O Φερνάντο Σάντος είπε χθες ότι το σημερινό ματς με τη Σλοβακία είναι σημαντικό, όχι καθοριστικό. Εμείς θεωρούμε ότι είναι καθοριστικό για δύο λόγους: α) με νίκη κυνηγάμε πλέον οριστικά και αμετάκλητα μόνο έναν αντίπαλο, θέτουμε νοκ άουτ τους Σλοβάκους, εξασφαλίζουμε το μπαράζ (δεύτερη θέση) αν ασφαλώς είμαστε σοβαροί με τους «μικρούς», ενώ με ισοπαλία αφήνουμε στους Σλοβάκους στο παιχνίδι της πρόκρισης. Και επιπρόσθετα, επιτρέπουμε στους Βόσνιους ακόμη και με «Χ» στο μεταξύ μας παιχνίδι στο Σαράγεβο, να διατηρήσουν το πλεονέκτημά τους, και έπειτα, με νίκη επί των Σλοβάκων, να κατακτήσουν την πρώτη θέση. Πάμε ένα βήμα παραπέρα; Με ισοπαλία σήμερα διατηρούμε το… δικαίωμα στη νίκη – μισή πρόκριση εκτός έδρας επί των Βόσνιων ενώ με ήττα πάμε στο «-3» και το τρίποντο στο Σαράγεβο δεν θα αρκεί για την πρώτη θέση λόγω του πλεονεκτήματος (στα γκολ) της παρέας του Τζέκο: θα πρέπει να περιμένουμε και στραβοπάτημά τους εκτός βεβαίως της συμμετοχής και των Σλοβάκων πλέον στο πάρτι.

Βλέπεις νίκη της Ελλάδας επί της Σλοβακίας χωρίς να δεχθεί γκολ; Σε απόδοση 4.90 στην betfair

Διαβάζω τις αναλύσεις των συναδέλφων που εξειδικεύονται στο «διεθνές» ρεπορτάζ για τη δυναμικότητα, τα χαρίσματα και τις αδυναμίες της Σλοβακίας, από την οποία γνωρίζω μόνο τον Χάμσικ, τον Σκρτελ, τον Βάις και τον Στοχ. Αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για «ομάδα συνόλου», η οποία θα παίξει με ενθουσιασμό, διότι παρά την εκτός έδρας γκέλα της με τη Λιθουανία, παραμένει στη διεκδίκηση της πρόκρισης έστω μέσω μπαράζ και σήμερα έχει τη μεγάλη ευκαιρία να τις αυξήσει κατακόρυφα. Αλλά… μισό λεπτό. Sorry, μα έτσι όπως είχα δει την ανεκδιήγητη Λιθουανία στο «Γ. Καραϊσκάκης», σε συνδυασμό με τις ισχνές εντός έδρας νίκες της επί του Λιχτενστάιν (2-0, με το δεύτερο γκολ στο 79’) και της Λετονίας (2-0 στο 9’, 2-1 τελικό!), αντιλαμβάνομαι ότι ο λόγος γίνεται για μια ομάδα που ανησυχεί, αλλά δεν τρομάζει κανέναν.

Δεδομένου, μάλιστα, ότι αντιμετωπίζει πρόβλημα στο γκολ, έχω την εντύπωση ότι απόψε θα πρέπει να συμβούν πράγματα και θαύματα για να ηττηθούμε. Πάμε στο «Χ2» λοιπόν. Παρότι οι απουσίες στο κέντρο της άμυνας είναι πολλές, παρότι ο Κατσουράνης ως «εξάρι» μπροστά από τους στόπερ στην εθνική, στην οποία παίζει ως «συντονιστής» και συνδετικός κρίκος στα 2/3 του γηπέδου είναι πολύ πιο λειτουργικός συγκριτικά με τον Παναθηναϊκό, όπου συνήθως αυτόν τον ρόλο έχει άλλος (πρόπερσι Ζιλμπέρτο, πέρυσι Σιμάο, εφέτος Βιτόλο). Γιατί; Διότι η εθνική έχει μάθει πια να παίζει με «στηρίγματα». Πολύ καλά.

Να παίζει με «επιλογές». Οσο αντέχει, όσο μπορεί. Με κίνηση χωρίς τη μπάλα από τους παίκτες: το μεγάλο… παράπονο του Σάντος από την πρώτη ημέρα που ήρθε στην Ελλάδα και διαπίστωσε πόσο απαίδευτος ήταν σ΄ αυτόν τον τομέα ο Ελληνας παίκτης. Είτε περίμενε τη μπάλα στα πόδια, είτε μάρκαρε όταν ο αντίπαλος… ερχόταν προς εκείνον. Αλλαξε το ποδόσφαιρο, άλλαξε και η εθνική. Είναι πιο «μοντέρνα», πιο «ζωντανή», πιο ενεργητική μέσα στο γήπεδο. Πολύ λιγότερο (έως καθόλου ορισμένες φορές) βαρετή. Μα ακόμη δεν έχει κατορθώσει ο Σάντος να πάρει αυτά που μπορεί από την καλύτερη επιθετική πεντάδα όλων των εποχών που έχει στη διάθεσή του!

Όχι, δεν συγκρίνεται κανένας τους «1 Vs 1» με τον Σαραβάκο, με τον Μαύρο, ίσως και με τον Ντέμη ή με τον Αλεξανδρή ή με τον Μαχλά στα ντουζένια του. Αλλά αυτή η πεντάδα με Γκέκα – Σαμαρά – Σαλπιγγίδη – Μήτρογλου – Αθανασιάδη είναι τόσο «συμπληρωματική», δίνει τόσες πολλές επιλογές στον κόουτς για να παίξει με όποιους θέλει όπως θέλει ανάλογα με τον αντίπαλο και τη ροή του αγώνα, που θεωρώ ότι ακόμη ο Πορτογάλος δεν την έχει αξιοποιήσει όπως μπορεί.

Μιλάμε πολλές φορές πλέον για τη «μεγάλη των στόπερ σχολή», η οποία με… πρωτοπόρο τον Νίκο Νταμπίζα που έφτασε να παίζει βασικός αρκετά χρόνια στην Νιουκάστλ του Αλαν Σίρερ, μέχρι τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, τον «Πάπα» που τείνει στα 24 του να καταστεί «παλαίουρας» στο εξωτερικό και πιο πρόσφατο παράδειγμα τον Μαλεζά (έρχονται περισσότεροι τα επόμενα χρόνια…) αποτελούν το Νο 1 «εξαγώγιμο» ελληνικό ποδοσφαιρικό προϊόν. And what about the attackers? Μια χαρά είναι οι επιθετικοί μας! Κι ας τα χάνει πού και πού ο Γκέκας, κι ας μην πηγαίνει προς την τελική προσπάθεια ο Σαμαράς όσο θα ήθελε ο Σάντος, κι ας υστερεί στο πλασέ ο «Σάλπι», κι ας μην έχουν πάρει μεγάλο χρόνο συμμετοχής ο Μήτρογλου με τον «Κλάους».

Αυτοί συνθέτουν την πληρέστερη πεντάδα ever (στο Euro 2004 είχαμε πάει με Χαριστέα, Βρύζα, τραυματία Ντέμη και MVP του πρωταθλήματος Δημήτρη Παπαδόπουλο)! Και έχω την εντύπωση ότι ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος του Φερνάντο είναι πού και πώς θα μπορέσει να βρει και να αξιοποιήσει αντίστοιχα, όσο το δυνατόν περισσότερους «Φορτούνηδες», για να πάρει ακόμη περισσότερα από την πεντάδα του. Ο Κονέ, ο Ταχτσίδης, ακόμη και ο Λάζαρος, περιμένουν… Για να ευδοκιμήσουν αυτοί, όμως, θα πρέπει να υπάρχουν «Μανιάτηδες». «Μπασινάδες». «Ζαγοράκηδες». Υπάρχουν; Αμ δε!

Follow me on twitter: Seretinio