Με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα πως ο θάνατος του Λουίς Αραγονές πέρασε σχεδόν στα “ψιλά” εδώ στην Ελλάδα. Ίσως επειδή ότι αφορά στο ισπανικό ποδόσφαιρο και δεν έχει να κάνει με την Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ, δεν “πουλάει” πολύ εύκολα. Ή ίσως ήταν επειδή ο Αραγονές, που “έφυγε” σε ηλικία 75 ετών, είχε χαθεί από το προσκήνιο τα τελευταία χρόνια. Όπως και να έχει, μοιάζει να είναι κάπως άδικο για τον άνθρωπο που άλλαξε την ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου και δημιούργησε μία από τις κορυφαίες εθνικές ομάδες όλων των εποχών – αν όχι την κορυφαία!

Πέρα από το γεγονός ότι υπήρξε σπουδαίος ποδοσφαιριστής – οι παλαιότεροι θα τον θυμούνται, κατέκτησε τρία πρωταθλήματα και δύο κύπελλα με την Ατλέτικο Μαδρίτης από το 1974 μέχρι το 1984 – κι ένας πετυχημένος προπονητής σε συλλογικό επίπεδο (ένα πρωτάθλημα και τρία κύπελλα με την Ατλέτικο και άλλο ένα κύπελλο στη μοναδική του χρονιά ως προπονητής της Μπαρτσελόνα το 1988), ο Αραγονές θα περάσει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που έβαλε την Ισπανία ξανά στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Αυτός που έβγαλε τη “φούρια” (οργή) από τους “φούριας ρόχας” και τους έδωσε την μπάλα και το θέαμα.

Όταν ο “σοφός της Ορταλέθα” ανέλαβε την Ισπανία το 2004, είχαν ήδη περάσει 40 χρόνια από τον ένα και μοναδικό τίτλο που είχε κατακτήσει η χώρα, το Euro του 64. Οι Ισπανοί είχαν αποκτήσει τον τίτλο “loser” και ο Αραγονές από την πρώτη στιγμή είδε την ανάγκη να αναπροσδιορίσει την ταυτότητα της εθνικής ομάδας και του ισπανικού ποδοσφαίρου γενικότερα. Πήρε τη γενναία απόφαση να αφήσει έξω τη σημαία της ομάδας, το Ραούλ, και εισήγαγε τη φιλοσοφία του “τίκι – τάκα” - που ήδη γνώριζε επιτυχία με την Μπαρτσελόνα – στον αγωνιστικό στυλ της. Τέσσερα χρόνια αργότερα την οδήγησε στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος αφήνοντας όλο τον κόσμο άφωνο με το ποδόσφαιρο που έπαιξε στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας. Αποχώρησε λίγο αργότερα αλλά είχε ήδη θέσει τη βάσεις για τις επιτυχίες που ακολούθησαν στο Μουντιάλ του 2010 και στο Euro του 2012 υπό τις οδηγίες του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε.

Υπήρξε μία από τις πιο χαρισματικές, αμφιλεγόμενες και ανατρεπτικές φυσιογνωμίες του ισπανικού ποδοσφαίρου. Ως άνθρωπος και χαρακτήρας η αλήθεια είναι πως δεν περνούσε πάντα ως ιδιαίτερα ευχάριστος. Σπάνια χαμογογελούσε και συχνά έδινε την εντύπωση του κλασικού δύστροπου παππού που δε μένει ικανοποιημένος με τίποτα και γκρινιάζει για τα πάντα. Ο χαρακτηρισμός “σκυλάραπας” που είχε χρησιμοποιήσει για τον Τιερί Ανρί σε μία συζήτηση που είχε με τον Χοσέ Αντόνιο Ρέγιες πριν από ένα Ισπανία – Βέλγιο τον Οκτώβριο του 2004 είχε αποτελέσει σκάνδαλο πρώτου μεγέθους για τα media παγκοσμίως. Αυτό όμως ίσως να ήταν το μοναδικό μελανό σημείο στη σπουδαία καριέρα που έκανε ως ποδοσφαιριστής και προπονητής.

Αυτό που μένει σήμερα είναι η αναγνώριση ολόκληρου του ποδοσφαιρικού κόσμου, από τις ομάδες στις οποίες δούλεψε μέχρι τους παλιούς παίκτες, συνεργάτες αλλά και αντιπάλους του, για την προσφορά του στο άθλημα. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα να είναι ο Ραούλ, ο παίκτης που είχε κάθε λόγο να αισθάνεται αδικημένος από τον “Σοφό”. “Θα περάσει στην ιστορία ως ένα σημείο αναφοράς του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ήταν ένας σπουδαίος προπονητής” αναφέρει η ανακοίνωση που εξέδωσε ο παλιός άσος της Ρεάλ Μαδρίτης.

Η αλλαγή φιλοσοφίας που πέρασε στους “φούριας ρόχας” άλλαξε τη μοίρα του ισπανικού ποδοσφαίρου – σε εθνικό επίπεδο και όχι μόνο- και αυτή είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που αφήνει πίσω του.