Να το ρίξουμε λίγο στην πλάκα γιατί το μόνο που δεν είναι αστείο είναι ότι πάω να χάσω κάθε ελπίδα για το έθνος μας μεταξύ του σοκ και της αηδίας που προκάλεσε η Γιουροβίζιον (αλήθεια γιατί δεν φέρνουμε αυτή την Κονσίτα να τη γδάρουμε ζωντανή στην Ομόνοια – έτσι για να δείξουμε στα παιδιά μας ότι αυτά δεν είναι ωραία πράγματα;) και της πεποίθησης που επικρατεί ότι τα πάντα στο ποδόσφαιρο είναι στημένα.

Το inbox μου έχει γεμίσει από χθες με μηνύματα, ακόμη και από σοβαρούς ανθρώπους, του στυλ “δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο οι μπουκ ρε φίλε. Όλα τα έχουν στήσει.” Μέχρι ότι όλα έχουν γίνει ώστε να έχει ενδιαφέρον το ντέρμπι της τελευταίας αγωνιστικής και να μαζέψουν κόσμο οι καφετέριες διάβασα! Παρακολουθούμε το πιο ωραίο και συναρπαστικό πρωτάθλημα των τελευταίων χρόνων στην Ισπανία (όχι μόνο στην κορυφή αλλά και στην ουρά) και εμείς, μέσα στη μιζέρια και την κουτοπονηριά μας, δεν μπορούμε να το χαρούμε. Αρνούμαστε να δεχθούμε ότι κάτι μπορεί να είναι όμορφο και να είναι....αυτό που είναι, χωρίς απαραίτητα να κρύβεται κάτι από πίσω στο παρασκήνιο. Αλήθεια, σε τι μας έχει βοηθήσει αυτή η περίεργη αντίληψη και η ξυπνητζίδικη λογική που έχουμε για τα πάντα; Αν όντως μας είχε βοηθήσει να γίνουμε πιο σοφοί, γιατί βρισκόμαστε στον πάτο της Ευρώπης;

Από τη μία κατανοώ το μπέρδεμα και τη σύγχυση που έχουν προκαλέσει στον κόσμο τα απίθανα αποτελέσματα των δύο τελευταίων αγωνιστικών στη Λα Λίγκα. Τρεις ομάδες να διεκδικούν το πρωτάθλημα και καμία να μην μπορεί να κερδίσει σε δύο συνεχόμενες αγωνιστικές. Από την άλλη, αν ανατρέξετε στο άρθρο που έγραψα την περασμένη εβδομάδα θα δείτε ότι υπάρχει εξήγηση. Καθαρά ποδοσφαιρική.

Έγραφα ότι Ρεάλ και Μπαρτσελόνα κάνουν δώρο το πρωτάθλημα στην Ατλέτικο. Γιατί η μία δε θέλει (Ρεάλ) και η άλλη δεν μπορεί (Μπαρτσελόνα). Για την Ατλέτικο έγραψα ότι και θέλει και μπορεί μόνο που αποδείχθηκε χθες ότι δεν ξέρει πώς. Τα νέα στραβοπατήματα των δύο μεγάλων μου φαίνονται εντελώς φυσιολογικά. Η Ρεάλ έδειξε ξανά (επιδεικτικά αυτή τη φορά) ότι δεν την ενδιαφέρει το πρωτάθλημα και ότι το μυαλό της είναι στη Λισαβώνα. Η Μπαρτσελόνα κλήθηκε μέσα σε τρεις μέρες να μαζέψει το μυαλό της από την απογοήτευση, τις διακοπές και το σχεδιασμό για τη νέα χρονιά και να μεταμορφωθεί ξανά σε μία σούπερ ομάδα που θα καθαρίσει εύκολα δύο ματς και τον τίτλο. Κόντρα στην Έλτσε δεν τα κατάφερε. Κέρδισε όμως μια νέα ευκαιρία και πάνω απ' όλα πολύτιμο χρόνο για να παρουσιαστεί καλύτερα προετοιμασμένη στον τελικό του πρωταθλήματος.

Η Ατλέτικο όσο φαβορί και αν ήταν ποτέ δεν θα κέρδιζε εύκολα τη Μάλαγα. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που έτσι όπως πήγαν τα πράγματα, η νίκη θα της έδινε τον τίτλο. Δεν είναι ομάδα φτιαγμένη να καθαρίζει παιχνίδια και δεν είναι ομάδα μαθημένη να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις. Αν ήταν να κερδίσει τη Μάλαγα, θα τη κέρδιζε με μισό γκολ, όπως έχει γίνει σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια της. Στην τελευταία φάση ο Αντριάν σούταρε, ο Καμπαγιέρο έκανε την επέμβαση της χρονιάς και... ραντεβού στη Βαρκελώνη.

Όλη τη χρονιά διατυμπανίζω ότι αν η Ατλέτικο πηγαίνει για δύο αποτελέσματα στο “Καμπ Νόου” θα πάρει το πρωτάθλημα. Τώρα δε νιώθω πια τόσο σίγουρος. Οι ροχιμπλάνκος έχουν μια μακρά παράδοση ως η “καταραμένη” ομάδα της Ισπανίας. Μια παράδοση που ξεκίνησε ακριβώς πριν από 40 χρόνια όταν έφτασε για πρώτη και τελευταία (μέχρι φέτος) φορά στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Με αντίπαλο την Μπάγερν κρατούσε τον τίτλο μέχρι το τελευταίο λεπτό της παράτασης. Ισοφαρίστηκε στην τελευταία φάση, ο τελικός πήγε σε δεύτερο παιχνίδι και δύο μέρες αργότερα η Ατλέτικο συνετρίβη με 4-1.

Από τότε έχει αποκτήσει το χαρακτήρα της ομάδας που είναι μαθημένη να “υποφέρει”, ακόμα και στις επιτυχίες της. Με τη νοοτροπία νικητή που της έχει περάσει τα τελευταία χρόνια ο Τσόλο Σιμεόνε αυτό φάνηκε να αλλάζει. Βλέποντας όμως πόσο υπέφεραν οι οπαδοί της χθες στο “Βιθέντε Καλντερόν” μου δόθηκε η εντύπωση πως είναι κάτι βαθιά ριζωμένο στο DNA της. Αν κυριαρχίσει το αιώνιο κόμπλεξ της Ατλέτικο, θα χάσει και το πρωτάθλημα στη Βαρκελώνη και το Τσάμπιονς Λιγκ μία βδομάδα αργότερα στη Λισαβώνα. Αν θυμηθεί όχι αυτό που ήταν αλλά αυτό την έχει κάνει φέτος ο Τσόλο Σιμεόνε, μπορεί να γράψει ιστορία.