Πλεκτό. Τρόπος του λέγειν. Μπορεί όλοι να έχουμε βάλει κάμποσα γκολ στην ποδοσφαιρική μας «καριέρα», ωστόσο λίγοι είναι αυτοί που έχουμε στείλει την μπάλα στο πλεκτό ενός κανονικού τέρματος (δεν υπολογίζουμε τα των 5x5). Δεν έχει καμία σημασία. Το γκολ πάντοτε εσωκλείει άπειρα συναισθήματα ανεξάρτητα από το τέρμα στο οποίο μπαίνει.

Όλοι έχουμε σκοράρει σε τέρματα ζωγραφισμένα σε τοίχους εκκλησίας στην πλατεία της γειτονιάς μας, σε τέρματα που όριζαν τα κάγκελα στο προαύλιο του σχολείου, σε τέρματα νοητά που οριοθετούνταν από τις σχολικές μας τσάντες, οι οποίες έπαιζαν το ρόλο δοκαριών σε κάποια αλάνα.

Ποιο, όμως, ήταν το πρώτο μας «επίσημο» γκολ; Ως «επίσημο» ας ορίσουμε εκείνο το οποίο όταν το πετύχαμε μοιάζαμε πιο πολύ στους παίκτες που παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση. Το πρώτο, δηλαδή, γκολ που βάλαμε φορώντας ποδοσφαιρικά. Με αφορμή τη νέα ποδοσφαιρική συλλογή adidas Exhibit, 5 δημοσιογράφοι του Gazzetta φορούν τα παπούτσια με τις τάπες, σφίγγουν τα κορδόνια και θυμούνται το πρώτο γκολ που πέτυχαν με ποδοσφαιρικά.

ΝΙΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Γκολάρα υπό το βλέμμα του Ρότσα!

Γέρακας 1993. Εικοσιέξι χρόνια πριν. Αυτή η μυρωδιά από τον γεμάτο υγρασία συνθετικό χλοοτάπητα και τα «δυνατά» φώτα σε ένα από τα δύο γηπεδάκια των ακαδημιών Ρότσα είναι πράγματα που εκείνη την στιγμή δεν γνωρίζεις πως θα σε συνοδεύουν, σαν κάτι μοναδικό και ξεχωριστό, για την υπόλοιπη ζωή σου. Και το καταλαβαίνεις, όταν στα 33 σου, τα ανασύρεις στο μυαλό σου με την ίδια λαχτάρα που είχες μικρό παιδί! Σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Η Τρίτη και η Παρασκευή ήταν ημέρες... ιερές για έναν επτάχρονο που λάτρευε να παίζει ποδόσφαιρο. Ακόμη και μέσα στο σπίτι και ας την πλήρωναν τα βάζα και τα φωτιστικά! Το ταξίδι από τον Πειραιά μέχρι τον Γέρακα μπορεί να φάνταζε Οδύσσεια αλλά οι αναμνήσεις και οι στιγμές είναι πραγματικά μοναδικές!

Όπως το πρώτο γκολ υπό το βλέμμα του Χουάν Ρότσα, το πρώτο γκολ με ποδοσφαιρικά παπούτσια! Σαν τώρα το θυμάμαι. Η μπάλα στην γραμμή του άουτ, ο τερματοφύλακας λίγο έξω να περιμένει το γύρισμα και με κάποιον τρόπο από το πλάι, το τόπι να καταλήγει στο πλεκτό. Δύσκολη γωνία, υπέροχη σκέψη(δεν θυμάμαι αν το ήθελα, για να είμαι και τίμιος) αλλά αυτή η μοναδική αίσθηση είναι που μετράει. Η αίσθηση του γκολ, που συνοδεύτηκε από ένα «μπράβο» που ηχεί στα αυτιά μου μέχρι και σήμερα.
Αυτή είναι η μαγεία του ποδοσφαίρου...

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΟΥΔΑΣ: Ως Ατρόμητος του Κορυδαλλού!

Τοποθεσία: 1ο Δημοτικό Κορυδαλλού Αγώνας: Ατρόμητοι – Μαχητές Ώρα: 6η, Γυμναστικής Γυρνάμε τον χρόνο περίπου 17 χρόνια πίσω και πάμε στην αυλή του 1ου Δημοτικού σχολείου Κορυδαλλού, εκεί όπου ήρθε το πρώτο γκολ φορώντας ποδοσφαιρικά. Στο τμήμα της 5ης Δημοτικού που βρισκόμουν, είχαμε πάντα δυο ομάδες ποδοσφαίρου, με συμβόλαια, με τα πάντα! Σε κάθε ώρα της γυμναστικής λοιπόν, γινόταν και το ματς ανάμεσα σε Ατρόμητους και Μαχητές! Μέλος των Ατρόμητων στην 5η Δημοτικού, εμφανώς επηρεασμένος από το γνωστό... Cebollitas, σημείωσα το γκολ της ζωής μου!

Φορώντας για πρώτη φορά ποδοσφαιρικά παπούτσια, φαίνεται πως ήταν η ώρα για να έρθει κι αυτό... Στο παιχνίδι λοιπόν, εκείνης της ημέρας αφού ο... αδερφός Μάνος, με βρήκε με τρομερή μπαλιά από την αντίπαλη ρακέτα (σ.σ. βλέπετε όπως όλες οι αυλές και η δική μας είχε γήπεδο μπάσκετ) άφησα την μπάλα να σκάσει δυο φορές και με δυνατό διαγώνιο σουτ άφησα «άγαλμα» τον τερματοφύλακα! Η μπάλα πήγε σαν... σφαίρα στο δοκάρι (σ.σ. βάση μπασκέτας) και στις βρύσες! Βλέπετε δεν υπήρχαν ούτε δίχτυα να συγκρατήσουν την μπάλα.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΛΑΤΑΡΙΩΦ: Σουτ... κουτάκι και γκοοοοοοολλλ!

«Γράψτε 200 λέξεις για το πρώτο σας γκολ». Αυτό είναι το θέμα για το οποίος μας ζητήθηκε να γράψουμε. Ξεροκαταπίνω. «Τι να γράψω τώρα»; Ερώτημα που κυριεύει το μυαλό μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι ποιο ήταν. Αν έπρεπε να απαντήσω ποιος ήταν ο αστράγαλος που θυμάμαι να... έχω πάρω σπίτι μου, σίγουρα είχα μια πολύ καλή ιστορία να περιγράψω. Ευελπιστώ να μου ζητηθεί. Στο διά ταύτα...

Πρώτη φορά ποδοσφαιρικά παπούτσια πρέπει να έβαλα κάπου στα 8 μου. Τα πρώτα γκολ βέβαια δεν μπήκαν φορώντας ποδοσφαιρικά, αλλά αθλητικά και αντί για μπάλα είχαμε ένα κουτάκι. Το πατούσαμε και παίζαμε. Κάπου στην 3η Δημοτικού που πρέπει να ήμουν ήμασταν 2-2 σε ένα ματς με τον Θανάση και τον Δημήτρη. Συμπαίκτης μου ο Γιώργος. Χτυπάει το κουδούνι για μάθημα. Παίζουμε την τελευταία φάση... παίρνω το κουτάκι στο δεξί, το σουτάρω και...ΓΚΟΟΟΛΛΛ! Buzzer beater με κουτάκι, κάνεις Κάρι; Με ποδοσφαιρικά το γκολ που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ είναι αυτό στο «Καραϊσκάκης», σ' ένα φιλικό δημοσιογράφων με τους παλαίμαχους του Ολυμπιακού. Επρεπε να πάω 26 χρονών για να έχω ένα τόσο όμορφο γκολ να θυμάμαι. Και χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Ευχαριστώ Χρήστο για την ασίστ! Ξέρω πως είναι ό,τι καλύτερο έχεις κάνει στην καριέρα σου.

ΦΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ: Το γκολ που χάρισε τον τίτλο του πρώτου σκόρερ!

Για εμάς τους 40 και πάνω που μεγαλώσαμε και στην επαρχία, οι ώρες στο σχολείο εκτός από διάβασμα (λέμε τώρα), είχαν και τους μεγάλους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Το προαύλιο στο 4ο Δημοτικό του μαγευτικού Κιάτου άδειαζε και εμείς προσπαθούσαμε να δείξουμε στο χώμα τις ικανότητές μας σε ένα πρωτάθλημα που εκτός από βαθμούς είχε και στατιστικά και ειδικό βραβείο για τον πρώτο σκόρερ. Έναν τίτλο που κάθε χρονιά διεκδικούσα, όχι γιατί ήμουν ο μεγάλος παικταράς, αλλά γιατί όχι απλά δεν ήξερα που βρισκόταν η άμυνά μας, αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν γυρνούσα ούτε καν μέχρι την σέντρα. Ήμουν το γνωστό σε όλους «περίπτερο» που καθόταν στην επίθεση, του έδιναν την μπάλα και σκόραρε, τις περισσότερες φορές μόνος του με τον τερματοφύλακα ή και χωρίς αυτόν. Έχοντας πετύχει πολλά εύκολα γκολ, δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτό στο τέλος της χρονιάς της Δ' Δημοτικού. Και δεν θα το ξεχάσω για δύο λόγους.

Ο πρώτος είχε να κάνει με το ότι εκείνη την ημέρα είχα πάρει για πρώτη φορά ποδοσφαιρικά παπούτσια. Ήταν τόσο ωραία που δεν ήθελα καν να τα πάρω σχολείο για να μην τα χαλάσω, μην τα λερώσω με το χώμα. Ο δεύτερος ήταν γιατί με το γκολ αυτό βγήκα πρώτος σκόρερ και μάλιστα όχι με γκολ που απλά σκόραρα ανάμεσα στις δύο τσάντες-τέρμα. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που πέρασα δύο αντιπάλους και πλάσαρα στην απέναντι πλευρά και αμέσως σκέφτηκα πως τα παπούτσια είχαν κάνει το θαύμα τους, μέχρι να καταλάβω στην συνέχεια πως ήταν τυχαίο γεγονός, καθώς συνέχιζα να σκοράρω μόνος με το τέρμα. Αυτό όμως το γκολ δεν θα το ξεχάσω, γιατί ήταν και το πρώτο μου με ποδοσφαιρικά παπούτσια...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ: Πρεμιέρα με Πεμπτάκια-Εκτάκια: 1-1

Δεν είχαμε γρασίδι ούτε χώμα στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου που πήγαινα. Παρ' όλα αυτά, η σημασία του παιχνιδιού που θα αναφέρω παρακάτω ήταν τόσο μεγάλη που με αφορμή αυτό είχα πείσει τους δικούς μου να μου αγοράσουν ποδοσφαιρικά παπούτσια.

Ένας άγραφος κανόνας του 155ου δημοτικού σχολείου Αμπελοκήπων -ίσως και άλλων- έλεγε πως κάθε μέρα η 5η με την 6η έπαιζαν ένα ποδοσφαιρικό ματς στο προαύλιο, το οποίου ξεκινούσε στο πρώτο διάλειμμα και ολοκληρωνόταν στο τελευταίο. Οπότε μοναδικός σκοπός της ποδοσφαιρικής ζωής εμού και των συμμαθητών μου από την πρώτη τάξη ήταν να φτάσουμε στην πέμπτη και να παίξουμε επιτέλους κόντρα στην έκτη. Και όταν φτάσαμε δεν μπορούσα να φοράω τίποτα λιγότερο από ποδοσφαιρικά.

Τα εκτάκια ήταν πολύ καλύτερα μας. Το ξέραμε. Ο μόνος τρόπος για να τα αντιμετωπίσουμε ήταν να παίξουμε σκληρό κατενάτσιο. Και το κάναμε. Σ' εκείνο τον πρώτο αγώνα του Σεπτέμβρη του 1994 κλειστήκαμε όλοι πίσω από το κέντρο. Εφτά πεμπτάκια πίσω από το κέντρο και ο Βασίλης -το κλασικό «περίπτερο»- την είχε στήσει στην αντίπαλη περιοχή. Τα διαλείμματα περνούσαν και παρά την χαώδη διαφορά ταλέντου μεταξύ των δύο ομάδων μέχρι το τελευταίο διάλειμμα χάναμε μόνο 1-0.

Λίγα λεπτά πριν χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι, το οποίο θα σήμανε και τη λήξη του ματς, τα πεμπτάκια αποφασίσαμε να παίξουμε σύστημα «Gung Ho» (οι νοσταλγοί του Championship Manager ξέρουν). Ήμασταν όλοι μπροστά από την περιοχή, όταν η μπάλα έφτασε στα πόδια μου. Βρισκόμουν τέρμα αριστερά στο κέντρο του προαυλίου και έριξα μια καραβολίδα -τα ποδοσφαιρικά βοήθησαν σε αυτό- σαν να μην υπήρχε αύριο. Η μπάλα πήγαινε κατευθείαν άουτ, όμως χτύπησε πάνω σ ένα εκτάκι και κατέληξε στην κάτω γωνία του τοίχου (βλ. τέρμα) του αντίπαλου τερματοφύλακα. Γκολ. 1-1. Το κουδούνι χτύπησε. Νομίζω πως υπάρχουν βράδια που ακόμα σκέφτομαι το συγκεκριμένο γκολ και πανηγυρίζω.