Φτάσαμε λοιπόν στα μισά της σεζόν. Και αν η ισοπαλία στο ντέρμπι κορυφής ανάμεσα στην Ατλέτικο και την Μπαρτσελόνα έμπλεξε ακόμα περισσότερο την κατάσταση στη μάχη για τον τίτλο, επιτρέποντας στη Ρεάλ να μπει και πάλι δυνατά στην διεκδίκηση, το φινάλε του πρώτου γύρου μας αφήνει μία ξεκάθαρη εικόνα για τις διαφορές και τους στόχους των υπόλοιπων ομάδων του πρωταθλήματος.

Θα ξεκινήσω κάνοντας την πρόβλεψη ότι ο τίτλος θα πάει στην Μπαρτσελόνα. Το ξέρω, προφανώς δεν διεκδικώ τον τίτλο της δήλωσης της χρονιάς αλλά μία αντικειμενική και ρεαλιστική ματιά στην εικόνα των τριών διεκδικητών μέχρι τώρα, δεν μπορεί παρά να αφήσει την αίσθηση ότι οι “μπλαουγκράνα” έχουν τον πρώτο λόγο. Έχουν φτάσει στους 50 βαθμούς σχεδόν με σβηστές μηχανές, χωρίς να έχουν φορτσάρει ιδιαίτερα και χωρίς τη βοήθεια του Λιονέλ Μέσι για σχεδόν δύο μήνες. Αν υποθέσουμε ότι ο Αργεντινός σταρ θα μείνει υγιής, ότι ο Νέιμαρ όσο προχωράει η σεζόν και προσαρμόζεται θα γίνεται καλύτερος και ότι στην πορεία θα φανεί το αποτέλεσμα του προσεκτικού rotation που έχει εφαρμόσει ο Μαρτίνο, η Μπαρσελόνα έχει ακόμα πολλά περιθώρια βελτίωσης. Δεν θα εκπλαγώ αν ξεπεράσει και τους 50 βαθμούς στο δεύτερο γύρο.

Η Ατλέτικο δε θα αντέξει. Με λυπεί που το λέω, γιατί και συμπάθειά μου είναι και ως φίλος του ισπανικού ποδοσφαίρου νιώθω την ανάγκη να υπάρχουν και άλλες ομάδες εκτός από τη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα, αλλά δε βλέπω να κρατιέται στο κυνήγι του τίτλου για πολύ ακόμα. Αυτή η “μικρή διαφορά των... 400 εκατομμυρίων “ που επικαλέστηκε ο Τσόλο Σιμεόνε μετά το ντέρμπι του Σαββάτου είναι πολύ μεγάλη για να τη ξεγελάσει η Ατλέτικο σε βάθος μιας ολόκληρης σεζόν. Κόντρα στον ενθουσιασμό που προκαλεί η διεύρυνση του αήττητου σερί απέναντι στην Μπάρσα αλλά και η πρόκριση επί της Βαλένθια στο κύπελλο, θεωρώ ότι ο μόνος δρόμος για την Ατλέτικο πια είναι προς τα κάτω.

Έχει ήδη κάνει τη μεγαλύτερη υπέρβαση στην ιστορία της, παίζει στο “κόκκινο” από το ξεκίνημα της σεζόν σε τρεις διοργανώσεις και φαντάζει απίθανο να επαναλάβει το κατόρθωμα του πρώτου γύρου (οι 50 βαθμοί αποτελούν ρεκόρ) και στο δεύτερο μισό της σεζόν. Ήδη στα τελευταία παιχνίδια της “φτύνει” αίμα για να πάρει αποτέλεσμα, αντιμετωπίζει πρόβλημα στο δημιουργικό τομέα και το γκολ έρχεται πια πολύ δύσκολα (σχεδόν αποκλειστικά από στημένες φάσεις). Δε φαίνεται να είναι απλώς θέμα ντεφορμαρίσματος αλλά περισσότερο κούρασης και φθοράς από την ξέφρενη κούρσα που έχει κάνει μάχρι εδώ. Πιο πιθανό είναι να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ (και όντως τη θεωρώ ένα πολύ δυνατό αουτσάιντερ) παρά το πρωτάθλημα.

Με τη φετινή Ρεάλ δεν βγάζεις εύκολα άκρη. Το γεγονός ότι βρίσκεται πίσω στη βαθμολογία έχει να κάνει περισσότερο με τις απίθανες επιδόσεις της Μπαρτσελόνα και της Ατλέτικο παρά με δικές τις αδυναμίες. Στα μισά του πρωταθλήματος έχει ήδη δέκα βαθμούς περισσότερους σε σχέση με πέρσι τέτοια εποχή και μόλις δύο λιγότερους από τη προπέρσινη σεζόν των ρεκόρ με το Ζοσέ Μοουρίνιο. Της έχει λείψει η σταθερότητα αλλά και η ικανότητα να “καθαρίζει” τα παιχνίδια της μακριά από το “Μπερναμπέου”. Η διαφορά της από τους άλλους δύο ουσιαστικά είναι οι δύο ήττες στα μεταξύ τους παιχνίδια και θεωρητικά κρατάει την τύχη στα χέρια της αφού παίρνοντας ρεβάνς στα δύο ντέρμπι του δεύτερου γύρου (έχει την Ατλέτικο έξω και την Μπαρτσελόνα μέσα), μπορεί να βρεθεί από πάνω. Η νέα αγχωτική νίκη της πάντως κόντρα στην Εσπανιόλ, σε ένα ματς που ήθελε μόνο νίκη για να πλησιάσει την κορυφή, αφήνει αμφιβολίες για το αν έχει την απαιτούμενη ψυχολογία και αυτοπεποίθηση για να μη μείνει ξανά πίσω.

Η φετινή Πριμέρα είναι ένα πρωτάθλημα τριών ταχυτήτων γιατί πέρα από τους τρεις πρωτοπόρους έχει ξεχωρίσει ένα γκρουπ ομάδων που θα κυνηγήσει τα ευρωπαϊκά εισιτήρια ενώ όλες οι υπόλοιπες “βράζουν” στο ίδιο καζάνι και θα δώσουν μάχη για την παραμονή.

Πρόβλεψη για το ποια πάρει το τέταρτο και τελευταίο εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι εύκολο να γίνει. Αυτή τη στιγμή το κρατάει η Μπιλμπάο του Ερνέστο Βαλβέρδε (36 β.), κυρίως χάρη στη δύναμη και την αποτελεσματικότητά της στο νέο “Σαν Μαμές”, όμως οι διαφορές από τις Βιγιαρεάλ (34 β.), Σοσιεδάδ (32 β.) και Σεβίλλη (30 β.) δεν είναι μεγάλες. Οι Βάσκοι πάντως δεν έχουν βάθος σαν ομάδα και αν υποθέσουμε ότι για τη νεοφώτιστη Βιγιαρεάλ πάει πολύ να βγει με τη μία Τσάμπιονς Λιγκ, δε θα μου προκαλέσει εντύπωση αν ανατραπούν τα δεδομένα στο δεύτερο γύρω και βρεθουν μπροστά η Σοσιεδάδ και η Σεβίλλη που ουσιαστικά πληρώνουν ακόμα το κακό τους ξεκίνημα.

Πιο πίσω στη βαθμολογία δεν φαίνεται να υπάρχει ομάδα ικανή να καλύψει τη διαφορά και να διεκδικήσει την έξοδο στην Ευρώπη. Προφανώς πρέπει να βάλουμε έναν αστερίσκο δίπλα στο όνομα της Βαλένθια η οποία απέχει εννέα βαθμούς από την έκτη θέση αλλά είναι πιθανό να τινάξει στον αέρα τις ισορροπίες ολόκληρου του πρωταθλήματος (αν όχι φέτος τότε σίγουρα του χρόνου) εφόσον ολοκληρωθεί η απόκτησή της από τον Πίτερ Λιμ. Ο Κινέζος μεγιστάνας έχει υποσχεθεί 50 εκατομμύρια σε μεταγραφές για το Γενάρη και άλλα 100 εκατομμύρια το καλοκαίρι, και το deal αναμένεται να ολοκληρωθεί μέσα στις επόμενες ημέρες.

Μαζί με τη Βαλένθια στους 23 βαθμούς αλλά χωρίς τη δυναμική των “νυχτερίδων”, βρίσκονται οι Γρανάδα, Λεβάντε και Χετάφε και πιο πίσω η Εσπανιόλ (22 β.), η Οσασούνα (21 β.), η Μάλαγα (20 β.), η Θέλτα και η Αλμερία (19 β.) και η Έλτσε (18 β.). Καμία δε δείχνει να έχει τα φόντα να κυνηγήσει την Ευρώπη και όλες κοιτάζουν πίσω τους στη ζώνη του υποβιβασμού εκεί όπου με την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου βρίσκονται η Βαγιαδολίδ (16 β.), η Ράγιο (16 β.) και η Μπέτις (11 β.). Αν στα μάτια κάποιων η Μπέτις δείχνει καταδικασμένη, δε θα πρέπει να βιαστούμε να την ξεγράψουμε γιατί δεν είναι τόσο κακή ομάδα όσο δείχνει η βαθμολογία. Και τα παραδείγματα της Σαραγόσα (που έκανε το θαύμα πρόπερσι και σώθηκε) και της Ντεπορτίβο (που το πάλεψε πέρσι κι έπεσε τελικά την τελευταία αγωνιστική) είναι ακόμη πολύ πρόσφατα.

Ο Ντιέγο Σιμεόνε μπορεί να επιμένει ότι η Πριμέρα Ντιβισιόν έχει καταντήσει ένα “βαρετό πρωτάθλημα” όμως η δυναμική που της έχει δώσει η δική του εκπληκτική Ατλέτικο, σε συνδυασμό με τη μεγάλη μάχη που γίνεται και στα υπόλοιπα μέτωπα της βαθμολογίας, μας υπόσχονται έναν συναρπαστικό δεύτερο γύρο.