Πρόκριση στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ για τέταρτη φορά στη σειρά αλλά που όρεξη για πανηγύρια; Για τη Ρεάλ η πρόκριση χθες βράδυ στο “Βεστφάλεν” κόντρα στην Ντόρτμουντ ήρθε με γεύση ήττας καθώς οι μερένχες βρέθηκαν μία ανάσα από το κάζο της δεκαετίας. Με το εισιτήριο για την τετράδα θεωρητικά εξασφαλισμένο χάρις στο 3-0 του πρώτου αγώνα, φάνηκαν να κάνουν ότι περνούσε από το χέρι τους για να αποκλειστούν από μία Ντόρτμουντ που έχασε την πρόκριση αλλά κέρδισε τις εντυπώσεις.

Δύσκολα θα βρει κανείς σήμερα φίλο της Ρεάλ που να πανηγυρίζει αυτήν την πρόκριση σαν επιτυχία. Γιατί τι νόημα έχει μια πρόκριση στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ όταν η ομάδα δίνει την εντύπωση πως δεν έχει αυτό που χρειάζεται για να φτάσει μέχρι το τέλος και να κατακτήσει το πολυπόθητο “δέκατο”;

Η κριτική που γίνεται εστιάζεται κυρίως στην αδυναμία της Ρεάλ να αντεπεξέλθει σε έναν τέτοιο παιχνίδι χωρίς τον Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος έμεινε εκτός λόγω τραυματισμού. Δεν θα σταθώ στην ανακάλυψη πολλών πως “χωρίς το Ρονάλντο η Ρεάλ είναι απλώς μια καλή ομάδα” γιατί είναι κάτι που θεωρώ αυτονόητο. Ισχύει για το Ρονάλντο και τη Ρεάλ ακριβώς όπως ισχύει για το Μέσι και την Μπαρτσελόνα, για τον Ιμπραϊμοβιτς και την Παρί ή για το Ριμπερί και την Μπάγερν. Μία ομάδα εννοείται πως αποδυναμώνεται όταν παίζει χωρίς το μεγάλο σταρ της, όταν όμως μιλάμε για τους 3-4 κορυφαίους παίκτες στον κόσμο η διαφορά προφανώς θα γίνει πιο αισθητή.

Αυτοί είναι οι παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά, που θα ανεβάσουν την ομάδα τους ένα κλικ πάνω από τον αντίπαλό της, ειδικά στα μεγάλα παιχνίδια. Η απουσία τους δεν καθιστά αυτομάτως τις ομάδες του “απλά καλές” ή “μέτριες”. Η Μπαρτελόνα, η Ρεάλ, η Παρί αλλά και η Μπάγερν έχουν από πίσω μία σειρά παικτών παγκόσμιας κλάσης όμως είναι ομάδες που έχουν μάθει να ζουν με και για τον κορυφαίο σταρ τους. Είναι χτισμένες γύρω από αυτόν. Οι υπόλοιποι σταρ τους, που θα ήταν “πρώτα βιολιά” σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα, έχουν συμβιβαστεί με ένα υποστηρικτικό ρόλο που τους καθιστά αδύνατο να αναδειχθούν σε ηγέτες ή κεντρικούς πρωταγωνιστές από τη μία στιγμή στην άλλη.

Το θέμα της Ρεάλ λοιπόν χθες στο Ντόρτμουντ δεν ήταν η απουσία του Ρονάλντο. Άλλωστε τα τελευταία τρία χρόνια οι μαδριλένοι έχουν παίξει συνολικά 18 παιχνίδια χωρίς τον Πορτογάλο σταρ και αυτή ήταν μόλις η πρώτη τους ήττα από το 2011. Το πρόβλημα για τη Ρεάλ είναι ο “σοφτ” χαρακτήρας που έβγαλε σε ένα ακόμη κρίσιμο παιχνίδι. Συνέβη και στα τέσσερα ντέρμπι του πρωταθλήματος κόντρα σε Μπαρτσελόνα και Ατλέτικο, στα δύσκολα εκτός έδρας παιχνίδια με την Μπιλμπάο και τη Σεβίλλη αλλά και στον αγώνα με τη Γιουβέντους στο Τορίνο για τη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Και συνέβη πάλι χθες σε ένα ματς που παραλίγο να της στοιχίσει τη χρονιά, τουλάχιστον στην Ευρώπη.

Φτάνοντας στα τελευταία λεπτά του αγώνα και βλέποντας την Ντόρτμουντ να εντείνει τις προσπάθειές της για ένα τρίτο γκολ, έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται: έχει καταφέρει η Ρεάλ να κερδίσει έστω μία προσωπική μονομαχία σε όλο το ματς; Από την αρχή μέχρι το τέλος κάθε διεκδικήσιμη μπάλα, κάθε μονομαχία 50-50 φαινόταν να πηγαίνει υπέρ των Γερμανών. Από τη Ρεάλ απουσίασε για μία ακόμη φορά η διάθεση, το πάθος και η μαχητικότητα. Η υπερβολική χαλάρωση λόγω του σκορ του πρώτου αγώνα μπορεί να αποτελεί δικαιολογία όμως το γεγονός ότι έχει παρουσιάσει την ίδια αδυναμία σε όλα τα μεγάλα παιχνίδια φέτος δίνει την εντύπωση πως πολύ απλά αυτά είναι στοιχεία που η φετινή Ρεάλ δεν έχει.

Μιλώντας μετά το ματς ο Μόντριτς, ίσως ο καλύτερος της Ρεάλ μαζί με τον Κασίγιας, παραδέχτηκε ότι μπήκαν υπερβολικά χαλαροί, εξέφρασε όμως παράλληλα και την απόγνωσή του για το γεγονός ότι “κάθε φορά λέμε πως πρέπει να μάθουμε από τα λάθη μας και ποτέ δεν το κάνουμε”. Σε αντίθεση με τον Κροάτη, ο Κάρλο Αντσελότι, που σε ένα ακόμη κρίσιμο παιχνίδι πήρε κάτω από τη βάση, φάνηκε να ψάχνει για δικαιολογίες. Στάθηκε στο χαμένο πέναλτι του Ντι Μαρία το οποίο όντως ήταν καθοριστικό γιατί έδωσε “φτερά” στους Γερμανούς και τους έκανε να πιστέψουν στο θαύμα. Μόνο που ο Ιταλός τεχνικός προσπέρασε το γεγονός ότι το πέναλτι ήταν μια ευκαιρία – δώρο του Πίστσεκ που ήρθε από το πουθενά. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο η Ρεάλ βρισκόταν στο έλεος της Ντόρτμουντ και ο Αντσελότι αδυνατούσε να βρει λύσεις από τον πάγκο για να βοηθήσει την ομάδα του. Βάζοντας τον Ίσκο αντί του Ιγιαραμέντι στο δεύτερο ημίχρονο φάνηκε να ισορροπεί κάπως την κατάσταση αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτό ήταν περισσότερο αποτέλεσμα της τακτικής που ακολούθησε η Ντόρτμουντ η οποία αποφάσισε να παίξει πιο προσεκτικά και να κυνηγήσει με υπομονή το τρίτο γκολ.

Σε μια εβδομάδα έρχεται ο τελικός του κυπέλλου κόντρα στην Μπαρτσελόνα και ακολουθούν αμέσως μετά οι ημιτελικοί του Τσάμπιονς Λιγκ. Τα πιο κρίσιμα “must win” παιχνίδια η Ρεάλ τα έχει ακόμα μπροστά της. Κι εκεί όπου πράγματι κρίνονται οι τίτλοι, περιθώρια για δικαιολογίες δεν υπάρχουν.