Έχουν γραφτεί ουκ ολίγες αράδες για το «Έπος της Πόλης», άλλωστε το γκολ του Ζλάταν Μουσλίμοβιτς και η παρθενική πρόκριση σε ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ αποτελούν σημείο αναφοράς στην 90χρονη ιστορία του συλλόγου.

Ας θυμηθούμε, αφού μπορούμε, σημαντικές στιγμές, κυρίως, εκτός των γραμμών, καταγράφοντας για πρώτη φορά. πράγματα και γεγονότα, που συνόδεψαν και σημάδεψαν την ιστορική πρόκριση του «Δικεφάλου» επί της Φενέρμπαχτσε.

Το ημερολόγιο έδειχνε «24 Αυγούστου 2010», όταν η αποστολή μπήκε στο αεροπλάνο, δύο μέρες πριν από τη ρεβάνς, για να πετάξει προς τη γενέτειρα πόλη του συλλόγου. Ο ΠΑΟΚτσής πιλότος «έντυσε» στα ασπρόμαυρα το αεροπλάνο της Aegean και ο «Δικέφαλος» άνοιξε τα φτερά του για τη Βασιλεύουσα του Βυζαντίου.

Οι προετοιμασίες στη Θεσσαλονίκη και το πρόγραμμα της ομάδας είχαν ολοκληρωθεί και περιλάμβαναν επίσκεψη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, στην έδρα του ΑΣ Πέρα και ένα άρτια δομημένο αρχικό σχέδιο, ελληνικής και τουρκικής αστυνομίας, προκειμένου να μην συμβεί το παραμικρό στα 43 ελληνικά λεωφορεία, που την ημέρα του αγώνα θα ταξίδευαν από το Θερμαϊκό στο Βόσπορο.

Ο κύριος όγκος, περίπου 2.200 άτομα, ξεκίνησαν στις 8 το πρωί με αρχικό προορισμό τα ελληνοτουρκικά χερσαία σύνορα του Έβρου. Το πρώτο λεωφορείο θα περίμενε και το τελευταίο πριν μπει σε τουρκικό έδαφος. Το ασπρόμαυρο κομβόι θα έκανε το τελευταίο κομμάτι Κήποι- «Σουκρού Σαράτσογλου», με μια στάση στο Σίβερι, συνοδεία από 300 αστυνομικούς, που δεν επέτρεψαν στους ΠΑΟΚτσήδες να σουλατσάρουν στο κέντρο της Πόλης.

Το σχέδιο δούλεψε σχετικά καλά, με εξαίρεση τα κλειστά μαγαζιά στο τουρκικό χωριό, μετά το ματς, η τουρκική αστυνομία τα έκανε μούσκεμα, αλλά ελάχιστοι έχουν μείνει σ’ αυτό…

Η ομάδα εγκαταστάθηκε μακριά από το πολύβουο κέντρο, σ’ αντίθεση με τη διοίκηση, τους χορηγούς και τον Τύπο, που προτίμησαν την περιοχή της πλατείας «Ταξίμ». Εκεί, όπου ήταν εμφανής η κυριαρχία των οπαδών της Μπεσίκτας και το παλιό γήπεδο, «Ινονού», της τουρκικής ομάδας σε απόσταση αναπνοής.

Η Κωνσταντινούπολη χωρισμένη σε τρία ποδοσφαιρικά «στρατόπεδα», όπου αλλού κυριαρχούσε η Γαλατά, αλλού η Φενέρ κι αλλού η Μπεσίκτας, ζούσε παράλληλα και στον πυρετό του Mundobasket 2010, το τζάμπολ του οποίου έγινε δύο μέρες μετά τον αγώνα του ΠΑΟΚ, διοργάνωση στην οποία μας «σκότωσε» (ξανά) η Ισπανία του Ναβάρο, η Τουρκία κατατάχθηκε 2^η πίσω από τις ΗΠΑ κι ο Δημήτρης Διαμαντίδης είπε «αντίο» μια για πάντα στην εθνική ομάδα μπάσκετ παίζοντας για τελευταία φορά με το εθνόσημο στο «Σινάν Ερντέμ Ντομ» της Πόλης.

Κλείνει η μπασκετική παρένθεση, επιστροφή στα ποδοσφαιρικά. Οι άνθρωποι της Φενέρ, εξυπηρετικότατοι και ευγενικοί από το πρώτο λεπτό, προειδοποιούσαν τους Έλληνες για ένα και μόνο πράγμα: Κυκλοφοριακό κομφούζιο!

19 συν 26, ίσον 1926: Το σημάδι

Το ένιωσαν στο πετσί τους οι παράγοντες του ΠΑΟΚ όταν το απόγευμα της Τρίτης έκαναν σχεδόν μιάμιση ώρα για να φτάσουν στο «Beylerbeyi Stadium», στην ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης, όπου ζήτησε και προπονήθηκε η ομάδα.

Ο Ζαγοράκης έδειχνε ανήσυχος, αλλά εκεί στο περιθώριο της προπόνησης, θα πει αυτό, που τελικά αποδείχθηκε «σημάδι» και σηματοδότησε την ιστορική πρόκριση. «Ο πρώτος αγώνας έγινε στις 19, τώρα παίζουμε στις 26, άρα δεν γίνεται να μην περάσουμε…».

Αν προσθέσεις, 19 και 26 σχηματίζεται το 1926, έτος ίδρυσης του ΠΑΟΚ, που έπαιζε στην γενέτειρα πόλη του. Όλα τα «σημάδια» ήταν με το μέρος του. Μέχρι σήμερα, ο τότε πρόεδρος της ασπρόμαυρης ΠΑΕ, επιμένει να θεωρεί την πρόκριση επί της Φενέρμπαχτσε ως την καλύτερη στιγμή της θητείας του στον προεδρικό θώκο του «Δικεφάλου».

Οι ώρες περνούσαν δύσκολα στην Πόλη, η προσμονή μεγάλωνε, μια επίσκεψη στην Αγία Σοφία για 4-5 μέλη της αποστολής, περιελάβανε το μενού της Τετάρτης πριν η ομάδα πατήσει το απόγευμα της ίδιας μέρας στο «Σουκρού Σαράτσογλου».

Στην τελευταία προπόνηση επιβεβαιώθηκε η συμμετοχή του τραυματία, ως τότε, Αντρέ Βιεϊρίνια, ενώ οι παράγοντες του «Δικεφάλου» ήρθαν για πρώτη φορά «τετ α τετ» με τον Κένι Σκοτ. Ποιος ήταν ο Κένι Σκοτ; Ο Σκοτσέζος, «security officer», που είχε στείλει η ΟΥΕΦΑ για το υψηλού ρίσκου και επικινδυνότητας παιχνίδι. Πρώην αστυνομικός διευθυντής της Γλασκόβης, μετά τη συνταξιοδότηση του ανέλαβε υπεύθυνος ασφαλείας της Ρέιντζερς και την τελευταία διετία εργαζόταν για λογαριασμό της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου.

Αξιόλογος κύριος, φιλικός, αλλά αυστηρός μέχρι εκεί που δεν πάει… Ο κίνδυνος να τιναζόταν ο αγώνας στον αέρα εξαιτίας των αποφάσεων του ήταν ορατός και θα το καταλάβαινε πολύ καλά την επομένη ημέρα ο Θόδωρος Ζαγοράκης.

Με τις ευχές του Πατριάρχη

Η επίσκεψη και το ευλαβικό προσκύνημα στο Φανάρι ήταν αδιαπραγμάτευτα για τη διοίκηση του ΠΑΟΚ. Όχι, όμως, για την ομάδα, που με εξαίρεση τον Μάκη Χάβο και τον γυμναστή Νίκο Καρύδα, έμεινε στο Marriot, αφού για να φτάσει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο θα έπρεπε να ήταν πάνω από μια ώρα στο λεωφορείο διασχίζοντας δύο φορές τη γέφυρα του Βοσπόρου. Κάτι, που Πέμπτη πρωί, καθημερινή ημέρα στην Πόλη, δεν το επιχειρείς…

Πάντως, η διοίκηση βρέθηκε σύσσωμη στον Πατριαρχικό Ναό του Άγιου Γεωργίου στο Φανάρι, παρέδωσε πλακέτα και δώρα προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και πριν αποχωρήσει πήρε και την ευλογία του. Σκέψη για να είναι παρών στο γήπεδο δεν υπήρξε ποτέ, για λόγους ασφαλείας, αλλά άνθρωποι του Πατριάρχη φρόντισαν να είναι μαζί με την ομάδα της Θεσσαλονίκης στις κερκίδες του «Σουκρού Σαράτσογλου».

Η ολοκλήρωση της παρουσίας στο Φανάρι βρήκε τον Ζαγοράκη να κόβει βόλτες στην περιοχή του «Ταξίμ», φανερά ανήσυχος, τόσο για το ταξίδι των οπαδών, όσο για τον αγώνα. Η επίσκεψη στα γραφεία του ΑΣ Πέρα, της ελληνικής ομάδας της Πόλης από την οποία προήλθε κι ο ΠΑΟΚ, ήταν ένα διάλειμμα για τον πρόεδρο του «Δικεφάλου», ο οποίος δεν φωτογραφήθηκε τελικά, αν και πιέστηκε αφόρητα, με το κασκόλ της Μπεσίκτας, που του χάρισε ένας φίλος έξω από τα γραφεία του ελληνικού συλλόγου.

Το ραντεβού στο Σίβερι

Το πρώτο ραντεβού των οπαδών του ΠΑΟΚ επί τουρκικού εδάφους ήταν στο παραθαλάσσιο χωριό Σίβερι. Εκεί έγινε ο πρώτος έλεγχος από την πάνοπλη τουρκική αστυνομία, που είχε διαθέσει συνολικά 500 αστυνομικούς για οδηγήσουν στους Έλληνες απευθείας στο «Σουκρού Σαράτσογλου», περίπου δυόμισι ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα.

Το σχέδιο της αστυνομίας λειτούργησε μέχρι και την στιγμή που τα λεωφορεία πάρκαραν σε ειδικά φυλασσόμενο χώρο κοντά στο γήπεδο. Από την στιγμή που οι φίλοι του «Δικεφάλου» ξεκίνησαν να περπατούν για να φτάσουν από το πάρκινγκ στις θύρες εισόδου, που από τρεις έγιναν μία, άρχισαν και τα προβλήματα.

Η είσοδος, μέσω ενός τούνελ, έμοιαζε με μαρτύριο για τους Έλληνες, ενώ οι μεταφραστές που υποτίθεται θα τους περίμεναν στις εισόδους δεν εμφανίστηκαν ποτέ!

Για τους περίπου 2.500 ΠΑΟΚτσήδες η εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη έμοιαζε με ιερό προσκύνημα. Η δίψα και το πάθος δε, μετρίασε όλα όσα συνέβησαν εκτός γηπέδου.

Κι όμως, το ματς δεν θα ξεκινούσε ποτέ…

Ο έλεγχος στις θύρες του «Σουκρού Σαράτσογλου» ήταν υποτυπώδεις, οι οπαδοί της Φενέρμπαχτσε «υποδέχθηκαν» με φωτοβολίδες τους φίλους του ΠΑΟΚ. Δεν ήθελε και πολύ για να «ανάψει η φωτιά» και να τιναχθεί το ματς στον αέρα!

Ο Σκοτσέζος «security officer», Κένι Σκοτ, μετρούσε από τον αγωνιστικό χώρο τις φωτοβολίδες, που αντάλλασσαν Τούρκοι και Έλληνες οπαδοί. Η εικόνα θύμιζε κάτι από το ρουκετοπόλεμο στους Βροντάδες της Χίου. Νικητές, τρόπος του λέγειν, αναδείχθηκαν οι Έλληνες, γι’ αυτό και οι απειλές του υπεύθυνου ασφαλείας της ΟΥΕΦΑ επικεντρώθηκαν στην ελληνική πλευρά.

Ο Σκοτ έφτασε στο σημείο να απειλεί σοβαρά με μη έναρξη του αγώνα, με την παρέμβαση του Θόδωρου Ζαγοράκη να αποδεικνύεται καθοριστική, τόσο πριν, κυρίως όμως μετά τη λήξη της αναμέτρησης. Ο Σκοτσέζος είχε «τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί» τον «Δικέφαλο» και ο κίνδυνος τιμωρίας ήταν ορατός για τον «πρωτάρη» ΠΑΟΚ στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ.

Η Πόλις, όντως, Εάλω!

Όλα τα υπόλοιπα είναι, λίγο πολύ, γνωστά. «Η Πόλις Εάλω», με το γκολ του Ζλάταν Μουσλίμοβιτς στην παράταση και η επιστροφή της ομάδας στις ρίζες της, στη γενέτειρα πόλη της, τη δική της Πόλη, συνοδεύτηκε από την ιστορική πρόκριση επί της πανίσχυρης Φενέρμπαχτσε.

Όπως, επίσης, είναι γνωστά όλα όσα ακολούθησαν στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης με τις ενέδρες των Τούρκων στα ελληνικά λεωφορεία φθάνοντας να σπάσουν τα τζάμια μέχρι και από το λεωφορείο, που μετέφερε τη διοίκηση του ΠΑΟΚ στο αεροδρόμιο.

Όμως, η νύχτα ήταν μεγάλη, έμοιαζε ατελείωτη, σα να μην ήθελε να ξημερώσει. Νέος… μπελάς η σχεδόν ταυτόχρονη επιστροφή στη Θεσσαλονίκη των αποστολών του ΠΑΟΚ και του Άρη, που το ίδιο βράδυ είχε περάσει στους Ομίλους και γυρνούσε από τη Βιέννη. Τελικά τη λύση έδωσε μια καθυστέρηση, σχεδόν δύο ωρών, της πτήσης από την Κωνσταντινούπολη.

Όμως, μ’ αυτά και μ ’αυτά η ώρα πέρασε, η αποστολή επέστρεψε δίχως προβλήματα και υποδοχές, αλλά χάθηκε η προγραμματισμένη πτήση για το Νις της Γαλλίας ενόψει της κλήρωσης των Ομίλων. Τελικά, η λύση βρέθηκε αφού χρειάστηκε να γίνει ο… γύρος της Ευρώπης! Ιστορίες…

ΥΓ: Η εικόνα του αείμνηστου Παναγιώτη Ποικιλίδη στο Βόσπορο, του δακρυσμένου Ζαγοράκη στις κερκίδες και η φανέλα με την υπογραφή του Ζλάταν Μουσλίμοβιτς πάντα θα συνοδεύουν τις υπέροχες αναμνήσεις μου από εκείνη την αξέχαστη βραδιά στην Πόλη…