Η εξαγωγή... τερματοφυλάκων συνεχίζεται, αφού μετά τον Στέφανο Καπίνο και ο Σωκράτης Διούδης θα αγωνιστεί εκτός συνόρων, φορώντας τη φανέλα της Μπριζ. Και για τους δύο σαφώς το βήμα είναι μεγάλο, αφήνοντας τον Παναθηναϊκό και τον Αρη αντίστοιχα για να παίξουν σε Γερμανία και Βέλγιο, ωστόσο, είναι στα χέρια τους, όχι μόνο να βελτιωθούν, αλλά γιατί όχι, να διεκδικήσουν και τη φανέλα βασικού της Εθνικής ομάδας!

Εχουν περίπου ένα χρόνο διαφορά με τον Καπίνο να είναι γεννημένος τον Μάρτη του 1994, ενώ ο πρώην κίπερ του Αρη τον Φλεβάρη του 1993 και οι δύο κίπερ άλλης γενιάς αν κρίνουμε ότι ο Γλύκος είναι το 1986 και ο Καρνέζης το 1985. Θέλουν ματς στα πόδια και τα χέρια τους, θέλουν ευκαιρίες, το αίμα τους βράζει. Πολλοί είναι αυτοί που θεώρησαν ότι η Εθνική ομάδα δεν θα μπορούσε να φτάσει πιό ψηλά στο Μουντιάλ, από τη στιγμή που δεν εμφανίσαμε κάτι σπουδαίο κάτω από τα δοκάρια. Έναν τερματοφύλακα δηλαδή σαν τον Νικοπολίδη ή τον Σαργκάνη. Είναι η μισή αλήθεια, αφού δεν ήταν το μόνο ευάλωτο- κατά κάποιο τρόπο- στοιχείο της Εθνικής ομάδας και αυτό φάνηκε ακόμη και στο... αντίο, μετά τον αποκλεισμό. ¨Ηταν και όσα είχαν προηγηθεί, ήταν ακόμη και οι επιλογές, η ατυχία, πολλά.

Επιστρέφοντας στο θέμα μας, υπάρχουν αυξάνονται συνεχώς οι Έλληνες τερματοφύλακες που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο στο εξωτερικό, όμως ο δρόμος είναι στρωμένος με αγκάθια. Πολλές οι δυσκολίες, κάποιων μάλιστα η καριέρα ήταν καθοδική, καθώς δεν βρήκαν χρόνο συμμετοχής, ίσως και δεν στηρίχτηκαν. Για αυτό επέμεινε τόσο πολύ στο χρόνο συμμετοχής ο ταλαντούχος Καπίνο που από τα 17 του συμμετέχει στην Εθνική. Αν το πιστέψουν και οι δύο και τους δοθούν οι ευκαιρίες που αξίζουν, είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο Ρανιέρι ή ο επόμενος προπονητής θα έχουν πονοκέφαλο σε ό,τι αφορά στην επιλογή του Νο1. Το εξωτερικό σε σκληραίνει, σου βάζει δύσκολα, αλλά σε βοηθάει και να δουλέψεις. Είδατε σε τι κατάσταση είναι ο Αρης και από τη μεταγραφή του Διούδη, βγήκαν ωφελημένες και οι δύο πλευρές. Μεγάλη η πίεση στον Αρη, ειδικά με όσα έχουν συμβεί. Ομως και ο Καπίνο πέρασε μία πολύ δύσκολη χρονιά στον Παναθηναϊκό, καθώς η ομάδα στηρίχτηκε πάνω του και βγήκε νικητής, αν και το ξεκίνημά του δεν ήταν ιδανικό. Φαινόταν ότι είχε σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, όμως στηρίχτηκε, πείσμωσε και κατάφερε να κάνει τη μεταγραφή που φαίνεται ότι έψαχνε πολύ, όπως και ο φίλος του ο Χάρης Μαυρίας. Και αυτός, έφερε σημαντικό ποσό στα πράσινα ταμεία.

Το σημαντικό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι δεν ξεπουλάει, όπως συνέβη στο μεταβατικό στάδιο της πολυμετοχικότητας, λόγω των καβγάδων, με αποτέλεσμα να χαθούν άδοξα ο Νίνης και ο Σιμάο. Αν οι δύο ποδοσφαιριστές για παράδειγμα ήταν σε αυτό τον Παναθηναϊκό, οι Πράσινοι θα έβαζαν εκατομμύρια στα ταμεία τους και δεν θα έπεφταν στην παγίδα της συνεχούς ανανέωσης συμβολαίων με υψηλές ρήτρες, που αποδείχτηκαν εντέλει, άνθρακες...

Ακόμη και από την περίπτωση του Διούδη να είστε σίγουροι ότι αν ο Αρης ήταν σε διαφορετική κατάσταση το ποσό που θα έβαζε στα ταμεία του από την πώληση του Διούδη, ίσως να ήταν πενταπλάσιο. Όλα παίζουν ρόλο. Και οι μάνατζερ που είναι στην αγορά μαζί με τους συλλόγους που αναζητούν ποδοσφαιριστές, μυρίζονται την οικονομική κατάσταση του άλλου, όπως τα όρνια τα υποψήφια θύματά τους!