Πάμε πάλι από την αρχή. Το νέο στραβοπάτημα της Ρεάλ χθες βράδυ στο Βαγιαδολίδ ήρθε να επιβεβαιώσει πως όλα όσα “τρελά” συνέβησαν το περασμένο σαββατοκύριακο στην Ισπανία μόνο τυχαία δεν ήταν. Και άντε πάλι να βάζουμε κάτω τη βαθμολογία και τους πιθανούς συνδυασμούς και άντε να υπολογίζουν ξανά οι ομάδες τι χρειάζονται, τι τους βολεύει και τι θέλουν...

Υπάρχει νόημα όμως να πονοκεφαλιάζουμε; Γιατί κρίνοντας από τα όσα έγιναν την περασμένη αγωνιστική αλλά και χθες στο “Χοσέ Θορίγια”, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ένα: η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ έχουν πάψει να ενδιαφέρονται για το πρωτάθλημα και ήδη ασχολούνται με άλλα πράγματα. Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, αυτή είναι η αίσθηση που έχουν αφήσει οι δύο μεγάλοι του ισπανικού ποδοσφαίρου τόσο με την εικόνα τους μέσα στο γήπεδο όσο και με τη γενικότερη συμπεριφορά που βγάζουν προς τα έξω.

Από τη μία η Μπαρτσελόνα δείχνει να βιάζεται να τελειώσει μια χρονιά την οποία ήδη έχει ξεγράψει ως χαμένη. Η σεζόν είναι σα να ολοκληρώθηκε με τον αποκλεισμό από την Ατλέτικο στο Τσάμπιονς Λιγκ και την ήττα από τη Ρεάλ στον τελικό του κυπέλλου. Και ας παρέμενε η ομάδα ζωντανή, θεωρητικά μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες και ουσιαστικά πια εδώ και λίγες ώρες, στο κυνήγι του τίτλου στην Πριμέρα Ντιβισιόν.

Οι “μπλαουγκράνα” μοιάζει σα να έχουν “γονατίσει” υπό το βάρος των συνεχόμενων προβλημάτων που κουβαλούν από την αρχή της σεζόν. Με τη χρονιά να ξεκινάει στραβά λόγω της αναγκαστικής αλλαγής προπονητή το καλοκαίρι και να συνεχίζεται με μια σειρά από δύσκολες καταστάσεις όπως η αμφισβήτηση στο πρόσωπο του Τάτα Μαρτίνο λόγω της αλλαγής φιλοσοφίας της ομάδας, οι συνεχόμενοι τραυματισμοί του Λιονέλ Μέσι, το σκάνδαλο Νεϊμάρ, η παραίτηση Ροσέλ, η τιμωρία της ΦΙΦΑ, η όλη κουβέντα γύρω από το τέλος εποχής της μεγάλης Μπαρτσελόνα και στο φινάλε η τραγική απώλεια του Τίτο Βιλανόβα, ο σύλλογος υπέστη μια τρομερή φθορά που έκανε τους ανθρώπους του να εύχονται να φύγει αυτή η σεζόν...και να μην ξανάρθει.

Οι δηλώσεις μετά την ισοπαλία με τη Χετάφε, είχαν το χαρακτήρα απολογίας και αυτοκριτικής για μία χαμένη σεζόν. Και από την επόμενη μέρα κιόλας η ομάδα μπήκε σε φάση σχεδιασμού για τη νέα σεζόν. Ο Τάτα Μαρτίνο φεύγει, ο Λουίς Ενρίκε έρχεται και μαζί του ετοιμάζεται μια μικρή επανάσταση με πολλές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα.

Και ξαφνικά, σαν από το πουθενά, η ομάδα βρέθηκε να κρατάει την τύχη στα χέρια της και με δύο νίκες να μπορεί να ξαναπάρει τον τίτλο στην Ισπανία. Πόσο ρεαλιστικό όμως είναι να περιμένει κανείς από τους παίκτες να αλλάξουν ψυχολογία και να ξαναβρούν τη διάθεση και την αυτοσυγκέντρωσή τους απλώς με το γύρισμα ενός διακόπτη; Ανέκαθεν ήμουν υπέρμαχος του δόγματος του Χόρχε Βαλντάνο ότι το “ποδόσφαιρο είναι πάνω απ΄ όλα μια πνευματική κατάσταση” και από αυτή την άποψη τα πράγματα για τη φετινή Μπαρτσελόνα μοιάζουν να είναι μη αναστρέψιμα. Όσοι θεωρούν δεδομένο ότι ο τίτλος θα κριθεί στο ντέρμπι με την Ατλέτικο καλύτερα να κάνουν υπομονή γιατί αυτή η Μπαρτσελόνα, πρέπει πρώτα να περάσει από το Έλτσε.

Η Ρεάλ είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία. Γι' αυτήν η σεζόν δεν έχει τελειώσει αλλά εδώ και μερικές εβδομάδες έχει μπει αποκλειστικά σε “Τσάμπιονς Λιγκ mode”. Η κατάκτηση του “δέκατου” αποτελεί ψύχωση για την ομάδα της Μαδρίτης, σε βαθμό που το πρωτάθλημα πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Το που πήγαινε το πράγμα και το ποια ήταν η βασική προτεραιότητα έγινε φανερό αμέσως μετά την πρόκριση επί της Μπάγερν όταν άνοιξε η κουβέντα γύρω από τον Ίκερ Κασίγιας. Για να είναι όσο το δυνατό πιο έτοιμος για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ θα έπρεπε να αρχίσει να παίρνει παιχνίδια και στο πρωτάθλημα.

Δεν είναι ότι ο Κασίγιας είναι χειρότερος από τον Ντιέγο Λόπεθ ή ότι με αυτόν κάτω από τα δοκάρια η Ρεάλ αποδυναμώνεται, όμως έγινε σαφές ότι τα ματς πρωταθλήματος αποκτούσαν χαρακτήρα....φιλικών προετοιμασίας για να παρουσιαστεί η ομάδα πανέτοιμη στο μεγάλο ραντεβού με την Ατλέτικο. Οι δύο ισοπαλίες με Βαλένθια και Βαγιαδολίδ απέδειξαν ότι το μυαλό των “μερένχες” βρίσκεται στη Λισσαβώνα και όχι στη Λα Λίγκα.

Όλα αυτά μας αφήνουν με μόνο μία ομάδα που μοιάζει να ζει και να πεθαίνει για τον τίτλο της πρωταθλήτριας. Την Ατλέτικο Μαδρίτης του Τσόλο Σιμεόνε, που ούτε κρίση ταυτότητας περνάει ούτε έχει την πολυτέλεια να “σνομπάρει” το πρωτάθλημα, έχοντας μείνει 18 ολόκληρα χρόνια μακριά από την κορυφή. Μπορεί να στραβοπάτησε και αυτή το περασμένο Σάββατο όμως η ήττα από τη Λεβάντε ήταν μέχρι ενός σημείου αναμενόμενη αφού η ομάδα έπαιζε στο όριο εδώ και πολύ καιρό. Στο ματς που έρχεται με τη Μάλαγα θα φανεί αν ήταν απλώς μια κακή παρένθεση ή αν όντως ήρθε το “ξεφούσκωμα” που όλοι περίμεναν.

Με μια πρώτη ανάγνωση, η ισοπαλία της Ρεάλ στο Βαγιαδολίδ ήταν ένα κακό αποτέλεσμα αφού έδωσε επιπλέον κίνητρο στην Μπαρτσελόνα. Στην πραγματικότητα όμως η Ατλέτικο βρίσκεται σε καλύτερη θέση. Μέχρι χθες χρειαζόταν τέσσερις βαθμούς για τον τίτλο. Σήμερα της αρκούν μόνο δύο ισοπαλίες. Ο Τσόλο άλλωστε το είχε κάνει σαφές: η ομάδα του έχει περισσότερες ελπίδες να φτάσει στο θαύμα αν ξέρει ότι εξαρτάται αποκλειστικά από τον εαυτό της. Αν είναι να το πάρει, να το πάρει με το σπαθί της.