90 χρόνια πτήσεις...

O σύλλογος «σήμα κατατεθέν» της Μακεδονίας, της Μικράς Ασίας των χαμένων πατρίδων, ο σύλλογος που ιδρύθηκε, και γιγαντώθηκε εξαιτίας του κόσμου του, είναι η ιστορική συνέχεια του Κωνσταντινουπολίτικου αθλητικού και πολιτιστικού Σωματείου «Ερμής», που δημιουργήθηκε από Ρωμιούς της Πόλης το έτος 1875, στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης - το Πέρα.

Το 1923, αμέσως μετά τη Μικρασιατική καταστροφή οι περισσότεροι αθλητές αναγκάζονται να φύγουν και να εγκατασταθούν στη Θεσσαλονίκη. Στις 30 Μαρτίου 1926 συγκεντρώνονται στη Λέσχη Κωνσταντινουπολιτών και προχωρούν στην κατάρτιση πρωτοκόλλου ίδρυσης αθλητικού και ποδοσφαιρικού σωματείου. Τη Δευτέρα 5 Απριλίου 1926 πραγματοποιείται η πρώτη γενική συνέλευση με την συμμετοχή των ποδοσφαιριστών, οι οποίοι υπογράφουν το πρακτικό ίδρυσης του νέου συλλόγου. Το όνομα αυτού: Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλο Κωνσταντινουπολιτών. Κρατούν τα σύμβολα της κραταιάς ρωμιοσύνης - το Δικέφαλο του Βυζαντίου - αλλά για χρώματα διαλέγουν το πένθιμο μαύρο και το αισιόδοξο λευκό.

Το πρώτο καταστατικό του συλλόγου εγκρίθηκε στις 20 Απριλίου 1926, με απόφαση του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης (αριθμ. 822). Σαν σήμερα, πριν από 90 χρόνια…

Δεν ήταν εύκολα τα πρώτα χρόνια του συλλόγου. Έπρεπε να περάσουν ακριβώς 40 χρόνια για να πανηγυρίσει η ομάδα το πρώτο πρωτάθλημα. Οι δεκαετίες κυλούσαν γεμάτες αγωνία για το σήμερα και μια ελπίδα διάσπαρτη στις τάξεις των δημιουργών της για ένα καλύτερο αύριο.

Το πρώτο «σπίτι» όλων των Κωνσταντινουπολιτών της Θεσσαλονίκης, στο Συντριβάνι, χτίστηκε με αίμα και ιδρώτα, δίπλα ακριβώς από τα εβραϊκά μνήματα της πόλης. Κι από εκεί αναγκάστηκε να «ξεσπιτωθεί», για να χτιστεί η Θεολογική σχολή του ΑΠΘ, να ψάξει και τελικά να βρει το «λιμάνι» του, στην περιοχή των προσφύγων, την Τούμπα.

Ο ΠΑΟΚ θρήνησε δύο παιδιά του, στον ελληνοιταλικό πόλεμο του ’40. Σωτηριάδης και Βατίκης έπεσαν νεκροί στο πεδίο της μάχης. Δημιούργησε την πρώτη σπουδαία ομάδα στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Ο Λάμπης Κουϊρουκίδης έρχεται από την Δόξα Δράμας, μαζί με τους Παπαδάκη - Γιεντζή «χτίζεται» μια σπουδαία επιθετική τριπλέτα και η τριετία 1953-1956 αποτελεί την πρώτη χρυσή εποχή του συλλόγου. Πρόγιος, Κεμανίδης, Χασιώτης, Πετρίδης, Καλογιάννης, Τσίντογλου, Αγγελίδης, Χουρβουλιάδης αποτελούν τα μέλη της ομάδας, που υπό τις οδηγίες του Νίκου Πάγκαλου, κατά βάση, κατακτά τέσσερα πρωταθλήματα Θεσσαλονίκης.

Την ίδια ώρα ο Αυστριακός Βίλι Σέφτσικ αρχίζει το παιδομάζωμα κι από τα μάρμαρα του Διοικητηρίου «ξεφυτρώνει» στην Τούμπα το «άνθος» του Γιώργου Κούδα.

Ο ΠΑΟΚ δεν είναι τίτλοι, νίκες, γήπεδο, χαρές και λύπες. Εκφράζει το «κάτι παραπάνω». Ο λαός του, από τα φτωχά στρώματα της πόλης, έμαθε να είναι υπερήφανος, κιμπάρης, μπροστάρης σε κινήματα και επαναστάσεις. Όπως, αυτή που έκανε ο σύλλογος στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Τότε, που οι… σειρήνες ξελόγιασαν τον Γιώργο Κούδα και τον έστειλαν για δύο χρόνια στον Πειραιά.

Η κατάληξη της υπόθεσης είναι γνωστή. Ο «Μεγαλέξανδρος» των ΠΑΟΚτσήδων επέστρεψε, εκεί όπου ανήκε, για να χτιστεί γύρω του η μυθική ομάδα –και πιο αδικημένη όλων των εποχών- της χρυσής δεκαετίας του ’70.

Αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο τον Γιώργο Κούδα να διηγηθεί την περιπέτεια με τον Ολυμπιακό. Ο ίδιος τα έχει κρατημένα στο πίσω μέρος του μυαλού του και θεωρεί την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη, μετά από δύο χρόνια απραξίας στον Πειραιά, ως την πιο δύσκολη στιγμή που βίωσε στα 30 και βάλε χρόνια στα γήπεδα.

«Ήταν η πιο έντονη στιγμή της ζωής μου. Όταν γύρισα μετά την απραξία δύο χρόνων αρκετοί πίστευαν ότι δεν ήμουν αυτός που ήξεραν. Έλεγαν πολλά. Απέδειξα, ότι δεν έχασα τίποτα από την ποδοσφαιρική ποιότητα και ταυτότητα μου. Ήταν κάτι που το χρωστούσα στον κόσμο του ΠΑΟΚ, που με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή που επέστρεψα στην ομάδα».

Σε αυτά τα 90 χρόνια... πορείας του ΠΑΟΚ στον Ελληνικό αθλητισμό έχουν περάσει πολλά πρόσωπα από διάφορα πόστα και σε διάφορα αθλήματα που έβαλαν την... σφραγίδα τους στον σύλλογο! Το gazzetta.gr σας παρουσιάζει με... πινελιές τα «έργα και τις ημέρες» των 12 πιο σημαντικών προσωπικοτήτων που πέρασαν από τον «Δικέφαλο του Βορρά»!

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΝΟΝΙ ΤΟΥ ’50

Χριστόφορος Γιεντζής, Λάμπης Κουϊρουκίδης, Λευτέρης Παπαδάκης. Τρεις παίκτες, που (υπ)έγραψαν με χρυσά γράμματα την ιστορία του ΠΑΟΚ στη δεκαετία του ’50 και στη (πρώτη) «χρυσή εποχή» (1953-56) όταν ο Δικέφαλος κατακτούσε κάθε χρονιά τον τίτλο.
Ο Λάμπης Κουϊρουκίδης γεννήθηκε στους Σιταγρούς Δράμας το 1931 και μέχρι τα 16 του έπαιξε στη μεγάλη Δόξα Δράμας εκείνης της εποχής. Το καλοκαίρι του 1952, ο ΠΑΟΚ πήγε στη Δράμα για ένα φιλικό παιχνίδι. Κι ενώ ο Κουϊρουκίδης ετοιμαζόταν να υπογράψει στον Παναθηναϊκό, πείσθηκε να υπογράψει δελτίο στο Δικέφαλο.

Στη Δράμα δεν είδαν με καλό μάτι την απόφαση του πιτσιρικά, αρνήθηκε να τον παραχωρήσει και ο παίκτης τιμωρήθηκε με έναν χρόνο αποκλεισμό. Έπαιξε ένα χρόνο μόνο σε φιλικά μέχρι να ξεκινήσει την ένδοξη, αλλά σύντομη, καριέρα του στον ΠΑΟΚ.

Ο αρχισκόρερ της μαγικής τριπλέτας της δεκαετίας του '50, είχε ένα σοβαρό τραυματισμό στα 28 του και αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Πρόλαβε να αγωνιστεί σε 161 παιχνίδια, να σημείωσε 91 γκολ και να κατακτήσει 3 Πρωταθλήματα Θεσσαλονίκης (1954,1955 και 1956) με τον ΠΑΟΚ. Μετά τον τραυματισμό του, εμφανίστηκε και πάλι σ΄ ένα παιχνίδι με τον Πανιώνιο στις 5/6/1960 και αποσύρθηκε με την ανάμνηση ενός συνθήματος της κερκίδας: «ο Θεός να βάλει το χέρι του και ο Κουϊρουκίδης το πόδι του».

Ο «ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ» ΤΗΣ ΤΟΥΜΠΑΣ

Ηταν Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 1963, στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όταν ένας 17χρονος ποδοσφαιριστής με το Νο 7 στην πλάτη, εμφανίζεται στο χορτάρι. Το όνομά του: Γιώργος Κούδας.

Ο «Μεγαλέξανδρος» του ΠΑΟΚ και του ελληνικού ποδοσφαίρου! Άριστος τεχνίτης, μπαλαδόρος ολκής «χόρευε» στην Τούμπα κάθε Κυριακή. Οι εμπνεύσεις του συνδύαζαν θέαμα και ουσία.

Από την 1η έως την και την τελευταία του συμμετοχή του στην Α' εθνική, ΠΑΟΚ – Αιγάλεω 0-0 στις 26 Φεβρουαρίου 1984, μεσολάβησαν 20 χρόνια, 2 μήνες και 5 ημέρες. Μια περίοδος γεμάτη λάμψη, δόξα, χαρές και λύπες. Μια ζωή γεμάτη ΠΑΟΚ...

Αγωνίστηκε σε 504 αγώνες (1ος στην ιστορία του συλλόγου) και πέτυχε 134 γκολ (2ος στην ιστορία του συλλόγου). Φόρεσε τη φανέλα με το Δικέφαλο για 20 χρόνια από το 1963 μέχρι το 1984 (με εξαίρεση τη διετία 1966-1967, όπου ήταν εκτός αγωνιστικής δράσης) και ήταν ο αρχηγός που σήκωσε το πρωτάθλημα (1976) και τα δύο κύπελλα (1972, 1974).

Στο διάστημα που αγωνίστηκε στον ΠΑΟΚ συνεργάστηκε με 110 συμπαίκτες και 17 προπονητές. Στην Ευρώπη αγωνίστηκε σε 33 αγώνες και ήταν εκείνος που πέτυχε το πρώτο γκολ του ΠΑΟΚ σε διεθνή διοργάνωση σκοράροντας στο 2-1 με την αυστριακή Βίνερ τον Σεπτέμβριο του 1965. Με την Εθνική ομάδα αγωνίστηκε 43 φορές, ενώ είναι αξιοσημείωτο ότι έπαιξε και σε όλες τις "μικρές" Εθνικές, αλλά και σε εκείνη των Ενόπλων.

Ημερομηνίες – σταθμοί

21 Δεκεμβρίου 1963 σε ηλικία 17 ετών, ντεμπουτάρει στην Α’ Εθνική κατηγορία με τη φανέλα του ΠΑΟΚ στο γήπεδο της Λεωφόρου κόντρα στον Εθνικό Πειραιώς (0-1).

1 Απριλίου 1964 μόνο με πρωταπριλιάτικο αστείο δεν έμοιαζε το πρώτο του γκολ με τον ΠΑΟΚ στην Α’ Εθνική, στον αγώνα με τη Νίκη Βόλου (1-0). Συνολικά πέτυχε 133 γκολ.

15 Σεπτεμβρίου 1965 πετυχαίνει το πρώτο ευρωπαϊκό γκολ στην ιστορία του ΠΑΟΚ στον αγώνα με την αυστριακή Βίνερ (2-1).

5 Νοεμβρίου 1967 κάνει ντεμπούτο στην εθνική ανδρών στο «Πράτερ» της Βιέννης εναντίον της Αυστρίας (1-1). Συνολικά φόρεσε 43 φορές τη γαλανόλευκη φανέλα σημειώνοντας 4 γκολ.

5 Ιουλίου 1972 με δύο γκολ οδηγεί τον ΠΑΟΚ στην κατάκτηση του πρώτου τίτλου, κερδίζοντας τον Παναθηναϊκό με 2-1 στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας. Με τον ΠΑΟΚ κέρδισε ένα πρωτάθλημα (1976) και δύο κύπελλα (1972, 1974).

26 Φεβρουαρίου 1984 φοράει για τελευταία φορά την ασπρόμαυρη φανέλα στην Α’ Εθνική. ΠΑΟΚ – Αιγάλεω (0-0). Παραμένει ο πρώτος σε συμμετοχές (504) στην ιστορία του ΠΑΟΚ

20 Σεπτεμβρίου 1995 στην Τούμπα διεξάγεται φιλικός αγώνας προς τιμή του μεταξύ της εθνικής ομάδας (αγωνίστηκε 25 λεπτά) και της Γιουγκοσλαβίας (0-2). Παράλληλα, γίνονται τα αποκαλυπτήρια της προτομής του από τους οργανωμένους φίλους του ΠΑΟΚ.

Ο «ΚΑΙΣΑΡΑΣ» ΤΟΥ ΠΑΟΚ

Παίκτης, και τι παίκτης… παικτάρα, προπονητής μάνατζερ, ο Σταύρος Σαράφης πάνω από μισό αιώνα ζει και αναπνέει για τον ΠΑΟΚ! Ο ένας και μοναδικός «Καίσαρας» του ελληνικού ποδοσφαίρου έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομά του στο πάνθεον της ασπρόμαυρης ιστορίας.

Υπήρξε από τα 15 του πιστός στρατιώτης του ΠΑΟΚ, πολλές φορές ο στρατηγός του και φυσικά ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών με την ασπρόμαυρη φανέλα, τη μοναδική που συνειδητά αποφάσισε να φορέσει σ’ όλη την ένδοξη ποδοσφαιρική καριέρα του.

Μια επιτυχημένη εγχείρηση και η κάλυψη των εξόδων από τον ΠΑΟΚ αποτέλεσε το «εισιτήριο» για να ανοίξει η πόρτα της Τούμπας στον μεγαλύτερο σκόρερ της 90χρονης ιστορίας του «Δικεφάλου». Ο Σταύρος Σαράφης, στα 14 του, χρειάστηκε να κάνει μια εγχείρηση σκωληκοειδίτη στην κλινική «Σαραφιανός». Τα έξοδα πληρώθηκαν από τον ΠΑΟΚ και αποτέλεσαν «καπάρο» για να μετακομίσει τρία χρόνια αργότερα από την Επανομή στην Τούμπα. Όμως, για να ντυθεί τελικά στα ασπρόμαυρα ο Σταύρος Σαράφης θα έπρεπε να ξεπεραστεί και το εμπόδιο του Άρη! Λίγο έλειψε, το καλοκαίρι του ’67, να... λοξοδρομήσει κι αντί για την Τούμπα να πάει προς το Χαριλάου μεριά… Τελικά η προσπάθεια των κίτρινων έμεινε στη μέση και ο Σαράφης κατέληξε στον ΠΑΟΚ.

Στις 8 Οκτωβρίου του 1967 αγωνίζεται για πρώτη φορά στη βασική ενδεκάδα του ΠΑΟΚ και μέχρι στις 7 Ιουνίου του 1981, που αγωνίστηκε για τελευταία φορά, φορώντας τη φανέλα με το 8 (λίγες φορές αγωνίστηκε και με το 9) αγωνίστηκε σε 358 παιχνίδια πρωταθλήματος και πέτυχε 136 γκολ (πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου με 3 τέρματα περισσότερα από τον Κούδα).

Έπαιξε σε 54 ματς κυπέλλου έχοντας 26 γκολ, ενώ στα 21 ευρωπαϊκά ματς σκόραρε άλλες 8 φορές. Ήταν πρώτος σκόρερ του ΠΑΟΚ σε τρεις σεζόν ενώ παρότι του δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να αποχωρήσει από την Τούμπα, δεν το έκανε ποτέ.

Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ

Υψηλότατη θέση στην εκτίμηση των ΠΑΟΚτσήδων και μετ’ θάνατον αναγνώριση, τυγχάνει πλέον ο Γιώργος Παντελάκης. Ο άνθρωπος που το ονοματεπώνυμο του έγινε συνώνυμο της πρώτης ασπρόμαυρης «επανάστασης» με το «όχι» του ΠΑΟΚ στον Ολυμπιακό και στη Χούντα των Συνταγματαρχών στο γνωστό σήριαλ του Γιώργου Κούδα.

Ο Παντελάκης τον είχε σαν παιδί του. Με την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη τον αγκάλιασε, τον προστάτευσε, λίγα χρόνια αργότερα τον πάντρεψε, τον έκανε να αισθανθεί ηγέτης.

Μιλάμε για έναν παράγοντα από τους λεγόμενους σκληρούς της εποχής. Δεν ήταν εύκολος άνθρωπος. Το παραδέχονται όλα τα «παιδιά» του, μέλη της χρυσής ομάδας του ’70. Απόμακρος, αλλά τίμιος και ΠΑΟΚτσής ως το κόκκαλο, έφτασε να… κυνηγηθεί από τους οπαδούς της ομάδας και να αποχωρήσει τελικά από τα κοινά του συλλόγου το 1984.

Είναι από τα ιστορικά λάθη της κερκίδα, που έγιναν απλά και μόνο για να σημαδέψουν την ιστορία της ομάδας.

Νωρίτερα, κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία του ποδοσφαιρικού ΠΑΟΚ, την περίοδο 1975-1976, ενώ επί των δικών του ημερών ο ΠΑΟΚ έγινε η πρώτη ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα που μετατράπηκε σε Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρία (Π.Α.Ε) με πρώτο πρόεδρο - μεγαλομέτοχο τον ίδιο.

Εφυγε από τη ζωή στις 2 Φεβρουαρίου 2009.

Ο ΑΓΓΛΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ

Ο Λες Σάνον για πολλούς δημιούργησε τον καλύτερο ΠΑΟΚ όλων των εποχών! Και για πολλούς την πιο αδικημένη από άποψη τίτλων ποδοσφαιρική ομάδα της Ελλάδας.

Αν ζούσε σήμερα, ο δημιουργός της χρυσής ομάδας του ’70, θα ήταν 90 ετών. Όπως και ο ΠΑΟΚ. Γεννημένος στο θρυλικό λιμάνι του Λίβερπουλ, στις 12 Μαρτίου 1926 ο Αγγλος προπονητής «έφυγε» στις 2 Δεκεμβρίου 2007 για τη γειτονιά των αγγέλων, έχοντας προλάβει να αφήσει το στίγμα του στο σύλλογο, που αγάπησε περισσότερο κι από ομάδες όπως η Λίβερπουλ και η Μπέρνλι στις οποίες αγωνίστηκε έως το 1958 όταν αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, όχι κι από τα γήπεδα.

Θεωρούσε τον ΠΑΟΚ ευλογία και της μοίρας του γραφτό να εργαστεί στο σύλλογο της Θεσσαλονίκης, την ύπαρξη του οποίου ούτε καν γνώριζε όταν έκανε βόλτες στο λιμάνι του Μέρσεσάιντ. Τις ημέρες που στη Θεσσαλονίκη μια παρέα προσφύγων δημιουργούσαν τον ΠΑΟΚ, ο Άγγλος γεννιόταν και ήταν κάτι που το καυχιόταν: «Ήταν η μοίρα μου να έρθω και να δουλέψω σ’ αυτή την ομάδα…».

Με το που ανέλαβε την ομάδα άλλαξε φιλοσοφία και τακτική. Ο ΠΑΟΚ του Σάνον έπαιξε το πιο ελκυστικό ποδόσφαιρο, με απίστευτη ταχύτητα για την εποχή, από τη μεσαία γραμμή και μπροστά. «Στο ποδόσφαιρο η άφεση αμαρτιών γίνεται με έργα και όχι με λόγια». Έτσι συνήθιζε, να απαντά σε υποβολή συγνώμης των παικτών του. Η νοοτροπία αυτή αποτελούσε και αποτελεί παράδοση πέρα από τη Μάγχη, την οποία πέρασε το 1971, όταν ο Έλληνας ανταποκριτής στο Λονδίνο, Λάμπης Τσιριγωτάκης, μεσολάβησε για να μάθουν στη Θεσσαλονίκη, ότι στην Αγγλία υπάρχει ένας πολύ καλός προπονητής, που μπορεί να αλλάξει την ιστορία της ομάδας.

Κι αυτό έγινε. Ο Αγγλος παραλαμβάνει μια φουρνιά εξαιρετικών ποδοσφαιριστών, μερικούς εκ των οποίων θα μετατρέψει σε αστέρια και θα δημιουργήσει ή καλύτερα θα τελειοποιήσει τον ΠΑΟΚ της «χρυσής δεκαετίας» του ’70.

Με τον Δικέφαλο κατέκτησε δύο κύπελλα (1972, 1974), έπαιξε σε άλλους δύο τελικούς (1971, 1973), οδήγησε την ομάδα στους «8» του κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης (1974) και έφτασε μια ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος (1973), αλλά ας όψεται η Παναχαϊκή και κάποια άλλα γεγονότα που στέρησαν από εκείνη την σπουδαία ομάδα τον τίτλο του πρωταθλητή…

Το κεφάλαιο Σάνον έκλεισε για τον ΠΑΟΚ στις 10 Οκτωβρίου 1974, όταν με δελτίου Τύπου, γνωστοποίησε την οριστική απόφαση αποχώρησής του από την ομάδα για να έρθει λίγους μήνες αργότερα ο Γκιούλα Λόραντ, που οδήγησε τον Δικέφαλο στο πρώτο του πρωτάθλημα Ελλάδας.

Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟΥ ΠΑΟΚ

Ο ιστορικός ηγέτης της ομάδας μπάσκετ, για όσους δεν το γνωρίζουν, δεν πήρε μία κι έδωσε μία περιουσία στον ΠΑΟΚ! Για να ακριβολογούμε έδωσε το «είναι» του κι υλικά και ψυχικά για τον ΠΑΟΚ και μόνον για τον ΠΑΟΚ. Χωρίς προσωπικό όφελος αλλά και με ζημιά!

Η πρώτη παραγοντική παρουσία του καταγράφηκε στον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν δίπλα στον αείμνηστο Γιώργο Παντελάκη, έκανε ως έφορος τα πρώτα του βήματα, ενώ το 1984 αρχίζει τη διοικητική εμπλοκή με τον ερασιτέχνη, που είχε ως κορωνίδα το τμήμα μπάσκετ, με το οποίο ασχολήθηκε ενεργά μέχρι το 1993.

Στο μπάσκετ πάλεψε σκληρά απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο, Άρη. Η πρώτη χαρά για τον διοικητικό ηγέτη των ΠΑΟΚτσήδων, που έκαναν σύνθημα το όνομά του τα βράδια στο Παλέ, ήρθε το 1991 στη Γενεύη με την κατάκτηση του κυπέλλου κυπελλούχων κόντρα στην CAI Σαραγόσα. Εκείνο το καλοκαίρι θα φέρει στην ομάδα τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, όχι όμως και το Νίκο Γκάλη, που τον είχε κλείσει, αλλά δεν τον ήθελε ο Ιβκοβιτς!

Όμως, το μεγαλύτερο επίτευγμά του δεν ήταν ούτε η κατάκτηση του πολυπόθητου πρωταθλήματος το 1992, ούτε οι δεκάδες σούπερ σταρ (με πρώτο και καλύτερο τον Μπάνε Πρέλεβιτς) που έφερε στην ομάδα. Το κλειστό γήπεδο του ΠΑΟΚ φέρει (και) τη δική του υπογραφή!

Πόνταρε τα πάντα, για την εξάπλωση της ασπρόμαυρης αυτοκρατορίας στο μπάσκετ, στο «καταραμένο» για τους ΠΑΟΚτσήδες «φάιναλ φορ» της Αθήνας το 1993. Αφού τελείωσε το χαμένο φάιναλ φορ, ήρθε και η απώλεια του πρωταθλήματος, αλλά και το σήριαλ Φασούλα στο κύκνειο άσμα του στην προεδρία.

Με μεγαλομέτοχο τον Γιώργο Μπατατούδη επιστρέφει ως διοικητικός παράγοντας στην Τούμπα. Αναλαμβάνοντας το 1999 αναπληρωτής πρόεδρος της ΠΑΕ και ερχόμενος σε ευθεία αντιπαράθεση με τον Άγγελο Αναστασιάδη, ενώ η δεύτερη παρουσία του ήταν το 2006-2007, πριν παραδώσει την σκυτάλη στη διοίκηση Ζαγοράκη. Γύρισε για πολύ λίγο σ’ έναν τελείως διαφορετικό ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη, με τον οποίο όμως, δεν βρήκαν κώδικα επικοινωνίας στο σύντομο διάστημα της συνεργασίας τους.

Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ»

Πρωτοσυστήθηκε στο κοινό της Τούμπας το 1992 ως ένας δυνατός και γρήγορος ανασταλτικός χαφ, όμως σταδιακά προσέδιδε στο αγωνιστικό του προφίλ εγκεφαλικότητα. Διέθετε την πάστα του ηγέτη και του αρχηγού, με τον ΠΑΟΚ αγωνίστηκε σε 200 παιχνίδια πρωταθλήματος, σε δύο διαφορετικές περιόδους (1992-1998, 2005-2007) και μόλις έβγαλε το κοντό παντελονάκι, μυρίζοντας ακόμη αποδυτήρια και με τον τίτλο του αρχηγού της πρωταθλήτριας Ευρώπης το 2004 να τον συνοδεύει, ανέλαβε το δύσκολο έργον να βγάλει τον ΠΑΟΚ από το τέλμα και το αδιέξοδο.

Η παρουσία του Θόδωρου Ζαγοράκη στον προεδρικό θώκο της ΠΑΕ, από τον Ιούνιο του 2007 έδωσε ελπίδα και όραμα για ένα καλύτερο αύριο. Ο «κάπτεν» της πρωταθλήτριας Ευρώπης έμοιαζε να αποτελεί την τελευταία ευκαιρία. Το τελευταίο χαρτί. Προκειμένου ο σύλλογος να βγει από το αδιέξοδο. Βήματα προόδου στην επονομαζόμενη «εποχή της εξυγίανσης» έγιναν πολλά.

Πρώτον ο Ζαγοράκης κατάφερε να συσπειρώσει σε εντυπωσιακό βαθμό τον κόσμο του ΠΑΟΚ που σε μεγάλα χρονικά διαστήματα της ιστορίας του «χτυπήθηκε» από τη διχόνοια. Ο «Δικέφαλος» έσπασε το φράγμα των 21.000 εισιτηρίων διαρκείας, έπαιξε καλή μπάλα την τριετία του Φερνάντο Σάντος (2008-2010), έζησε κορυφαίες στιγμές στην Ευρώπη (Φενέρμπαχτσε, Τότεναμ) με πορείες ως τους «32» του Γιουρόπα Λιγκ, και κατάφερε να αποκτήσει η ομάδα το δικό της προπονητικό κέντρο στην περιοχή της Νέας Μεσημβρίας.

Όταν αντιλήφθηκε ότι το αγαπημένο του μότο του «ο ΠΑΟΚ πάνω απ’ όλα» είχε πάει περίπατο (Ιανουάριος του 2012) παραιτήθηκε από την προεδρία της ομάδας.

Ο «ΤΙΓΡΗΣ» ΤΟΥ ΠΑΟΚ

Για πολλούς, ο Μπάνε Πρέλεβιτς είναι ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας που φόρεσε την ασπρόμαυρη φανέλα. Ένα μπασκετικό σύμβολο, γύρω από τον οποίο χτίστηκε μια τρομερή ομάδα στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές του ’90, που έκανε τον ΠΑΟΚ πρωταγωνιστή σε Ελλάδα και σε Ευρώπη.

Ο «τίγρης» έγραψε τη δική του μοναδική ιστορία με το «7» στην πλάτη και υπέγραψε τους τέσσερις από τους επτά τίτλους του Δικεφάλου, σε μια καριέρα που έχει ως σήμα κατατεθέν (μια από τις κορυφαίες στιγμές, ίσως τη μεγαλύτερη, στιγμή της καριέρας του) το ξέσπασμα και το κλάμα στο φινάλε του χαμένου τελικού στη Ναντ.

Το καλοκαίρι του 1988 η διοίκηση του Νίκου Βεζυρτζή κάνει το «κόλπο γκρόσο». Αποκτά τον Πρέλεβιτς από τον Ερυθρό Αστέρα και ξεκινάει τις διαδικασίες για την ελληνοποίηση του. Ο Μπάνε θα τη βγάλει για πρώτη φορά, το καλοκαίρι του 1996, για να φορέσει τα ασπρόμαυρα της Κίντερ Μπολόνια, αγωνίστηκε και στον άλλο «Δικέφαλο» του ελληνικού μπάσκετ, την ΑΕΚ, πριν επιστρέψει το 1999 για να κλείσει την καριέρα του στον ΠΑΟΚ.

Με τον ΠΑΟΚ κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης το 1991, το Κύπελλο Κόρατς το 1994, το Πρωτάθλημα Ελλάδας το 1992, καθώς και το Κύπελλο Ελλάδας το 1995. Επίσης αγωνίστηκε στους τελικούς του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1992 και 1996 και στο final four της Ευρωλίγκα το 1993.

Στα πλέι οφ του 1990 πέτυχε με τον ΠΑΟΚ στο Ιβανώφειο κόντρα στον Ηρακλή (124-106) 40 πόντους με 10/14 τρίποντα, ενώ έχει υπηρετήσει την ομάδα από όλα τα πόστα: ασίσταντ κόουτς, προπονητής, τζένεραλ μάνατζερ και τα τελευταία χρόνια ως πρόεδρος της ΚΑΕ.

Ο «ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ» ΤΟΥ ΠΑΟΚ

Ο Άγγελος του ΠΑΟΚ είναι ένας από τους σημαντικότερους προπονητές στην ιστορία του συλλόγου και ένα αναπόσπαστο κομμάτι του Δικεφάλου. Ενας φανατικός οπαδός, μια ιδιάζουσα περίπτωση, με εχθρούς και φίλους. Μιλάμε για έναν άνθρωπο, που στη διαδρομή του στον ασπρόμαυρο πάγκο κάλυψε προέδρους και διοικήσεις για να σώσει απλά τον ΠΑΟΚ.

Εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ένα παιδί από τους Νέους Επιβάτες Θεσσαλονίκης, που στέφθηκε κυπελλούχος Ελλάδας το 1974 και πρωταθλητής το 1976, αλλά προφανώς η προπονητική σταδιοδρομία του παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το ασπρόμαυρο κοινό. Είπαμε, ο Αγγελος έχει φανατικούς εχθρούς και φίλους, αποτέλεσμα και του «πήγαινε – έλα», όχι για μία, αλλά για τέσσερις φορές…

Ήρθε για πρώτη φορά το 1997 και έκανε πορεία πρωταθλητισμού με 13 νίκες, 1 ισοπαλία και 1 ήττα οδηγώντας τον ΠΑΟΚ από τη μετριότητα στην 4η θέση. Έκανε άλλη μια σεζόν (4ος) και το καλοκαίρι του 1998 αντικαταστάθηκε από τον Μπλαχίν, για να επανέλθει εκ νέου τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς. Ήλθε, όμως, σε διάσταση με το Νίκο Βεζυρτζή, που ήταν ο αναπληρωτής πρόεδρος, κυρίως για τη μεταγραφή του Βαλέντσια και μετά 16 αγωνιστικές απολύθηκε. Η αποχώρησή του Έφυγε με κάποιες… κλωτσιές, κάποιες πέτρες!

Το καλοκαίρι του 2002 ο Πέτρος Καλαφάτης περισσότερο και λιγότερο ο Γιώργος Μπατατούδης τον ξαναέφεραν πίσω στην ομάδα, που ζούσε πολλαπλούς κραδασμούς, λόγω των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων. Ο Αναστασιάδης, στην καλύτερη φάση της προπονητικής καριέρας του, όχι μόνο κατάφερε να κρατήσει την ομάδα ενωμένη, αλλά και να την οδηγήσει στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος. Τον επόμενο χρόνο έφερε την ομάδα, από εκεί που κινδύνευε με εξαφάνιση, στην τρίτη θέση και στο όνειρο του Champions League! Το όνειρο που έγινε εφιάλτης –ελέω του φιάσκου στους αγώνες με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, ήταν βασική αιτία της νέας απομάκρυνσης του.

Επέστρεψε, όμως, και με Ιβάν Σαββίδη, δίχως οικονομικές σκοτούρες, έφερε τον ΠΑΟΚ για λίγο στην πρώτη θέση, αλλά η κατάρρευση της ομάδας τον χειμώνα του 2015, έφερε τη νέα απόλυση και το διαζύγιο με μια ομάδα, που αν μη τι άλλο λατρεύει.

ΔΙΝΕΙ ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ

O ΠΑΟΚτσής δεν συμβιβάζεται με μετριότητες. Απαιτεί ένα καλύτερο μέλλον. Θέλει να βλέπει την ομάδα του πρωταγωνίστρια. Έτσι, τον έμαθαν οι παππούδες του. Έτσι, τον μεγάλωσαν οι πατεράδες του. Κι αυτό το όραμα του το δίνει, πλέον, ο Ιβάν Σαββίδης.

Ο Έλληνας ομογενής από τη Γεωργία, βρέθηκε το 2012 στον ΠΑΟΚ και στις 10 Αυγούστου ολοκληρώθηκε ένα φλερτ, που ξεκίνησε έξι χρόνια πριν, διακόπηκε για ένα μεγάλο διάστημα, αλλά συνέχιζε να είναι ένα… φλερτ. Ο Σαββίδης, μέσω της Dimera Ltd, στις 10 Αυγούστου 2012, θα καταβάλλει το ποσό των 9.951.000 ευρώ στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ΠΑΕ και θα γίνει ο κάτοχος του 51% των μετοχών.

Μέσω αυξήσεων Μετοχικού Κεφαλαίου στην κατοχή της εταιρίας, όπου κύριοι μέτοχοι είναι τα δύο παιδιά του Νίκος και Γιώργος, το ποσοστό θα αυξηθεί κοντά στο 80% με τον 57χρονο επιχειρηματία να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος της Τούμπας.

Η 12η Μαΐου 2015 είναι μια «ιστορική ημέρα» για τον Ιβάν Σαββίδη και τον ΠΑΟΚ. Είναι η ημέρα που καταβλήθηκαν 10.886.811 ευρώ προς το ελληνικό δημόσιο και ο «Δικέφαλος» έπαψε να ζει με τον εφιάλτη των χρεών. Ο ιδιοκτήτης του αποδεικνύεται συνεπής στην υπόσχεση, που είχε δώσει προς τον κόσμο της ομάδας, τρία χρόνια νωρίτερα, όταν από τις πρώτες ημέρες της θητείας του στον ΠΑΟΚ, η αποπληρωμή των χρεών στο δημόσιο υπήρξε κύριο μέλημα του.

Η «ΑΣΠΙΔΑ» ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

«Ασπίδα» για όλα τα τμήματα, αλλά και για την ΠΑΕ και την ΚΑΕ, αποτελεί ο Θανάσης Κατσαρής. Κρυμμένος εδώ και χρόνια πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας ο πρόεδρος του ερασιτέχνη συνεχίζει την ανιδιοτελή προσφορά του στον σύλλογο. Έτσι έμαθε να κάνει εδώ και χρόνια.

Με κύριο γνώμονα το συμφέρον της ομάδας και το νοικοκυριό του συλλόγου να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση υπηρετεί τον ΠΑΟΚ από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, ως μέλος του συλλόγου, και για 19 συνεχόμενα χρόνια ως πρόεδρος του ερασιτέχνη.

Η αντίδρασή του στη «λεηλασία», που επιχειρήθηκε με στόχο το γήπεδο της Τούμπας, παραμένει η μεγαλύτερη επιτυχία του. Γιατί, ο ΠΑΟΚ μπορεί να προσδοκά σ’ ένα καλύτερο αύριο ποντάροντας και… στη δική του Τούμπα.

Φωνάζει «παρών» στα δύσκολα. Στηρίζει με αγάπη όλα τα τμήματα. Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, χάντμπολ. Αγκαλιάζει όλους τους αθλητές και τις αθλήτριες, που του επιστρέφουν την αγάπη, με τίτλους και επιτυχίες.