Η «πρώτη» ...Σφακ Ατάκ! (vids)
Οι «ρετρό ιστορίες» έρχονται -λόγω της ...αντιμετάθεσης της Τρίτης με τα «ρετρό ακούσματα»- ημέρα Πέμπτη, ωστόσο τα «ρετρό ακούσματα» δεν θα τα στερηθείτε ούτε αυτή τη φορά, καθώς πρόκειται για «ιστορία δύο σε ένα». Εμ μπίρι - μπίρι εμ λαλά...
Ήταν αρχές της δεκαετίας του ΄90, όταν ο φίλος μου ο Φώτης αποφάσισε να μας γνωρίσει μια από τις μπουζουκόβιες αρρεβωνιάρες του, την Τασούλα - δεν θυμάμαι αν ήταν η 9η ή η ...32η. Και πώς αλλιώς θα μας τη γνώριζε; Σε έξοδο στα μπουζούκια! Αφού μας ζάλισε σχεδόν μια εβδομάδα «ελάτε, ρε, ψοφάει να σας γνωρίσει» (εκείνος ...ψόφαγε να μας τη γνωρίσει), εγώ και ο Δεμπασκαλάς που βγάζαμε τότε μεροκάματο, συμφωνήσαμε να τον συνοδέψουμε, με την προϋπόθεση ότι «θα είμαστε μετρημένοι, όχι λουλούδια κι όχι δεύτερη μπουκάλα ουίσκι». Ο Φώτης, όχι μόνο συμφώνησε, αλλά υποσχέθηκε και να μας κεράσει! Μετά από αυτό, έκανα μια σύντομη συμφωνία με τον Δεμπασκαλά να βαστάμε πάνω μας λεφτά και για τους τέσσερις. Η έκπληξη είναι πως ...δεν χρειάστηκαν. Εκείνο που δεν αποτελεί έκπληξη, είναι πως ούτε κι ο Φώτης κέρασε. Σιγά μην κέρναγε...
«Θα πάμε Διογένη», ανακοίνωσε ο Φώτης και πέρασε στο παρασύνθημα: «Έχει πάει ξανά η Τασούλα μια-δυο φορές φέτος κι έχει σούπερ πρόγραμμα. Πανταζής, Άντζελα, Πωλίνα και μια καινούργια, μανούλι από τα λίγα». Στη διαδρομή, πάντως, ενώ κατηφορίζαμε τη Συγγρού με το ταξί, για να συναντήσουμε την Τασούλα έξω από το «Διογένης Παλάς», το ραδιόφωνο «βάραγε» στο ρυθμό μιας μεγάλης επιτυχίας της... Χριστίνας Δελλή! Κι όποιος δεν γνωρίζει τη Χριστίνα Δελλή, να του καεί η μάδερμπορντ κι ο ιντέλ πέντιουμ. Για να μην σας καεί, γνωρίστε από την ιστορική διαφήμιση με το μασαζοκαλσόν, που το φορούσε και πετούσε...
Αν θυμάμαι καλά, ο ταξιτζής άκουγε τη Χριστίνα να τραγουδά -με παχιά, ζορισμένα σίγμα- το σουξέ «θα εξαφανιστώ, θα εξαφανιστώ, γιατί κοντά σου ξέρω πως θα βασανιστώ» (περιέργως εξαφανίστηκε και το ίδιο το τραγούδι - δεν το βρίσκω στο γιουτιούμπ) και ακριβώς τότε είδαμε απέναντί μας μια αφίσα της, έξω από το κέντρο «Λεωφόρος» ή το «Αχίλλειον». «Εκεί έπρεπε να πάμε. Στο Χριστινάκι», έκρινε ο Φώτης και ο ταξιτζής συμφώνησε με θετικό κούνημα του κεφαλιού, έστω κι αν ο Δεμπασκαλάς διαφώνησε με τον χαρακτηριστικό του τρόπο: «Δεν πας καλά»! Το Χριστινάκι ζούσε μεγάλες πιένες εκείνα τα χρόνια. «Αστέρι το παιδί, αστέρι, απόψε μου ΄στησε ο έρωτας καρτέρι», «Εκρήξεις, στο κορμί μου εκρήξεις γίνονται όταν μ΄ αγγίξεις», «Ερεθίζομαι και μόνο που σε σκέφτομαι» και αρκετά ακόμα σουξέ, την είχαν αναγάγει σε ντίβα μιας ...πλαν μπι αθηναϊκής νύχτας.
Τελικά στη Χριστίνα Δελλή πήγαμε άλλη φορά. Εκείνο το βράδυ πήγαμε εκεί που μας περίμενε η Τασούλα: στο «Διογένης Παλλάς», στον Λε-Πα, την Άντζελα, την Πωλίνα και το πολλά υποσχόμενο «μανούλι» του Φώτη. Μεταξύ μας, κι η Τασούλα πολλά υποσχόμενη ήταν. Ίδια η Χριστίνα Δελλή! Μόλις την είδαν στη ρεσεψιόν, ο μετρ και οι σερβιτ-ωραίοι, άρχισαν τους τεμενάδες: «Καλώς ήρθατε, κυρία Αναστασία. Σας είχαμε χάσει αυτή τη βδομάδα». Ο Δεμπασκαλάς μου έκλεισε το μάτι. Δεν είχε πάει μόνο μια-δυο φορές στον «Διογένη». Θαμώνας στα μπουζουξίδικα ήταν η Τασούλα, οι μετρ την ήξεραν καλά κι ο φίλος μας ο Φώτης για ακόμα μία φορά είχε χτυπήσει φλέβα (ουίσκι κι όχι χρυσού).
Το ανερχόμενο «μανούλι» τελικά ήταν η Καίτη Γαρμπή, η οποία τραγουδούσε «Πρόβα, πρόβα, τι να πω στον Καζανόβα, πρόβα». Τραγουδάρα! Τα ΄σπασε η Καιτούλα. Μας πέταξε τα μάτια έξω! Φόραγε ένα γαλαζοπράσινο φόρεμα, ίδιο με τα μάτια της, στο οποίο ο σχεδιαστής δεν είχε προλάβει να ράψει τα πλαϊνά, αφήνοντας ελάχιστα στη φαντασία. Ένα τέτοιο φόραγε και η Τασούλα. Η φαντασία μας μπορούσε να ξεκουραστεί ήσυχη.
Το μυαλό μας, όμως, δεν μπορούσε να χαλαρώσει, καθώς ακριβώς πριν βγει στην πίστα η Καιτούλα, το πρόγραμμα είχε ανοίξει ένας μυστήριος τύπος με μουστακάκι και κάτι μονόμπαντες μπαρμπέτες ίσα με το στέρνο. Φόραγε μια λαμέ κουστουμιά, ένα άσπρο πουκάμισο με τους γιακάδες απλωτούς ίσαμε τις μπαρμπέτες και κάτι γυάλιζε στο πίσω μέρος από τις μυτερές, λουστρινένιες μπότες που φορούσε: «σπιρούνια», είπαμε με μια φωνή με τον Δεμπασκαλά. Με το που τέλειωσε η εισαγωγή, άπλωσε στην ατμόσφαιρα ένα «Πρώτηηηη» με μια φωνάρα που γέμιζε τα ηχεία! Πρώτη φορά γιόρταζε, μπορεί και πρώτη φορά να τραγούδαγε, πού να ξέραμε, ούτε το όνομά του δεν ξέραμε. Ούτε τα τωρινά του χούγια τα ξέραμε κι ούτε τα φανταζόμασταν. Μια ζούρλια, από την πρώτη εικόνα, σίγουρα το καταλάβαμε πως την είχε, αλλά πού να βάλεις με το νου σου τι μυαλό θα κουβάλαγε εικοσιτόσα χρόνια μετά. Πάντως, παρότι ο Λε-Πα κατέβηκε από την πίστα και μας έσφιξε τα χέρια λες και μας ήξερε από χθες, παρότι η Άντζελα έκαιγε Σαββατόβραδα, παρότι η Πωλίνα υποσχόταν «πουσάπς» και η Καιτούλα κινδύνευε με πλευρίτη, εκείνο το βράδυ μας έμεινε κυρίως για την απορία: «Ποιος ήταν αυτός με τις μπαρμπέτες;»!
Η απορία λύθηκε στην έξοδο, αφού πρώτα η Τασούλα είχε λύσει ένα άλλο πρόβλημα: ποιος θα πλήρωνε τα τρία μπουκάλια ουίσκι και τα αμέτρητα καλάθια γαρίφαλα που της πέταξε ο Φώτης. Ως γνήσιος τζέντλεμαν ο Φώτης ζήτησε το λογαριασμό, αλλά όταν ο μετρ τον έφερε, η Τασούλα βούτηξε το χαρτί, του έβαλε στο χέρι ένα πεντοχίλιαρο, κάτι του ψιθύρισε στο αυτί κι εκείνος άρχισε πάλι τους τεμενάδες. Θα τα έβαζε στο λογαριασμό του μπαμπά της, τον οποίο χαιρετίσαμε από μακριά κατά την έξοδό μας. Ήταν στο πρώτο τραπέζι πίστα, στην «καρδιά» του μαγαζιού, μαζί με την γκόμενά του και έναν πρόεδρο ποδοσφαιρικής ομάδας, η γκόμενα του οποίου καθόταν σε διπλανό τραπέζι! Απλά, καθημερινά πράγματα... Όταν βγήκαμε, μεθυσμένοι από το ποτό και χαρούμενοι που το πλήρωσε άλλος, οι τρεις καμπαλέρος κάναμε την ίδια κίνηση. Ψάξαμε για τη μαρκίζα. «Νότης Σφακιανάκης» έλεγε, με κάτι ψιλά γράμματα. Τα οποία μέσα σε πολύ λίγα χρόνια είχαν γίνει τεράστια. Τελικά τα γράμματα δεν συμβαδίζουν πάντα με το μέγεθος του καλλιτέχνη. Σίγουρα όχι με του ανθρώπου...
Μέχρι να ξεχάσω εκείνη, την πρώτη «επαφή» μου μαζί του και τις τελευταίες δικές του «ανέπαφες» επαφές τρίτου τύπου (με εξωγήινους) και τρύπιου τοίχου (με τους ...εξαποδώ), εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Υ.Γ. Ε, ε, έρχεται! Οι εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, από ώρα σε ώρα παρουσιάζουν ακόμα μία επίκαιρη εκδοτική έκπληξη. Δεν θα τους τη χαλάσω αποκαλύπτοντάς τη πρώτος. Για να δούμε τι θα φέρει πρόωρα ο Άι Βασίλης...
Υ.Γ.2: Στη «ρετρό ιστορία» που μόλις διαβάσατε, αναφέρεται κι ένας πρόεδρος. Εκείνο το βράδυ είχαμε ένα ασυνήθιστο συναπάντημα μαζί του, ωστόσο επειδή το θέμα μας ήταν οι ...μπαρμπέτες, κράτησα αυτό το σενάριο για μια από τις επόμενες «ρετρό ιστορίες». Έχει πολύ ψωμί. Και τυρί. Και μπουκίτσα βουτηγμένη στο λαδάκι...
Υ.Γ.3: Για να μην ξεχνιόμαστε, για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, αλλά και για ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.
