Αισθάνομαι πολύ περίεργα αρθρογραφώντας σε ένα αθλητικό site, τη στιγμή που η Ελλάδα δοκιμάζεται για άλλο ένα καλοκαίρι, από αυτό που εθιμικά αιφνιδιάζει τις ελληνικές κυβερνήσεις. Τις πυρκαγιές. Ευτυχώς το gazzetta δεν συμπεριφέρθηκε ποτέ απλά σαν ένα ακόμα αθλητικό site κι ευτυχώς μας εξασφαλίζει την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης επί παντός επιστητού.

Η σκέψη ακροβατεί μεταξύ στεναχώριας και οργής και στο πληκτρολόγιο γράφονται λέξεις που ξανασβήνονται όχι εξαιτίας της πολιτικής ορθότητας αλλά της ανάγκης για ευθυκρισία. Όσο κι αν αναζητηθούν τα αίτια, οι υπεύθυνοι, ο δρόμος της αποκατάστασης και της πρόληψης ένα είναι το γεγονός. Είναι εξαιρετικά απίθανο να ακούσουν οι άνθρωποι που έχασαν περιουσίες και βίωσαν την απειλή της ζωής τους μια συγγνώμη. Μια συγγνώμη χωρίς «ναι μεν αλλά», μια συγγνώμη που δεν θα κάνει συγκρίσεις με τους προηγούμενους, μια συγγνώμη χωρίς συμψηφισμούς και αστερίσκους.

Δεν μπορεί, κάποιος θα υπάρχει στις τάξεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, του Αρχηγείου της Πυροσβεστικής, της Πολιτικής Προστασίας και του Επιτελικού Κράτους που θα νιώθει την ανάγκη να εκφράσει μια συγγνώμη, να συντάξει μια επιστολή παραίτησης για την απουσία (ξανά) ενός βιώσιμου πλάνου πρόληψης, το οποίο ένα καλοκαίρι θα μπορούσε να λειτουργήσει ευεργετικά για τη χώρα μας.

Θα είμαι προσεκτικός να μην λαϊκίσω, όπως συνήθως λένε οι πολιτικοί μας, κι αρχίσω να συγκρίνω υποδομές πυροπροστασίας με φρεγάτες, μαχητικά αεροσκάφη και επιδοτούμενα ΜΜΕ. Θα αναφερθώ πολύ προσεκτικά στη σχέση κόστους πυροπροστασίας και αποκατάστασης πυρκαγιών. Ο λόγος άκουσα από διακεκριμένους επιστήμονες είναι 1 προς 16. Σε κάθε 1 ευρώ που χρειαζόμαστε για υποδομές πρόληψης, αντιστοιχούν 16 ευρώ για αναδασώσεις και αποκατάσταση. Με τις δικές μου φτωχές περί οικονομικών γνώσεις αυτό ακούγεται ασύμφορο εκτός αν κάνω λάθος και σε κάποιο business plan είναι εξαιρετικά συμφέρον.

Περιμένοντας λοιπόν μια συμβολική «συγγνώμη» καθώς έχουμε σχεδόν παραιτηθεί άλλων προσδοκιών, η περιβόητη αυτή λέξη ήρθε από πολύ πολύ μακριά. Ένιωσαν την ανάγκη να την ψελλίσουν από το Τόκιο οι αθλητές της Εθνικής Ομάδας Υδατοσφαίρισης στο κατώφλι της μεγαλύτερης διάκρισης της καριέρας τους, στο κατώφλι της μεγαλύτερης επιτυχίας ομαδικού αθλήματος της χώρας μας.

Ζήτησαν συγγνώμη που πανηγυρίζουν σε μια τόσο δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα και μας ζητούν την άδεια να απολαύσουν τη χαρά της πρόκρισης στον Τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων! Μάλλον κάτι πολύ καλό γίνεται στο ελληνικό πόλο εντός κι εκτός νερού. Ίσως το σκουφάκι κρατάει το μυαλό μέσα στο κεφάλι και η πισίνα ποτίζει με ήθος αυτό το άθλημα διαχρονικά. Χωρίς τηλεοπτικά δικαιώματα, χωρίς στοιχηματισμούς, χωρίς επεισοδιακές συνεδριάσεις σε Λίγκες, χωρίς φρου φρου κι αρώματα η ελληνική ομάδα αγγίζει το Χρυσό Ολυμπιακό Μετάλλιο. Και λίγο πριν το ακουμπήσει, τραβιέται ένα βήμα πίσω και ζητάει συγγνώμη και την άδειά μας να χαρεί και να πανηγυρίσει.

Συγγνώμη ζητάμε εμείς που τόσα χρόνια δεν σας παρακολουθήσαμε αρκετά, δε σας αναδείξαμε αρκετά, σας κατατάξαμε στα «άλλα σπορ» (τι ύβρις) και όταν ήρθαμε μαζικά στις πισίνες ήταν για τσαμπουκάδες και επεισόδια ποδοσφαιρικά. Είστε μια Εθνική Ομάδα που δεν αξίζει σε μια κοινωνία όπως η δική μας, που δεν ταιριάζει στο σύνολο του ελληνικού αθλητισμού. Φαίνεστε περίπου σαν εξωγήινοι, σαν τις μύγες μέσα στο ελληνικό γάλα.

Δεχόμαστε λοιπόν τη συγγνώμη σας και σας επιτρέπουμε να πανηγυρίσετε το Ασημένιο κατοχυρωμένο μετάλλιο κι ακόμα περισσότερο το πιθανό Χρυσό. Εσείς στο νερό και οι πυροσβέστες στη φωτιά είστε μάλλον ό,τι αξιοπρεπέστερο μπορούμε να δείξουμε στα παιδιά μας. Και πάντα θα απορούμε για τις ικανότητες και τη σεμνότητά σας. Κι ας μην είστε influencers enough.