Κατ΄αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα περί κωλοφαρδίας. Η Εθνική μας δεν είναι κατ΄ανάγκην τυχερή στις κληρώσεις της. Δεν οφείλεται μόνο στην τύχη ότι κληρώθηκε με τη Ρουμανία. Ούτε ότι έπεσε σε θεωρητικά εύκολο όμιλο στα προκριματικά του Μουντιάλ, πριν φτάσει στα μπαράζ της πρόκρισης στη Βραζιλία. Ο νόμος των πιθανοτήτων, σε κάθε περίπτωση, ήταν με το μέρος της. Είτε θέλουμε να το πάρουμε χαμπάρι είτε όχι, από την εποχή του Ρεχάγκελ και μετά, η Εθνική μας -ναι, αυτή που δεν παίζει μπάλα της προκοπής, που κερδάει 1-0 με το στανιό, που μας κοιμίζει, που μετά θέλουμε κολλύριο για τα μάτια, που, που, που...-, αυτή η Εθνική ομάδα συγκαταλέγεται στις κορυφαίες του πλανήτη. Με βάση τα αποτελέσματά της και όχι με την κωλοφαρδία της ή με κάποιο μαγικό χέρι που την τοποθέτησε επί σχεδόν 10 χρόνια μέσα στην πρώτη εικοσάδα -πιο συχνά 15άδα- των κορυφαίων Εθνικών ομάδων του πλανήτη. Αυτό σημαίνει γκρουπ ισχυρών στις κληρώσεις, άρα και αποφυγή των υπόλοιπων κορυφαίων ομάδων. Σημειώστε το αυτό: των «υπόλοιπων» κορυφαίων ομάδων, γιατί η Φίφα, που μάλλον είναι άσχετη από ποδόσφαιρο, αυτή τη «χάλια» Εθνική μας, την έχει στην ίδια, συγκεκριμένη λίστα των κορυφαίων.

Μην τα πολυλογούμε: η Εθνική μας θα ήταν άτυχη αν στα προκριματικά είχε αισθητά δυσκολότερο όμιλο κι όχι τυχερή που έπεσε με τη Βοσνία. Και θα ήταν άτυχη αν, ως ισχυρή και στη νέα κλήρωση, της έπεφτε η Γαλλία στα μπαράζ. Οι πιθανότητες για Γαλλία ήταν 25%. Και 75% οι υπόλοιπες. Και όσες πιθανότητες είχε η Γαλλία, άλλες τόσες είχε και η Ισλανδία, έτσι; Άσε που και με τη Γαλλία δεν θα ήμασταν εξ αρχής «χαμένοι για χαμένοι». Ο λόγος μπορεί να θέλει πολλή κουβέντα, αλλά μπορεί να είναι και προφανής: η Εθνική μας, όλα αυτά τα χρόνια, είναι Εθνική ΟΜΑΔΑ! Με κεφαλαία. Με συγκεκριμένη φιλοσοφία, με βασικό κορμό, με ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. Η Γαλλία είναι ένα ...ραντεβού παικταράδων, αλλά ομάδα δεν τη λες. Στο τελευταίο Γιούρο, στην Πολωνία, έφτασε εκεί που φτάσαμε κι εμείς (στον 2ο γύρο), ενώ στο Μουντιάλ του 2010 μάθαμε τι νούμερο σώβρακα φοράνε σχεδόν όλοι οι παίκτες (γιατί σώβρακα γίνανε...), αλλά τίποτα άλλο δεν είδαμε από δαύτους. Δεν τους υποτιμώ (πώς να υποτιμήσεις παίκτες επιπέδου Ριμπερί;), ούτε θεωρώ πως θα περνάγαμε, ωστόσο για την ώρα εμείς είμαστε στους ισχυρούς...

Τέλος πάντων, τώρα Ρουμανία. Αυτή μας έπεσε. Τι να κάνουμε; Να ζητήσουμε τη Γαλλία για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε κωλόφαρδοι; Ρουμανία κι ό,τι βγει. Όσοι έχουν έστω ελάχιστη αυτογνωσία, ακόμα κι αν πιστεύουν πως η Εθνική ήταν τυχερή στην κλήρωση, δεν γίνεται να θεωρούν και πως ...τους έχουμε τους Ρουμάνους. Πως, αφού χαμογελάσαμε, σίγουρα περάσαμε. Δεν θα είναι «παίξε - γέλασε» τα δύο ματς του Νοέμβρη. Θα είναι «παίξε - πέρασε». Παίξε μπάλα, δηλαδή. Μπορείς να ξαναπάς Μουντιάλ; Έχεις κότσια; Έχεις δυνατότητες; Απόδειξη! Ακόμα και με το κλασικό 1-0, τιμή και καμάρι θα είναι να πάμε σε 2ο σερί Μουντιάλ, σε 4η σερί μεγάλη διοργάνωση. Ποιος; Η Ελλαδίτσα της κρίσης, που «βλέπεις ματς και πας για ύπνο στο 20΄», όπως μας αρέσει να αυτοσαρκαζόμαστε.

Η Ρουμανία, πάντως, αυτή την περίοδο κι εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει καμία σχέση με την ομάδα που -πολλοί από τους παλιότερους- θαυμάσαμε κατά τη δεκαετία του 90΄. Ούτε καν η ομάδα της δεκαετίας του ΄80, τότε που η βάση της, η Στεάουα Βουκουρεστίου, είχε πάει σε δύο τελικούς Πρωταθλητριών και είχε πάρει μάλιστα μια φορά τη μεγάλη κούπα χάρη στον απίθανο Ντουκαντάμ, στον ιστορικό τελικό της Σεβίλης με την Μπαρτσελόνα το 1986. Θυμηθείτε τα ...τέσσερα πέναλτι που έπιασε τότε ο Ρουμάνος τερματοφύλακας...

Εκείνη η Ρουμανία, ωστόσο, που θυμάμαι πολύ καλά, ήταν που έφτασε μέχρι τα προημιτελικά του Μουντιάλ του 1994. Τότε, πριν αποκλειστεί από τη Σουηδία στα πέναλτι, μας είχε προσφέρει μια μοναδική παράσταση στη φάση των «16», όπου απέκλεισε με 3-2 την Αργεντινή. Εκείνο το απίθανο ματς της Πασαντίνα, το είχα παρακολουθήσει με την παλιοπαρέα, σε μια μεταμεσονύχτια -λόγω διαφοράς ώρας- μπιροποσία, και το θυμάμαι σαν τώρα. Με τον Γκιόργκι Χάτζι -«Μαραντόνα των Βαλκανίων» τον έλεγαν τότε- να μαγεύει και να πετυχαίνει ένα γκολ, αλλά και με τον Ίλιε Ντουμιτρέσκου, μετέπειτα προπονητή της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ (και της μισής ελληνικής Λίγκας), να σκοράρει άλλες δυο φορές (την πρώτη με φάουλ - ζωγραφιά), απέναντι στην Αργεντινή που συνταρασσόταν από το σκάνδαλο ντόπινγκ του Ντιέγκο Μαραντόνα (κατά σύμπτωση, είχε βάλει το τελευταίο του γκολ με την Εθνική του σε βάρος της Ελλάδας, σε εκείνο το αξέχαστο -και πού να το ξεχάσουμε;- 4-0). Θυμηθείτε λίγο και εκείνη τη Ρουμανία...

Καμιά σχέση με την τωρινή, λέμε. Τώρα, βαρύτερο όνομά της είναι ο Μάριτσα ή ...Μαρίτσα της Χετάφε. Και πιο εγκεφαλικός παίκτης ο Λάζαρ του ΠΑΟΚ. Ε, μην αναστήσουμε τον Λάζαρο και δει χαρά η κάθε ...Μαρίτσα! Σοβαροί να είμαστε και το καλοκαίρι θα κάνει ...κρύο, καιρός για Ρίο!

Μέχρι από το «παίξε - γέλασε» να μείνει μόνο το «γέλασε», να χαμογελάμε και να μη γελάνε μαζί μας, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...

Υ.Γ.: Για να μην ξεχνιόμαστε, για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εμβιπή (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, αλλά και για ό,τι άλλο επιθυμείτε, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.