Καθαρά Δευτέρα: Εκτός γραφείου παρέα με τον γιο μου

Όταν δουλεύεις σε αθλητικό site οι αργίες δεν υπάρχουν. Το ίντερνετ σε περιμένει στη γωνία 24/7 και οι αγώνες τις περισσότερες φορές δεν τσεκάρουν το πρόγραμμα της οικογένειας – οπότε είναι πιθανό το παιδί σου να θέλει να πάει για ύπνο και να του διαβάσεις παραμύθι την ώρα που ο Ολυμπιακός κυνηγά την πρόκριση στους 16 (βγαλμένα από τη ζωή όλα τα σενάρια).

Όταν δουλεύεις σε αθλητικό site (και ειδικά όταν είσαι αρχισυντάκτης στο Gazzetta), οι ώρες που περνάς στο γραφείο είναι πολλές και σημαντικές, αλλά παράλληλα δίνουν αξία στις πολύτιμες στιγμές που σου μένουν για να περάσεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα.

Έτσι, όλες οι αργίες που δεν με πέτυχαν πάνω από τον υπολογιστή ή μέσα σε κάποιο γήπεδο έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μου. Όπως εκείνη η Καθαρά Δευτέρα που ο Αλέξανδρος ήταν 2,5 ετών και για πρώτη φορά θα καταλάβαινε τι εστί αυτή η μέρα. Σίγουρα δεν θα βοηθούσε στο πέταγμα του χαρταετού – πώς να του εξηγήσω το «αμόλα καλούμπα» – αλλά έπρεπε να μπει στο... κόλπο της μέρας.

Το πλάνο είχε ως εξής:

• Πρωινό ξύπνημα (πιο πρωινό απ' ό,τι συνηθίζαμε)
• Βούρτσισμα δοντιών
• Επιλογή ρούχων (βγάζοντας τα πάντα από την συρταριέρα)
• Ετοιμασία της τσάντας (παγούρι, αυτοκινητάκια και μπάλα)
• Φαγητό

Τα του φαγητού τ' ανέλαβε η Σοφία και φύγαμε για το πάρκο. Στο «Σταύρος Νιάρχος», ήδη μαζευόταν ο κόσμος (ναι, πέρσι προλάβαμε το lockdown), αλλά «είδες Αλέξανδρε γιατί έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίτερα;». «Καλή ιδέα μπαμπά...».

Κάθε 3χρονο παιδί βαριέται πιο γρήγορα και από άνδρα σε εμπορικό κέντρο. Οπότε, ο Αλέξανδρος με άφησε γρήγορα μόνο μου να παλεύω με τον χαρταετό, άρπαξε την μπάλα του κι έκανε το κομμάτι του. «Περνάει ο Αλέξανδρος και γκοοοολ... Το είδες μπαμπά;».

Μπλεγμένος με τη καλούμπα και την ουρά του χαρταετού αναζητούσα μια βοήθεια. Μάταιος κόπος. Η Σοφία έβγαζε το φαγητό για να μπούμε σε μια σειρά, ο Αλέξανδρος παράτησε τη μπάλα για τα αυτοκινητάκια κι εγώ έβλεπα δεκάδες μπαμπάδες γύρω μου όχι μόνο να έχουν φτιάξει τους χαρταετούς αλλά να τους έχουν ήδη στον αέρα.

«Ουάου μπαμπά, έλα να το κάνουμε κι εμείς». Την ώρα που επιτέλους ο χαρταετός ήταν έτοιμος να πάρει την θέση του δίπλα στους άλλους στον ουρανό της Καλλιθέας (να 'ναι καλά ο Βασίλης που βοήθησε από την παρέα στο άλλο δέντρο), η Σοφία έκανε το λάθος να βγάλει τον Μακεδονικό Χαλβά. Μάλλον για να ακριβολογώ, τον Μακεδονικό Χαλβά με Κακάο!

Ο Αλέξανδρος ξέχασε τον μπαμπά, ξέχασε και τον χαρταετό (το αυτοκινητάκι όχι ωστόσο) κι άρχισε τα «πεινάω μαμά». Γνωστός μπαγάσας ο Αλεξ. Αν του δώσεις αρακά, «δεν πεινάω». Αν στο ραντάρ του (και πιστέψτε με, τα ραντάρ των 3χρονων είναι καλύτερα και από αυτά των ΗΠΑ στο Πεντάγωνο) εμφανιστεί σοκολάτα ή κακάο, «lockάρει» στον στόχο του.

Δεν τον αδικώ. Άλλωστε κι εγώ περιμένω πώς και πώς την Καθαρά Δευτέρα κάθε χρόνο. Δώσε μου θαλασσινά, λαγάνα, ταραμοσαλάτα, Μακεδονικό Χαλβά και πάρε μου την ψυχή. Για την ακρίβεια παραμένω ένας Αλέξανδρος στην ψυχή, αν και κοντεύω τα 37. Με εντυπωσιάζει η εικόνα των δεκάδων χαρταετών στον ουρανό, αλλά βαριέμαι αφόρητα την διαδικασία. Όταν όμως φτάσει η ώρα του φαγητού; Κάντε στην άκρη να περάσω...!

Η διαδικασία έπρεπε να ολοκληρωθεί ωστόσο γιατί πλέον έχω και τον ρόλο του μπαμπά. «Δεν θα φύγει ο χαλβάς Αλέξανδρε, έλα να πετάξουμε τον χαρταετό». Μπουκώθηκε σαν να μην υπήρχε άλλο κομμάτι, και ήρθε. Έτρεχε δίπλα μου για να πάρει τον απαιτούμενο αέρα και μετά την 16η προσπάθεια τα καταφέραμε. «Τώρα θα παίξουμε;».

Η ενέργειά τους συγκρίνεται μόνο με Αιθίοπα μαραθωνοδρόμο. Εάν τους δώσεις και κακάο, πιθανότατα να μη συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο. Ένα διάλειμμα για μια μπουκιά και για μένα. Η γωνία της λαγάνας πάντα μου ανήκε. Την έκοψα, την βούτηξα στην ταραμοσαλάτα και για την ολοκλήρωση του πρώτου σνακ, ένα κομμάτι Μακεδονικός Χαλβάς με γεύση Βανίλια. Μεταξύ μας, Κακάο ήθελα, αλλά ποιος θα αντιμετώπιζε την οργή του Αλέξανδρου; Η γεύση αυτή ήταν δική του...

Τον χαρταετό τον είχαμε δέσει (ο Αλέξανδρος ούτε που του ξαναέδωσε σημασία) κι άρχισε το παιχνίδι. Νόμιζα ότι ήταν δικό μου παιδικό βίωμα. Να συνδυάζω δηλαδή την Καθαρά Δευτέρα με ποδόσφαιρο σε γρασίδι (και φαγητό, μη ξεχνιόμαστε). Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι όλα τ' αγοράκια ίδια είναι. Έτσι και ο Αλέξανδρος. Ένα αυτοσχέδιο τέρμα και πέναλτι.

Μετά από καμιά 50αριά πέναλτι (σε όλα νίκησε ο Αλέξανδρος φυσικά), ήρθε η ώρα του φαγητού. Κι ευτυχώς, σε αυτό το κομμάτι δεν έχουμε προστριβές. Ο καθένας είχε στο τραπεζομάντηλο το φαγητό που λάτρευε. Εγώ τα καλαμαράκια, η Σοφία την ταραμοσαλάτα και ο Αλέξανδρος τον Μακεδονικό Χαλβά με Κακάο!

Μερικές μέρες μετά επισκεφτήκαμε το μεγάλο super market της περιοχής. Ο Αλέξανδρος πάνω στο καρότσι απολάμβανε την βόλτα. Κι αυτά τα ραντάρ πάντα ενεργά! Όταν το βλέμμα του βρήκε πάλι τα κουτιά του Μακεδονικού Χαλβά μου έκανε την ντρίμπλα του Μέσι στο Μπόατενγκ. «Μπαμπά αυτά δεν τρώγαμε στο πάρκο;», μου είπε ο Αλεξ για να προσθέσει «να τα πάρουμε ξανά;». Του έκανα το χατίρι αλλά πήρα μόνο με γεύση Βανίλια και με Αμύγδαλο...

«Αυτή με το Κακάο μη ξεχάσεις. Ε, μπαμπά...». Μιλάμε για μπαγάσα, όχι αστεία.

Αυτά που μας δένουν με τη Μόνη Δευτέρα που αγαπάμε είναι πολλά… Μπες στο tonimatisagapis.gr, μοιράσου τι είναι αυτό που σε «δένει» με την Καθαρά Δευτέρα, βοήθησε τον Μακεδονικό Χαλβά να στηρίξει τα παιδιά του Ελληνικού Παιδικού Χωριού στο Φίλυρο και μπες στην κλήρωση για να γίνεις 1 από τους 20 τυχερούς που θα κερδίσουν λαχταριστά προϊόντα.