Το πόλο, ένα έγκλημα και μια αυγά μάτια με φέτα!

Από το πουθενά , με δυο κούκους Τσιτσιπά και Σάκαρη να προσπαθούν να φέρουν την άνοιξη , γεμίσαμε ξαφνικά γήπεδα τένις σε όλη την επικράτεια και ειδικούς που μπροστά τους οι Μακ Ενρό και Μποργκ σίγουρα ωχριούν!

Ας είναι! Από μόδες αυτή η χώρα , άλλο τίποτα.

Για το άθλημα θα ισχυριστούν κάποιοι ότι υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες όσον αφορά τις εγκαταστάσεις , τις υποδομές την ανάπτυξη του .

Εκτός των άλλων σίγουρα αναφερόμαστε σε ένα σπορ που είναι έξω από την φύση του ανθρώπου. Αυτή επιβάλλει στον άνθρωπο να πατά στέρεα στη γη και όχι να προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιπλεύσει στο νερό και μάλιστα σε νερό όπου δεν υπάρχει άνωση!

Σίγουρα μιλάμε για άθλημα σκληρό , επίπονο και δύσκολο , για ένα άθλημα που έχει ανάγκη από σοβαρές υποδομές σε επίπεδο εγκαταστάσεων . Πιο εύκολα φτιάχνεις ένα γήπεδο τένις , ένα γήπεδο ποδοσφαίρου ή μπάσκετ από ένα κολυμβητήριο.

Σίγουρα ναι αν η συζήτηση περιστραφεί γενικά και αόριστα στις εγκαταστάσεις! Μόνο που αυτές οι εγκαταστάσεις σε ένα επίπεδο σοβαρό υπήρχαν και ρήμαξαν. Φτιάχτηκαν και ανακαινίστηκαν πολλές σε όλη την επικράτεια για τους περιβόητους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004 - στραγγίζοντας το αίμα των ελλήνων φορολογούμενων - και μετά εγκαταλείφθηκαν στο έλεος του Μεγαλοδύναμου. Τουλάχιστον ας κρατούσαμε αυτές ζωντανές και λειτουργικές , αλλά που τέτοιες σκέψεις.

Σε άλλες χώρες που φιλοξένησαν κι αυτές Ολυμπιακούς Αγώνες όχι μόνο τις διατήρησαν αλλά και τις εκσυγχρόνισαν.

Στην Ψωροκώσταινα το φαγοπότι παραδοσιακά καλά κρατεί! Ερείπια στη Θεσσαλονίκη , στα Χανιά , στην πρωτεύουσα, ερείπια παντού.

Για αυτή την κατάντια ακέραια την ευθύνη φέρουν η Πολιτεία αλλά και η Ομοσπονδία Κολύμβησης , τόσο η απελθούσα όσο και η τωρινή διοίκηση.

Το πόλο , το ίδιο το άθλημα στην Ελλάδα διαχρονικά , αλλά ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, φανερώνει την απόλυτη γύμνια όλων των θεσμικών παραγόντων που όφειλαν να το στηρίξουν σε όλα τα επίπεδα.

Σε επίπεδο διοργανώσεων , κυρίως εγχώριων, με τα πρωταθλήματα στις μικρότερες κατηγορίες ακόμα και στις μέρες μας να γίνονται γιατί απλά πρέπει να γίνουν! Στριμώχνονται οι αγώνες σαν τα χειμωνιάτικα ρούχα στην ντουλάπα.

Σε επίπεδο υποδομών και εγκαταστάσεων με την μόνιμη επωδό στα χείλη των υπευθύνων , ότι λεφτά δεν υπάρχουν. Και τότε ποιος ο ρόλος τους αφού δεν υπάρχουν παράδες;

Και οι παίκτες οι περισσότεροι δεν παίρνουν καλά λεφτά αλλά τα μετάλλια πηγαινοέρχονται και τα παιδιά μια χαρά ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών.

Μόνο που τους παράδες τη σήμερον ημέρα , στην σύγχρονη Ευρώπη της οποίας ισότιμο (πανάθεμα μας )μέλος θέλουμε να λέμε ότι είμαστε, οφείλεις να τους βρεις, οφείλεις να έχεις πολιτικές για να τους εξασφαλίσεις! Όπως τα έχουν καταφέρει οι άλλοι, οι ανταγωνιστές!

Γι’ αυτό σας λέω. Το πόλο μεγαλώνοντας διοργάνωση με διοργάνωση, γιγαντώνοντας το μέγεθος του, συγχρόνως μικραίνει όσους δίπλα του ξέρουν μόνο πως να ποζάρουν στις διακρίσεις αλλά αδυνατούν από έλλειψη ικανοτήτων και τεχνογνωσίας να φανούν δίπλα του ισοϋψείς!

Και αυτό είναι ένα έγκλημα που οι φυσικοί πρωταγωνιστές του αθλήματος το πληρώνουν και μάλιστα καθημερινά όταν τα φώτα της δημοσιότητας σβήνουν!

Τότε και πάλι τα κολυμβητήρια δεν επαρκούν , τα αποδυτήρια δεν έχουν ζεστό νερό , η διάδοση του αθλήματος παραπέμπετε στις καλένδες , το μέλλον του αθλήματος επαφίεται στους τρελούς , στους ρομαντικούς που τρέχουν νυχθημερόν να λύσουν τον Γόρδιο Δεσμό!

Η Εθνική πόλο Ανδρών μετρά παρουσία σε τελική φάση Ολυμπιακών Αγώνων πριν από ένα αιώνα το 1920 στην Αμβέρσα κι από τότε τίποτα δεν έχουμε και δεν έχουν πάρει χαμπάρι , όσοι όφειλαν να πάρουν !

Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού μέχρι κι σήμερα η Εθνική απουσίασε μόνο από την διοργάνωση του Μόντρεαλ.

Από το 1980 στη Μόσχα μέχρι και τους τελευταίους αγώνες στο Τόκιο η Εθνική δίνει το παρών σε 11 διαδοχικές διοργανώσεις!

Ανεπανάληπτο κατόρθωμα για Εθνική ομάδα σε οποιαδήποτε άθλημα!

Σύνολο μεταλλίων 14 σε όλες τις διοργανώσεις! Παγκόσμια , Ολυμπιακοί Αγώνες , Μεσογειακοί, World League.

Οι Ιταλοί και οι Ισπανοί έχουν καταφέρει να φτάσουν το πόλο ανάμεσα στα τρία πιο δημοφιλή αθλήματα στις χώρες τους.

Και στις δυο αυτές χώρες το πόλο έχει να ανταγωνιστεί ποδόσφαιρο και μπάσκετ παγκοσμίου επιπέδου! Αν εξαιρέσουμε το μπάσκετ εμείς εδώ τι έχουμε να επιδείξουμε και αφήνουμε το πόλο πίσω;;;

Μια χωριάτικη και μια αυγά μάτια με φέτα!

Το πόλο θα συνεχίσει να μας δίνει χαρές και διακρίσεις στον αιώνα τον άπαντα. Ακόμα και αν δεν υπάρχουν στο πρόγραμμα νέα κολυμβητήρια, ακόμα και αν δεν έχουν μεριμνήσει οι υπεύθυνοι για νέες πισίνες, ακόμα και πενηντάρες , όπως έφτιαξαν στις περιφέρειες Ιταλοί και Ισπανοί.

• Ακόμα και αν τα πρωταθλήματα συνεχίσουν να ολοκληρώνονται - όπως ολοκληρώνονται - με την διαδικασία του αυτόματου πιλότου.
• Ακόμα και αν δεν υπάρχει πρόγραμμα και κονδύλια για νέα αποδυτήρια , για θέρμανση , για τις βασικές ανάγκες των αθλητών.
• Ακόμα και αν η διάδοση και η εξάπλωση του αθλήματος εξαντλούνται στα γραφεία των ακριβοδίκαιων παραγόντων της Ομοσπονδίας.

Το πόλο σαν την Ελλάδα , δεν πεθαίνει ποτέ γιατί έχει εκπαιδευτεί να επιπλέει ακόμα και χωρίς την κρατική άνωση , έχει μάθει να στηρίζεται αποκλειστικά στους φυσικούς του πρωταγωνιστές και όχι στις θεσμικές γαρνιτούρες!

Στηρίζεται στο πείσμα – αυτό το ανεξήγητο πείσμα – και στο ταλέντο των παικτών που από τις μικρές ηλικίες γνωρίζουν βαθιά μέσα τους ότι κάνουν την τρέλα τους και δεν πρόκειται κανένας ανευθυνουπεύθυνος να ασχοληθεί μαζί τους.

Στηρίζεται στην τρέλα των προπονητών του, στην τρέλα για διάκριση , στην τρέλα για συνεχή κατάρτιση , στοιχεία που τους έχουν καταστήσει αξιόπιστους σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.

Τέλος θα στηρίζεται αποκλειστικά στην παράνοια , γιατί περί παράνοιας πρόκειται , στον ρομαντισμό και στην ανιδιοτέλεια των παραγόντων σε όλη την επικράτεια . Σε όλους αυτούς που επέλεξαν να μην ζουν από το πόλο αλλά να ζουν για το πόλο!

Προς επίρρωσιν όλων αυτών που έγραψα , το γεγονός ότι ο κόουτς Βλάχος κέρδισε με την Εθνική δεύτερο συνεχές μετάλλιο μετά τους Ολυμπιακούς στο Τόκιο ο κόουτς δηλαδή που ήταν να φύγει πριν ακόμα ολοκληρωθεί η διοργάνωση στο Τόκιο. Ταυτοπροσωπία που λέμε! Έτσι απλά για να μην ξεχνιόμαστε...