους δυσκόλεψε και με το παραπάνω, έφτασε μια ανάσα από το να σπάσει το σερί των τριών συνεχόμενων και να υπάρξει και τέταρτο, αλλά δεν τα κατάφερε. Ίσως αν ο Χουαντορένα ήταν λίγο πιο ουσιαστικός, όπως ήταν στον ημιτελικό με την Ζάκσα τα πράγματα να ήταν διαφορετικά για τους Ιταλούς, αλλά με το ίσως δεν νίκησε κανείς. Ο Κουβανός δεν μπόρεσε να κερδίσει τα ύψη των Ρώσων και παρά την εξαιρετική εμφάνιση του Στάνκοβιτς και κυρίως του Σοκόλοφ, το θαύμα δεν έγινε.

Το τέσσερα στα τέσσερα είναι πλέον γεγονός και όλοι όσοι αγαπάμε αυτό το άθλημα περιμένουμε το καλοκαίρι για τις μεταγραφές και την επόμενη χρονιά. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε μια Ζενίτ χωρίς Λεόν αλλά με Ν' Γκαπέ (προσωπική λατρεία, αλλά ο Κουβανός είναι καλύτερος) και ακόμα καλύτερα μια Περούτζια με τον Λεόν και χωρίς τον Ζάιτσεφ που αποχωρεί θέλοντας να παίζει ως διαγώνιος και όχι ακραίος.

Αυτές θα είναι οι πιο σημαντικές κινήσεις αλλά αναμένονται και άλλες. Το σίγουρο είναι πως και την ερχόμενη χρονιά θα δούμε σπουδαία παιχνίδια, θα θαυμάσουμε τους υπερπαίκτες και θα φωνάξουμε για πολλές φορές πως το βόλεϊ σε αυτό το επίπεδο είναι το πιο θεαματικό άθλημα...

ΥΓ: Για υστερόγραφο το μόνο που αξίζει να γραφτεί είναι ένα. Μάγκες αγαπήστε το βόλεϊ, δείτε πόσο ωραίο είναι και αγαπήστε το. Πηγαίνετε στα γήπεδα, κοιτάξτε όσους περισσότερους αγώνες μπορείτε και δεν θα χάσετε...