Ο τελικός του Μονάχου, στο Μουντιάλ του 1974, έχει μείνει στην ιστορία, λόγω της εξέλιξης της διοργάνωσης και της «ταμπέλας» που κάθε μια από τις δυο ομάδες έφερε ως εκεί.

Από τη μια ήταν οι άνετοι Ολλανδοί, με τον Ρίνους Μίχελς στον πάγκο να παρουσιάζει στον κόσμο το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, τον Κρόιφ να «μαγεύει» και να ηγείται μιας παρέας παικταράδων και τους «οράνιε» να νικούν την Ουρουγουάη (2-0) στους ομίλους, να ισοπεδώνουν την Αργεντινή στη β’ φάση (4-0) και να δείχνουν απέναντι στη Βραζιλία πως είναι έτοιμοι για το πρώτο παγκόσμιο παράσημο στην ιστορία. Με στυλ και ποιότητα.

Από την άλλη η Δυτική Γερμανία, που έφτασε στο Μόναχο δίχως να την πιστεύει κανείς. Έχοντας ρεζιλευτεί από την Ανατολική Γερμανία στους ομίλους (0-1), στο μόνο ανταγωνιστικό παιχνίδι που έδωσαν ποτέ οι δυο ομάδες και νικώντας με το «στανιό» χώρες όπως η Χιλή και η Πολωνία, έπρεπε να αποδείξουν την κλάση τους σε ένα μεγάλο παιχνίδι. Σε έναν τελικό που ξεκίνησε σαν εφιάλτης, συνέχεια όσων είχαν προηγηθεί.

Μόλις στο 2’, οι Ολλανδοί είχαν αλλάξει τη μπάλα 17 φορές, δίχως να παρεμβληθεί Γερμανός και με πέναλτι του Νέεσκενς άνοιξαν το σκορ! Εκεί τα «πάντσερ» κατάλαβαν πως έπρεπε να ανασυνταχθούν, αν σκόπευαν να διεκδικήσουν κάτι, να δώσουν ένα λόγο για να τους θυμούνται στη διοργάνωση. Και το κατάφεραν.

Με τα γκολ του Μπράιτνερ (25') και του Γκερντ Μίλερ (43’) και άλλα δυο πέναλτι που δεν τους δόθηκαν, τα «πάντσερ» είχαν κάνει ό,τι χρειάζεται για να σηκώσουν το βαρύτιμο τρόπαιο και να μπορούν να αποκρούσουν τις «κατηγορίες» περί «κλοπής» της νίκης, απέναντι σε μια υπέροχη Ολλανδία, την ωραιότερη όλων των εποχών…

Οι συνθέσεις:

Δυτική Γερμανία (Χέλμουτ Σεν): Μάγερ, Φογκτς, Σβάρτσενμπεκ, Μπεκενμπάουερ, Μπόνοφ, Χένες, Γκραμπόφσκι, Όφερατ, Μίλερ, Χέλτσενμπάιν, Μπράιτνερ.

Ολλανδία (Ρίνους Μίχελς): Γιόνγκμπλουντ, Σουρμπίρ, Χάαν, Ρισμπέργκεν, Κρολ, Γιάνσεν, Βαν Χάνεγκεμ, Νέεσκενς, Ρεπ, Κρόιφ, Ρέζενμπρικ.