Ο Άι Βασίλης κατεβάζει καντήλια!
Μια στο τόσο κάνω κατάχρηση της στήλης και του φιλόξενου περιβάλλοντος της γκαζέτας, για να γράψω κάτι πιο προσωπικό. Πιο προσωπικό ακόμα κι από τις πολύ προσωπικές «ρετρό ιστορίες» που μοιράζομαι μαζί σας κάθε Τρίτη (λέμε τώρα...) ή τα «ρετρό ακούσματα» που ξανακούμε όλοι μαζί κάθε Πέμπτη (ξαναλέμε τώρα...). Αυτή τη φορά η κατάχρηση εντοπίζεται στο νέο μου βιβλίο, το οποίο είναι παραμύθι και κυκλοφορεί ήδη από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications), με τίτλο «Η τρύπια μπάλα που έγινε χρυσή» και εξαιρετική εικονογράφηση από τον Χρήστο Ζωίδη.
Το θέμα αυτό, ωστόσο, δεν αποτελεί μέρος της καμπάνιας για την προώθηση του βιβλίου από την εκδοτική, ούτε και κάποια δική μου κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση. Η σχέση μου με το όποιο μάρκετινγκ ήταν και παραμένει «μακριά κι αγαπημένοι» (έκανα και ρίμα). Με το κείμενο αυτό θέλω απλώς να μοιραστώ μαζί σας, με τους επισκέπτες που έχουν στηρίξει αυτή τη στήλη εδώ και περίπου 13 χρόνια(!), την -όχι και πολύ ρετρό- ιστορία αυτού του βιβλίου. Γιατί παραμύθι; Γιατί τώρα; Γιατί ακόμα ένα παραμύθι με τον Άι Βασίλη;
Η σκέψη γεννήθηκε φυσικά στο ταραγμένο μου μυαλό προ διετίας, ωστόσο μεγάλωσε ουσιαστικά μέσα στην παρέα που τα τελευταία χρόνια διαδέχθηκε -εν πολλοίς- την παλιοπαρέα των έιτις. Έριξα την ιδέα στο τραπέζι που μαζευόμαστε κάθε Δευτέρα βράδυ, όταν τα γράδα από το τσίπουρο άρχιζαν να ανεβαίνουν και η προβατίνα στο τραπέζι λιγόστευε. Οι γονείς της παρέας, κυρίως ο Χρήστος κι ο Γιώργος, όπως πάντα με παρότρυναν. Κι άρχισαν να προσθέτουν παρακλάδια στο βασικό σενάριο που τους είχα αναπτύξει. Έναν Άγιο Βασίλη της εποχής μας, τον οποίο είχε πλήξει η οικονομική κρίση και δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του. Δεν μπορούσε να πάει δώρα στα παιδιά και σκαρφιζόταν παράτολμα σχέδια για να τα καταφέρει παρά τις αντιξοότητες που αντιμετώπιζε, έχοντας κλείσει το εργοστάσιο των παιχνιδιών και απολύσει τους ταράνδους και τα ξωτικά.
Ο Γιώργος, πραγματικός παιδαγωγός εκ φύσεως έστω κι αν συνταξιοδοτήθηκε από εκ διαμέτρου αντίθετο επάγγελμα, ασχολήθηκε περισσότερο με τις παιδικές λεπτομέρειες της υπόθεσης και με βοήθησε πολύ στο χτίσιμο της πλοκής. Σιγά μην ήξερα εγώ πως ο Ρούντολφ το ελαφάκι φώτιζε τον τόπο με τη μουσούδα του. Ο Χρήστος, ρεαλιστής και με τετράγωνη λογική ως μαθηματικός, μπήκε στο πετσί του ρόλου κι ο Άι Βασίλης, από τσίπουρο σε τσίπουρο, είχε γίνει ένας από την παρέα. Ζοχάδας, Έλληνας των Μνημονίων, από εκείνους που μουντζώνουν την τηλεόραση όταν ανακοινώνονται νέα μέτρα, από εκείνους, δηλαδή από εμάς, που σε κάθε τσούγκρισμα των ποτηριών εδώ και χρόνια λέμε «γ@μώ το Πασόκ σας» και πλέον έχουμε όλο και μικρότερη ...προς συνουσίαν δεξαμενή. «Η μ@λ@κία μας έτρωγε τόσα χρόνια κι αυτή θα συνεχίσει να μας τρώει», λέει ο Γιώργος κι έχει τα δίκια του.
Ο Χρήστος, λοιπόν, έφτιαξε στο μυαλό του έναν Άι Βασίλη που κατεβάζει καντήλια, ο Γιώργος έναν Άι Βασίλη που καπνίζει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο κι εγώ κατέληξα σε έναν Άι Βασίλη ...απεγνωσμένο, που προσπαθεί να πιαστεί από τη γενειάδα του για να σωθεί. Είναι προφανές, λοιπόν, πως η σκέψη για ένα καθαρά παιδικό παραμύθι είχε πάει περίπατο. Γι΄ αυτό και τελικά προέκυψε ένα παραμύθι για παιδιά που έχουν αρχίσει να υποψιάζονται ή -και- γνωρίζουν πολύ καλά πως ο Άι Βασίλης είναι ένας ήρωας της καθημερινότητας, που αν του αφαιρέσεις το λευκό μούσι και την κόκκινη, γιορτινή φορεσιά, μοιάζει πολύ με τον μπαμπά τους. Ή με τη μαμά τους...
Μέσα σε αυτή την ιστορία των 56 σελίδων προσπάθησα να συμπυκνώσω κάποια μηνύματα που μπορούν να βοηθήσουν όλους μας στα δύσκολα χρόνια που έρχονται. Κυρίως τα παιδιά, που δεν ξέρουν, ούτε και φαντάζονται ποια Ελλάδα θα τα ...καλωσορίσει(;) μόλις δοκιμάσουν να ανοίξουν τα φτερά τους μακριά από την πατρική στέγη, πέρα από τα μεγαλύτερα φτερά που τα σκεπάζουν μέχρι να ενηλικιωθούν και να ξεκινήσουν το δικό τους ταξίδι προς την επιβίωση.
Θα αναρωτηθεί κανείς, «τι έγραψες, ρε Μίλτο; Ένα παραμύθι που θα μιζεριάσει ακόμα και το απόλυτο σύμβολο χαράς της παιδικής ηλικίας, τον Άι Βασίλη;». Καμία σχέση. Το τελικό μήνυμα του παραμυθιού είναι αισιόδοξο. Και το «χάπι εντ» δεν χρυσώνει το χάπι. Απλώς, δείχνει ένα δρόμο. Σαφώς πιο αληθινό από τα παραμύθια με χαραμοφάηδες πρίγκιπες και τεμπελχανούδες πριγκίπισσες, που δημιουργούν πρότυπα που δεν υπάρχουν και τελικά προσγειώνουν ανώμαλα τα πιτσιρίκια όταν έρθει η ώρα της αλήθειας. Εκείνες οι πριγκίπισσες, είναι «πριγκίπισσες των παραμυθιών» και εκεί θα μείνουν. Ο δικός μου Άι Βασίλης είναι ένας από εμάς. Υποψιάζομαι πως τα βράδια της Δευτέρας έρχεται και κάθεται στο τραπέζι μας να πιει κι αυτός ένα τσιπουράκι στην υγειά μας. Όχι, δεν το υποψιάζομαι. Βέβαιος είμαι. Πώς αλλιώς μπορεί να αδειάζει τόσο γρήγορα το μισόκιλο; Αυτός το πίνει!
Μέχρι να τον τσακώσω τον μπαγάσα, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Υ.Γ. Η «ρετρό ιστορία» αυτής της εβδομάδας θα δημοσιευτεί εκτάκτως Τετάρτη, ενώ για «ρετρό ακούσματα» θα περιμένετε μέχρι την Παρασκευή. Καλή εβδομάδα!
Υ.Γ.2: Για να μην ξεχνιόμαστε, για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, αλλά και για ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.
