Τζάκσον Γιουνγί: «Ο διακινητής μεταναστών με σημάδευε με το όπλο και μου έλεγε "αν κουνηθείς θα σε σκοτώσω"»

Η ιστορία του όπως την διηγήθηκε ο ίδιος.

«Είμαι από το Καμερούν. Θυμάμαι ότι στην παιδική μου ηλικία αυτό που είχαμε να κάνουμε ήταν να πηγαίνουμε σχολείο και μετά απ' αυτό παίζαμε μπάλα. Οι γονείς μου ήταν αγρότες, οπότε όταν δεν είχα διάβασμα ή δεν έπαιζα ποδόσφαιρο, πήγαινα τα απογεύματα και τους βοηθούσα στα χωράφια. Αυτό ήταν που κάναμε τόσο εγώ όσο και τα αδέρφια μου. Ο ένας αδερφός μου έπαιζε ποδόσφαιρο σε ομάδα της πρώτης κατηγορίας στη χώρα μου.

Το όνειρό μου δεν ήταν να παίξω ποδόσφαιρο στην Ευρώπη, αλλά να παίξω μπάλα οπουδήποτε. Ετσι, ξεκίνησα να παίζω σε μια ομάδα τοπικού επιπέδου. Μη φανταστείτε κάτι το οργανωμένο».

Μ' αυτά τα λόγια, ο Τζάκσον ξεκινά να μας ξετυλίγει το νήμα στο κουβάρι της ζωής του, πιάνοντας την ιστορία του από την αρχή.

Πώς ήρθε στην Ελλάδα, όμως; Σίγουρα όχι με τον πιο ομαλό κι ανθρώπινο τρόπο.

«Αρχικά πήγα στην Τουρκία πριν έρθω στην Ελλάδα. Ήμουν 16 ετών όταν έφυγα από το σπίτι μου. Αρχικά πήγα στην Κωνσταντινούπολη, όπου έμεινα για 8 μήνες. Δούλευα σ' ένα εργοστάσιο που φτιάχνει παπούτσια για να επιβιώσω και να μαζέψω χρήματα για να έρθω στην Ελλάδα. Το ποδόσφαιρο υπήρχε μόνο όταν έπαιζα σε πάρκα. Δεν μου άρεσαν καθόλου οι συνθήκες ζωής εκεί - αν μου άρεσαν θα έμενα.

Στην Ελλάδα ήρθα με μια πλαστική βάρκα, απ' αυτές που φουσκώνουν με αέρα. Ήταν πολύ επικίνδυνα, μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Τότε βρέθηκα πιο κοντά από ποτέ στο θάνατο. Εχω βρεθεί σε πολλές δύσκολες στιγμές στη ζωή μου όπως αυτή αλλά ποτέ δεν φοβήθηκα.

Θυμάμαι να με σημαδεύουν με το όπλο και να μου λένε "αν κουνηθείς θα σε σκοτώσω". Δεν φοβήθηκα, γιατί έπρεπε να φτάσω στην Ελλάδα από την Τουρκία. Ήμουν στα μέσα της θάλασσας. Επρεπε να ανασάνω! Δεν μπορούσα να πάω ούτε μπροστά ούτε πίσω, ήμουν στο ίδιο σημείο. Το μόνο που έβλεπα γύρω μου ήταν το νερό. Τίποτα άλλο. Κάποιοι κατάφεραν να ειδοποιήσουν τις Αρχές. Μας ειδοποιήσαν ότι στα επόμενα 15-20 λεπτά θα ερχόντουσαν να μας σώσουν. Εγώ πίστεψα ότι στα επόμενα λεπτά δεν θα ζω. Είπα την τελευταία μου προσευχή. Κανονικά, μας είπαν ότι το ταξίδι θα κρατούσε 3 ώρες, αλλά για 8 ώρες ήμασταν στη μέση του πουθενά 25 άτομα, χωρίς φαγητό, χωρίς νερό... τίποτα.

Η Ακτοφυλακή, τελικά, ήρθε. Εκεί σταμάτησε να επικρατεί πανικός, ένιωσα ανακούφιση. Είπα μέσα μου ότι όλα πλέον είναι εντάξει. Υπήρχαν γυναίκες και παιδιά στη βάρκα, που πήδηξαν πρώτοι από τη βάρκα. Ετσι, φτάσαμε στην Ελλάδα. Δεν είχα πάνω μου τίποτα. Ούτε λεφτά, ούτε τηλέφωνο ούτε καν παπούτσια. Τα μόνα που είχα μαζί μου ήταν τα ρούχα μου και το δέρμα μου. Μας πήγαν αρχικά σ' ένα καμπ όπου μείναμε για τρεις εβδομάδες αν δεν κάνω λάθος και μετά μας έφεραν στο Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων στη Μαλακάσα. Η οικογένεια μου έμαθε ότι είμαι καλά ύστερα από έξι μήνες. Είχα χάσει τους αριθμούς και δεν μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί τους. Υπήρχε μεγάλη δυσκολία στο κομμάτι της επικοινωνίας με τη μαμά μου και τα αδέρφια μου, οπότε μου πήρε χρόνο να επικοινωνήσω μαζί τους.

Ήμουν πολύ χαρούμενος όταν μιλήσαμε γιατί τόσο εκείνοι όσο κι εγώ είχαμε ανησυχήσει. Όταν δεν μιλάς με κάποιον για μεγάλο χρονικό διάστημα φαντάζεσαι ότι κάτι κακό μπορεί να έχει συμβεί. Οπότε, ανακουφίστηκα όταν τους άκουσα.

Μας πήγαν λοιπόν στο καμπ στη Μαλακάσα όπου μείναμε εκεί καθ' όλη τη διάρκεια του πρώτου lockdown και βγήκαμε λίγο μετά απ' αυτό. Ήμουν ανήλικος τότε, η ηλικία μου ήταν 17 κι όχι 18. Ετσι με πήγαν σ' ένα τμήμα όπου ήταν μόνο ανήλικοι αλλά επίσης μέσα στη δομή της Μαλακάσας.

Μετά το πρώτο lockdown, ήταν μια κυρία με την οποία περπατούσαμε μέσα στο καμπ. Δεν είχαμε τί να κάνουμε ούτε να πάμε σχολείο. Με ρώτησε αν παίζω ποδόσφαιρο και της απάντησα «ναι». Εκείνη μού είπε για τον Απόλλωνα Χαλανδρίου ότι κάνει δοκιμαστικά. Γνώριζε γι' αυτό επειδή είχε ένα παιδί που γνώριζε στην ακαδημία της ομάδας.

Μου είπε ότι θα μιλούσε στον προπονητή για το αν θα μπορούσα να δοκιμαστώ και εγώ. Μίλησε μαζί του και με τις ανθρώπους της ομάδας για το χρειαζόταν να κάνω ώστε να δοκιμαστώ και τί έγγραφα χρειαζόντουσαν για να είμαι επίσημα μέλος της ομάδας. Δεν είχα όμως τα έγγραφα σε περίπτωση που με δεχόντουσαν σε περίπτωση που τελικά με δεχόντουσαν.

Μου είπαν ότι θα ήταν άσκοπο και χάσιμο χρόνο το να πάω να δοκιμαστώ λόγω των εγγράφων που δεν είχαν. Εγώ, όμως, επέμενα να πάω. Μου έλεγαν "όχι". Για δύο μέρες έκανα απεργία πείνας και έκλαιγα.

Τότε μου είπαν ότι θα κάνουμε μια συμφωνία μέχρι να βρεθούν τα έγγραφα. Θα με άφηναν να πάω για δοκιμές αλλά δεν θα έπρεπε να πω τίποτα γιατί θα τους κατηγορούσαν για ειδική μεταχείριση. Με πήγαν, τελικά, ήταν σαν δώρο για τα γενέθλιά μου. Τη μέρα των δοκιμαστικών με πήγαν και με γύρισαν. Μαζί μου ήταν κι αυτή η κυρία, η κοινωνική λειτουργός από τη δομή της Μαλακάσας.

Δεν είχα ιδέα αν ο προπονητής με ήθελε ή όχι, δεν μου έλεγαν τίποτα. Απλά, με άφησαν εκεί (σ.σ. εννοεί τη δομή). Ήμουν ο μόνος που εμφανίστηκε στις δοκιμές που έκανε η ομάδα. Μία εβδομάδα μετά πήγα να βρω τον άνθρωπο που με βοήθησε για να πάω στο δοκιμαστικό για να τον ευχαριστήσω. Εκεί μου είπαν ότι με δέχτηκαν στην ομάδα.

Στη συνέχεια ξεκίνησε η διαδικασία για να φτιάξω τα χαρτιά μου ώστε να εξασφαλίσω άδεια παραμονής και να μπορώ να παίζω και να εργάζομαι στη χώρα. Eγινε η απαραίτητη αίτηση στο Υπουργείο, την οποία και δέχτηκαν. Από την ομάδα με βοήθησαν πολύ σ' όλο αυτό και χωρίς αυτούς τους ανθρώπους σίγουρα δεν θα ήμουν εδώ σήμερα. Εφυγα από τη Μαλακάσα λοιπόν και ήρθα στην Αθήνα. Η ζωή εδώ δεν είναι πολύ εύκολη, αλλά θα ήταν σίγουρα πιο δύσκολη αν δεν ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι δίπλα μου.

Όλα άρχισαν να γίνονται κάπως καλύτερα από το καμπ όπου μας έδωσαν ρούχα και παπούτσια. Εμεινα για 6 μήνες και το διάστημα αυτό δεν ήταν σίγουρα μικρό. Επίσης, όταν ήρθα στην Αθήνα δεν πήγα κατευθείαν στην ομάδα γιατί ανακοινώθηκε το lockdown από την Κυβέρνηση. Εναν χρόνο μετά, τελικά, κατάφερα να παίξω και πάλι ποδόσφαιρο και να είμαι με την ομάδα.

Όπως είπα ζω στο κέντρο μαζί με φίλους. Δουλεύω για να καταφέρω να επιβιώσω, είμαι σε μια εταιρία καθαρίσμού που ανήκει στον αντιπρόεδρο της ομάδας και καθαρίζω εστιατόρια. Όταν πρέπει να πάω στη δουλειά ξυπνάω 6.3 το πρωί. Δουλεύω σίγουρα 8 ώρες την ημέρα, επιστρέφω σπίτι και ύστερα πρέπει να διανύσω μια απόσταση μίας ώρας για να πάω στην προπόνηση. Χρειάζομαι περίπου 2-2.3 ώρες στο γήπεδο. Γύρω στις 10 θα φύγω από το γήπεδο, θα είμαι σπίτι μου 11-11.30 το βράδυ, θα φάω κάτι, θα κάνω μπάνιο και στις 12 θα ξαπλώσω στο κρεβάτι μου για να κοιμηθώ.

Το όνειρό μου είναι ένα: Να παίζω μπάλα! Ίσως μια μέρα γίνω και επαγγελματίας».

Φυσικά, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στο περιστατικό όπου αποβλήθηκε στο 40', ενώ οι δικοί του άνθρωποι θα τον έβλεπαν.

«Ναι, αυτή θα ήταν η πρώτη φορά που θα με έβλεπαν. Δυστυχώς, δεν μου έστειλαν κάποια φωτογραφία που συγκεντρώθηκαν για να με δουν. Ελπίζω την επόμενη φορά να παίξω περισσότερο. Ξέσπασα σε κλάματα, γιατί ένιωσα πολύ άσχημα. Όταν βγαίνεις έξω στον αγωνιστικό χώρο θες να βοηθήσεις την ομάδα σου και να την στηρίξεις. Αφησα την ομάδα μου με έναν παίκτη λιγότερο, απογοήτευσα τον προπονητή μου που μου έδωσε αυτοπεποίθηση και με πίστεψα. Ήταν απαίσιο. Αυτό που θέλω να κάνω περισσότερο απ' όλα είναι να παίζω. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να κάνω τίποτα απ' αυτά. Ήταν μια απαίσια στιγμή για μένα.

Όμως, οι πάντες με στήριξαν. Οι συμπαίκτες μου, οι αντίπαλοί μου, ο προπονητής μου. Όλοι με στήριξαν και ήταν στο πλευρό μου. Ανθρωποι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου μού στάθηκαν και θέλω να τους ευχαριστήσω γι' αυτό».

Και στην Ελλάδα υπάρχουν μέχρι περιστατικά ρατσιστικών επιθέσεων. Εχεις βιώσει κάτι ανάλογο;

«Ναι, στο Χαλάνδρι. Το είχα στο μυαλό μου, ήξερα ότι μπορεί κάποτε να συμβεί. Όμως, δεν με πείραξε. Ξέρω ότι είναι κάτι που μπορεί να γίνει. Αν δεν συνέβαινε εκείνη τη μέρα που ήμουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, θα συνέβαινε όταν θα ήμουν έξω απ' αυτόν. Εδώ γίνεται σε επαγγελματικό επίπεδο με τον Πογκμπά, γιατί να μην γίνει και σε μένα; Και στον Ράσφορντ συμβαίνουν που το κοινωνικό του έργο είναι τεράστιο».

Ναι, αλλά τώρα έχεις τη δυνατότητα να πεις κάτι σε όλους αυτούς τους - τουλάχιστον - ανεγκέφαλους.

«Πιστεύω ότι είναι κάτι που έχει να κάνει με την εκπαίδευση, την οποία παίρνεις από το σπίτι σου από μικρή ηλικία. Ό,τι και να τους πεις δεν θα καταλάβουν».

Πώς φαντάζεσαι το μέλλον σου;

«Ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να παίζω σε ένα οργανωμένο περιβάλλον όπως είναι αυτό του Απόλλωνα Χαλανδρίου. Τώρα θέλω να το απολαύσω αυτό, να βελτιωθώ ως παίκτης και να μάθω όσα περισσότερα γίνεται. Μαθαίνω νέες θέσεις, που πιο πριν δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν. Βελτιώνομαι τεχνικά, σε φυσική κατάσταση αλλά ωριμάζω και πνευματικά. Μ' αρέσει να παίζω αριστερό εξτρέμ αλλά ο προπονητής με βάζει και δεξιά. Δεν έχω πρόβλημα μ' αυτό φυσικά. Παίζω όπου χρειάζεται».

Ο προπονητής του Απόλλωνα Χαλανδρίου, Χρήστος Βλάχος δεν θα ξεχάσει ποτέ δύο στιγμές. Την πρώτη που τον αντίκρισε στα δοκιμαστικά και τη μέρα που εξασφάλισε το δελτίο του. Ο κόουτς της ομάδας είναι κι ο άνθρωπος που μεσολάβησε για να εξασφαλιστεί διετής υποτροφία στον Τζάκσον ώστε να γίνει μελλοντικά προπονητής.

Κόουτς, πώς θυμάσαι την πρώτη μέρα που συνάντησες τον Τζάκσον;

«Ναι... Είναι αυτό που λέμε για τη μοίρα. Είχαμε βάλει μια αγγελία για δοκιμαστικά και μάλιστα σκεφτόμασταν "έλα μωρέ, ποιος θα έρθει τώρα". Τελικά, ήρθε ένα άτομο κι αυτό το άτομο ήταν ο Τζάκσον. Μάλιστα, είχε μπει στη σκέψη μας να μη γίνει τελικά το δοκιμαστικό από τη στιγμή που ήταν μόνο ένα άτομο. Ρώτησα από που είχε έρθει ο Τζάκσον και μου είπαν ότι είχε έρθει από τη Μαλακάσα. Ε, είπα ότι δεν μπορεί να έχει έρθει από τη Μαλακάσα και να μην κάνουμε προπόνηση.

Θυμάμαι, ένα παιδί με πολύ ενθουσιασμό και κάποια καλά τεχνικά χαρακτηριστικά. Όμως, μετά την προπόνηση αυτή, ανακοινώθηκε το lockdown. Μία προπόνηση και τέλος. Χάσαμε την όποια επαφή είχαμε μαζί του, μέχρι που επικοινώνησε με την ομάδα η κοινωνική λειτουργός.

Μας είπαν που είναι και μας μίλησαν για την ιστορία του και την πίεση που άσκησε για να έρθει για προπονήσεις. Το ζητούσε πολύ, μέχρι και απεργία πείνας έκανε... Τόσο πολύ το ήθελε! Ουσιαστικά αυτό ήταν που τον χαρακτήριζε, το πείσμα κι η θέληση».

Πώς θυμάστε τη μέρα που επισημοποιήθηκε ότι μπορεί να παίζει;

«Ο Τζάκσον ένιωθε μέλος της ομάδα πολύ πριν βγει οποιοδήποτε δελτίο που θα του επέτρεπε να παίζει ή οποιοδήποτε έγγραφο που θα του έδινε τη δυνατότητα παραμονής στη χώρα. Οι παίκτες, η διοίκηση κι ο κόσμος τον αγκάλιασαν κατευθείαν. Το μόνο που άλλαξε ήταν ότι εκείνος ένιωθε ότι μπορώ να μπω μέσα και να επιστρέψω τη βοήθεια στους ανθρώπους που με έχουν βοηθήσει. Αυτός ήταν κι ο λόγος που ο Τζάκσον στεναχωρήθηκε όταν αποβλήθηκε - επειδή δεν μπόρεσε να βοηθήσει την ομάδα. Για εμάς βέβαια δεν έχει καμία σχέση αυτό. Όταν βγήκαν τα χαρτιά, αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι ότι ο Τζάκσον έχει έρθει μόνος του, με πλησιάζει και ενώ έχω ακούσει την ιστορία του από την αρχή, ένιωσα την ανάγκη του να μου πει τα πάντα και πάλι από την αρχή. Για 40 λεπτά κάθισα και τον άκουσα. Του βγήκε όλη η ένταση κι όλη η χαρά εκείνη τη στιγμή. Όποιος έβλεπε το πρόσωπό του θα μπορούσε να καταλάβει πως ένιωθε».

Και στην ερώτηση για το αν ξέσπασε σε κλάματα που δεν τον είδαν οι δικοί του στο Καμερούν, εκείνος μας είπε ότι έκλαψε επειδή ένιωσε ότι δεν βοήθησε την ομάδα του.

«Ενας λόγος που τον αγαπούν όλοι είναι ο χαρακτήρας του, για εμάς αποτελεί πρότυπο. Παρόλα αυτά που έχει περάσει, έρχεται εδώ μ' ένα τεράστιο χαμόγελο. Είναι δοτικός άνθρωπος. Μιλάμε για ένα παιδί, που μια φορά του έκανα παρατήρηση και στεναχωρήθηκα που του έκανα παρατήρηση, δεν μου πήγαινε καρδιά να του πως ξανά τίποτα. Είδα στο πρόσωπό του την απογοήτευσή του επειδή δεν έκανε καλά αυτό που του είπα. Μιλάμε για μια πάσα που ήθελα να τη βελτιώσει. Τέτοιο παιδί είναι! Είμαστε πολύ τυχεροί, που είναι εδώ και τον βλέπουν τα μικρά παιδιά. Όλα αυτά που έχει περάσει τον έχουν ατσαλώσει σαν χαρακτήρα. Αγαπάει πάρα πολύ το ποδόσφαιρο και αυτό είναι που του έδωσε την περισσότερη δύναμη για να ξεπεράσει όσα του συνέβησαν. Θυμάμαι ότι τον είχα ρωτήσει τι κρατάει από το Καμερούν και μου απάντησε "μόνο το ποδόσφαιρο"».

Υπάρχει και μια υποτροφία από ένα αθλητικό ΙΕΚ γι' αυτόν;

«Ναι, μου δίνετε πολύ ωραία πάσα... Δουλεύω στο CMP School. Εκεί, γνωρίζοντας για την ιστορία του Τζάκσον, ο κ. Δημήτρης Βλάχος (Πρόεδρος του Ομίλου Ευρωεργασιακή Α.Ε. και του CMP Sports School) μού πρότεινε να δώσουμε στον Τζάκσον μια φουλ διετή υποτροφία, ώστε να γίνει κι αυτός προπονητής. Ο Τζάκσον όταν το άκουσε κατενθουσιάστηκε. Προσωπικά, τη θεωρώ μια σπουδαία κίνηση. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που όλο αυτό το κάνουμε όλο και καλύτερο για τον ίδιο. Κρατάμε πάντα τα θετικά κι ο ίδιος ο Τζάκσον νιώθει ότι είναι κάπου που ο κόσμος τον έχει αγκαλιάσει και τον αγαπήσει».