«Θέλω να σας πω ότι ήρθε η ώρα να σταματήσω από την Εθνική.

Είναι δύσκολο και το καταλαβαίνετε, αλλά θα μου επιτρέψετε να σας πω δύο λόγια. Φυλάξτε αυτή την ομάδα σαν κόρη οφθαλμού.

Η Εθνική είχε, έχει και θα συνεχίσει να έχει επιτυχίες.

Πρέπει να αισθάνεστε ότι αυτή η ομάδα είναι η υπερηφάνεια σας, η τιμή σας, ο ίδιος ο εαυτός σας.

Πλέον η σκυτάλη περνάει σε εσάς. Να την προσέχετε σαν την ψυχή σας».

Αυτά τα λόγια αποτελούν τον επίλογο ενός... μύθου.

Ήταν 20 χρόνια πριν όταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης θα έβαζε τέλος στην καριέρα του και η Εθνική ομάδα αποχαιρέτησε ένα από τα πιο αγαπημένα της παιδιά.

Μετά το μακρινό 1952 ήταν μόλις η 2η φορά που η Ελληνική ομάδα μπάσκετ θα έμπαινε στο αεροπλάνο, το καλοκαίρι του 1996, με σκοπό να κρεμάσει στο λαιμό της ένα Ολυμπιακό μετάλλιο.

Ηγέτης ο Παναγιώτης Γιαννάκης και προορισμός η μακρινή Ατλάντα...

Ο Γιαννάκης μετά από μια χρονιά που θα θυμάται για πάντα, αφού θα κατακτήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με την φανέλα του Παναθηναϊκού, θα φορέσει τα αγαπημένα του γαλανόλευκα και θα πατήσει τα Ολυμπιακά παρκέ με όραμα μόνο ένα πράγμα.

Να οδηγήσει την αγαπημένη του Εθνική σε μια ακόμα επιτυχία.

Στα προημιτελικά η Εθνική δεν θα παρουσιαστεί καλή και η Λιθουανία θα πάρει εύκολη νίκη πρόκριση για τα ημιτελικά με 99 – 66.

Η Ελλάδα θα παλέψει για τις θέσεις 5 έως 8, θα κερδίσει την Κίνα με 115 – 75 και θα φτάσει να αγωνίζεται για την 5η θέση κόντρα στην Βραζιλία, στο Τζόρτζια Ντομ, σε ένα παιχνίδι που έμελλε να αποτελέσει τον επίλογο ενός κομματιού της ιστορίας του Παγκόσμιου μπάσκετ.

Το τελικό σκορ θα γράψει 91 – 72, αλλά λίγοι θα ασχοληθούν...

Το άκουσμα της κόρνας της λήξης θα φέρει μαζί του αξέχαστες και μοναδικές στιγμές.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης και ο Οσκάρ Σμιντ, ο «θεός» του νοτιοαμερικανικού μπάσκετ, οι δύο αρχηγοί, αποφάσισαν να κρεμάσουν τις φανέλες τους και το παιχνίδι αυτό αυτό θα είναι ο επίλογος τους.

Η αγκαλιά τους στο κέντρο του γηπέδου θα μνημονεύεται αιώνια και αυτό που θα επακολουθήσει θα γραφτεί στην ιστορία.

Τα δάκρυα θα τρέξουν από τα μάτια 2 μεγάλων αθλητών και μαζί τους θα κυλήσει το πέρασμα μιας ιστορίας που ήταν γραμμένη με όλα τα συναισθήματα που βίωσαν κάνοντας αυτό που αγάπησαν.

Κόσμος και συμπαίκτες θα δουν να ξεδιπλώνεται μπροστά τους ο επίλογος ενός βιβλίου γραμμένο με πολλές επιτυχίες.

Οι Βραζιλιάνοι θα γονατίσουν και θα αποθεώσουν τον αρχηγό τους και οι Έλληνες θα λυγίσουν αφού ακούσουν στα αποδυτήρια τα τελευταία λόγια του Παναγιώτη Γιαννάκη φορώντας την γαλανόλευκη φανέλα.

Ο «Δράκος» θα ζητήσει από τον Μάκη Δενδρινό να κρατήσει μόνο τους συμπαίκτες του (Λευτέρης Κακιούσης, Ντίνος Αγγελίδης, Παναγιώτης Φασούλας, Κώστας Παταβούκας, Ευθύμης Μπακατσιάς, Γιώργος Σιγάλας, Δημήτρης Παπανικολάου, Φάνης Χριστοδούλου, Ευθύμης Ρεντζιάς, Νίκος Οικονόμου, Φραγκίσκος Αλβέρτης) και θα τους μιλήσει για την πιο πολύτιμη ομάδα...

«Δεν φεύγει ο Γιαννάκης, φεύγει το ίδιο το μπάσκετ», θα πει ο Σιγάλας βγαίνοντας από τα αποδυτήρια και θα δώσει το στίγμα.

Οι νέοι μετά τον Γκάλη έπρεπε να αποχαιρετήσουν τον έναν από τους 2 ανθρώπους που τους «ανάγκασαν» να πιάσουν την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια τους και τους έκαναν να καταλάβουν το βάρος που κουβαλούν όταν φορούν την γαλανόλευκη φανέλα.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης στα 37 του, στην μακρινή Ατλάντα, αφήνει πίσω του την πορτοκαλί μπάλα και παίρνει το... πινακάκι για μια «μαγική» συνέχεια.

Με την Εθνική Ομάδα ο Γιαννάκης έγραψε ιστορία.

Αγωνίστηκε 351 φορές με το εθνόσημο, περισσότερες από οποιονδήποτε άλλο Ευρωπαίο παίκτη, σημειώνοντας 5. 301 πόντους.

Αυτά που κατέκτησε ο «Δράκος» με την γαλανόλευκη μιλούν από μόνα τους...

Οι αναμνήσεις, γεμίζουν με συναισθήματα τα μάτια του καθένα που είχε την τύχη να τα ζήσει, και γίνονται δάκρυα χαρά και υπερηφάνειας.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης πρεσβεύει κάτι το μοναδικό, κάτι το ξεχωριστό και κάτι το αγνό σε ένα παιχνίδι που ίσως έχει αγαπηθεί παραπάνω από οποιοδήποτε άλλο στην χώρα μας.

Ήταν το μακρινό 1976, που ο νεαρός Γιαννάκης, θα πάρει το βάπτισμα του πυρρός και στα 17 του θα μπει στο παρκέ με αντίπαλο την Τσεχοσλοβακία. Από τότε αυτά που μας προσέφερε μέχρι την 2η ημέρα του Αυγούστου 20 χρόνια πριν μένουν αλησμόνητα και παραμένουν μέρη ενός πολύτιμου θησαυρού.

«Είμαι ένας απλός στρατιώτης της Εθνικής...», θα δηλώνει ο «Δράκος» σε κάθε ευκαιρία και θα τον ευχαριστούμε πάντα για αυτό...

ΤΙΤΛΟΙ ΩΣ ΑΘΛΗΤΗΣ

7 Πρωταθλήματα Ελλάδας: 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991

7 Κύπελλα Ελλάδας: 1985, 1987, 1988, 1989, 1990, 1992, 1996

1 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: 1996

1 Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης: 1993

1 Χρυσό Μετάλλιο Ευρωμπάσκετ: 1987

1 Ασημένιο Μετάλλιο Ευρωμπάσκετ: 1989

1 Χρυσό Μετάλλιο Μεσογειακών Αγώνων: 1979

1 Ασημένιο Μετάλλιο Ευρωμπάσκετ Παίδων: 1975

ΤΙΤΛΟΙ ΩΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ

1 Χρυσό Μετάλλιο Ευρωμπάσκετ: 2005

1 Ασημένιο Μετάλλιο Μουντομπάσκετ: 2006

1 Κύπελλο Ελλάδας: 2010