Ο Μάγκσι Μπογκς για τους πιο παλιούς είναι μια από τους πιο κλασσικούς και αγαπημένους παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ. Ο πιο κοντός παίκτης που πέρασε ποτέ από τον «μαγικό» κόσμο αποτελεί εμβληματική φιγούρα του αθλήματος, με τον ατρόμητο χαρακτήρα του να είναι εκείνο που χαρακτήριζε το παιχνίδι του. Το ESPN έφερε στο φως τον αγώνα του Μπογκς, την τρομερή ιστορία ζωής του μικροκαμωμένου παικταρά και η δύναμη ψυχής του για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται πολύ μεγαλύτερη από το μέγεθος του.

Στο παιχνίδι μεταξύ Χόρνετς και Νικς, πριν από μερικούς μήνες, περίμενε στην άκρη για να βγει στο ημίχρονο για την τιμητική τελετή που είχε διοργανωθεί για εκείνον. Ο Μπογκς συμπλήρωσε τα 54 του χρόνια ζωής και φαινόταν σε καλύτερη κατάσταση από ποτέ.

Δίπλα του ένας άνδρας που σηκώνεται από την θέση του για να απολαύσει όλη αυτή την γιορτινή διάθεση. Του λείπουν μερικά δόντια, το χέρι του τρέμει, αλλά έκλεισε και εκείνος με την σειρά του τα 60 του χρόνια και κατάφερε να επιβιώσει πολύ παραπάνω απ' όσο περίμεναν όλοι.

Στιγμιότυπα από τον μεγάλο Μπογκς παίζουν στην οθόνη. Όλες του οι κινήσεις, όλο το θάρρος που ήταν οπλισμένος μέσα στο παρκέ.

Στην αρχή της δεκαετίας του 1990, τα μικρά παιδιά σε όλη την χώρα έβρισκαν την φανέλα των Χόρνετς κάτω από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα τους. Ο Μάγκσι ήταν το όνειρο κάθε διαφημιστή, ένας σούπερ ήρωας, ένα πρότυπο που φούντωσε το αίσθημα ότι αφού τα κατάφερε εκείνος μπορώ και εγώ. Παράλληλα με την παρουσία του στο «Space Jam» έγινε ο αγαπημένος των παιδιών, που στο άκουσμα του ονόματος του τρελαίνονταν από την χαρά τους. Έκανε ότι του ζητούσε η ομάδα του Σάρλοτ και προσπαθούσε να δώσει πίσω, όλη την αγάπη που έπαιρνε.

Η αποθέωση της πόλης ήταν μοναδική, όπως και η σχέση του με τους οπαδούς.

Κανείς όμως δεν ήξερε πραγματικά τι... σταυρό κουβαλούσε ο Μάγκσι. Ότι 25 χρόνια έδωσε τεράστια «μάχη» και ενώ ήταν στο απόγειο της καριέρας του για να σώσει την ζωή του αδελφού του.

Ο Τσάκι Μπογκς είναι ο μεγαλύτερος αδελφός του πρώην NBAer και η επόμενη γραμμή στο βιογραφικό του είναι ότι δεν έχει κάνει σκληρά ναρκωτικά τα τελευταία 23 χρόνια. Σε μια οικογένεια που έχει αρκετούς λόγους να υπερηφανεύεται, ότι είναι ζωντανός ο Τσάκι είναι πιθανότατα το μεγαλύτερο κατόρθωμα τους.

Οι εικόνες μερικές φορές είναι δυνατές, αλλά πολλές φορές δεν μπορούν να τα... πουν όλα. Με το κλείσιμο του βίντεο, μέσα στην απόλυτη αποθέωση είναι πολύ δύσκολο κάποιος να φανταστεί πόσο μόνος μπορεί να ένιωθε ο Μάγκσι και πόσο δύσκολα έχει περάσει.

ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΘΟΛΩΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΛΑΜΨΗ

«Θυμάμαι την πρώτη ημέρα που γεννήθηκε», θα πει ο Τσάκι. «Τον έφεραν σπίτι και είπαν, 'κράτησε τον'. Ήμουν 6 χρονών και είπα, αυτός είναι ο αδελφός μου». Όλη η οικογένεια έμενε μαζί και τα πήγαιναν καλά, μέχρι που ο πατέρας τους μπήκε φυλακή για 20 χρόνια, για ένοπλη ληστεία. Ο Τσάκι έπεσε στα ναρκωτικά και ότι δοκίμαζε ποτέ δεν το έκοβε.

Όλα τα μικρότερα αδέλφια ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό, για να ξεφύγουν από τις δυσκολίες. Τίποτα δεν γινόταν εύκολα. Ο προσδοκώμενος χρόνος ζωής δεν ξεπερνούσε τα 20 χρόνια στην γειτονιά που μεγάλωσαν και η καθημερινότητα πολλές φορές έμοιαζε με εφιάλτη,

Ο Τσάκι αναλύει την σκέψη του, «ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα τα καταφέρω. Όχι. Γι' αυτό πάντα λέω ότι είμαι ευγνώμον που ζω άλλη μια ημέρα. Αυτό μπορώ να πω. Είδα άλλη μια και τώρα κοιτάξτε, τα 'άγρια άλογα' δεν μπορούν να πιάσουν». Η ιστορία του δεν είναι απλή. Ούτε όλα όσα πέρασαν.

Ο Μάγκσι έλαμπε με την ικανότητα του από το λύκειο. Παράλληλα, δούλευε μέρα και νύχτα χωρίς διαλείμματα για να γίνει ο καλύτερος που μπορούσε. Κανείς δεν τολμούσε να τον σταματήσει μέσα στο παρκέ, αλλά εκτός όλα ήταν αντίστροφα.

Οι ιστορίες με τον Τσάκι να μπλέκει σε διάφορα γεγονότα, είναι πολλές. Νοσοκομεία, γιατροί και όλα όσα συνεπάγονταν αντιδράσεις χωρίς σκέψη και με άγνοια κινδύνου.

Ήταν Οκτώβριος του 1995 όταν ο Μάγκσι πήρε ένα τηλεφώνημα από την μητέρα του, που ακούγονταν εξαντλημένη.

«Δεν ξέρω τι να κάνω με τον Τσάκι πλέον». Οι ιστορίες του 37χρονου είχαν σταματήσει προ πολλού να είναι αστείες και το 1995 έκανε τόσο πολύ κοκαΐνη που πλέον ήταν αδύνατον να κάνεις κανονική συζήτηση μαζί του.

Όλα τα υπόλοιπα παιδιά είχαν πετύχει, είχαν καλές δουλειές, αλλά μόνο ο Μάγκσι μπορούσε να τον στηρίξει. «Αν δεν τον πάρεις να μείνει μαζί σου θα πεθάνει».

Τα δύο προηγούμενα χρόνια πάντως δεν ήταν εύκολα ούτε για τον NBAer της οικογένειας. Τον Ιούλιο του 1993 ένας από τους πιο κοντινούς του φίλους, ο Ρέτζι Λιούις έπεσε μέσα στο παρκέ και πάθανε από καρδιά, μέσα στο παρκέ. Οκτώ ημέρες αργότερα και ο πατέρας της οικογένειας πέθανε από πνευμονία και όλα έδειχναν δύσκολα, χωρίς όμως να έχουν έρθει ακόμα τα χειρότερα.

Ο Μάγκσι τα δύο επόμενα χρόνια έγινε ο απόλυτος ηγέτης των Χόρνετς και το 1995 οδήγησε την ομάδα του στα playoffs, υπέγραψε για την ταινία και όλα έμοιαζαν καλά, χωρίς όμως να είναι. Ο γάμος του περνούσε κρίση. Η Κιμ Μπόουγκς εγκατέλειψε τον παίκτη, αφού δεν άντεχε άλλο να είναι μόνη της.

Κάπου εκεί το πρόβλημα του Τσάκι έρχεται και πάλι πίσω στην επιφάνεια. Του έδινε μόλις 20 δολάρια και αυτά τον κατέστρεφαν.

Το καλοκαίρι του 1995 ο Μάγκσι μπήκε για να εγχειρήσει το τραυματισμένο του γόνατο, έμεινε εκτός από το μπάσκετ και πήρε σπίτι του τον αδελφό του μαζί με τον εθισμό του. Έφτιαξε το σπίτι του κατάλληλο για απεξάρτηση και απλά υπήρχαν ημέρες που έβλεπε τα πάντα στην ζωή του να διαλύονται.

Το πόδι του, ο γάμος του, τους φίλους του... δεν γινόταν να αφήσει και τον αδελφό του να πεθάνει. «Αυτή ήταν η δουλειά μου, αυτός ήταν ο αδελφός μου. Γι' αυτό είναι η οικογένεια, για τα καλά και τα άσχημα να σε στηρίζει. Έτσι μας μεγάλωσαν οι δικοί μας».

ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΑ...

​

Οι πρώτοι έξι μήνες ήταν απίστευτα ζόρικοι. Αυτά που γινόντουσαν πίσω από τις κλειστές πόρτες ήταν ανυπόφορα. Ο Τσάκι πήγαινε κάθε τόσο στην μέση του δωματίου για να ουρλιάξει και όσο γίνεται να μην ακουστεί από πόρτες και παράθυρα.

Ο παίκτης από την πλευρά του προσπαθούσε να επιστρέψει στην δράση. Στο σπίτι πήγαινε συχνά ο Ντελ Κάρι, ο πιο κοντινός του φίλος, για να παίξουν H-O-R-S-E. Ο Τσάκι έβγαινε τρέμοντας έξω να τους δει... Ο Μάγκσι δεν είχε πει στους συμπαίκτες του τι περνούσε. Υπήρχαν μέρες που σκεφτόταν αν κάνει περισσότερο κακό παρά καλό στον αδελφό του, αλλά ήταν πεπεισμένος ότι αν τον έκλεινε κάπου θα ένιωθε ότι τον εγκατέλειψε.

Σταδιακά άρχισε να δείχνει σημάδια ανάκαμψης. Οι εμετοί σταμάτησαν και η αστάθεια γινόταν όλο και λιγότερη. Μια ημέρα ο Τσάκι κοίταξε στα μάτια τον αδελφό του και του υποσχέθηκε ότι δεν θα τα θαλασσώσει.

Όποιος έβλεπε τις δυσκολίες του ενός αδελφού ίσως καταλάβαινε τι θα μπορούσε να συμβεί στον άλλον. Από τα μικρά γηπεδάκια, που δεν ήξερες αν υπήρχε αύριο, στο ΝΒΑ και στην ψύχωση μιας ζωής να αποδείξει ότι όλοι κάνουν λάθος που κοιτούσαν το ύψος του.

Η περιπέτεια του Τσάκι έκανε τον Μπογκς να βλέπει την ζωή του και το δικό του μονοπάτι διαφορετικά. Γυρνούσε σπίτι και καταλάβαινε ότι η πραγματικότητα ξεκινούσε όταν έμπαινε εκεί και όχι στην αποθέωση που γνώριζε στον δρόμο.

Την σεζόν 1996/97 άρχισε να παίρνει τον αδελφό του μαζί στις προπονήσεις και όλοι τον λάτρεψαν. Παράλληλα, μάλλον ήταν και γουρλής, αφού οι Χόρνετς τέλειωσαν με τον καλύτερο ρεκόρ της ιστορίας του την σεζόν.

Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΒΟΗΘΗΣΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ

Ο Μάγκσι συνέχισε να μένει μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας, για να βοηθήσει και τον αδελφό του, αλλά μέσα από όλο αυτό και οι δύο βρήκαν τον χρόνο που χρειάζονταν για να λύσουν τα θέματα που είχαν με τους εαυτούς τους.

Ο Μάγκσι μετά το πρόβλημα με το γόνατο του δεν επέστρεψε ποτέ ο ίδιος. Βρέθηκε στο Όκλαντ το 1997 και υπέγραψε με το Τορόντο, την τελευταία του ομάδα, το 1999. Αποσύρθηκε το 2001, την ίδια χρονιά που πέθανε η μητέρα του. Μετά από όλα, ο Μάγκσι έβγαλε το κολέγιο, συμφώνησε με την γυναίκα του να πάρει τα παιδιά του μαζί του και έφτιαξε από την αρχή την ζωή του έχοντας πάντα τον αδελφό του στο πλάι του.

Αποφάσισε να χτίσει όλες τις γέφυρες που είχε γκρεμίσει στο παρελθόν και τα κατάφερε, μέχρι που παντρεύτηκε και πάλι την πρώην γυναίκα του σε ένα πάρτι έκπληξη.

Η ζωή συνεχίζεται για όλους. Ο Τσάκι συνεχίζει να πίνει, δεν το έκοψε ποτέ, αλλά υπάρχουν ημέρες που δεν πίνει τίποτα. Περνά τον χρόνο του με τα ανίψια του, ενώ έπαθε ένα εγκεφαλικό πριν από 10 χρόνια περίπου και ξεχνάει.

«Απλά απολαμβάνω την οικογένεια μου. Θέλω να τους βλέπω όλους χαρούμενους. Αν ξυπνήσω αύριο, δεν με νοιάζει και αν χτυπήσει τυφώνας. Είχα μια καλή ημέρα».

I thank God for waking me up for another day

— Muggsy Bogues (@ShineBourgeois) 12 Μαρτίου 2019

«Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΟΣ»

Κατά την διάρκεια της τελετής ο Μάγκσι πήρε το μικρόφωνο με την γυναίκα του, τα παιδιά του και τα εγγόνια του να βρίσκονται πίσω του. Φίλοι και μέλη της οικογένειας ήταν σε μια σουίτα για να παρακολουθήσουν. Ξεκίνησε ευχαριστώντας τον Θεό, αλλά το λόγια δεν έβγαιναν. Χαμηλώνει το μικρόφωνο και η ιαχή του ονόματος του δονεί το κτίριο. Τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα, σταλμένα από την μητέρα του και την αδελφή του από τον ουρανό. Οι φωνές πνίγουν έναν ήχο...

Ακόμα ένα μήνυμα είναι για τον Μάγκσι και είναι εκείνο που μετράει πιο πολύ απ' όλα. Ένας άντρας, στις μύτες των ποδιών του φωνάζει όλο και πιο δυνατά, «Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ!».