Την πρόκριση επί της Ρουμανίας, τη χαρήκαμε, την πανηγυρίσαμε, αλλά δεν σκίσαμε και κανένα καλσόν. Μας έχει συνηθίσει η Εθνική αυτά τα τελευταία χρόνια σε μεγάλες στιγμές. Παρά τις -όποιες- γκρίνιες για το θέαμα που παρουσιάζει σε κάποια παιχνίδια, από το έπος του 2004 μέχρι τώρα, με πέντε προκρίσεις στις έξι τελευταίες μεγάλες διοργανώσεις(!), αυτή η ομάδα μας έχει ...κακομάθει στις επιτυχίες. Μας έχει βάλει σε διαδικασία: να ασχολούμαστε μαζί της (παλιά έπαιζε η Εθνική και το ήξεραν μόνο οι φροντιστές της και κάποιοι ρομαντικοί), να πωρωνόμαστε, να έχουμε απαιτήσεις. Και να ...χαιρόμαστε! Να χαιρόμαστε για το ποδόσφαιρό μας, να χαιρόμαστε με το ποδόσφαιρο. Με αυτό, το ελληνικό ποδόσφαιρο της εγχώριας φτώχειας...

Ωστόσο, πριν τις τρεις σερί προκρίσεις σε Γιούρο και τις άλλες δύο σε Μουντιάλ, το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έβλεπε τέτοια θαύματα κάθε μέρα. Ένα Γιούρο, Κύπελλο Εθνών Ευρώπης τότε, το 1980 και μετά ένα Μουντιάλ, το πρώτο μας, το 1994. Αυτά ήταν όλα κι όλα. Κι αυτή την πρόκριση, τέτοιες μέρες πριν από ακριβώς 20 χρόνια, στις 17 Νοεμβρίου του 1993, τη θυμάμαι σαν τώρα. Ίσως βοηθάει κι ο βροχερός καιρός. Το ματς-ορόσημο με τη Ρωσία στο ΟΑΚΑ ήταν κύριο θέμα συζήτησης για καιρό. Το μεγαλύτερο ματς στην ιστορία της Εθνικής, αφού αυτό θα σφράγιζε -και μάλιστα με πρωτιά- την πρόκριση σε Μουντιάλ για πρώτη φορά. Φιέστα, μετά το διπλό πρόκρισης στην Ουγγαρία με το πέναλτι του Αποστολάκη. «Θα πάμε, ρε;», ρώτησα τον Δεμπασκαλά και παρότι περίμενα την απάντηση που τον καθιέρωσε («δεν πας καλά»), εκείνος έκανε την έκπληξη. «Θα πάμε»!

Και πήγαμε...

Μαζί μας ήρθε κι ο Φώτης, όχι γιατί είχε καταλάβει τι σήμαινε εκείνο το παιχνίδι, αλλά γιατί ήθελε «Άθενς μπάι νάιτ». «Θα έρθω με μια προϋπόθεση. Μετά θα πάμε στα μπουζούκια». Ο Δεμπασκαλάς επέστρεψε στις συνήθειές του: «Δεν πας καλά». Εγώ έψαξα για μέση λύση: «Αν περάσουμε, ξαναλέω, αν περάσουμε, θα πάμε μετά σε κανένα μπαράκι για ποτό». Ο Φώτης δεν συμφώνησε, αλλά τελικά ήρθε. Ντυμένος γαμπρός. Σκαρπίνια, λευκό πουκάμισο, γραβάτα και μαύρο κοστούμι. Στο ΟΑΚΑ κάνει κρύο και τις καλές μέρες του χειμώνα. Κι εκείνο το βράδυ δεν έκανε απλώς κρύο. Οι Ρώσοι είχαν φέρει μαζί τον καιρό από τη Μόσχα. Ψόφος! Κι ένα ψιλόβροχο που σε τρύπαγε. «Χιονόνερο», είπε ο …πολυλογάς Δεμπασκαλάς. «Μπρρρ», έκανε ο Φώτης. Πού πας, καημένε, με το κουστουμάκι στους μηδέν βαθμούς; Ο Δεμπασκαλάς κι εγώ είχαμε προβλέψει κι είχαμε ντυθεί καλά. Βαριά μπουφάν, γάντια, ψωνίσαμε και κασκόλ έξω από το στάδιο, κομπλέ. Ο Φώτης ούτε κασκόλ δεν πήρε. «Πεταμένα λεφτά»! Όταν όμως άρχισε να τον δαγκώνει το κρύο και να το δαγκώνει κι ο ίδιος, έπιασε τα παρακάλια. Έτρεμε σαν το ζελέ. «Δώσε, ρε κολλητέ, το κασκολάκι τουλάχιστον», είπε στον Δεμπασκαλά, αλλά την απάντηση δεν χρειάζεται να σας τη γράψω. Ή, μάλλον, θα τη γράψω για να νομίζετε πως πληρώνομαι με τις λέξεις: «Δεν πας καλά»!

Παρά την εθιμοτυπική άρνηση, όμως, βλέποντάς τον να τρέμει και να μη την γλιτώνει την πνευμονία, βρήκαμε τρόπο να τον ζεστάνουμε. Τον χώσαμε ανάμεσά μας, ανοίξαμε τα μπουφάν, τα ενώσαμε σαν κουβέρτες, κουκουλωθήκαμε όλοι μαζί και με τα κασκόλ και είδαμε το ψυχοβγαλτικό ματς σαν τρίδυμα σιαμαία. Μέχρι που έφτασε το 68΄, ο Νιόπλιας έκανε τη σέντρα από αριστερά, ο Μαχλάς σηκώθηκε, έπιασε την κεφαλιά, δοκάρι και μέσα, η Εθνική πρώτη στο Μουντιάλ και τη συνέχεια μπορείτε να τη δείτε στο βίντεο που ακολουθεί, σε περιγραφή Μανώλη Μαυρομμάτη...

Ο Φώτης βρέθηκε τρία σκαλοπάτια παρακάτω. Κι όταν επέστρεψε στην παρέα μας, φορούσε μόνο το πουκάμισο κι ανέμιζε το σακάκι παντιέρα. Ποιο κρύο και ποια βροχή; «Πήραμε το Μουντιάλ», φώναζε, προφανώς θεωρώντας πως το ματς αυτό ήταν ο ...τελικός. Δεν ήταν κι ούτε μπήκε κανείς σε διαδικασία να του το εξηγήσει. Τα περίπου 30 λεπτά που απέμεναν, μαζί με τις -αρκετές- καθυστερήσεις λόγω φωτοβολίδων, ο Φώτης τα παρακολούθησε με το πουκάμισο. Κάποιοι γύρω ας ήταν γυμνοί! Κι όταν σφύριξε, αφού διευκρινίσαμε πως το Μουντιάλ θα γίνει το καλοκαίρι στο Αμέρικα, ο Φώτης μας ρώτησε: «Θα πάμε;». Δεν πήγαμε...

Μετά, όμως, πήγαμε για ποτό. Στα μπουζούκια! Όχι γιατί το ήθελε ο Φώτης, αλλά γιατί το θέλαμε όλοι. Τέτοια μέρα δεν είχαμε ξαναζήσει. Ούτε τέτοια χαρά για την Εθνική μας. Την επομένη, όταν ξυπνήσαμε από το βραδινό μεθύσι, σχεδόν απόγεμα, ο Δεμπασκαλάς κι εγώ ψηνόμασταν στον πυρετό. Ο Φώτης έφερνε τα τσάγια: «Να σας στάξω μέσα λίγο κονιακάκι, ρε ψοφίμια; Αλλά αφού δεν ακούτε, καλά να πάθετε. Δεν σας είχα πει να ντυθείτε καλά;»...

Δεν μας είχε πει...

Μέχρι να ξεχάσω εκείνη, την πρώτη πρόκριση της Εθνικής σε Μουντιάλ, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...

Υ.Γ.: Για να μην ξεχνιόμαστε, για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, αλλά και για ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.

Υ.Γ.2: Μέσα στις επόμενες μέρες, οι εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, θα παρουσιάσουν ακόμα μία επίκαιρη εκδοτική έκπληξη. Μείνετε συντονισμένοι...