Περιμέναμε χαμηλό σκορ, περιορισμένο επίπεδο θεάματος, όχι πολλούς αυτοματισμούς, αλλά το έργο που ανέβηκε το βράδυ της Δευτέρας στο ΣΕΦ ξεπερνούσε και την πιο... νοσηρή φαντασία. Οι προπονητές αρέσκονται να λένε σε τέτοιες περιπτώσεις πως δεν υπήρχε χρόνος (αλήθεια), οι προπονήσεις που έκαναν όλοι μαζί δεν ήταν πολλές (αλήθεια), υπήρχαν τραυματίες (αλήθεια), υπάρχει όμως και μια άλλη αλήθεια. Πως οι απαιτήσεις που υπάρχουν από αυτές τις δύο ομάδες είναι μεγάλες, ο πήχης είναι ψηλά και αμφότερες τον πέρασαν από κάτω. Δεν είναι αυτό καθαυτό το 55-45 που θα προκαλέσει απορίες σε όλη την Ευρώπη.

Είναι οι μηδενικές συνεργασίες που υπήρχαν, οι επιθέσεις... γιούργια, η πιο αργή κι απ' το replay κυκλοφορία της μπάλας. Ο Παναθηναϊκός είχε πέντε ασίστ (μία ανά 8') και ο Ολυμπιακός οκτώ (μία ανά 5')! Τι συμπέρασμα λοιπόν, να βγάλεις και πόσο εύκολα να κρίνεις ατομικά και ομαδικά τους δύο αντιπάλους; Ήταν οι διαβασμένες, καταπληκτικές άμυνες ένας βασικός λόγος που έμεινε τόσο χαμηλά το επίπεδο σκοραρίσματος; Ήταν!

Γιατί στην Εθνική δεν έπαιζαν τέτοια άμυνα; Η εξήγηση...

Κάποιος θα αναρωτηθεί:

Και τότε οι επτά διεθνείς που έπαιζαν σήμερα στο παρκέ (Σπανούλης, Σλούκας, Μπράμος, Περπέρογλου, Φώτσης, Πρίντεζης, Μαυροκεφαλίδης) γιατί δεν μπορούσαν να βγάλουν την ίδια ενέργεια, το ίδιο πάθος ακριβώς φορώντας όλοι μαζί την ίδια φανέλα, αυτή της Εθνικής; Ακριβώς ένα μήνα πριν, στις 14 Σεπτέμβρη, έχαναν την πρόκριση όταν στο ημίχρονο (27-43) είχαν δεχθεί από τους Σλοβένους όσους πόντους δέχθηκε ο Ολυμπιακός σχεδόν σε όλο το ματς.

Στο μπάσκετ δεν υπάρχουν επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις. Πιθανότατα δεν αποτελεί καν ευθύνη των προαναφερόμενων. Τη φιλοσοφία εξάλλου στις ομάδες τη χαράσσουν οι προπονητές κι όχι οι αθλητές.

Ό,τι συνέβη λοιπόν, στο Ευρωμπάσκετ αφ' ενός οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με το κομμάτι της άμυνας προπονητής και παίκτες στην προετοιμασία. Αφ' ετέρου γιατί η στρατηγική στους αγώνες ήταν βούτυρο στο ψωμί των αντιπάλων, και τέλος γιατί στο... πίσω κομμάτι δεν είχαμε παίκτες που μπορούσαν να υποστηρίξουν μια απροσπέλαστη άμυνα όπως συμβαίνει με θηρία τύπου Λάσμε, Γκιστ, Ντάνστον, Σίμονς, Μπέγκιτς.

Η "χημεία" είναι λέξη μαγική στις ομάδες και ικανή να κάνει τη διαφορά. Μπορεί να κάνει τους ίδιους παίκτες να φαίνονται τουρίστες στην άμυνα, και την αμέσως επόμενη στιγμή να μοιάζουν καμικάζι. Τέλος πάντων, περυσινά, ξινά σταφύλια η Εθνική. Κλείνει η παρένθεση.

Ούτε ένα κάρφωμα σε 40 λεπτά αγώνα!!!

Υπάρχει ένα... σπάνιο, σχεδόν απίστευτο στατιστικό στο παιχνίδι, αλλά και ενδεικτικό για το γεγονός ότι η ρακέτα ήταν απροσπέλαστη: Στο ντέρμπι δεν σημειώθηκε ούτε ένα κάρφωμα! Να πεις ότι δεν... πηδάνε τα παιδιά; Με το... κεφάλι μπορούν να καρφώσουν! Μαζεύτηκαν όμως, πολλοί... τερματοφύλακες κι έτσι στο τέλος είχαμε σκορ που παραπέμπει περισσότερο σε κατοχή μπάλας στο ποδόσφαιρο (55-45) παρά αγώνα μπάσκετ. Εξ ου και η ποιότητα θύμιζε περισσότερο Super League παρά ντέρμπι δύο εκ των καλύτερων ομάδων της Ευρώπης.

Η τακτική των δύο ομάδων ήταν συγκεκριμένη

Ο Μπαρτζώκας έδιωξε μετά τα πικ εν ρολ, από τη ρακέτα τους Λάσμε, Γκιστ για να αποφύγει τα περυσινά σερί άλεϊ ουπ και ρίσκαρε με τον Μαυροκεφαλίδη από μέση απόσταση ποντάροντας στην ανετοιμότητα του. Δικαιώθηκε. Ο Πεδουλάκης αποφάσισε να πάρει τη μπάλα από τα χέρια του Σπανούλη (που για άλλο ένα ματς κόντρα στον Παναθηναϊκό ήταν πρόβλημα για την ομάδα του). Άφησε τα εξωτερικά σουτ, κάποιοι τα έβαλαν, κάποιοι τα έχασαν. Σίγουρα ο Παναθηναϊκός δεν έχασε από την άμυνα.

Rotation και ψηλοί τα στοιχήματα για Πεδουλάκη, Μπαρτζώκα

Έχασε γιατί δεν έβγαινε τίποτα στην επίθεση. Ίσως ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος που έχει να αντιμετωπίσει ο Πεδουλάκης αφορά τον καταμερισμό των ρόλων. Έχει περίπου 12 ισάξιους παίκτες και έναν που ξεχωρίζει, τον Διαμαντίδη (από τα χέρια του πρέπει να ξεκίνησε το 80% των επιθέσεων). Ο Παναθηναϊκός γέμισε σε όλες τις θέσεις, αλλά ταυτόχρονα, αυτό σημαίνει πως το rotation θα δυσκολέψει. Ποιος να παίξει και ποιος να μείνει έξω από όλους αυτούς;

Το... ευχάριστο για τον Πεδουλάκη είναι πως έχει μισό πρωτάθλημα και βάλε μπροστά του για να μοντάρει. Αρκεί μια νίκη στο ΟΑΚΑ (ακόμα κι αν χάσει ενδιάμεσα ή έπειτα από οποιονδήποτε) για να κλειδώσει την πρωτιά, δεδομένης της αφαίρεσης βαθμών που κουβαλάει ο Ολυμπιακός.

Από την άλλη, ο Μπαρτζώκας κέρδισε χρόνο με τη νίκη για να ενσωματώσει στο επιθετικό παιχνίδι τις συνεργασίες με τους ψηλούς, διότι οι Πέτγουεϊ, Ντάνστον, Σίμονς, Μπέγκιτς δεν βοήθησαν καθόλου. Ο Λοτζέσκι επιβεβαίωσε ότι είναι παίκτης οικονομίας κάνοντας όσα ακριβώς όσα χρειάζονται. Το στοίχημα για τον Ολυμπιακό είναι να βρει κάποιον που θα φθείρει τους αντιπάλους με φάουλ, θα ματώνει το διχτάκι και θα απειλεί όπως έκανε ο Χάινς.

Μια φορά στα 18 χρόνια!

Για να μην απογοητευόμαστε, πάντως, να θυμίσουμε ότι και η περυσινή πρώτη συνάντηση Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού έγινε στις 24 Οκτωβρίου, στο πλαίσιο της 2ης αγωνιστικής και ήταν το χειρότερο ποιοτικά παιχνίδι (60-64) απ' όσα ακολούθησαν. Οπότε... τα καλύτερα έρχονται από το 2014!

Τέτοιο θέαμα άλλωστε, σαν αυτό που αντικρύσαμε σήμερα συμβαίνει μια φορά στα... 18 χρόνια. Από το Σπόρτιγκ καλή ώρα, όταν για μια φορά στη ζωή τους, Έντι Τζόνσον και Νίκος Γκάλης σούταραν στα... περιστέρια.

Δείτε το σχετικό βίντεο από το ματς στο Σπόρτιγκ