Κι αν όχι τώρα, πότε;
Οι συνθήκες ήταν πιο ιδανικές από ποτέ. Ο Ολυμπιακός βρήκε τον Παναθηναϊκό να ασθμαίνει καιρό επιθετικά, τον βρήκε να ξεκινάει χωρίς τον εξολοθρευτή του Σπανούλη, Τζέιμς Γκιστ, με τον Ούκιτς να παίζει σχεδόν πάντα απροπόνητο εξαιτίας του σοβαρότατου τραυματισμού στους αχίλλειους. Είχε ξένους διαιτητές και... ατμόσφαιρα που δεν παρέπεμπε σε ελληνικές ζούγκλες, άρα τίποτα που να επηρεάζει το μυαλό του. Όλη η πίεση μάλιστα ήταν στην πλευρά των γηπεδούχων που γνώριζαν πως με ήττα αποχαιρετούν το αβαντάζ έδρας και θα έπαιζαν έπειτα κάθε ματς με την πλάτη στον τοίχο για την πρόκριση στους "8".
Και πήγε, όπως πήγε το ματς, με το σκορ 55-59, και τέσσερα λεπτά να απομένουν. Κι όμως ο Ολυμπιακός δε νίκησε! Στο ένα λεπτό πριν το τέλος, με το σκορ 61-61 έκανε επίθεση 50 δευτερολέπτων (λέι απ Σλούκας, ελεύθερο τρίποντο Σπανούλη, ελεύθερο τρίποντο Πρίντεζη) και δεν πήρε πόντο. Πώς να νικήσει; Και πότε θα νικήσει, αν όχι με αυτές τις συνθήκες; Φοβάται να νικήσει; Αυτά είναι τα σοβαρά ερωτήματα κι όχι αυτή καθαυτή η ήττα που δεν είναι και το τέλος του κόσμου για τον Ολυμπιακό, ως βαθμολογικό αποτέλεσμα. Συνεχίζει, αν θέλετε, να κρατάει την τύχη στα χέρια του, έχοντας το ματς της τελευταίας αγωνιστικής στην έδρα του, κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Από την άλλη, όπως συμβαίνει σχεδόν σε κάθε ματς από πέρυσι το φθινόπωρο, ο Παναθηναϊκός εκεί που... θυμίζει καρβουνιάρη και βγάζει την ψυχή στον κόσμο του, έρχεται ένα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό για να τον κάνει να ξανανιώσει, να αναπτερωθεί ψυχολογικά, να γεμίσει αυτοπεποίθηση, να γεμίσει καύσιμα για καιρό. Μέχρι να ξανακάνει κοιλιά και να έρθει πάλι ένα ματς με τον Ολυμπιακό. Από τον Φλεβάρη του 2013, η ίδια ιστορία!
Όπως συμβαίνει με τις μεγάλες νίκες, όπου αναζητούνται ήρωες, έτσι και στις μεγάλες ήττες αναζητούνται θύματα. Για τον Σπανούλη εξήγηση δεν υπάρχει. Ένας παίκτης της δικής του κλάσης να έχει 7/38 τρίποντα στο ΟΑΚΑ, και να σουτάρει διαρκώς με back step, ανοιχτά πόδια, χωρίς ισορροπία, περισσότερο πετώντας τη μπάλα, είναι ανεπίτρεπτο!
Για τον Μπαρτζώκα όμως, επιτρέψτε μας να διαφωνήσουμε. Διότι τα λάθη που έκανε, πχ με την απόσυρση του Περπέρογλου τη στιγμή που τα έβαζε με κλειστά μάτια ή με την επιστροφή του Σπανούλη στο τελευταίο τρίλεπτο θα ήταν λίγα μπροστά στο γενικό ισοζύγιο. Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερα προετοιμασμένος από κάθε άλλη φορά! Πήγε τη μπάλα στο ποστ, παίρνοντας πολλούς πόντους, δεν έδωσε εύκολα σουτ στον Παναθηναϊκό, έπαιξε καλά ομαδικά απέναντι στον Διαμαντίδη (2/9 σουτ αλλά στην κακή του μέρα έκανε και 8 ασίστ...), έλεγξε τα ριμπάουντ, είχε λίγα λάθη (10) με μοναδική παραφωνία τον Πέτγουεϊ (3), προστάτευσε τη δική του ρακέτα από το παιχνίδι με πλάτη των Μασιούλις, Διαμαντίδη.
Τελικά την βρήκε από τον Ούκιτς που παίζει με ένα πόδι και ήρθε απ΄το πουθενά κάνοντας τεράστιο ματς σε άμυνα κι επίθεση. Και τον Λάσμε που ήταν ο Μπατίστ του 2007, με σουτάκια από μέση απόσταση, αλλά και εκπληκτικά τελειώματα στα κρίσιμα σημεία. Για να κερδίσεις στο ΟΑΚΑ όμως, χρειάζεσαι και εξωτερικά σουτ κι αυτό ήταν τελικά που έλειψε από τον Ολυμπιακό. Τελείωσε με το απογοητευτικό 28% στα τρίποντα, με πρωτοστάτη της αστοχίας τα εκτός λογικής σουτ του Σπανούλη.
Για τον Παναθηναϊκό δεν χρειάζεται να γραφτούν πολλά, για αυτό και στο κείμενο καταλαμβάνει περισσότερο χώρο η ανάλυση του Ολυμπιακού. Έμαθε να κερδίζει τον Ολυμπιακό και έτσι και αλλιώς. Με τον Διαμαντίδη και χωρίς. Με οκτώ παίκτες στο rotation, αλλά και με 12. Κατέβασε και πάλι χθες τον Ολυμπιακό από τις 72 κατοχές που έχει μέσο όρο στην Ευρωλίγκα, στις 62 κι ενώ οι ερυθρόλευκοι είχαν και 8 ριμπάουντ περισσότερα!
Ίσως όμως στην προκειμένη περίπτωση οι αριθμοί να μην έχουν τόση αξία. Αλλού πρέπει να ανατρέξουν αν θέλουν επιστρέφοντας στο ΟΑΚΑ στους τελικούς, να έχουν κάποιες πιθανότητες...
ΥΓ. Το άκουσα χθες στην πιο ποιοτική μπαςκετικη εκπομπή (της NOVA) και είναι το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο: Στα δυο τελευταία τριλεπτα του πρώτου και του δεύτερου ημιχρόνου το επιμέρους σκορ ηταν 20-5 για τον Παναθηναϊκό! Όταν δηλαδή έσφιξαν τα γάλατα οι παίκτες του Ολυμπιακού εξαφανίστηκαν...
