Δύο φάσεις, για την ακρίβεια δύο αποβολές, στους χθεσινούς αγώνες της 29ης αγωνιστικής της Πριμέρα επέτρεψαν να υπάρχει ακόμα πρωτάθλημα στην Ισπανία. Ένα πρωτάθλημα που αν τελείωνε σήμερα θα μιλάγαμε για μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών αφού ο τίτλος θα πήγαινε στην Ατλέτικο. Οι ροχιμπλάνκος κάθονται στην κορυφή της βαθμολογίας, έχοντας το πάνω χέρι στην ισοβαθμία με τη Ρεάλ, κυρίως χάρις στην αποβολή του Μπράιαν Ροντρίγκες που της επέτρεψε να ξεμπλοκάρει το παιχνίδι με την Μπέτις και να φύγει με το τρίποντο από το “Μπενίτο Βιγιαμαρίν” αλλά και χάρις στην αποβολή του Σέρχιο Ράμος που έκρινε σε μεγάλο βαθμό την έκβαση της μάχης στο ελ κλάσικο.

Μπορεί να ξεκινάω με δύο διαιτητικές αποφάσεις αλλά η πρόθεσή μου δεν είναι να ασχοληθώ με τη διαιτησία. Τα έχουμε ξαναπεί, αυτό που για πολλούς από εσάς είναι το αγαπημένο σπορ προσωπικά με αφήνει αδιάφορο. Πείτε με γραφικό, πείτε με ότι άλλο θέλετε, αρνούμαι όμως να αφήσω σε δεύτερο πλάνο το ποδοσφαιρικό υπερθέαμα που παρουσίασαν χθες στο “Μπερναμπέου” Ρεάλ και Μπαρτσελόνα για χάρη των αποφάσεων του Ουντιάνο Μαγιένκο. Προφανώς σε ένα ματς με τρία πέναλτι και μία αποβολή, ο διαιτητής έχει παίξει καθοριστικό ρόλο και οι αποφάσεις του έχουν κρίνει την αναμέτρηση. Από τη στιγμή όμως που στα μάτια μου όμως η μόνη λάθος απόφαση που πήρε ήταν υπέρ της ομάδας που έχασε, δεν έχει νόημα να σταθώ περισσότερο σε αυτόν. Για την ιστορία - και για να προλάβω τις όποιες απορίες σας στα σχόλια – έτσι όπως τα είδα εγώ, δεν υπάρχει πέναλτι στον Ρονάλντο, είναι πέναλτι και αποβολή η φάση με το Νέιμαρ και το Σέρχιο Ράμος, και δεν θα έπρεπε να υπάρχει καμία αμφιβολία για το πέναλτι που γίνεται πάνω στον Ινιέστα.

Κατανοώ ότι είναι δύσκολο για τον απλό φίλαθλο να αποφύγει την κουβέντα για τη διαιτησία όταν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές - παίκτες, προπονητές, διοικήσεις – φρόντιζουν να ρίχνουν λάδι στη φωτιά και να αναγάγουν σε απόλυτο πρωταγωνιστή τον διαιτητή. Από χθες βράδυ, στη Μαδρίτη καταγγέλουν όχι μόνο τη διαιτησία του Μαγιένκο στο ντέρμπι αλλά γενικότερα ένα σκοτεινό σχέδιο για να βγει η Μπαρτσελόνα πρωταθλήτρια. Προσπερνώ το αυτονόητο που λέει ότι είναι αστείο να φωνάζει η Ρεάλ ή η Μπαρτσελόνα για τη διαιτησία. Αν δεν ήταν για κάποια σφυρίγματα – κλειδιά σε προηγούμενα παιχνίδια, θα έπρεπε να βρίσκονται και οι δύο 3-5 βαθμούς πίσω από την Ατλέτικο που, ως η μικρή της παρέας, δεν έχει πάρει ούτε μισό. Όλα αυτά είναι μέρος του παιχνιδιού όμως και θα περίμενα ότι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές θα γνώριζαν και θα σέβονταν τους κανόνες του.

Πάνω που είχα αρχίσει να εκτιμώ τον Κριστιάνο Ρονάλντο, το χθεσινό ξέσπασμά του μετά το ματς ήρθε να αποδείξει ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Δεν μπορείς να καταγγέλλεις θεούς και δαίμονες και να κατηγορείς τον διαιτητή ότι “έφαγε” το θέατρο του Νέιμαρ, όταν εσύ ο ίδιος μέσα στα είκοσι πρώτα λεπτά έχεις βουτήξει δύο φορές για να πάρεις πέναλτι και κέρδισες ένα που έγινε έξω από την περιοχή. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο θυμός των ποδοσφαιριστών σε αυτές τις περιπτώσεις είναι όντως ειλικρινής. Μόνο που δεν έχει να κάνει με κάποιο αίσθημα αδικίας αλλά περισσότερο με τη λογική του “γιατί ρε κάθαρμα σε ξεγέλασε ο αντίπαλος και όχι εγώ!”

Άτιμη διατητολαγνεία! Θέλοντας ή μη έχω φτάσει στη μέση του κειμένου κι έχω ασχοληθεί αποκλειστικά με το Μαγιένκο. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκε το ελ κλάσικο δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αναλύσεις. Σε ένα τόσο άναρχο παιχνίδι που τρέχει με φρενήρη ρυθμό, οι τακτικές πάνε περίπατο ενώ από το 65' και μετά το ματς δεν αντέχει σε κριτική με τη Ρεάλ να παίζει με παίκτη λιγότερο. Σε ένα τέτοιο ματς τη διαφορά τη κάνουν αναπόφευκτα οι μονάδες και χθες στο “Μπερναμπέου” οι σταρ της Μπαρτελόνα βρέθηκαν σε καλύτερη βραδιά. Η σύγκριση στην απόδοση των διδύμων Μέσι – Ινιέστα και Ρονάλντο – Μπέιλ καθρεφτίζει αυτή τη διαφορά.

Σε γενικές γραμμές η αίθηση είναι ότι η Ρεάλ έπεσε στην κλασική παγίδα ενός αγώνα στον οποίο και η ισοπαλία είναι ένα θεμιτό αποτέλεσμα. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό η Μπαρτσελόνα ήταν αυτή που έδειχνε ότι ήθελε και χρειαζόταν περισσότερο τη νίκη και ότι ήταν αποφασισμένη να πάρει τα απαραίτητα ρίσκα για να το πετύχει. Η κριτική που γίνεται στις άμυνες των δύο ομάδων από κάτι περίεργους που δεν θέλουν να βλέπουν ματς με τέτοια σκορ δε με βρίσκει 100% σύμφωνο. Όταν σε έναν αγώνα κοντράρονται οι δύο καλύτερες επιθέσεις του πλανητή το λογικό – και το θεμιτό – είναι να υπάρξουν πολλά γκολ. Αυτό δε σημαίνει ότι οι άμυνές τους είναι για τα μπάζα. Στην περίπτωση της Μπαρτσελόνα πάντως φαίνεται ότι όντως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Η αδυναμία της αμυντικής γραμμής της στον αέρα είναι καταγεγραμένη από το ξεκίνημα της σεζόν και την αφήνει ευάλωτη ακόμη και απέναντι στις πιο προβληματικές επιθέσεις. Όποια ομάδα την αντιμετωπίσει από εδώ και πέρα μπορεί να νιώθει σίγουρη ότι σηκώνοντας την μπάλα στην περιοχή του Βαλντές μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις για γκολ.

Για τη Ρεάλ η ήττα αυτή αποτέλεσε μεγάλη ζημιά και αυτό ίσως εξηγεί την έλλειψη ψυχραιμίας που επέδειξε μετά τη λήξη. Όλοι έγραφαν πριν το ματς ότι με μία νίκη έπαιρνε μισό πρωτάθλημα όμως η ήττα είχε ως αποτέλεσμα να χάσει μισό πρωτάθλημα και ίσως κάτι παραπάνω. Σε μία τριπλή μάχη τίτλου που όπως όλα δείχνουν θα κρατήσει μέχρι το τέλος, ήδη έχει το μεγάλο ντεσαβαντάζ να υστερεί σε όλες τις ισοβαθμίες. Είτε με την Μπαρτσελόνα, είτε με την Ατλέτικο, είτε και με τις δύο.

Θεωρητικά έχει το πιο βατό πρόγραμμα από τους τρεις όμως οι ελπίδες για να κρατηθεί στην πρώτη θέση περνούν από τα παιχνίδια που θα δώσει μέσα στις επόμενες δέκα μέρες. Σε αυτό το διάστημα έχει τα δύο πιο δύσκολα τεστ να περάσει παίζοντας εκτός έδρας με τη Σεβίλλη και τη Σοσιεδάδ (μεσολαβεί ένα “ευκολάκι” εντός έδρας με τη Ράγιο). Στα υπόλοιπα παιχνίδια της η λογική λέει ότι δεν θα έχει πρόβλημα. Παίζει εντός με Αλμερία, Οσασούνα, Βαλένθια κι Εσπανιόλ (τελευταία αγωνιστική) κι εκτός με Βαγιαδολίδ και Θέλτα.

Η Μπαρτσελόνα έχει πολύ πιο στρωτό πρόγραμμα στις αμέσως επόμενες αγωνιστικές, με τα δύσκολα να έρχονται στο τέλος. Θα παίξει με Θέλτα (μέσα), Εσπανιόλ (έξω), Μπέτις (μ), Γρανάδα (ε), Μπιλμπάο (μ), Βιγιαρεάλ (ε), Χετάφε (μ), Έλτσε (ε) και Ατλέτικο Μαδρίτης (στο “Καμπ Νόου” τελευταία αγωνιστική).

Για την Ατλέτικο δεν φτάνει η δεδομένη διαφορά δυναμικότητας με τα δύο μεγαθήρια, έχει και μακράν το πιο δύσκολο πρόγραμμα. Γρανάδα (μ), Μπιλμπάο (ε), Βιγιαρεάλ (μ), Χετάφε (ε), Έλτσε (μ), Βαλένθια (ε), Λεβάντε (ε), Μάλαγα (μ) και Μπαρτσελόνα (ε). Αν και κρατάει την τύχη στα χέρια της αφού είναι πρώτη, το θεωρώ απίθανο να μην έχει απώλειες. Μπορεί να ελπίζει μόνο ότι οι αντίπαλοί της θα χάσουν περισσότερους βαθμούς έτσι ώστε να μπορέσει τουλάχιστον να φτάσει στην τελευταία αγωνιστική και να διεκδικήσει το τρόπαιο στο “Καμπ Νόου”. Δεν την ξεγράφω γιατί έχει αρχίσει να παίρνει επαγγελματικές νίκες ακόμη και σε ματς που δεν παίζει καλά. Και αν και δεν πιστεύω στο υπερφυσικό, μου δημιουργείται η αίσθηση ότι το στόρι της φετινής λίγκας είναι γραμμένο γι' αυτήν.

“Hay liga” λοιπόν που λένε και Ισπανοί. “Υπάρχει πρωτάθλημα” και όλα δείχνουν ότι θα υπάρχει μέχρι το τέλος. Αυτό δεν μπορεί παρά να είναι μόνο καλό. Όποια ομάδα και αν υποστηρίζεις.