Ποτέ μέσα στη σεζόν η αισιοδοξία δεν ξεχείλισε στο Γεντί Κουλέ, ούτε στο Βαρδινογιάννειο Αθλητικό Κέντρο. Αντίθετα, το μέλλον κάποια στιγμή διαφάνηκε τόσο ζοφερό, που πολλοί απλά συμβιβάστηκαν με το άδοξο τέλος της πρώτης παρουσίας του ΟΦΗ στη Super League έπειτα από τρία χρόνια.

Η αντικατάσταση του Νίκου Παπαδόπουλου από τον Χάιμε Βέρα σχεδόν στα μισά του πρωταθλήματος μάλλον γέννησε προβληματισμούς κι αμφιβολίες, παρά την αίσθηση πως στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Τα εκτός έδρας παιχνίδια συνέχισαν να αποτελούν «γόρδιο δεσμό», εντός έδρας οι ευκαιρίες για νίκες με «ομοϋψείς» αντιπάλους διαδέχονταν η μια την άλλη, οι τραυματισμοί άφηναν πάντα την 11αδα «κολοβή» και η θέα στον βαθμολογικό πίνακα ήταν πάντα «πλούσια», αφού από εκεί κάτω, πότε τη 15η και πότε τη 14η θέση, ο ΟΦΗ μπορούσε να… χαζεύει για ώρες.

ΠΕΤΑΓΕ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ, ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ

Τελευταία φορά που όλοι βεβαιώθηκαν πως «ο ΟΦΗ πέφτει» ήταν στις 10 Μαρτίου, στη Ριζούπολη. Ο υποβιβασμένος Απόλλων Σμύρνης απέσπασε την ισοπαλία (0-0) και οι φιλοξενούμενοι οπαδοί αποδοκίμασαν κι «έδιωξαν» τους ποδοσφαιριστές, όταν αυτοί τους πλησίασαν για να τους χειροκροτήσουν. Την ίδια αγωνιστική ο ΠΑΣ Γιάννινα έπαιρνε βαθμό στη Λαμία (1-1), ο Αστέρας Τρίπολης έφευγε αήττητος από την Ξάνθη (0-0) και ο ΟΦΗ καθηλωνόταν για δεύτερη φορά μέσα στη σεζόν χωρίς γκολ και νίκη κόντρα στην πιο αδύναμη ομάδα του πρωταθλήματος.

Προηγουμένως βέβαια είχε δείξει πως μπορούσε να παίξει καλύτερα. Ο Χάιμε Βέρα είχε ήδη προσδώσει ένα πιο επιθετικό στυλ στους Ομιλίτες, με περισσότερες ευκαιρίες, δημιουργικότερη δράση στο γήπεδο και φρέσκια εικόνα μεσοεπιθετικά, με πολλές χειμερινές μεταγραφές σε ρόλο βασικών (Γιακουμάκης, Βαζ, Φερέιρα). Η ουσία όμως παρέμενε σχεδόν «μηδενική», οπότε φευ…

Όλα αυτά μέχρι που το πρόγραμμα «έστρωσε» και ο ΟΦΗ ξεκίνησε να κάνει αυτό που οφείλει στον εαυτό της κάθε ομάδα που θεωρητικά «παλεύει» για την παραμονή: να παίρνει το αποτέλεσμα. Το πρώτο «τρίποντο», με τον Λεβαδειακό στην 25η αγωνιστική πανηγυρίστηκε ως αναγκαία και όχι ικανή συνθήκη. Η ήττα από τον Άρη στο «Κλεάνθης Βικελίδης» την επόμενη αγωνιστική ήταν αναμενόμενη, αλλά συνάμα απογοητευτική, αφού ήρθε με ανατροπή, λίγα λεπτά πριν το τέλος (89’) κι αφού προηγήθηκε εξαιρετική εμφάνιση.

Ο ΠΑΣ Γιάννινα αποδείχθηκε εύκολη λεία (1-0), αλλά ξανά απλώς ως το ελάχιστο που έπρεπε να καταφέρουν οι «μελανόλευκοι». Μέχρι τον θρίαμβο του ΟΑΚΑ, που έφερε τον ΟΦΗ σχεδόν στον… αφρό, στη θέση των μπαράζ και με τη μπάλα στα πόδια του, όπως αρέσει στον Βέρα και στον Ίσις να βλέπουν την ομάδα τους να παίζει.

ΑΛΛΑΞΕ ΣΤΥΛ, ΒΡΗΚΕ ΓΚΟΛ ΚΑΙ ΝΙΚΕΣ

Οι δυο Χιλιανοί ήρθαν στην Ελλάδα στα τέλη Ιανουαρίου με διπλή αποστολή: να μην ανοικοδομήσουν την ομάδα εν μέσω της σεζόν, αλλά και να την αλλάξουν τόσο, ώστε να βελτιωθεί. Το στυλ άλλαξε κι αυτό φαίνεται τόσο από τους νέους πρωταγωνιστές, που παραγκώνισαν πολλούς απ’ όσους τράβηξαν το «κουπί» στον πρώτο γύρο, καθώς και από την επιθετική διάθεση που εκδηλώνει ο ΟΦΗ είτε παίζει στο «Γ. Καραϊσκάκης», είτε με την ΑΕΛ στο Γεντί Κουλέ.

«Εμείς έτσι παίζουμε. Δουλεύουμε για να αγωνιζόμαστε με αυτόν τον τρόπο. Και οι παίκτες πρέπει να το καταλαβαίνουν. Δεν μου αρέσει εμένα να παίζουμε κλειστά. Δεν είναι εύκολο. Μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος έτσι θα παίζουμε. Να παίζουμε ανοιχτά και όπως παίζαμε την Λαμία. Θα δούμε εάν στο τέλος θα κάνουμε λάθος. Και δέκα γκολ να δεχθούμε εμείς θα παίζουμε επιθετικά. Γι' αυτό μας φέρανε από την Χιλή», είχε αναφέρει ο Βέρα στη συνέντευξη Τύπου μετά το 5-1 της 22ης αγωνιστικής. Βρισκόταν λιγότερο από μήνα στην ομάδα, βαθμολογικά τίποτα δεν πήγαινε καλά, αλλά η παλιά «δόξα» του ΟΦΗ και νυν τεχνικός του εμφανιζόταν κάθετος.

Τι άλλαξε όμως ο Χιλιανός στον ΟΦΗ; Δίχως να αλλάξει σύστημα, αφού διατήρησε το 4-2-3-1, το έκανε πιο επιθετικό με μερικές απλές κινήσεις: εμφανίζοντας στο γήπεδο τον Νέιρα που «ήλπιζε» να έχει ο Παπαδόπουλος στον πρώτο γύρο, ενώ βρήκε και τα εξτρέμ που έψαχνε. Ο Φερέιρα αποτελεί την «αποκάλυψη» της σεζόν για τους Κρητικούς, που βρήκαν έναν ερασιτέχνη από τη Βραζιλία και τον μετέτρεψαν σε «άλογο» της Super League, με εμφανή τακτική απροσεξία κατά διαστήματα, αλλά και τρομερά σωματικά και τεχνικά προσόντα.

Παράλληλα, διατήρησε στον «αφρό» όλο το ρόστερ, παίρνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσε από τον καθένα. Παράδειγμα ο Θανάσης Ντίνας, πολύ πίσω στη «σειρά» των εξτρέμ, που έπαιξε στο ΟΑΚΑ ως αλλαγή για 48’, είχε 2/2 «γεμίσματα», κέρδισε φάουλ, άνοιξε το γήπεδο κι έπαιξε ρόλο στα πλάνα του προπονητή του.

Τέλος, έχει «ψήσει» την ομάδα πως μπορεί να τα καταφέρει, έχοντας «κερδίσει» τους ποδοσφαιριστές με το στυλ του, αλλά και όσα τους ζητάει να παίξουν. Η ένταση του Νίκου Παπαδόπουλου, που είχε μεν την ομάδα στην «πρίζα» συνεχώς, αλλά πίεζε τους παίκτες και δυσαρεστούσε αναπόφευκτα όποιον (πίστευε πως) είχε προσωπικό πρόβλημα μαζί του έδωσε τη θέση του σε δυο ανθρώπους, τον Βέρα και τον Ίσις με μεγάλη πειθώ, και διαφορετική νοοτροπία. Αυτό παραδέχονται οι παίκτες στις συζητήσεις τους, νιώθοντας πως το παιχνίδι δεν έχει χαθεί ακόμα.

Η πιο σημαντική αλλαγή που επέφεραν τα παραπάνω είναι η διαφορά της βαθμολογικής συγκομιδής: στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια του ο ΟΦΗ κατάκτά κατά μέσο όρο 2,25 βαθμούς στο καθένα, ενώ στα προηγούμενα 24 είχε 0.8. Υπό άλλο πρίσμα: στα πρώτα 16 παιχνίδια του στη σεζόν μέτρησε 0.9 βαθμούς μ.ο. Στους υπόλοιπους 12 μέχρι σήμερα έχει 1.2 και με θετικά αποτελέσματα με Αστέρα και Ατρόμητο το ποσοστό θα ανέβει ακόμα περισσότερο.

Αυτό που ουσιαστικά έχει αλλάξει στην περίπτωση του ΟΦΗ είναι πως από τα δικά του αποτελέσματα θα κριθεί και η παραμονή του ή όχι. Με τη μπάλα στα «πόδια» ο ΟΦΗ του Βέρα φαίνεται πως νιώθει άνετα. Μένει να φανεί αν μπορεί να το επιβεβαιώσει και στο «μεγάλο» παιχνίδι που έχει ως το τέλος της σεζόν.