Δύσκολη η ξενιτιά. Δεν τα καταφέρνουν όλοι. Η’, ακριβέστερα, τα καταφέρνουν όλο και λιγότεροι πια. Το καλοκαίρι είδαμε το τσουνάμι της επιστροφής. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Σωτήρης Νίνης. Επιλογή Ντοναντόνι που έμεινε ολόκληρη την περυσινή σεζόν στην Πάρμα. Γύρισε και ο Κλωναρίδης στα 21 του από τη Λιλ στον Παναθηναϊκό. Και ο Καρέλης από την Αμκαρ. Και ο Γιώργος Τζαβέλλας, αν και εν ενεργεία διεθνής στα 26 του από τη Μονακό: δεν βρήκε κάτι άλλο στη Γαλλία. Γύρισε και ο Γιάννης Παπαδόπουλος στα 25 του από την Δυναμό Δρέσδης. Νέοι όλοι τους. Άλλη κατηγορία ο Τζιόλης και ο Σπυρόπουλος, ο Σηφάκης, ο Τζόρβας και ο Ντάνιελ Φερνάντες από την Τβέντε. Και λόγω ηλικίας και λόγω θέσης οι γκολκίπερς: άλλες υποκατηγορίες.

Τώρα γυρίζει και ο Σπύρος Φουρλάνος. Δανεικός στην Καλλονή από την Μπριζ (χωρίς συμμετοχή) μετά τον Παναθηναϊκό. Στα 21 του. Μαζί από το Βέλγιο με τον 22χρονο Βαλεντίνο Βλάχο, ο οποίος επίσης δεν είχε συμμετοχή. Στον Αρη, όπως και ο περυσινός συμπαίκτης του στην ΑΕΚ, Μαυρουδής Μπουγαϊδης. Δανεικός από τη Γρανάδα. Με 4 συμμετοχές στην β΄ ομάδα της. Χάνει την… παρέα του ο Ορέστης Καρνέζης, ίσως γευτούν δεύτερο διαδοχικό υποβιβασμό ο βασικός στόπερ της εθνικής U-21 και ο φέρελπις ακραίος μπακ. Στην πατρίδα και ο Ανέστης Αργυρίου. Από την Γλασκώβη και την μοναδική εμπειρία με τους Ρέιντζερς της Δ’ και της Γ΄ Εθνικής (27 συμμετοχές πέρυσι), τώρα στην Καλλονή.

Ολο και δυσκολεύει, λοιπόν, το πράγμα. Το «φεύγω» δεν είναι πια τόσο ανέφικτο. Ο ταλαντούχος και εξελίξιμος Ελληνας είναι πολύ πιο προσιτός οικονομικά, συγκριτικά με τους περισσότερους αντίστοιχης ποιότητας και ηλικίας Ευρωπαίους. Το «φεύγω», γίνεται. Το «μένω και συνεχίζω»; Χλωμό. Διότι, ναι, φεύγω, αλλά «πού πάω;» (τροφή προς σκέψη και για την επόμενη ομάδα του Κώστα Μήτρογλου).

Θα πείτε: «Δηλαδή έχει περιθώριο… επιλογής ο Μαυρίας όταν τον ζητά η Σάντερλαντ, ο Τοροσίδης όταν τον θέλει η Ρόμα, ο Σταφυλίδης όταν τον παίρνει η Λεβερκούζεν, ο Λάζαρος όταν τον κλείνει η Μπολόνια και ο Καρνέζης όταν τον αγοράζει η Ουντινέζε και τον παραχωρεί στην Γρανάδα;». Όχι βέβαια. Μα, από την άλλη, όπως καταδεικνύεται και από τις ελάχιστες συμμετοχές των προαναφερθέντων στις ομάδες τους, είναι πλέον ξεκάθαρο, ότι το ταξίδι δεν προϋποθέτει και την επιτυχία. Και φαίνεται από τον επαναπατρισμό πολλών, ότι η ξενιτιά δυσκολεύει για τον Ελληνα παίκτη.

Ναι, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος και ο Παπασταθόπουλος είναι «εξαιρέσεις». Χίλια μπράβο αξίζουν στον Σαμαρά και στον Κονέ (οι δυο Ελληνες με τις περισσότερες συμμετοχές τα τρία τελευταία χρόνια στο εξωτερικό), στον Καραγκούνη και στον Γκέκα, στον Μόρα και στον Βύντρα, στον Γκαλίτσιο και στον Καπετάνο: σε διαφορετικές «υποκατηγορίες» τα… διδυμάκια. Ακόμη περισσότερα στον Γιάννη Φετφατζίδη, που καταγράφει αθόρυβα εφέτος το μεγαλύτερο limit up ελληνικής ποδοσφαιρικής μετοχής σε ξένο χρηματιστήριο.

Μα, αν κρίνει κάποιος και από την πορεία των Κατίδη, Γκέντσογλου, Γιαννιώτα, Βέλλιου, ακόμη και των Φορτούνη, Μαλεζά, Ταχτσίδη, Μάκου, ποιος μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι δεν επίκειται αργά ή γρήγορα νέο κύμα επιστροφής;

Την ίδια ώρα, βεβαίως, οι μεταγραφές με αγορά, δηλαδή με καταβολή χρημάτων σε ομάδα, τείνει να εξελιχθεί σε σπάνιο είδος στην Σούπερ Λίγκα. Με εξαιρέσεις τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ και τον… Ατζαγκούν (σε θεωρητική βάση, ακόμη δεν γνωρίζουμε αν οι Ντόλφινς πήραν τις 200.000 ευρώ), ουδείς άλλος πλήρωσε ομάδα το περασμένο καλοκαίρι! Ούτε ένας από τους υπόλοιπους 15 συλλόγους! Ηταν η τρίτη διαδοχική σεζόν που συνολικά «μπήκαν» περισσότερα χρήματα στο ελληνικό πρωτάθλημα απ΄ όσα «βγήκαν»: το περίφημο «πρωτογενές πλεόνασμα» είναι τούτο. Μα δεν αρκεί.

Διότι από τη σεζόν 2006 – 2007 (Τουρέ στην Μονακό με 5,5 - Κατσουράνης στην Μπενφίκα με 3,5 – Σικαμπάλα στην Ζάμαλεκ με 1 εκατ. ευρώ, Επαλέ και Γκέκας στην Μπόχουμ με 1,1 εκατ. συνολικά), το ισοζύγιο ήταν αδιαλείπτως στο «μείον». Η ελληνική ομάδα, με ελάχιστες εξαιρέσεις - φωτεινότερη όλων πλέον ο ΟΣΦΠ - δεν ξέρει πώς να πουλά στο εξωτερικό. Για τις μεταγραφές «εσωτερικού», μαγκιά και ικανότητα δεν χρειάζεται, εκτός κι αν είσαι ανόητος (όπως πολλοί στο παρελθόν) και χάνεις τους παίκτες που αναθρέφεις ως ελεύθερους... Τα τελευταία δυο - τρία χρόνια έχουν μπει στην παραγωγική διαδικασία περισσότερες ομάδες, κάτι που φαίνεται και από τον σχετικό πίνακα των εφετινών πωλήσεων στο εξωτερικό. Όμως, ας μην ξεχνάμε μια παράμετρο: ο παίκτης «διαφημίζεται» από τις ευρωπαϊκές συμμετοχές. Ούτε καν από την παρουσία του στην Εθνική Ελλάδος: σ΄ αυτή εξετάζεται μόνο η συχνότητα κλήσεων/συμμετοχών.

Πιο ενδεικτικό παράδειγμα στο δικό μου μυαλό ο Σισέ. Τι κι αν είχε πετύχει 43 γκολ σε 55 ματς Σούπερ Λίγκας; Το καλοκαίρι που ο Παναθηναϊκός τον είχε βγάλει στη βιτρίνα, μία ομάδα ενδιαφέρθηκε σοβαρά και τον πήρε. Η Λάτσιο. Για εκείνα τα 3 γκολ εναντίον της «μισητής» Ρόμα τους είχε «γυαλίσει» ο Τζιμπρίλ. Όχι για τα 43. Κάπως έτσι συνέβη και με το πιο πρόσφατο ελληνικό «διαβατήριο».

29-30/8/2013: Αλκμααρ – Ατρόμητος 0-2 με MVP τον Θανάση Καραγκούνη.

3/01/2014: Η Τσβόλε ανακοινώνει την απόκτησή του για 2,5 χρόνια…

ΟΙ ΕΦΕΤΙΝΕΣ «ΕΞΑΓΩΓΕΣ»

· Πλην αυτών, χρήματα κέρδισαν από «εσωτερικές» πωλήσεις ο Εργοτέλης (600.000 ευρώ για Πελέ – Μπουχαλάκη στον Ολυμπιακό), ο Πανιώνιος (1 εκατ. ευρώ για Κολοβό – Αυλωνίτη στον Ολυμπιακό) και ο Ατρόμητος (300.000 ευρώ για τον Σκόνδρα στον ΠΑΟΚ).

· Follow me on Twitter: Seretinio