Όταν το καλοκαίρι του 1990 ο Παναθηναϊκός αποφάσιζε να κάνει την υπέρβαση για να εντάξει στο δυναμικό του ένα αμούστακο παιδί 16 ετών από την Γλυφάδα με την φήμη του καταπληκτικού σουτέρ, όλοι μιλούσαν για ένα εξαιρετικό ταλέντο... Ουδείς όμως μπορούσε να προβλέψει πως 19 χρόνια αργότερα, αυτός ο πιτσιρικάς θα γινόταν ο παίκτης με τους περισσότερους συλλογικούς τίτλους στην Ευρώπη και άπαντες θα έπιναν... νερό στο όνομα Φραγκίσκος Αλβέρτης.

Ο Παναθηναϊκός θα αντιμετωπίσει τον Αρη στην πρεμιέρα της Basket League, με τη Novibet να προσφέρει σε απόδοση 1.84 τη νίκη των «πρασίνων» με περισσότερες από εννέα πόντους διαφορά.

Δεν είναι άλλωστε και λίγα αυτά που κατάφερε φορώντας την φανέλα του «τριφυλλιού». Στο ενεργητικό του είχε 11 πρωταθλήματα, 8 Κύπελλα, 5 Ευρωπαϊκά και ένα Διηπειρωτικό με τους «πράσινους», αποτελώντας τον εμβληματικό ηγέτη της ομάδας στα χρόνια της Παντοκρατορίας της, εντός και εκτός συνόρων...



Λογικό είναι λοιπόν στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του, το οποίο έγινε σαν σήμερα το 2009, να στηθεί μία άνευ προηγουμένου γιορτή στο ΟΑΚΑ παρουσία 20.000 προσκεκλημένων που θέλησαν να αποτίσουν φόρο τιμής στον άνθρωπο που τους έκανε να πανηγυρίσουν δεκάδες φορές, σηκώνοντας άλλες τόσες κούπες...

Εκείνο το βράδυ λοιπόν, στο κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων, ο αντίπαλος είχε καθαρά ρόλο κομπάρσου... Η ΤΣΣΚΑ απλά έδωσε το παρών, για να έχει αντίπαλο ο Παναθηναϊκός και το τελικό 82-69 μικρή σημασία είχε. Άλλωστε όλοι περίμεναν να δουν το νούμερο 4 για τελευταία φορά εν δράσει και την πλούσια κώμη του να ανεμίζει στο παρκέ του γηπέδου...

Το πρώτο τρίποντο που επιχείρησε δεν βρήκε στόχο, όμως το δεύτερο από την αγαπημένη του γωνία που τόσες και τόσες φορές είχε εκτελέσει τους αντιπάλους πήγε εκεί που ήθελε με το κλασσικό ψηλοκρεμαστό του σουτ. Με το σκορ στο 10-7 κάθεται στον πάγκο για προτελευταία φορά, γιατί η τελευταία ήταν 4:39 πριν το τέλος της τρίτης περιόδου, όταν ουσιαστικά ο Αλβέρτης περνούσε σε μία άλλη... φάση, δίνοντας την σκυτάλη στον Δημήτρη Διαμαντίδη.

Τόσο κυριολεκτικά, καθώς ο 3D ήταν αυτός που πήρε την θέση του, όσο και μεταφορικά, καθώς εκείνος ήταν που ανέλαβε την αρχηγία της ομάδας. Έστω και αν πάντα ζητούσε την βοήθεια των... υπασπιστών του για να σηκώσει τις κούπες.



Το κλειστό, εκείνη τη στιγμή σηκώθηκε στο πόδι για να αποθεώσει τον ένα και μοναδικό Φραγκίσκο Αλβέρτη. Η φανέλα με το νούμερο 4 ανέβηκε στον ουρανό του ΟΑΚΑ, ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος του παρέδωσαν τιμητικές πλάκές και αμέσως μετά το μικρόφωνο πήγαινε στα χέρια του μεγάλο πρωταγωνιστή, ο οποίος συναισθηματικά φορτισμένος άκουγε τον κόσμο να του τραγουδάει «οε αιώνια πιστός, δεν γίνεται αλλιώς, εσύ θα είσαι για πάντα αρχηγός»...

«Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ οτι μπορεί ένας αθλητής μπορώ να νιώσει τέτοια συναισθήματα, τέτοιες συγκινήσεις και να γνωρίσει κόσμο σαν και εσάς... Τώρα να σας πω οτι νιώθω συγκινημένος, δεν χρειάζεται... Ξέρετε πολύ καλά τι νιώθω για εσάς, για την ομάδα και πως όλοι μαζί πονάμε και χαιρόμαστε για αυτή την ομάδα. Αν μπορούσα να ξεκινήσω από την αρχή για να ανταποδώσω αυτά που μου έχετε δώσει, να ξέρετε οτι θα το έκανα αυτή τη στιγμή. Σας ευχαριστώ για όλα και να θυμάστε... Και στις χαρές και στις λύπες μαζί», ήταν τα λόγια του, πριν κατευθυνθεί πρώτα στην αγκαλιά του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και μετά όλων των υπόλοιπων μελών της ομάδας, με το ΟΑΚΑ να... τρίζει από τα χειροκροτήματα και την συγκίνηση όλων όσων βρέθηκαν...



Δυστυχώς όμως, το πανό που είχε κρεμασμένο η Θύρα 13 και είχε την ευχή: «Μακάρι η κόρνα της λήξης να μην ηχήσει και ο αρχηγός μας να μην σταματήσει», δεν έγινε πραγματικότητα...